Dom Betty Jou

Cmoknął pod nosem.
- Nie mogę być zawsze idealny, prawda? - zażartował. Pewnie przez to, że został tak pobity (ale twarz się trzyma!) to trochę z jego narcyzmu zeszło, choć i tak niewiele.
- Ja z Bakerem, Jimbo z Clausem i Consuela, i Skittles - odparł i pokręcił głową. - Nie, ja do Beth przyjechałem, a od niej tutaj. Uśmiechnął się nieznacznie, widząc reakcję Liluye na drobną, bo drobną, pieszczotę.
- Nie. On w szpitalu, mówiłem przecież - odparł i zrezygnowany opadł na kanapę. Kiwnął w podzięce, gdy dostał tabletki i szklankę czy tam butelkę wody, co zaraz zażył i popił. - Został postrzelony, więc lepiej było nie ryzykować bardziej - mruknął, przecierając swój nos.

- Ta, Skittles - skinął. - Za dużo do gadania - przyznał i się zastanowił. - Zresztą, nie wiem sam czy powinienem ci o wszystkim mówić. Wiesz o co chodzi - mruknął, niezbyt chętnie, bo jednak gdzieś te granice musiały być. Chociaż kto wie, jak to się skończy.
- Byłem wczoraj u Beth i mówiła, że mogę mieć nadpęknięte żebra i opuchlizna po tych kopach - stwierdził. - Biorę zawczasu tabletki i tyle, Lilu - mruknął i się dźwignął nieznacznie. - Ale jutro może jadę z Sally do Bakera, to się zobaczy.
Spojrzał na swoje udo, po części zakryte opatrunkiem.

- Po prostu zaczęły być problemy z P i wychodzi na to, że przez jakiś czas będziemy mieli partnerstwo z Jonesem - wyjaśnił, bo jednak sam z czasem potrafił się pogubić w tym wszystkim.
- Wydaje mi się, że jakbym miał coś wewnątrz uszkodzone to zdążyłbym się o tym przekonać - westchnął i zaczesał swoje włosy.
- O ile pojadę, o to chodzi - mruknął i skinął lekko. - Marudzenie na niewiele się zda, Lilu - zaśmiał się cicho, układając się tak, by ostatecznie znaleźć się w pozycji pół siedzącej.
- Mogłabyś przynieść to i owo, bo opatrunek muszę zmienić - poprosił i zaraz zmarszczył brwi i spojrzał na Oldwood.
- Nie chwaliłaś się tym, że masz brata.

- Wziąłem jedną tabletkę i jestem od nocy na zastrzyku przeciwbólowym. Jeśli nie będę mógł wstać czy zgiąć się w pół i nie zacznę rzygać to wątpię, żeby coś mi było - powiedział nieco stanowczym tonem, nie rozumiejąc tego fuknięcia.
- Powiedzmy, że raz - stan, w jakim jestem. Dwa, motocykl został pewnie już zabrany albo niedługo zostanie przez psiarnię, trzy będą chcieli ze mną pogadać, cztery mam tu posiedzieć te dwa lub trzy dni - wyliczył na palcach.
Na słowa o prośbie uśmiechnął się tylko uroczo i usiadł już normalnie, żeby Lilu też mogła siedzieć, a nie tylko przycupnąć na krańcu kanapy. Chwilę pewnie droczył się z psem Indianki, zaraz żałując, kiedy go coś zabolało z boku.
- Wojny krzywdzą ludzi - mruknął. - Tak bywa, niestety - westchnął cicho, przejmując od dziewczyny te środki do opatrzenia. - Długo się nie widzieliście?

