Piwnica

First topic message reminder :

Wejście do piwnicy znajduje się w klapie podłogi w kuchni. Jest ciemna, zimna, mokra i pełno w niej skrzyń i bibelotów... raczej nikt z niej nie korzysta - nie ma tu świeżych artykułów spożywczych czy pralni. 
Raczej pająki i wieczna cisza!

Odchrząknęła i przytaknęła głową.
-Chcesz mi opowiedzieć? Wiesz, cokolwiek, byleby nie myśleć o tym zapachu. Czy to... powiedz mi, że to rozkładające się jedzenie, a nie szczury lub ludzkie szczątki.-poprosiła, robiąc beznadziejną minę.
Lola także nic nie zauważyła, więc musiała polegać na kolejnym spojrzeniu Jonathana... lub zginąc, hehe.

91

- Um, no to jest dłuższa historia. Opowiem, jak przestaniesz mi mówić per "grabieżca".
Na szczęście oboje byli jeszcze cali a Jon wymanewrował ich na dobrą ścieżkę.
- Widzisz to? - skierował światło latarki na wyrwę i poprowadził Loę w jej stronę.

-No dobrze... grabieżco.-wystawiłaby mu język, gdyby ciągle nie zasłaniała buzi.
Jeju, przygód jej się zachciało! Ale... to była część śledztwa. A ono było ważne. Więc idąc za Jonem, uważnie patrzyła pod nogi.
-Co?-zapytała, wyglądając przed niego i... zauważyła, gdy jej poświecił.-Chcesz tam wleźć?-upewniła się. I westchnęła.

Dziura na pewno nie była wynikiem wybuchu czy pożaru. Wyglądało na to, ze ktoś ją sam wykopał!  Tunel ciągnął się przez najbliższe piec metrów, lekko prowadząc w dół. Nie było to jednak strome zejść.

Lola i Jonathan, po krótkiej chwili zawahania, postanowili sprawdzić dziurę, po czym do niej... wleźli. Pewnie niczym w filmach z Indiany Jonesa pożałują tej decyzji w tej samej chwili, w której ją podjęli, jednak... duch odkrywcy i poszukiwacza przygód zwyciężył! Pewnie za chwilę zapadnie się za nimi wejście do dziury lub zacznie się toczyć wielka kula, która ich zmiażdży, jeśli oni w ostatecznym momencie nie wskoczą gdzieś w boczne przejście lub się nie pospieszą. Czy coś.

Obejrzał dziurę i westchnął. Znowu pakuje się w jakieś ciemne kanały. Kiedyś tego pożałuje, ale oby jeszcze nie dzisiaj. Wszedł pierwszy.
- Dziwne to. Kiedy zrobiono tą jamę? Przed wybuchem? Po?

O ile na początku tunel był w miarę wysoki, to z każdym krokiem robił się coraz węższy. Po dwóch metrach Lola, ze względu na brzuch, nie mogła się już pochylić n tyle, by przejść dalej.

-Czy wyglądam ci na geodetę?
Lola sapnęła i się zatrzymała. Nie była wcale taką ciężarówką (jeszcze!), ale odczytywanie sygnałów szło jej całkiem nieźle. Cofnęła się.
-Dobra. Zostawię tobie bycie Indianą Jonesem.-mruknęła, opierając się o ziemną ścianę.-Świecić ci? Daleko tam jeszcze?-zapytała w ciemność.

- No nie wiem.
Szedł w coraz mniejszy tunel. Odwrócił się gdy usłyszał sapnięcie i poświecił telefonem na Lolę.
- Zostawiasz mnie? - zrobił nieszczęśliwą minę i popatrzył w ciemność tunelu przed nim. No skoro już zawędrowali tak daleko, to się przecież nie cofną.
- Okej, świeć na ile możesz.
Posłał jej jeszcze uśmiech i poszedł dalej.

Jonathan szedł i szedł i szedł, ale korytarz w pewnym momencie się skończył. Spotkał ścianę. Pustą ścianę.

Lola za to poczuła, ze ściana o która się opiera nagle.. się osuwa. Dziewczyna wpadła w druga dziurę!! Na szczęście tylko upadła na swoją krągłą pupę, a nie sturlała się głębiej.

Skrzywiła się. To nie tak, że nie chciała iść dalej! Tylko no... nie mogła! Nie musiał jej tego wypominać!
Lola postanowiła być jednak mężczyzną i dzielnie mu świeciła, gdy nagle... grunt jej się zaczął osuwać pod nogami. Prawie. Pisnęła, upadając.
-Jooon!-zawołała go, jakby czasem nie docierały do niego wysokie częstotliwości.-Chyba coś znalazłam.-orzekła, wolno się podnosząc.

