Pub "u Gordona"

First topic message reminder :

Jeden z najstarszych pubów w mieście, o którym krążą już legendy. O tym, że założyciel był jednym z najsłynniejszych filantropów w okolicy, który został zamordowany przez swoja podopieczną-wariatkę. O tym, jak w tym miejscu w latach dwudziestych zbierały się po godzinach tęgie policyjne głowy infiltrujące tutejsza siatkę przestępców. Ba, żyją też legendy o tym, jak w latach 60. zamordowano tu z zimna krwią jednego z przywódców kartelu, a zabójcę podszedł go w przebraniu kelnera, fundując mu arszenik w koktajlu bezalkoholowym.
Jednak żadna z tych miejskich legend nie sprawiła, że ludzie przestali tu uczęszczać. Wręcz przeciwnie – lokal przez to zyskał klientele głodną nie tylko whiskey z lodem, ale tez przeróżnych opowieści o morderstwach i bandytach.
Dziś lokal nie wygląda tak jak na początku swojej działalności – na przestrzeni lat zmieniły się nie tyle wnętrza, co sama lokalizacja. W latach 60. Pub Gordona przeniósł się do wolno stojącego budynku w centrum, przy jednej z najbardziej ruchliwych ulic. Z zewnątrz pomalowany na ciemną czerwień, z zielonymi markizami nad oknami i wejściem, poprzypominać może nieco irlandzki pub. W środku również zauważymy inspiracje zielona wyspą - drewniana okleina, ciemne meble i whiskey na barze. Nie jest to jednak lokal uczęszczany przez wiecznie pijanych przedstawicieli klasy średniej – ceny tutaj sugerują, że gość powinien dobrze zarabiać i nosić lśniąc buty. Mimo, iż selekcji przed wejściem nie ma, to bądź pewien, ze jeśli nie wpiszesz się z profil standardowego klienta – barman może cię nie obsłużyć.

Wyprostował się, bo jego pijacki rozum chyba pojął o co chodzi. 
- Przykro mi - odpowiedział. Wpierw miał nieco wątpliwości, czy może chodzi o rozwód, ale jeśli Jools miał obrączkę, to odpowiedź nasuwała się jedna.
- Ech, każda kolej rzeczy ma swoje plusy. Na przykład... u mnie to dzieci.

- Małe dzieci, mały problem... - zaczął. Obrócił szklanką w dłoni, wpatrując się w odbijające się w szkle światło.
- Dwie córki. czyli najgorzej - mruknął. 
- Jak to się mówi, mając syna pilnuje się tylko jego. Jak córkę... to pilnujesz całego miasta.

Wypuścił ciężko powietrze. Oparł się o krzesło i odsunął do siebie niedopitą whiskey, jakby mając jej dość. Ciężko mu było - i na sercu i na wątrobie.
- No jak widać, średnio - mruknął, niezadowolony ze swej ojcowskiej porażki - jakiś powód kłótni musiał być.

Skrzywił się. Prowokacja? Bunt? Tak, trafiłeś w dziesiątkę, szkoda tylko, że Smith nie przyzna ci racji na głos.
Dopił whiskey.
- Chyba czas na mnie. Mimo wszystko, mam gdzie wrócić.

- Problem z taksówką? - zauważył, sięgając po portfel i płacąc za alkohol. Zostawił tez sowity napiwek.
- Wizytówki nie masz?

- Zapamiętaj sobie, wizytówki to w tych czasach podstawa - powiedział, biorąc serwetkę.
- Będę musiał się tłumaczyć żonę- westchnął, wkładając ją do kieszeni spodni. Zasalutował na pożegnanie.
- Bezpiecznej drogi - mruknął. Może i sobie tego życzył? Mijając Joolsa, poklepał go po ramieniu.

/zt

Jools pokiwał głową. Może sobie zrobi wizytówki, może nie.
Odprowadził Smitha, a po niedługim czasie sam skierował się w swoją stronę, by popołudniu zajechać po swoje auto, już będąc trzeźwym.

