Korytarz przed celami

/ środa, 22.01.14 r., początek, południe

Conan to jak w swoim żywiole. Przyzwyczajony do tego, co się działo na holu bloku, oparł się o barierki. Szorstkie, spracowane dłonie splótł ze sobą i cmoknął, patrząc na to, co się dzieje.
- No co to kurwa jest.
Spojrzał przez ramię na celę, w której mieszkał niezmiennie od tylu, ładnych lat. Wykręcił parę razy swoje nadgarstki. I nasłuchiwał. Do czasu. Hałas, który rozległ się na dole nie zdziwił Leona. Wręcz przeciwnie - ucieszył go. Z czym ten nie miał zamiaru się kryć, zaczynając drzeć japę.
- Miller, dwie paczki szykuj, gnoju!
- A co ty pieprzysz...
- Się, kurwa, nauczyłeś zakładać, to się, kurwa, nauczyć przegrywać. Wykładasz dwie paczki i chuj mnie to - warknął do faceta po przeciwnej stronie bloku. - Raz, raz, kurwa - machnął do współwięźnia i splunął na bok. Stronę, z której nadchodził...
- Jimbo, cycu mój! - przywitał głośno Grubego.

Leo zaś w sosie był niesamowitym! Nie zostało mu wiele do opuszczenia murów więziennych, ogarnął sobie dwie paczki, a radyjko działało w najlepsze. Do tego Brian zadbał o to, by dostał kalendarz z pięknymi kształtami, które nie były upierdolone czarnym kolorem skóry.
- Jak to Daltoni, kurwa - powiedział to tonem tak oczywistym, że aż boli. - Napierdala o dupach, masuje po jajkach dzień i noc, z tym się nie kryjąc, ale kurwa i tak lepiej niż jak miałby wyrżnąć dziurę w materacu i sobie watową sztuczną pizdę ogarnąć - wyjaśnił. Jak można założyć, poprzedni współwięzień sobie dogadzał rżnąć właśnie to, na czym spał.
- Paczuszka zadowalająca? - spytał. Ostatnio przecież było rozdanie.

Zdążył jeszcze zgarnąć dwie paczuszki papierosów, nim kazano im cofnąć się do cel. Dzień jak każdy inny.
Dobrze, że jak się jebnął to zasnął od razu, drewutnię reprezentując.

/zt

/ początek, ta sama pora

Najpewniej było to jeszcze przed ćwiczeniami czy cholera wie czymkolwiek, czytaniem o fazach, o pamięci, cokolwiek - nie ma znaczenia. Czas się zlewał!
Chęć zapalenia swoje robiła, a że Claus spał czy co tam robił (nie wnikajmy), Will nie miał zamiaru mu przeszkadzać. Cierpliwie czekał na wyjście albo na możliwość odpalenia papierosa, na razie jednego z nich obracając w palcach, kiedy stanął nieopodal Neila, patrząc na towarzystwo, które albo rozmawiało, albo żywo ze sobą dyskutowało. Na nikim jednak nie skupiał szczególnie spojrzenia.
- Jak wycieczka krajoznawcza? - spytał bez zbędnych przywitań na ten moment.

- I lepiej, żeby do tego nie doszło - podsumował bez wyrazu twarzy. Ni to szczęśliwy, ni to smutny, zobojętniony na wszystko w tym momencie.
- Biali bracia jak zawsze najsympatyczniejsi, ale chociaż masz wygodnie. Czytelnia, książek sporo, więc względny spokój - spojrzał kontrolnie na Neila, jakby ten miał potwierdzić lub zaprzeczyć słowom Parkera. - Raczej nie masz o co się zamartwiać, nie?
- Prace konserwatorskie na razie przy lekarskim, potem się zobaczy - palnął lakonicznie. - Jakoś się żyje, niespiesznie, a mogłoby być inaczej.

Przytaknął na jego słowa.
- Dokładnie - nikt raczej nie chciał kończyć pod kimś, prawda? O tyle niewygodne, niemiłe, niesympatyczne, że już ktoś tam miał do czynienia.
- Co lepszego można robić od czytania czy ćwiczenia tutaj? No i drzemania właściwie - parsknął Parker, który kiwnął krótko. - Nie ma co wnioskować po wyglądzie, bo się możesz czasem przejechać - powiedział kolejną uniwersalną prawdę życiową. Trudno powiedzieć czy się do tego stosował, czy nie, czy choć w jakimś stopniu brał pod uwagę. - Książkę? Jaką? - chcąc nie chcąc, zainteresowało go, co to za książka, że ta książka...
- Praca jak praca, byle robić. Czas chociaż szybciej mija - wzruszył ramionami. Z tego poniekąd się cieszył.
- Mnie to mówisz? - zerknął na Marka, chowając papierosa do kieszeni spodni. - Bywa, mądrzejsi po szkodzie i następnym razem, jak pająki.

- Na razie nie mam co narzekać na ich brak - powiedział Parker. Betty dbała o to, by dostawali papierosy, a i sam księgowy poniekąd to ograniczył choćby właśnie ze względu na to, że jest to dość dobra waluta więzienna. Z pewnością opłacalna. W końcu był księgowym, więc i z tym musiał sobie radzić.
- To źle zabrzmiało, ale niech będzie, że sprawa dość niewygodna - odparł po chwili, zakładając za Marka, jak to się prezentuje.
Skrzyżował ręce na wysokości klatki piersiowej.
- Tak się mówi, często jest tak przyjęte. W przypadku pająków, że jak jeden pójdzie hen, to kolejni będą sprytniejsi. Inni mogą się tego nauczyć - wyjaśnił, dość lakonicznie, ale sens zachowany, a wiedza bezużyteczna, kwejki, demotywatory i ciekawostki życia codziennego są - jak widać - opłacalne!

