15.09.2013 - Liluye - Howahkan

Po trzech dniach zadzwoniła znów, bo Howie oczywiście sam z siebie się nie odzywał. A ona już zmieniła zamki i chyba wypadałoby mu powiedzieć dlaczego.
Wybrała numer i czekała.

Odebrał szybko.
- Cześć. - rzucił spokojnym głosem. Nieco przymulonym. Jakby pił. Albo dopiero co się obudził.

Zmarszczyła na moment brwi.
- Spisz? - zapytała.
- Chciałam ci powiedzieć, że zmieniłam zamki w domu i.. jeśli chcesz wrócić, a mam nadzieję że tak, to musisz zacząć coś ze sobą robić - nie było jej łatwo coś takiego mówić, ale w końcu już i tak zadecydowała. Było słychać po głosie, że jest jej ciężko.
Miała nadzieję, że zrozumie.

Chwila ciszy. Howahkan pokiwał głową. A gdy zdał sobie sprawę, że ona tego nie widzi to odezwał się.
- Tak. Zrobię coś z tym. Jeśli nie będę się długo odzywać to nie martw się. Może pojadę na trochę do starych znajomych w Nowym Jorku. I mam jeszcze pomysł, o którym nie chcę mówić.
Znów przerwa.
- Zamki? Po co. Przecież nie przemieniam się w bestię wraz z pełnią księżyca. WIesz co? Nieważne. - stwierdził po chwili.

- Nie umiem się nie martwić - mruknęła ledwo zrozumiale w słuchawkę.
- Wiem, że nie - westchnęła - Nie o to chodzi. Tylko.. jeśli chcesz wrócić to musisz coś zmienić - jeśli nie to pewnie odda mu klucze i sama się wyprowadzi.w końcu to ona ma pieniądze.
- Pomysł? - zmarszczyła nos, nie wiedząc o co chodzi.

- Zmienię. Utknąłem w takim zawieszeniu i nie wiedziałem co mam ze sobą zrobić, ale jakoś to ogarnę. - rzucił, jednak w tonie jego głosu nie było słychać przekonania do tego.
- Tak. Pomysł. - nic więcej nie powiedział. Zapewne nie miał zamiaru. - A ty jak się czujesz? Co u ciebie?

- Ciesze się - słuchać było uśmiech w jej głosie.
- Dobrze - tym razem to w jej głosie brakowało przekonania - Na ile się da.

- No to chyba dobrze. Byle do przodu. Liluye, pamiętaj. Trzeba być twardym, a nie miętkim. - zaśmiał się pod nosem, trochę wymuszenie. - No... to...

- Tak, wiem, wiem - westchnęła. Zamilkła.
- To do zobaczenia.. a nie, czekaj. Będziemy mieli mural na ścianie - dodała jeszcze, skoro wyjaśnili sobie resztę.

- CO? - rzucił od razu. - Mural? jaki mural? Co to jest?!
Gdzie go chowali. Chyba w wojsku.

- No taki malunek.. rysunek na ścianie.. Noah nam narysuje - wyjaśniła.

- Grafitti? - rzucił. A potem dodał. - Łatewa. Niech maluje. To nara. Do usłyszenia. Lub zobaczenia.
I się rozłączył.