Apartamentowiec

First topic message reminder :

Jest to jeden z tych wysokich na kilkanaście pięter, nowocześnie wykończonych budynków. Na dachu ma ogród, a w piwnicy siłownię. Posiada klatkę schodową i dwie błyskawiczne windy. Mieszkania tutaj są drogie, o dużych metrażach. Nic więc dziwnego, że lista mieszkańców składa się głównie z osób zamożnych.

MIESZKANIA W APARTAMENTOWCU: NIEDOSTĘPNE

Scott chyba był rozbawiony jej reakcjami. Nie przejmował się nimi, bo nie uważał, by robił coś nie tak. Jednak na jej odpowiedź coś go jednak uderzyło. Może być?! Och, to DEFINITYWNIE naruszało męską dumę. Wpatrywał się w jej plecy z niedowierzaniem. Ale... ale... on przecież... dobrze się spisał! No, wiadomo, dawno tego nie robił... ale bez przesady! Zasługiwał chociaż na: "przyjemnie" lub "miło"!
Naciągnął bokserki na tyłek, wpatrując się w drzwi łazienki. I... odezwało się w nim coś, co kazało mu się rozejrzeć po pokoju. Niezobowiązująco, ale jednak. Niespiesznie zapinał guziki koszuli, szukając... czego? Dowodu, że się nie mylił?
Cóż, tak czy siak finał wieczoru był zadowalający.

Kobieta, zupełnie nie przejmująca się problemami egzystencjalnymi - weszła pod prysznic.

Scott może pogrzebać albo w szafce nocnej (mnożnik na spostrzegawczość z progiem 30), albo w komodzie (mnożnik na spostrzegawczość, próg 45)

20+20=40>30

Scott z ulgą przyjmował dźwięki dochodzące z łazienki, ale dla pewności zerknął za siebie. Poprawił mankiet koszuli, po czym sięgnął do szafki nocnej. Po obrzuceniu wzrokiem, co jest lub na niej nie ma, otworzył szufladę, ciekaw co w sobie kryje.

Nie był złodziejem, halo! Miał zamiar niczego nie dotykać, ale broń rzuciła mu się w oczy... obejrzał się za siebie i odszukał numerów wybitych na niej, mając zamiar zrobić im zdjęcie. Oczywiście dotykał broni przez materiał koszuli i odłożył ją na miejsce. Potem zasunął cicho szufladę, by sięgnąć po spodnie. I być może przejść się jeszcze po pokoju.

Jak się okazało, broń... nie miała numerów. Znaczy, kiedyś miała, lecz teraz były tak przebite, że nie dało się ich odczytać.
Możesz jeszcze przejrzeć komodę (mnożnik na spostrzegawczość, próg 40).

Cóż, czyli miał dobre przeczucie. Pani od ubezpieczeń my ass. Naciągnął na dupę spodnie i zaczął zasuwać zamek, podchodząc boso do komody. Upewnił się, że odgłos lanej wody, która uderza o ciało, a nie pusty prysznic, nie cichnie, po czym zajrzał do komody... (50>40).

W komodzie znalazłeś notatnik oraz jakieś teczki. Oczywiście schowane pod męskimi gaciami. 
I damską bielizną.

Scott zacisnął usta. Czy ma czas na sprawdzanie tego? Sięgnął po notatnik, mając zamiar go szybko przekartkować.

44 ;/

Zanim zdążył się wgłębić, usłyszał zakręcane kurki. Brzęcząc paskiem, zasunął komodę, upewniając się, że zostawił wszystko, jak było. W końcu zapiął pasek.
-Napijesz się?-rzucił w stronę łazienki, kierując się boso do salonu.

Hai Wu wyszła z łazienki, owinięta ręcznikiem. Nie było chyba powodów do skrępowania, prawda? 
- Nie, dziękuję.
Rozbrzmiał jej telefon. Chwyciła torebkę i wygrzebała komórkę, po czym zamknęła się w sypialni, wypychając Scotta całkowicie do salonu.

Wzruszył ramionami i wszedł do salonu. Raczej nie miał co liczyć na to, że da mu się tutaj wyspać. A stąd do Gordona był kawałek... No nic, zrobi sobie spacer.
Ominął barek, siadając na kanapie. Nie przepadał za wódką. W sumie to się zastanawiał co robić, ale przecież nie wymknie się jak Kopciuszek. Był dorosły. Mogą wyjść stąd razem, tak, jak przyszli. Nie ma w tym nic niezręcznego, prawda?
Tylko... cóż, nie mógł się nie zaciekawić z kim rozmawiała Hai Wu, że aż musiała go wypchnąć z sypialni?

45

Niestety drzwi były niesamowicie szczelne. I dupa. No nic to. Trudno. Scott się znudził albo po prostu nie chciał być brany za niesamodzielnego, który nie potrafi się zająć sobą pod nieobecność kobiety, więc zwrócił się jednak ku alkoholowi. Ale wódka była trudna do tego, by pić ją elegancko. No cóż.

W końcu kobieta wyszła z pokoju. Widać było, ze się czymś zdenerwowała. Chyba nici z dalszej, romantycznej ranki.
- Powinieneś już iść - rzuciła.
- Dac ci na taksówkę?