Jon doszedł do ściany i popatrzył na nią jakby właśnie obraziła jego matkę. No co za tunel. Zmacał ją opierając się nieco mocniej, żeby sprawdzić czy to faktycznie solidna ściana.
Jednak chwilę później dobiegł go głos Loli i momentalnie zawrócił. przestraszył się gdy zobaczył ją na ziemi.
- Lola! Boże, nic ci nie jest? - pomógł jej wstać i dopiero teraz zauważył drugą wnękę.
- Rozwaliłaś tunel swoim tyłkiem? - gdy już oboje byli wyprostowani, poświecili w drugą dziurę.

42

Wzięła głęboki wdech, gdy w końcu stanęła na nogach i obejrzała się do tyłu.
-No, jak widać... ja jestem odkrywcą... a ty musisz być poszukiwaczem skarbów.-stwierdziła, otrzepując pupę i nogawki z ziemi i kurzu.-Widzisz coś?-zapytała, wyciągając telefon i świecąc nim w przestrzeń.

przekraczam bez rzucania

Ulżyło mu gdy zobaczył, że Lola jest cała.
- Nie poobijaj się. Stoisz? W porządku wszystko? -przejął się nią jak mama kwoka.
Jonathanowi wcale nie przyszło w tym momencie do głowy zanucenie "wrecking ball", co to to nie. Obejrzał jamę i jego wzrok i latarka zatrzymały sie w jednym punkcie.
- Aha. - podszedł do przedmiotu i zorientował się, że to jakaś skrzynia.
- Poważnie? - powiedział pod nosem do siebie ze śmiechem i pokręcił głową.
- To jakaś skrzynia - odwróćił się do Loli.

12+24 = 36 + 5*5 = 61 < 70

Przewróciła oczami.
-Jeju, tylko upadłam, nie jestem ze szkła!-prychnęła, bo... bo jak można się tak nad nią cackać!
Zmarszczyła czoło, próbując wypatrzyć to, co on. Niecierpliwiła się, gdy parsknął śmiechem pod nosem i dalej jej nic nie mówił. W końcu jednak ją oświecił.
-Poważnie?-zapytała teraz ona i wyjrzała przed niego.-Jeju. Co tam jest?-przestraszyła się.-Szczątki? Broń? Czyjeś zwłoki?-zaczęła wymieniać.-Bo chyba nie... chyba nie skarb, co?
Jonathan i Lola połączyli siły, ale nic z tego. Skrzyni nie dało się wyciągnąć. Sapnęła.
-No i co teraz?

- Nie prychaj na mnie. Marwię się tylko. - obraził się.
Pokwiał głową. Poważnie. Znowu miał tą głupią podekscytowaną minę. Jakby cofnął się w czasie i znowu był czternastoletnim dzieciakiem, który bawi się w poszukiwacza skarbów.
- Z mojego doświadczenia to równie dobrze może byś skrzynia śmieci i kurzu lub złota. Cholera wie, póki jej nie otworzymy, co nie?
Prężyli się, zsapali, stękali ale dupa z tego wyszła. Odsunął się i podrapał po karku.
- A może jest tu coś, czym moglibyśmy poluzować ziemię? Jakiś ostry kamień albo coś? Jak nie to Rodrigo będzie musiał nam robić za łopatę - zaśmiał się.

71 spostrzegawczosc a na siłę 61

Jonathan rozejrzał się i zobaczył te przeklęte kamienie, które utrudniały im wydobycie skrzyni. Usunęli je i ponownie spróbowali ją wyciągnąć. W końcu po długich minutach walki przeklęty przedmiot wyszedł na powierzchnię.
- O cholera. Moje ręce - potrząsnął nimi zmęczony.
- Teraz trzeba to jakoś otworzyć.

Na szczęście znaleźli coś, czym mogliby to odkopać, a Jonathan-kwoka się trochę uspokoił na myśl o błyskotkach. A Lola nie mogła uwierzyć, że brudzi sobie przestrzeń za paznokciami dla jakiejś głupiej, ciężkiej skrzyni! Miała nadzieję, że nic jej się nie stanie po tym dźwiganiu. Albo zatłucze Harpera tym, co znajdą w środku tego drewnianego cholerstwa.
Lola usiadła na ziemi i przyjrzała się skrzyni.
-Swietny pomysł.-sarknęła.-Jeśli to jakaś puszka Pandory, to bierzesz to na siebie.-zadecydowała.

- Oj tam, nie dramatyzuj. Przyznasz, że to dość ekscytujące.
Czegolwiek by tam nie było Jon i tak był nakręcony. Przygoda!
- Hm. - przyjrzał się kłódce by ocenić czy trik ze wsówkami coś tu zdziała
- Jest zardzewiała, to może być problem.

Lola była markotna i nawet wizja przygody już jej tak nie podniecała. Śmierdziało tu, obiła sobie pupcię i miała brud za paznokciami. Fuj. A tak naprawdę to po prostu zdążyła już zgłodnieć.
Uniosła brew.
-Serio? To idealnie.-powiedziała, unosząc kamień do góry.-Metal jest osłabiony. Uderzymy kilka razy i puści.-stwierdziła z przekonaniem i... spróbowała!