Jadalnia

// 23.07.2013, 18:10

Dorothy Romero kończyła jeść samotną kolację. Sałatka z kurczakiem i wytrawne wino. Siedziała w rogu, z dala od innych gości, którzy cieszyli się swoim towarzystwem. Wpatrzona w swój talerz nawet nie zauważyła, gdy do jej stolika dosiadł się Angel Amaro.
- Samotne wakacje?
Wpierw nie odpowiedziała, Odsunęła od siebie danie i sięgnęła po alkohol. Umoczyła w nim usta, spoglądając na przystojnego muzyka.
- Chyba pani zabrakło słów, widząc ten wspaniały hotel – dodał, spoglądając na jej twarz, a potem przesuwając wzrok na jej dekolt. Nie zwrócił jednak uwagi na piersi kobiety, a wisiorek, który wyglądał, jakby krył coś w środku.
- Haha, pan zawsze taki zabawny, czy tylko dziś?
Mimo to, uśmiechnęła się do niego.
- Będzie pani na przyjęciu?
- Zależy.
- od czego?
- Od tego czy pan będzie.
Nie czekała jednak na jego odpowiedź. Wstała od stolika, chwyciła pełen jeszcze, kieliszek i skierowała się do wyjścia

/zt

/24.07.13 przed południem z salonu

Jon wszedł na pustą juz salę. Śniadanie przestało być wydawane a koroner chciał skorzystać z okazji i zobaczyć czy coś tu znajdzie.

Niestety, jadalnia nie była aż taka pusta, jak się koronerowi wydawało. Może i było już po śniadaniu, ale kilka pokojówek sprzątało właśnie salę, a w kuchni obok pracował kucharz.

- Dzień dobry - przywitał się - um, mógłbym dostać trochę wody dla moich piesków? - uśmiechnął się czarująco, rozglądając się niepostrzeżenie po sali i sprzątanych stolikach.

Jedna z pokojówek spojrzała na Harpera, jakby ten się urwał z choinki.
- W pokojach są łazienki z bieżącą wodą - odparła i wróciła do sprzątania.

Jonathan zmrużył oczy , wyciągnał swój notes i coś zanotował wymamrocząc do siebie, na tyle głośno, że kobiety na pewno usłyszały.
- Obsługa... 3 na 10, nie polecam. - i wyszedł z sali

/zt --> ??

// 25.07.2013, koło godziny 18:00

Angel Amaro właśnie zaszedł na kolację. Usiadł przy jednym z pustych stolików, jak najdalej od kuchni. Tuż przy wysokich oknach wychodzących na wchód. Zajadał się pieczenią ze śliwkami i słodkimi ziemniakami, popijając to wszystko miejscowym winem. Wyglądał na... dosyć zrelaksowanego.

// 25.07.2013 też koło 17.00

Carmalita przez cały dzień kacowała na plaży. W końcu lepiej się poczuła i poszła na wykwintną kolację. Ubrała się w letnia, krótką brzoskwiniową sukienkę, która podkreślała jej atuty, ale ich nie eksponowała za bardzo. Nie będzie przecież przy kolacji świecić biustem. Usiadła przy stoliku znajdującego się obok stolika Amaro. Przestudiowała kartę dań i zamówiła jakiegoś kurczaka. Spojrzała na widok zza oknem.
- Ach.. ale tutaj pięknie. - westchnęla mając nadzieję, ze amaro to usłyszy. Chyba, że schab ze śliwką za mocno go pochłonął.

Carmlita nie musiała się bać, że Amaro nie usłyszy... a raczej - nie zobaczy. Oczywiście, ze zawiesił na niej wzrok.
Spojrzał na nią i uśmiechnął się.
- Pięknie, bo przybywają piękni goście.

Carmalita uśmiechnęła się, nawet lekko zaczerwieniła słysząc tak ładny komplement.
- Dziekuje Faktycznie ludzie są znaczącą częścią krajobrazu. - podziękowała za miłe słowa. - Carmalita. - przedstawiła się i podała mu rękę. Zrobiłą tak zawsze z czarującym spojrzeniem. No bo to była Carmalita.Odgarnęła włosy za ucho i spojrzała na rozmówce.
- Długo pan tutaj przebywa? Ja jestem kilka dni i mam wrażenie, że już stąd nie wyjadę. - powiedziała wpatrując sie w jego oczyska.