/zt

/ 12.09, popołudnie

Trzeba pracować, ram pam pam pam. Florencio przyjechał do pracy w świetnym nastroju. Miał pół dnia, by dojść do siebie. Zatem, gdy tylko stanął za barem to zaczął wymyślnie mieszać drineczki i nalewać piwo na lewo i prawo. Zaczem zakołysał bioderkami ku uciesze kilku kobiet. Spędził tak kilka następnych godzin, aż go reszta pracowników już miała dość, bo był głośny i wesoły i paplał po hiszpańsku jak katarynka. W końcu jednak skończył zmianę i wrócił do domu, do rodziny.

zt

13.09 popołudniu

Kate bladym świtem pojawiła się w Appaloosa, dokąd przywiózł ją jakiś ranny kierowca ciężarówki. Na szczęście nie krwawił! Dziewczyna wbiła do mieszkania znajomej, którą widziała dwa razy w życiu, ale co nie przeszkadzało we wbicie się między pięć innych osób, które zgonowały po imprezie. Dawton do południa siedziała na mieszkaniu, które nie myślało opustoszeć. Przybyli kolejni goście, przynosząc piwa, na które załapała się Kate.
Ale nudząc się tak siedząc przy słabej muzyce, myślała o syntezatorze, który jej wpadł nieoczekiwanie do głowy. Dlatego Kate opuściła przyjaciółkę i ruszyła na poszukiwanie sklepu muzycznego, ostatecznie lądując w pubie.

/ 13.09, popołudnie

A za barem królował boski Florencio. Wywijał butelkami i nalewał róznorakie drinki, czasem piwo czasem zwykłą tequilę. Rozmawiał z klientami przy barze i śmiał się głośno. Gdy muzyka mu bardziej podpasowała to i zakołysał bioderkami.
Gdy pojawiła się Kate to błysnął okiem i uśmiechnął się do niej czarująco jak na kobieciarza przystało.
- Hola! Kogo moje oczy widzą! - oczywiście, że ją rozpoznał, nawet jak naćpany był jak ... no ćpun chyba. Machnął na krzesełko przy barze i zlustrował sylwetkę kobiety, wcale się z tym nie kryjąc. A czy zakupy w sklepie muzycznym zakończyły się powodzeniem?

- No siema!
Zawołała do Florka, rozumiejąc tylko przywitanie. Ale to nie była przeszkoda! Dawton liczyła, że uda jej się wycyganić od znajomego z imprezy jakiś darmowy drink.
Taka biedna była! I nie pamiętała czemu z plecaka ubyło jej tyle pieniędzy! Może dlatego przyszła z pustymi rękami, bo nie stać jej było na syntezator? A nie! Po prostu nie trafiła do muzycznego!
- Gdzie Twoja dziewczyna? - Zapytała, uśmiechając się od ucha do ucha. Oj Ty, Ty, Florku jeden, Ty! Kate opadła na barowe krzesło i oparła się na blacie łokciami.

Oczywiście, że znajomi Floriana mogli liczyć na jakiegoś darmowego drineczka. Meksykanin nawet nie pytał, a już nalewał coś fajnego kolorowego. I dał do tego parasoleczkę! Ful wypas. Podsunął drineczka Kate i zafalował brwiami w jej kierunku. Oj Ty, Ty, Florku jeden, Ty!
- Dla pięknej kobiety. - wysłowił się łamaną angielszczyzną, ale dawał radę. - Dziewczyna?
Uniósł brwi i nie wiedział o kogo chodzi. Przecież kobieta nie znała jego żony!

