Duck - Nachos, 7.05.2013

Po dokładnie dwudziestu trzech próbach dodzwonienia się do ojca, Jacob Junior wykręcił tym razem numer do Naiche w nadziei, że być może ten zdecyduje się odebrać.
Było późno w nocy, być może już nad ranem. Chłopak sam nie wiedział gdzie jest. Cały czas płakał, nie mając pojęcia co ze sobą zrobić.

Naiche w końcu odebrał. zaspany, nie bardzo orientując się co dzieje. Nawet nie dojrzał nazwy kontaktu na wyświetlaczu.
- Tak?

- Nachos? - zapytał, z trudem łapiąc oddech.
- Nic ci nie jest? - wydusił z siebie między jednym szlochem, a drugim. Nie ma co - Lola napędziła mu niezłego stracha. Nie tylko o Naiche, nie tylko o ojca - o wszystkich. Chyba nawet wiedząc mniej czuł, że ma stabilniejszy grunt pod stopami.

- co.. chwila, kto to? Duck?
Aż usiadł na łóżku. Potarł oczy.
- Co się dzieje? Tak, nic mi nie jest... gdzie ty jesteś?

- Słyszałem, że miałeś operację. I że tata ma problem z policją. I że mnie przed czymś chroni. I że kogoś naćpał. I że dziadek wcale nie umarł ze starości. I... - mówił na jednym wdechu, po czym znowu zaszlochał.
- Wszystko w porządku? - wydusił z siebie w końcu pytanie.

Sam nie wiedział co ma powiedzieć. Siedział na łóżku i marzył o tym, by zaraz się obudzić.
Ale szloch Ducka mu uświadomił, że wcale nie śpi. 
- Kto... kto ci takich rzeczy naopowiadał?

Nie odpowiedział na jego pytanie. Zamiast tego zadał swoje:
- Czy to wszystko prawda?

Westchnął ciężko. To nie bezie proste.
- Nie będziemy gadać przez telefon, młody. Gdzie jesteś?

Młody rozejrzał się wokół, by upewnić się co do swojego miejsca pobytu.
- Siedzę na ławce przy Jansen Street.

Przymknął oczy.
Szlag, kurwa mać, cholera jasna.
- Sam? - jasne, że sam, jakby był z kimś to by mu nie łkał do słuchawki - Przyjadę do ciebie, tylko nie ruszaj się z miejsca i miej telefon przy sobie dobra?
Ostatnie słowa wydyszał do słuchawki wciągając już spodnie na tyłek.

- Dobra. - odpowiedział i się rozłączył.