Dom Elisabeth

W tym czasie, kiedy Beth się śmiała, Will na nią patrzył różnie. Z rozbawieniem, ze zniesmaczeniem, politowaniem czy czymś w tym stylu. Najwidoczniej musiała go urazić tym aerobikiem albo jogą.
- Ja mam się ruszać, by chodzić, a nie się łamać i siedzieć na wózku, Beth - powiedział po chwili i głos zdradził, że sam był rozbawiony. - Raczej nie wyobrażam sobie siebie skaczącego od prawej do lewej w rytmie jakiegoś disco czy co to za cholerstwo puszczane jest gdziekolwiek - skwitował i westchnął ciężko.
- Doceniam, doceniam. Jak zawsze - mruknął z uśmiechem i zaraz jej się przysłuchiwał. Nieco rozbawiona, a gdy usłyszał o księgowości to nawet brwi mu się uniosły nieznacznie.
- Na pewno byś miała, ale byś się zanudziła - tym razem to Will, nieco mocniej, szturchnął Beth w ramię.
Jak dzieci.

- Nie wiem czy byłoby co składać, ale chyba zabrakło ci zabawy z dzieciństwa, jak klocki układałaś czy coś w tym stylu, hm? - spytał z cichym śmiechem, dopijając kawę i z powrotem odstawiając ją na stolik. Oczywiście, taki humor nadal tej dwójki się trzymał, całkiem swobodnie.
Spojrzał na tego Brutusa i palcami przesunął po jego łbie, przez niedługi moment drapiąc za uchem, a potem skupił ponownie swoją uwagę na kobiecie.
- Dlatego to się nazywa powołaniem, Beth. Sam nawet nie wyobrażam sobie ciebie w innym zawodzie, niż jako lekarka - uśmiechnął się, po raz kolejny i przy tym dwuznacznie. Okropny, ja wiem.

- Spójną może i tak, ale czy równie przystojną? - nawet puścił do niej oczko. Oczywiście, czasem William miał niesamowite przekonanie o swojej doskonałości, co mogło niektórych irytować, jednakże ci, co znali już go wcześniej - niespecjalnie tym się przejmowali.
- No, rozumiem - przyznał i kiwnął głową na potwierdzenie swoich słów. Gdy Beth wypowiedziała się dalej, Parker westchnął cicho, zdobył się tym razem na lekki, sympatyczny uśmiech, bo już zaczął się obawiać, że zaraz będzie miał miliony, zbędnych jeszcze i całkowicie, zmarszczek.
- Nah, lepiej, że tutaj jesteś, naprawdę - powiedział po chwili, układając w mimowolnym geście dłoń na jej kolanie czy tam udzie (kto by się przejmował!). - Jest z kim rozmawiać i kogo nawiedzać po nocach.

A to pytanie to nawet trudne jest. Nie można go zadać mi - autorce. Przede wszystkim dlatego, że sama nie znam na to odpowiedzi. Może William faktycznie był dziwny czy było z nim coś nie tak. Trudno wyjaśnić. Taki już był księgowy - niezbyt łatwy w rozumowaniu, jakimkolwiek.
Zaśmiał się.
- Tak. I ma mnie kto łatać. Osoba, której ufam - stwierdził lekkim tonem, nadal nie przestając się uśmiechać delikatnie.
- Mam taką nadzieję - mruknął, jakoś z lekkością przesuwając kciukiem po jej dłoni.

- Czasem aż przesadnie - bo w końcu mężczyzna uważał, że przesada może być we wszystkim: w spokoju, nerwach, działaniach czy takich wartościach jak zaufanie. Nie mówił jednak, że to jest złe. Chyba trudniej było stwierdzić, jak to właściwie jest z tym wszystkim.
Will mimo że czasem korzystał z pomocy Beth, jakoś nigdy nie miał szczególnego zamiaru, by kobieta musiała nagminnie łamać prawo, by skupić na sobie spojrzenie innych. Niektórych może by to nie obchodziło, jeśli znalazłyby się osoby, które są bardziej obserwowane niż inni, a jednak - byli tacy, co się z tym liczyli.
Uniósł spojrzenie znad dłoni na Beth.
- O czym myślisz?

Najchętniej skomentowałby, że jasne, o niczym nie myśli, dlatego mu się tak przypatruje, jakby był brudny czy coś w tym stylu. Pewnie skwitowałby uśmiechem czy nawet śmiechem, kto wie jakby to było!
- Nie, jeśli nie chcesz o tym mówić - przyznał. Sam przecież nie raz i nie dwa wykorzystywał tę kartę "o niczym". - Najwyżej masz taki wyraz twarzy, wiecznie zamyślony, zaspany.
Sam jednak w chwili, gdy Roberts odbiła piłeczkę, musiał się zastanowić.
- O dzisiejszym zebraniu, o zadaniach, o ostatniej rozmowie z Betty. Chwilowo o twoim potencjalnym wyjeździe - odpowiedział pewnie, całkiem szybko. - O wszystkim i o niczym - parsknął, opadając na oparcie kanapy i dopiero wtedy puszczając jej dloń.