Zakończenie tematu skwitował gestem zwycięstwa, kiedy tylko Liluye nie patrzyła.
- Przydałoby się więc, żebym zdobył część swoich rzeczy - mruknął. Perspektywa siedzenia w tych samych ciuchach jakoś go zniesmaczała, ale to w końcu Parker.
- Długo - skwitował. - To chyba te dziewięć miesięcy i odpoczynek między wyjazdami, nie? - spytał i przechylił się tak, jakby sam chciał sobie opatrzyć nogę, ale skoro Indianka się zaoferowała to nie będzie się z nią o kolejną sprawę wykłócał.
Zastanowił się.
- Wiem, przydałoby się - parsknął. - Mogłabyś później podejść do mnie lub nie wiem, do jakiegoś sklepu, by coś ogarnąć? - spytał. Miał zapewne na myśli jakieś ciuchy, które nie są naznaczone krwią czy czymkolwiek niezbyt przyjemnym.

- Czekaj, bo nie wiem czy nie lepiej podejść po prostu do sklepu - mruknął, zastanawiając się nad tym intensywnie. - Bo co powiesz, jak ktoś będzie? Że mieszkasz tam? Może by uwierzyli, może - skwitował.
Za dużo myślał.
- Nieciekawie - mruknął. - Ale chociaż brata masz i możesz go odwiedzić, prawda?
William spojrzał na Liluye i złapał jej dłoń (bo pewnie zaoferowała), żeby się podnieść i doczłapać do tej łazienki. Zatrzymał się jednak po to, by sięgnąć po papierosy i gdy zaczęła mówić.
- Dobra, dobra, mam zranioną nogę, ale nie jestem kaleką - zaśmiał się. - Ale samemu jeszcze radę dam, Lilu, nie musisz ze mną wchodzić pod prysznic, choć może to być kuszące - mrugnął do Indianki.
- Nie lepiej nadrabiać kontakt z bratem?

- Taki już jestem, by kombinować - przyznał. Znał, przynajmniej połowicznie, swoje problemy czy też niektóre cechy charakteru, które potrafiły irytować. - Dobra, to klucze leżą przy portfelu, w sypialni pod łóżkiem jest torba. Szafę i komodę zauważysz - zaśmiał się. - Nie bierz tylko za dużo.
Raczej nikt nie chciałby, żeby trafił mu się transport kogoś z rodziny w trumnie, nawet jeśli miało to swoje wyższe cele czy jakkolwiek tego nie nazwać.
- Dzięki za współczucie. Wolałbym zemdleć przy zamkniętych drzwiach, a to ostatnie zrobię - zapewnił. - Tylko daj mi ręcznik - dodał po chwili i kiwnął lekko.
- To jak wolisz. Daj mu te dwa dni odpoczynku, a potem porozmawiajcie, nadróbcie ten czas - powiedział i spojrzał na Liluye, opierając się wolną ręką o ścianę. - Jak to brat. Troska swoje robi.

Uniósł brew.
- Mogłaś powiedzieć, że są u góry to sam bym sięgnął, bez obaw - poinformował. Cóż, tutaj nie było co się sprzeczać. Will był znacząco wyższy od Liluye, więc dla niego to nie byłby problem pomimo tego, że nie czuje się za dobrze.
- Powiedzmy, że nie wiem - zażartował słabo i gdy Lilu dodała od siebie, żeby Will się ogarnął, Parker zapewne poprosił o mocną kawę, samemu postanawiając w końcu wziąć ten prysznic. Mimo że nie podobały mu się zapachy jakiegokolwiek kwiatowego żelu (truskawka, róża, jakieś inne jojoba) to przecież narzekać nie będzie, nie? Liczyło się to, że Will będzie czysty, o.
Po kwadransie, mniej lub więcej - nie ma znaczenia, w końcu mógł wyleźć z łazienki, a przynajmniej do tego się przymierzyć.

