21.07.2013 r., Will - Consia

Consuela lezała na kanapie, a kiedy usłyszała dźwięk telefonu, oderwała czerwoną twarz od poduszki i zerknęła na wyświetlacz. Odebrała, witając się z Parkerem jakimś pełkotliwym pomrukiem.

- Nie. - i dodała, po chwili namysłu - Sam jesteś, kurwa, trzeźwy.

- Nigdy nie widziałam cię najebanego. - oznajmiła. Reszty nie skomentowała, bo po co.
- Mam ochotę na pizzę. I piwo z colą. Piłeś kiedyś piwo z colą? - zapytała, po czym dodała, tym samym tonem - Chcę zniknąć, Will. - powiedziała szczerze.
- Ale najpierw chcę, żeby kiedyś, tylko dla mnie zaśpiewała Beata Kozidrak. Ale to się nigdy nie stanie, bo ja jestem ze Stanów, Beata Kozidrak jest z Polski i ja jej w gruncie rzeczy nawet nie znam. - i rozbeczała się jak dziecko.

- Bo nigdy nie dostanę tego, czego chcę. - wyjaśniła mu i ciężko było tu stwierdzić, czy mówiła o Beacie Kozidrak, czy... no w sumie to o wszystkim innym.
- Tego pewnie też nie dostanę. - powiedziała, chlipiąc dalej.
- Nie mam już siły, potrzebuję spać. - stwierdziła, kładąc głowę na poduszce, a telefon tuż obok. Nie rozłączyła się jednak jeszcze.

- Nie. Nie wódki. - mruknęła pod nosem i pewnie Will nie był w stanie nawet usłyszeć tych słów.
- Wyszaleć się? - powtórzyła, po czym znowu oderwała twarz od poduszki i chwyciła za telefon.
- Parker, ja ćpałam od siedemnastego roku życia. Ćpałam mimo tego iż doskonale wiedziałam, że moi krewni mają na pieńku z kartelem. Bawiłam się na koksie, nawet jak już nie miałam z czego podbierać moim rodzicom. To przeze mnie nasz dom spłonął. To ja się zadłużyłam i sama prosiłam o kłopoty - chyba dopiero się rozkręcała, bo jeszcze nie skończyła!
- Potem, zamiast zostać i wspierać Gabrielle, stawić temu wszystkiemu czoła, to uciekłam. Ona nawet nie wie jak to do końca było. Myślałam, że wstąpienie do gangu coś zmieni. Że zemszczę się na Buendiach... ale to nie tak. Oni nie wciskali we mnie prochów na siłę. Nikt nie kazał mi się zadłużać... - być może Parkerowi uszy już zwiędły, jednak był pierwszą osobą, której Consuela opowiada jak to naprawdę było (przy okazji pewnie psując mu wakacyjny wieczór).
- Będąc w gangu robiłam już chyba wszystko, a najśmieszniejsze jest to, że czasami nawet wierzę, że to coś daje. A pewnie jedynie tylko ranię Gabrielle. I wcale się nie dziwię, że wolałaby odsunąć się ode mnie i być z Cooperem. - uświadomienie sobie tego, było dla niej wyjątkowo ciężkie.
-Jestem taka zła na wszystkich, którzy mnie ranią, ale wiesz co? Sama jestem najgorszą osobą, którą znam. - i niestety, ale autorka tego posta musi przyznać jej rację.

Consuela pewnie również nie mogła jakoś sprawnie odnieść tego, co mówił Parker do tego, co mu wcześniej powiedziała. Może to przez pijaństwo i zmęczenie, które dawało jej w kość coraz bardziej.
- To co ja mam zrobić? - zapytała bezradnie.

- Jasne, Will. Wszystko da się zrobić. - powiedziała, bez żadnego przekonania - Jeśli ciągle w to wierzysz, to spróbuj wskrzesić moich starych - powiedziała z goryczą - A to prośba tylko na początek. - zaznaczyła.
- Jak mam cokolwiek naprawić? Co ja mogę zrobić? - znowu zapytała, tak samo bezradnie.

- O czym ty bredzisz, kurwa, kto tu jest pijany, stary?! - jęknęła z gracją osiedlowego dresika.
- Wyglądasz bardziej jak figura woskowa Boba Dylana...

- TO robię ostatnio cały czas, Parker. - zauważyła.
- Nie wiem czy ten gang był dobrym pomysłem... - dodała, już w lekkim półśnie, znowu kładąc telefon blisko swojej twarzy, kiedy to leżała na mokrej od jej łez, śliny i smarków poduszce.

- Chcę zniknąć. - powtórzyła się i rozłączyła.