- Wybacz, dzisiaj za dobrych komplementów nie wprawiłem. Chyba zbyt zmęczony jestem - zaśmiał się. Słysząc jednak jej kolejne słowa, kiwnął, wydając z siebie ciche "ehe". - No, to o czym marzysz, hm? - nawet przechylił się w jej stronę, jakby dając zapewnienie, że nie musi się bać, że ktoś - oprócz nich - usłyszy jej marzenia, ewentualne.
Zastanowił się nad odpowiedzią.
- Trochę długa historia, poplątana i bzdurna sama w sobie - wyjaśnił. - Betty z Bakerem jak zwykle na pieńku, a ostatnio okazało się, że zostali dziadkami, więc była impreza, bo jeszcze Connor i Liluye. No i tam gadali, prztykali sobie w nosy przysłowiowo, aż w końcu Baker chyba przesadził i potraktował ją jak dziwkę. Ona uznała, że to o wiele za dużo i... no, coś takiego. Niezbyt satysfakcjonujące.

- Och, myślałem, że będą bardziej wygórowane te marzenia. Jak coś to napiszę Maro, żeby ci przygotował tam w warsztacie łóżko, to będziesz miała gdzie spać. Z tymi drugimi to nieco ciężej, ale też pewnie dałoby się wykonać - odparł po chwili. Will jak Will, nawet jeśli było coś powiedziane czasem w żarcie, to dany żart przeinaczał w poważniejszy temat. Coś, w czym można się rozgadać. Beth chyba nie miała z tym problemu, prawda?
Wzruszył ramieniem, co nie było w tym momencie wyrazem obojętności, a niewygodnego ułożenia, więc się poprawił.
- Wiesz, ponad dziesięć lat potrafili tak ze sobą się wykłócać, jak nie więcej. Mówię tyle, ile widziałem. I się pogodzili po jakimś czasie, a teraz... cóż, może i była powinna to zrobić wcześniej, bo to jednak od niej zależy, ale... niestety, tak bywa - odparł. - Baker często w paskudnym humorze łazi. Teraz to jakoś bardziej czepliwy się stał.

Tutejsza narratorka także jest tego pewna.
- Niewolnik? Wydaje mi się, że Maro zaoferowałby ci cały pakiet wypoczynkowy, Beth. Spanie w warsztacie samochodowym z fototapetą przypominającą plażę. Drinki z palemką lub śrubokrętem i Salinas masujący stopy - zaśmiał się i zarazem zrobił lekki grymas, kiedy sobie to wszystko wyobraził.
- To fakt - stwierdził krótko i zwięźle. - Czasem trzeba odpuścić albo znać granicę.
Oczywiście, ostatnie słowa nieco dziwnie zabrzmiały i aż księgowy musiał się namyślić.
- Chyba twój horror się skończył - stwierdził nagle.

Nah. Willie był z tych ludzi, co szanowali czyjąś prywatność i chcieli, aby ich prywatność była szanowana. Nie zaglądał w czyjeś telefonu, tak samo nie chciał, żeby ktoś w jego telefon zaglądał. Nie przepadał za tym, nawet jeśli nie miał nic do ukrycia.
- Ledwo zdążysz zaproponować, a już wszystko będzie miał przygotowane. Nie zdziw się więc, jak tak będzie - parsknął.
- Nie warto oglądać. Skoro nie bałaś się otworzyć drzwi jak to kobieta po obejrzeniu lub w trakcie oglądania horroru, to co to za horror? - zaśmiał się i zmierzwił kobiecie włosy. Miał nadzieję, że się nie obrazi, a co!

- Jeśli tak bardzo tego chcesz to mogę z nim porozmawiać. Na pewno znajdzie i dla ciebie miejsce w swoim kalendarzu - odpowiedział ze śmiechem, który towarzyszył przez pewną chwilę i rozbawieniu lekarki.
- Tak, tak, od razu - mruknął, prostując się powoli i jeszcze się podniósł. Nie tyle jeszcze, co w końcu. - Uwierz mi, cieszę się. Lubię twoje towarzystwo, Beth - mrugnął do kobiety. Przywdział jeszcze kurtkę.
Tak to porozmawiali i pewnie stwierdzili, że na dniach się zobaczą czy coś. Parker jeszcze życzył kobiecie dobrej nocy, a potem skierował się do siebie, o.

/zt

Will olał Eastmana, który zachowywał się tak, jakby umysłowo cofnął się o dwadzieścia lat. Sam zaś wysiadł z samochodu i podszedł do drzwi Beth, by tam w nie zapukać, dosyć donośnie w oczekiwaniu aż lekarka je otworzy.
- Jak będziesz się tak zapierał to się w końcu zesrasz - rzucił do Connora jeszcze.