Pokój pokojówki Emmy

Chwilę to trwało, nim dotarli do odpowiednich drzwi, a gdy się okazało, że nikogo nie ma i drzwi są zamknięte, Parker się zastanowił. Spojrzał na Jona, słysząc jego pytanie, a potem zerknął na Lolę.
- Masz dwie wsuwki przy sobie? - spytał po chwili. Sam jednak sięgnął do portfela, który trzymał w tylnej kieszeni spodni, a następnie wyciągnął jedną z kart, które już tylko znajdywały się w przegródce dla samego istnienia.
Może tak uda mu się otworzyć?

William najpierw postanowił spróbować z kartą.
- Też kilka filmów oglądałem - przyznał, uśmiechając się do Loli. I wziął się za próbę ogarnięcia tegoż zamka, co mu się jednak nie udało, bo nie mógł wsunąć na tyle głęboko tej karty, żeby swobodnie otworzyć drzwi.
- Ale najwidoczniej za mało, żeby ogarnąć sztukę włamywania - mruknął pod nosem, mocując się jeszcze chwilę, ale zrezygnował, ustępując miejsca któremuś z nich.
- Może wam się uda.

No jak widać to Święci w ogóle nie broili! Albo nie dawali tego po sobie poznać; nie zmienia to jednak faktu, że jak drzwi były nieruszone, tak nieruszone pozostawały nadal!
- Za dużo towarzyszących emocji - powiedział najbardziej rozemocjonowany mężczyzna evah.
- Można tak spróbować - przytaknął i zmarszczył brwi. - To jest parter, wiele do wspinania nie masz, ale fakt, nie powinnaś nadwyrężać się, no - spojrzał wymownie na brzuch policjantki.
I wszyscy skierowali się do ogrodu.

/zt Will, Lola, Jon - ogród

Niedługo Will będzie potrafił z zamkniętymi oczami dotrzeć ze swojego pokoju do salonu, przez główny hol, do drzwi od pokoju Emmy i kończąc na ogrodzie. Powoli zaczęło go męczyć to, że albo czas i los są takie złośliwe, albo nie potrafili się ogarnąć. Wierzył w to pierwsze.
Dotarli jednak pod pokój Emmy, przy czym Will spojrzał na drzwi. Jakby w nadziei, że może coś więcej dostrzeże, jednakże uznał, że lepiej wziąć od Loli wsuwki, odpowiednio je wykrzywić i po raz kolejny podjąć się próby rozbrojenia zamka, tylko że inną metodą.
- A jak nie to cóż... trzeba będzie kombinować jeszcze inaczej - westchnął z zamiarem przykucnięcia i próby rozbrojenia.

Parker musiał mieć zły dzień albo starał się nie pokazywać swoich umiejętności, ażeby czasem policjanci nie myśleli, że z księgowego taka zdolna osoba jest. Will westchnął przy tym, jak to prawie wyłamał wsuwkę, jednakże zdążył ją wyciągnąć, zanim całkowicie robota się nie spartoliła.
Wykrzywił drugą połowę wsuwki, którą zaraz przekazał Jonowi, opierając się o ścianę przy drzwiach bokiem.
Był wybitnie rozkojarzony.

Westchnął z ulgą, gdy w końcu uparty zamek odpuścił im dalszej męczarni.
Will jako ostatni wlazł do środka, a kurza ślepota to chyba mu nie pomagała. Przynajmniej teraz, kiedy nie mógł przyzwyczaić się do ciemności tak od razu.
- Za słodko - skomentował ten cały zapach, krzywiąc się nieznacznie i zamykając za sobą drzwi ostrożnie.

- Lepiej wyjść i się przenieść gdzie indziej niż zasiedzieć - powiedział Parker bez chwili zastanowienia. Chociaż autorka nie jest pewna czy dobrze zrozumiała, ale w razie czego poprawi! Po prostu chodziło o to, aby przeczytać treść i nie mieć jakichś większych nieprzyjemności, o!

William spojrzał na Lolę i na drzwi, które pociągnął, by się zamknęły porządnie.
- Są zatrzaskowe - mruknął, wskazując na lichą gałkę. I zaraz spróbował otworzyć, ale do tego nie doszło, nie ustępowały... Oby nie musieli do nich wracać!
I skierowali się do 13stki.

/zt, Will, Lola i Jon - pokój nr 13.