- Gracias!
Powiedziała z entuzjazmem. Aż się wyprostowała na krzesełku, odrywając od niego na moment tyłek. Usiadła jednak szybko normalnie i spróbowała dzieła pana Florencio.
Po jej minie wydawało się, że wyborny!
- No ta.. Carmalita!
Pstryknęła palcami po chwilowym zawieszeniu się w myślach i słysząc jak leci So What Red! zakołysala się na boki, nie przestając uśmiechać jak głupi do sera.

- Aaaaaah! - Wyrzucił z siebie i się roześmiał. - Nie znam jej za dobrze! Pamiętasz w jakim stanie byliśmy. Musisz mi wybaczyć moje zachowanie wtedy.
Skłamał, plącząc się w angielskim, zapewne nie wszystko było zrozumiałe. Ukłonił się jednak w ramach przeprosin, prawie przygrzmocił w blat baru.
Potem wyprostował się i zaczął nalewać piwo jakimś gościom obok.
- Jednak ty być urokliwa jak milion gwiazd na niebie. - Florian powinien wydać tomik swoich wierszy.

Florek miał pecha, że Kate nasłuchała się w Vivie o sercowych problemach Carmality. Ale uśmiechnęła się i pokiwała głową, jakby wierząc w słowa mężczyzny, w myślach już tworząc jakieś niecne plany.
Chyba!
- Och dziękuję. Jak miło z Twojej strony.
Odpowiedziała i upiła łyk drinka. Latynos nie wiedział, że romantyczne teksty nie działają na Kate, która ledwo się powstrzymała, by nie poprawić koślawej wypowiedzi mężczyzny.
Nie mogła, bo liczyla na kolejnego drinka!

Gdy znalazł chwilę spokoju, oparł się przedramionami o bar i przyglądał Kate. Wyglądał na niezwykle ufnego i święcie wierzył, że kobieta już się w nim zakochała dzięki tym wymyślnym komplementom. No bo kto by mu się oparł! Żadna! Mówił to sobie co dzień rano przed lustrem.
- Czemu ty być akurat w Appaloosa? Mieszkasz?

- Nie, piję najlepsze drinki.
Odpowiedziała z żartem i uniosła szklankę w geście toastu czy tam podziękowania. Wolną dłonią przejechała po mokrym śladzie na blacie i kropelki wody roztarła między palcami.
- Jak długo mieszkasz w Stanach?
Tak, piła do jego słabej wymowy, ale przecież to było tylko domysłem, bo wprost Kate nie miała potrzeby mężczyzny obrażać. Był miły, ale Dawton nie była drugą Carmalitą.

Słaby język i rozmowa o tym lub domysły nigdy by Florencio nie obraziły. Przecież na kilometr było widać, że jest meksykaninem. Do tego autorka postarała się o to, by był on najbardziej stereotypową postacią jaka tylko może istnieć. Ajajajaja.
Skombinował jej drugiego drineczka, a gdy zadała pytanie po podrapał się po bródce w zastanowieniu.
- To już będzie z ponad dziesięć lat. Ale z przerwami. Często wracałem do rodziny. - wyjaśnił. Kurcze, w sumie to kupe lat. Nawet sam sobie z tego nie zdawał sprawy. Ale języki nie były jego najmocniejszą stroną. Chyba, że jego własny, hehe.

Aż się oczka Kate zaświeciły na widok drugiego drinka. Dopiła więc szybko pierwszy i złapała za kolejny, nie martwiąc się, że pójdzie w czub. Jakoś to będzie! Jak zawsze!
- No nie mów, że jesteś tu sam jak palec!
Podniosła nieco głos, dla wyrazenia emocji jakie mogły nią targać na myśl o braku rodziny Florka. A tak naprawdę to chciała przekrzyczeć muzykę, która dziwnie głośniej poleciała. Chyba jakiś szalony kawałek!
- Co z Twą rodziną?
Dopytała, podkreślając tym samym, że na pewno nie o przyjaciół jej chodzi. Wreszcie też ściągnęła kapelusz z głowy i rzuciła plecak pod nogi, czując pragnienie dłuższej posiadówy.