- Wszystkiego wiedzieć nie można - podsumował. - Stawki zależne od informacji i innych... działań - machnął dłonią, jakby tym gestem dopowiadając cokolwiek do tych płatności. Ogólnie, śmiesznie to brzmiało, ale wypadało się dostosować, ażeby było wygodniej.
Zmarszczył brwi.
- Ja pierdolę - skomentował. - Powiedz jeszcze, że to jakaś znawczyni pisała - tak, znawczyni, bo zazwyczaj kobiety miały dziki pomysł o pisaniu poradników dla mężczyzn, żeby zaspokoić się tak, aby czuli większą satysfakcję. - Wybrakowani, widzę - mruknął pod nosem, co ledwo dało się usłyszeć; można było sobie dopowiedzieć.
- Ze wszystkim może być - skwitował. - Niektórych można by nazwać karaluchami, bo się ich życie trzyma jak popierdolonych, a pająki o tyle... że znają miejsca i rozeznanie - mruknął. - Wracając, sens ten sam. Człowiek się nauczy, jakiego błędu nie popełnić. No, chyba że jest debilem.

- Konkretna prywatyzacja, cennik wedle widzimisię - odparł William. Poniekąd taka polityka firmy (co brzmi zabawnie, Prison Company) była interesująca. Parker, który coś żydowskiego w sobie miał (na szczęście nie nos!) to już zdążył sobie obmyślić, co ile by kosztowało.
- Butem co najwyżej bym odłożył - zaśmiał się. - Ale jak jest parę egzemplarzy, to nie ma co narzekać - wzruszył ramionami.
Przyjrzał się Markowi.
- Coś konkretnego masz na myśli? - zapytał bezczelnie i bezpośrednio, ale raczej nie było co się bawić w jakieś podchody, prawda? Albo odchody, jeśli jesteśmy w temacie much i ich afrodyzjaków, hehe.

Przyzwyczajenie i praca przez te wszystkie lata, a także i zainteresowanie - zrobiły swoje. Tym bardziej, że William był typem osoby, która jakoś nie bawiła się w konkretne potoczności, choć nie można zarazem powiedzieć, że takowych w ogóle nie używał. Używał, a jakże. Lata w gangu swoje zrobiły.
- Nie mam teraz pewności czy nawet tam wejdę po takich niuansach - mruknął rozbawiony, dłonią przesuwając po swoim zaroście. Nieco bardziej wyrazistym, może nawet postarzającym. Wszak, teoretycznie czterdzieści lat ma, bo autorka się jebła w obliczeniach.
Z uwagą, jak zazwyczaj, zaczął słuchać Neila i tego, co ma on do powiedzenia. Kiwnął parę razy, rozejrzał się, a potem westchnął bezgłośnie.
- Zawsze było, jest i będzie. Zmian się nie spodziewaj, choć niektórzy też wolą działać na własną rękę - odparł William. Jego ton natomiast nie wskazywał na to, że ma kogoś konkretnego na myśli. Gdy jednak Mark przeszedł do pytania.
- Część - przyznał, niezbyt wylewnie. Chciał już spytać czy Mark nadal ma zamiar wstąpić do gangu, ale jako autorka - nie jestem pewna czy Will o tym wie. - W grupie raźniej, a może i czas minie - parsknął.
Już nie dodał od siebie tego, że jego samotna obecność jest mało prawdopodobna. Jako osoba przezorna zdążyłby się rozeznać, by nie wylądować w tymże miejscu, jednak bywa - przetrzymać, cierpliwie posiedzieć, cokolwiek.

/jeśli chcesz to nie mam nic przeciwko, żebyś dał ZT, jak masz z kimś grę czy chcesz robociznę wykonać, to i tak jeszcze 2-3 posty będą! (:

- Tsa, wyboru niestety nie masz - powiedział Willl. Zaraz się poprawił. - Albo masz. Możesz pracować i mieć źle, możesz nie pracować i mieć przejebane z utratą przywilejów czy też nadprogramowym noclegiem w izolatce - zaśmiał się. - Może niektórzy byliby uszczęśliwieni - mruknął, ale nic więcej w tym temacie nie dodał.
- Baker jest, Auguste... - odparł. Nie było sensu unikać odpowiedzi, skoro metraż nie pozwalał na to, aby się Mark mijał z innymi Świętymi. - Jeszcze paru - dorzucił.
- Żadna znajoma twarz oprócz naszych? - spytał, zerkając na swojego towarzysza niedoli! - Spokój jakiś jest zawsze...

- Tak, to każdego czeka - zaśmiał się. Nie oszukujmy się - izolatek było na tyle dużo, że jak wybuchnęła jakaś afera czy bójka to klawisze od razu tam wpakowywali. Nie było co się pieprzyć z nerwowym towarzystwem. Zwłaszcza, że zazwyczaj ilość więźniów przypadająca na jednego strażnika była dość spora, być może nawet porównywalna do stanu klasy szkoły średniej na nauczyciela.
- Ta, przynajmniej jest do kogo gębę otworzyć bez obawy, że zaraz człowiek straci całe uzębienie - parsknął bez przekonania. Nie można się i tutaj oszukiwać - każdy potrzebował rozmowy, choć odrobinę zaufanej osoby w tejże sprawie.
Kiwnął lekko.
- Właściwie o jedno i o drugie - przyznał.