Gdy kobieta wyciągnęła rękę, Amaro wstał, ukłonił się i uścisnął jej dłoń.
- Mogę?
Wskazał na krzesło i przysiadła się, może nieco bezczelnie nie czekając na odpowiedź.
- Tak jak pani, od kilku dni... i tez mam szczerą, szczerą nadzieję, ze zostane tu już na zawsze.

Skinęła głową przyzwaląc na zajęcie miejsca.
-Och. - westchnęła. - A kto by chciał wyjeżdżać z raju, chyba tylko głupiec. - zauważyła mówiąc to roześmiana.
- Jest pan z daleka ? - spytała zaciekawiona. Po czym upiła łyka kawy.

- A kto by nie chciał być na przykład... właściciel tego Raju, prawda?
Siegnął po kieliszek wina i uniósł go, jakby chciał wznieść toast.
- Mieszkam w los Angeles, ale... duże miasto zaczęło mnie męczyć.

Carmalita uśmiechnęła sie słysząc, że ten chce zostać właścicielem tego przybytku. - Z takim skandalem to pewnie będzie łatwiejsze - zauważyła.
- Miasto Aniołów. Nigdy tam nie byłam. - powiedziała z podziwem w głosie z nad filiżanki.
- A to pewnie pan zna jakieś ciekawe i tajemnicze miejsca w tym raju? - spytała podekscytowana. Oj zobaczyć np. Z dachu zachód słońca. Najlepsze wakacje ever.

- Zobaczymy, zobaczymy - westchnął, jakby nagle się reflektując, ze powiedział za dużo.
- Czy znam? Głównie z opowieści... częściej tu bywałem jako dziecko, ale po śmierci dziadka, jak hotel został przepisany pannie Loveless... ojciec nie chciał tu przyjeżdżać.

Skinęła głową.
- Rozumiem. - powiedziała. - Skoro przyjeżdżał pan tutaj jako dziecko, to w jakie miejsce warto się tutaj udać w piękny wieczór z przystojnym kompanem? - spytała bezpośrednio. Odstawiła pustą filiżankę. - Ta cała historia z morderstwem mnie po prostu męczy, a przyjechałam by odpocząć i przeżyć przygode ! - wyjaśniła po chwili.

Zaśmiał się.
- Jako dziecko raczej nie wybierałem miejsc na randki - zauważył.
- Ale słyszałem, ze pobliska kawiarnia jest urocza i przyjemna na popołudniowe schadzki.
Wyciągnął rękę i położył dłoń na dłoni Carmality.
- Prosze sie nie martwić, tutejsza policja na pewno złapie tego... - aż się wzdrygnął.
- Sam nie wiem jak go... albo ją! określić.

Również sie zaśmiała przy okazji patrząc na niego.
- No to coś nas różni. - odpowiedziała żartobliwie. - z chęcią odwiedziłaby tą kawiarnie - stwierdziła kokieteryjnie. Po czym usłyszawszy o mordercy westchnęła zmartwiona. - Też mam taką nadzieje, biedna kobiet.- powiedziala lekko chwytając jego dłoń.

- Młoda kobieta ginie podczas wakacji... smutne, bardzo smutne - powiedział z żalem. Chyba zdawało się, ze faktycznie posmutniał. 
- Ale może faktycznie lepiej o tym nie myśleć, prawda? W takim razie... chce się pani wybrać do kawiarni tak? Może i panią zaproszę? Wybrałaby się pani ze mną?

Carmalita yysłuchała jego słòw i spojrzeniem potwierdziła, że się zgadza.
- Pewnie w tak miłym towarzystwie łatwiej zapomnieć o troskach. - odpowiedziała na zaproszenie. Po czym zaczesała dłonią swoje włosy do tyłu. Wstała i spojrzała na towarzysza.- zatem niech pan prowadzi. - po czym obdarowała go dużym uśmiechem.

Już chciał zabrać się do wyjścia, gdy nagle zadzwonił jego telefon. Przeprosił Carmalitę i odszedł na chwilę na bok, by porozmawiać...

Carmalita uśmiechnęła przyzwalając mu ją zostawić. W tym momencie wyciągnęła małe lusterko i szminke. Poprawiła jasną barwę ust. Przy okazji przypudrowała nosek. Jednoczesnie próbowała przysłuchać sie rozmowie. Jak na nia spojrzal zatrzepotala rzesami i pomachala jakby czekala z niecierpliwoscia..

1

Niestety Carmalita nie była w stanie nic usłyszec, więc zaczęła poprawiac swoją fryzure. Po czym schowała lusterko do torebki i czekała na towarzysza.