Hai Wu doskonale wiedziała jak odebrać facetowi godność. Podniósł się do góry, gdy wyszła z sypialni.
-Nie chciałem się wymykać niepostrzeżenie.-powiedział, wzruszając ramionami.
Uniósł lekko brew do góry.
-Wiesz jak obedrzeć faceta z męskości.-zaśmiał się do siebie i pokręcił głową. Podszedł do niej, zbliżając się na niewielką odległość.-Było przyjemnie.-i przybliżył się na tyle, jakby chciał ją pocałować... ale tego nie zrobił.
-Do widzenia, Hai Wu.-uniósł rękę do góry i ewakuował się z mieszkania.
Czeka go mały spacer.

/zt

/19.10.2013/noc/początek/

Skittles gotowy na rozmowę z górą stawił się posłusznie w apartamentowcu, kilka godzin po wiadomości od Hai Wu. Jedynym jego zmartwieniem na ten moment była jutrzejsza jatka. Musiał zaufać Świętym oraz swoim ludziom, że sobie poradzą z 'P' i zmiażdżą ich na mokrą plamę. Gdyby wyszło inaczej - wtedy mógłby mieć problem. Na szczęście w tym momencie nie miał sobie nic do zarzucenia, stąd ten spokój.
Wszedł do środka, wnosząc wraz z sobą blask swej wspaniałości.

- Aaaa, Jones! Witamy, witamy, raczyłeś w końcu się pojawić! - zawołał niepozorny mężczyzna, wyglądem przypominający bardziej fana Tailora niż jakiegoś bossa mafii. Obok niego siedziała kobieta w średnim wieku, o śniadej cerze i blond farbowanych włosach. Obwieszona biżuterią lśniła chyba bardziej niż sam Skittles. 
Oczywiście para sama nie była. W pokoju stała tez Hai Wu, lecz ta wycofała się w kąt i spoglądała na trzech rosłych ochroniarzy, którzy jednym ciosem mogli ją złamać w pół.
- Buenos Dias, Jones - odezwała się kobieta, którą zwali Mała Sofia (chociaż taka mała nie była) - powiedz mi, dlaczego ci jeszcze pozwalamy żyć? Ignacio, wyjaśnij mi to!
- Spokojnie, moja droga, może te jankeskie popłuczyny nam wyjaśnią same. Mów, Jones, czemu jeszcze dychasz?

- Czemu jeszcze dycham? - zapytał, unoszac brew i rozsiadając się na pewnie przygotowanym dla niego miejscu, przed majestatem bosów kartelu.
- Może dlatego, że jestem dla was jak powietrze. - odpowiedział z wiadomym sobie wdziękiem. Było mu obojętnie jak zareagują na jego słowa. Czy roześmieją się i poklepią go po pleckach, czy dostanie za to w zęby. Od jakiegoś czasu w końcu wszystko było mu obojętne. Istniał już tylko po to, by odwalać robotę dla kartelu i tyle.

- Nie, Jones. Nie jesteś - przerwała my Sofia - na twoje miejsce dawno byśmy już znaleźli kogoś innego. No ale kilka osób... - spojrzała na Hai Wu - usilnie nas przekonywały jednak, że się nadajesz do roboty. No ale...
Kobieta wstała, podeszła do Skittlesa i dała mu w twarz.
- Co z "P"?! Ci już dawno powinni gryź piach!

Skrzywił się trochę i złapał za policzek, kiedy Sofia dała mu liścia.
- No cóż, wybaczcie. W końcu rozbicie dwóch gangów dla jednej osoby to przecież kwestia tygodnia. Macie rację. Jeśli uważacie, że znajdziecie sobie kogoś, kto upora się z tym grajdołem szybciej niż ja, to nie wiem z czym zwlekacie. - rozłożył ramiona, a potem wrócił do nawijania swojego loka na palec.
- Co do tego, że 'P' dawno powinni gryźć piach... co mogę powiedzieć, no zgadzam się. - wzruszył ramionami.

- Tygodnia? Słuchaj, Jones - wtrącił się Ignacio - mam nadzieję, ze to co teraz planujesz to ci wyjdzie. Mam nadzieję, że będą efekty. Bo jeśli zawalisz, to nie poślemy ci więcej ludzi. Mamy większe problemy poza Old Whiskey.

- Nie mam od was ludzi od czasu ostrzelania Rosie. Został mi od was tylko Milo, no i ci, których sam sobie przygruchałem. - powiedział, oglądając swoje paznokcie.
- Ale nie pogardziłbym paroma ogarniętymi chłopakami na jutro. - oznajmił, wzruszając ramionami - I skąd niby pomysł, że zawalę? Z tego co sobie przypominam, to jeszcze mi się nie zdarzyło, prawda? - podniósł wzrok na szefostwo, uśmiechając się czarująco do Ignacio i puszczając zalotnie oczko do Sofii.

- Nie masz od nas ludzi, bo widocznie widząc, co się z tobą dzieje i z twoim motelem to przestajemy ci powoli ufać. Ale dobrze - rzuciła wściekle Sofia, wracając na kanapę - dostaniesz kilkoro ludzi. Czego jeszcze chcesz? Samochodów? Broni? Smitha?