- Dużo osób nie jest, nic nowego - wzruszył ramionami. Nie byłaby to pierwsza czy też ostatnia osoba, która miałaby jakieś obiekcje do klubu motocyklowego. William też zresztą, na pierwszy rzut oka, nie wzbudzał zaufania, do czego zdążył się przyzwyczaić.
Pewnie brał na oślep i padło na żel o zapachu wanilii i czekolady, choć jak wróci do siebie (kiedyś!) to od razu się ogarnie.
Wbrew pozorom - nie, nie marudził. Przeszedł za pomocą Indianki do kuchni, by tam zasiąść i potrzeć swój wilgotny kark, a włosy zaczesać do tyłu. Od razu lepiej się czuł.
- Hefnerem nie jestem, by w szlafroku popieprzać - powiedział po chwili. - Ile twój brat ma?

- Musiałbym znaleźć trzy blondynki i żonę dwa razy młodszą - powiedział z rozbawieniem i przyjrzał się Liluye. - Nie nadaję się do takiej roli. Z kolei Maro czy Seth... - pokiwał głową. - Od razu inaczej to wygląda.
- A co chcesz zrobić? - spytał, bo ciekawy, nie żeby był wybredny. Napił się kawy i wzruszył ramionami.
- Z ciekawości. Zastanawiałem się, ile jest od ciebie starszy - przyznał. - Ot, zabawa w dziesięć pytań na poprawę samopoczucia - zironizował.

Autorka sama nie wierzy w to, że Will byłby zdolny do posiadania haremu. Albo nie chce wierzyć, nieważne.
Parker złożył dłonie jak do modlitwy, wspierając o nie twarz tak, że kciuki znajdywały się pod jego brodą, natomiast reszta palców stykała się z jego ustami czy też nosem, przepoławiając twarz na pół. Słuchał, co Indianka ma do powiedzenia i zaśmiał się.
- Sama jajecznica na bekonie wystarczy, w zupełności - odpowiedział po chwili. - Nie przepadam za pomidorami w jajecznicy i nie musisz się tak starać. Wybredny nie jestem - westchnął, przyglądając się Liluye, a dłonie jak trzymał w takim ułożeniu, tak trzymał dalej.
Spojrzał na prawą dłoń Indianki, po którą sięgnął.
- Co się stało?

Lilu pewnie byłaby pierwszą z nich, hohoho.
Will puścił dłoń Oldwood, aby wrócić nią do swojej twarzy. Zdrową nogą pewnie podrygiwał tam pod stołem, by jakoś dać upust lekkiej energii, która się nagromadziła.
Gdy ciemnowłosa opowiedziała mu historię utraty palca, Parker skrzywił się, wyraźnie zniesmaczony.
- Teraz na pewno nic z pomidorami - powiedział i pokręcił głową. - Nie dziwię się. Sam bym pewnie zemdlał przy utracie palca - wzdrygnął się aż.
- Zdążyłaś się więc do tego przyzwyczaić, choć pewnie początek był... no, dziwny? - napił się kawy, opierając wolną ręką o stół.

- Trzeba bardziej się postarać, by mnie zniechęcić - przyznał i zaraz pokręcił głową. - Nawet nie próbuj.
Nic nie powiedział na to, że jej brat zgarnął opieprz. Nie był jakoś zdziwiony tym, mimo że sam nie miał rodzeństwa, to u niektórych zdążył taką zależność zaobserwować.
- Dobrze, że moja biżuteria ogranicza się do minimum - powiedział, mając na myśli zegarek. Od czasu do czasu też ten paciorek, co dostał od Liluye czy inny łańcuszek. To wszystko, bo i tak nosił zegarek.
- Dwadzieścia lat? Boże, ale ty jesteś stara - podsumował i westchnął ciężko, odsuwając się nieznacznie. Bo może jeszcze zarobi od niej?
- Bo ja pamiętam - mruknął i musiał się zastanowić. - Raz coś z nogą sobie zrobiłem, raz na lekcjach się strzygłem, tak to w szafkach siedziałem i wierzyłem, że stare, podwójne... takie, wiesz, cieniowane i na tym czyste lustro przekazuje wiadomości. Ot, dzieciak i tyle - wzruszył ramionami.