Kościół katolicki św. Aleksego

First topic message reminder :

Wybudowany w latach osiemdziesiątych kościół przypomina nieco stojący na obrzeżach zabytek z XIX wieku. Nie ma w nim typowej dla katolickich kościołów czy katedr okazałości. Budynek jest obłożony drewnem, utrzymany jest w bieli, zaś drzwi, okna i framugi pomalowane są na szaro. Do środka prowadzi kilka schodków, nad wejściem góruje malutka wieżyczka z dzwonem i krzyżem na daszku. Wewnątrz dwa rzędy ławek, na końcu ołtarz. Nad ołtarzem wisi krzyż, ściana zaś ozdobiona jest malunkiem przedstawiającym Trójcę Świętą. Wokół ołtarza wiszą też inne obrazy przedstawiające świętych, stoi tu także kilka figur. Po prawej stronie od wejścia stoją dwa konfesjonały. Wnętrze jest jasne dzięki dużej ilości okien.
Msze odbywają się codziennie rano i wieczorem, w niedziele i święta kościelne częściej.

Pozwoliła mu na zabawę jej włosami; nie drgnęła nawet, gdy mężczyzna założył jej za ucho długi, czarny kosmyk. Widać było, ze czuje się swobodnie.
- Pokazałabym ci jak wygląda szamanka, co ty na to?

- Dobrze - szepnęła i sama podniosła się z siedzenia. Wyszła z ławy i stanęła przed Williamem; wyciągnęła rękę i chwyciła dłoń mężczyzny. Odwróciła się i pociągnęła Parkera za sobą, do wyjścia. Lecz w połowie drogi się zatrzymała.  obróciła się szybko do Williama i popchnęła do w stronę konfesjonału.
- Mogę ci pokazać tutaj, teraz.

- Nie powinno cie obchodzić co ja wole, tylko to, czego ty chcesz - odparła, zamykając za sobą drzwi konfesjonału. Usiadła okrakiem na mężczyźnie i nachyliła się tak, że jej włosy opadły na jego twarz.

Chciała go ucałować, ale w ostatniej chwili się powstrzymała. Siedziała wciąż w bezruchu, opierając się dłońmi o ramiona mężczyzny.
- Nie, nie teraz. Nie dziś. - Szepnęła, wciąż jednak się nie prostując.

- Sama cię odwiedzę i wtedy - oznajmiła. Pozwoliła mu na to, by jego dłonie zatrzymały się na jej biodrach. 
- Chyba, ze to ty masz zamiar teraz decydować, co? - Zapytała głośniej, surowiej. - Powiedz, kto ma teraz zadecydować o tym wszystkim?

Nie opierała się; pozwoliła księgowemu pieścić jej szyję. Nie dosunęła się i nie wyrywała, jakby całkowicie ufając Williamowi.
A może to mimo wszystko to ona kontrolowała tę sytuację?
Odrzuciła włosy do tyłu.
- Może potrafię przepowiadać przyszłość, co? - zapytała cicho.

Do kościoła wkroczyła około pięćdziesięcioletnia pani. Chciała pomodlić się i ewentualnie poprosić księdza o spowiedź. Wchodząc do budynku usłyszała szmery dobiegające z konfesjonału. W pierwszym momencie pomyślała, że to duchowny, jakże się jednak zdziwiła, kiedy w kratce ujrzała to dziwne zjawisko jakim była Dosia siedząca na kolanach Świętego. Kobieta odskoczyła zaszokowana tym widokiem i szybko zaczęła grzebać w swojej torebce, by zadzwonić na policję.

Chciała już mu odpowiedzieć, przepowiedzieć przyszłość na następne dni, lecz jedyne c zrobiła, to zrozumiała, co za chwile może się stać.
odsunęła się od Willa i nasłuchiwała.
- Ktoś przyszedł - szepnęła, a potem... zaśmiała się. - Ktoś nas nakrył, Williamie. 

Ślepy los dla Willa
1,3 - kobieta zadzwoniła na policje
2,4,5, 6 - kobieta wciąż szuka telefonu

Nim jednak wyszła z konfesjonału, nachyliła się i pocałowała Willa. Delikatnie, ale z jakąś "pasją" w tym wszystkim. Przymknęła oczy, a gdy oderwała się od ust mężczyzny, chwile trwała w bezruchu. Nagle, bez słowa, zerwała się i wyszła na zewnątrz.
Spojrzała na kobietę, która wykręcała numer na policję...
Jeśli Will chce namówić kobiecinę na to, by nie dzwoniła na policję - mnożnik na charyzmę, próg 30.

46(6)

- Och, tak, tak, ja przepraszam ojca! Proszę księdza, nie wiedziałam, ze pan spowiada!
Kobiecina odwróciła wzrok i szybko pobiegła do pierwszej ławeczki.
Dos pozwoliła siebie odprowadzić do drzwi.
- Chyba jednak wyglądasz na duchownego. Na rozdrożu - dodała po cichu, wychodząc za próg. - Więc jak? Rozgrzeszenie dostanę?

- Mogę sama sobie wybrać kiedy będzie ten następny raz? - Zapytała, robiąc krok w tył - proszę księdza?
Pochyliła głowę, a włosy zasłoniły jej twarz. Pokręciła szyją i zaśmiała eis krótko.
- Poradzę sobie. Dziś sobie poradzę.

Dos patrzyła jeszcze chwile jak Will odchodzi - odprowadziła go wzrokiem do momentu, gdy ten nie skręcił w  ulicę prowadząca do centrum. Dopiero wtedy i ona ruszyła się z miejsca - idąc jednak w przeciwnym kierunku.

/zt

<--- nieczynna stacja benzynowa

Baker z Consuelą za plecami dojechali do miasteczka, a potem zawinęli w którąś z ulic. Mężczyzna zwolnił, a potem skręcił obok kościółka, zatrzymując motocykl kilka domów dalej. No, tu sporo ludzi miało motory, więc może to któregoś mieszkańca, nie?
Sue pociągnął Consuelę za sobą i tak o to Święci zawitali w boskie progi. Zamknął drzwi. Usiłował zrobić to cicho, ale pewnie nie wyszło.
- Twoja siora to niezła pizda - stwierdził, po czym uznał, że tu chyba nie wypada przeklinać. No ale hej, strzelała do nich! - Jakby co, to poczuliśmy silną potrzebę uzewnętrznienia naszej wiary. Czy coś.
Wzruszył ramionami. Potem zasiadł w pierwszej ławce i się przeżegnał. Cisza, spokój i ciemność.

Consuela chyba do tej pory nie mogła się otrząsnąć z szoku. Brała właśnie udział w swojej pierwszej strzelaninie, w pierwszej próbie uprowadzenia, w swoim pierwszym pościgu. Jej dziewiczy rejs skończył się w kościele.
Spojrzała na ołtarz i poczuła ściśnięcie w żołądku ze strachu, że Bozia wyśle ją za te cyrki do piekła. Na wiekuistą randkę z Cooperem. Wzdrygnęła, zbladła i przeżegnała się.
- Zamknij się. - mruknęła, kiedy mężczyzna nazwał jej siostrę pizdą - Robi to co musi, nie? - westchnęła, siadając w pierwszej ławce obok Sue.
- Myślisz, że Lionel i ten drugi zjeb... - znowu się wzdrygnęła, przypominając sobie jego zamaskowaną mordę - ...pracują dla Buendiów? - zapytała, licząc z całego serca na odpowiedź typu 'Nie, to tylko pomocnicy Świętego Mikołaja, którzy rozprawiają się z niegrzecznymi dziećmi na swój autorski sposób".