Zabytkowa wioska Indian

First topic message reminder :

...a raczej to, co z niej zostało - czyli jeden plac pośród skał i drzew i ocalałe skrytki w skałach. Szałasy, czyli wikiupy, zostały przeniesione do miejscowego muzeum,by uchronić je przed deszczem oraz słońcem; lecz uważny turysta zauważy tabliczki, które informują w którym miejscach stały indiańskie domostwa.
Turyści mogą się tu przemieszczać po wyznaczonych ścieżkach, a na swej drodze spotkają, wspomniane wcześniej, tablice informacyjne i pamiątkowe. W tym miejscu chciano uczcić ostatnią grupę Apaczów, którzy wiele lat po wojnie kryli się w tych górach. Niestety, także i ich wygnano - a tych, którzy opuścić domu nie chcieli, zabito.

To miejsce jest najczęściej odwiedzane przez rdzennych mieszkańców tego hrabstwa - szczególnie upodobali go sobie starsi, którzy uwielbiają przesiadywać tu godzinami na ławkach i opowiadać przeliczne legendy, które i tam pewnie są wymysłem białego człowieka...

Zatrzymały konie, zsiadły i przywiązały je do palików, popuszczając im popręgi.
- Praktycznie od czasu założenia muzeum. Albo nawet dłużej - odpowiedziała ruszając do tabliczek.
- Ta wioska jest ostatnią założoną przez mieszkajacych tutaj Indian Chiricahua przed ich wysiedleniem. Zachowano ją by uczcić pamięc o ostatnich walczących tutaj Dine'é, jak nazywamy siebie w naszym języku. Wikiupy można oglądać w muzeum, zostały tam przeniesione by nie zniszczył ich deszcz czy wiatr.

Kierując się za Liluye, obserwowała i słuchała. Uważnie, chcąc się dowiedzieć jak najwięcej, co również wiązało się z dobrą pamięcią. Rachela jaka była, taka była, ale do historii podchodziła poważnie i ochoczo.
- Czy to jedyne miejsce w górach gdzie zachowała się pamięć o wiosce? Pytam, bo ciekawi mnie, czy gdzieś jeszcze jakieś ślady można spotkać.
Stanęła przed jedną z tabliczek i po sprawdzeniu treści, podniosła twarz w stronę swego przewodnika.

- Nie. W jaskini prób dalej są malunki na ścianach, ale nie ma do nich swobodnego dostępu. Jest to jedyne miejsce, które jest tak opisane. Wiadomości o innych miejscach można znaleźć w przewodniku albo.. u przewodników. - trochę koślawo jej to wyszło.
- Byliśmy ludem koczowniczym, więc nie zostawialiśmy po sobie śladów, przenosząc się z miejsca na miejsce. Tym bardziej, gdy zaczęły się polowania na Indian

- Rozumiem.
Odpowiedziała, kierując się pomału dalej. Rozglądała się, oglądała, czytała tabliczki, póki nie wpadło jej do głowy pytanie nie związane z wioskami Indian.
- A grób Cochisa? - Odwróciła się w stronę Lil, zatrzymując - Podobno nie można go odnaleźć. Wie pani gdzie on jest? - Uśmiechnęła się, spoglądając na Lil błyszczącymi z podniecenia oczami.

Uśmiechnęła się
- Nie. Nikt nie wie - pokręciła głową, rozbawiona pytaniem.
- Legendy mówią, że chowa w sobie wielki skarb, ale nikomu nie dało się go odnaleźć.. Nie wiadomo czy się zachował, tak na prawdę. Równie dobrze może być już dawno pusty, bo ktoś znalazł go lata temu.

Zrobiła krok ku Lil i przystanęła zaraz obok niej, uśmiechając się
- Próbowała pani szukać? - Puściła jej oczko i roześmiała się.

- Chyba każdy tutaj kiedyś próbował, z przewodników - wzruszyła ramionami. A w jej domu wisiała stuletnia Indiańska suknia. Oh, well..

- Pani się nie uśmiecha? - Nie wytrzymała i musiała zapytać, widząc jak Lil utrzymuje powagę, ciągle i ciągle.

- Słucham? - uniosła brwi, a potem uśmiechnęła się rozbawiona - Uśmiecham się jak mam powód. Jedziemy dalej? - zaproponowała.

Uniosła brwi, obserwując Lil i uśmiechając się sama do siebie. Na odpowiedź tylko się roześmiała i pokiwała głową. Jeszcze tylko obróciła się wokół własnej osi, ostatni raz zerkając na otoczenie, po czym ruszyła za towarzyszką w stronę koni.
- Powodów może być więcej!
Wzruszyła ramionami, rzucając nieco optymistycznym tekstem i wsiadła na konia. Komu w drogę!

zt