Dom Rona

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Opcjonalnie na podwórku znajduje się podjazd.

Dokładniejszy opis w budowie...

Ronald wstał rano, w okolicach 8:00. Czuł się lepiej niż dnia poprzedniego, jednak wciąż nie był to stan idealny. Zasnął w samych gaciach, więc jak tylko znalazł okulary, założył na siebie jakieś jeansy oraz bordowy t-shirt i na bosaka poszedł do kuchni. Tam szybkie śniadanie na bazie mleka oraz płatków, które zaniósł na swoje biurko w pokoiku. Włączył swojego PC, po czym kliknął na ikonkę z kompilatorem i zaczął pracę.
Pracował teraz nad swoim nowym projektem do swojej roboty. Miał nadzieje, że przyspieszy jego pracę oraz pozwoli na zwiększenie profitów.

Projekt nie byle jaki, to i skupić się Ron musi. Czy miał umysł trzeźwy na tyle, by posunąć się w swej pracy cokolwiek?


Aby się o tym przekonać, trzeba chwilę popracować. Ron musi przekroczyć próg 80.
Rzucasz kostką i wykorzystujesz wzór - [cecha (inteligencja) + umiejętność (programowanie)] + k6 * 5

Jeśli się nie uda, rozprasza cię piłka, która uderza w okno. Jakieś dzieciaki się bawią, a ty musisz sprawdzić, gdzie zrobiłeś błąd.

46+20+6*5=66+30=96

Irlandczyk pisał na swojej czyściutkiej klawiaturze, od czasu do czasu jedząc na boku płatki. Kukurydziany twór już przypominał papkę w zimnym mleko, ale i tak smakowało.
W tworzeniu tego trudnego projektu nie pomagało dziecko walące piłką, lecz Ron starał się ignorować hałas i co jakiś czas dokonywał testu oprogramowania, tak jak uczono go w szkole. Dodatkowo cały program był tworzony wedle podręcznikowej zasady "dziel i zwyciężaj", więc praca szła jeszcze szybciej.
W końcu projekt działał i sam kod był w miarę zoptymalizowany oraz przejrzysty - na razie dzień zapowiadał się dobrze.

Czy Ron myślał, że uda mu się wszystko stworzyć w ciągu jednego dnia? W czasie kilku godzin?
Początek okazał się być idealny i wszystko co Brody sobie zamierzył, stukając w klawiaturę, udawało się.
Ale czy tak będzie dalej?

Ten sam próg umiejętności - 80.

Jak nie przekroczysz, zbita papka płatków spada ci na klawiaturę. Coś się wcisnęło niepotrzebnie, burząc twą koncepcję. Ale co? Trzeba sprawdzić!

46+20+4*5=66+20=86

Ronald dalej uderzał w kolejne litery klawiatury, które zamieniały się w ciągi oraz kolumny komend. Płatki zostały dawno zjedzone, a praca za biurkiem się dłużyła, więc w między czasie zrobić zieloną herbatę. Po pewnym czasie oddech informatyka stał się charakterystycznie świszczący oraz czuł ucisk klatki - zapomniał wziąć leków. Wziął dozownik z szafki nocnej i zaciągnął się lekiem. Ledwie starczyło - trzeba będzie dziś zakupić nowy.
Po tym zajściu dalej pisał program na swoim blaszaku, sprawdzając od czasu do czasu, czy nie skopał nic podczas dodawania kolejnych funkcji.

46+20+1*5=66+5=71

Już Ron cieszył się końcem swojej pracy, gdy nagle podczas ostatniej kompilacji - coś źle zadziałało. Widocznie gdzieś wstawił źle literę, bądź nie wklepał klamry albo inna pierdoła, która mogła zachwiać nad wyraz delikatną strukturę oprogramowania.

4

Czterooki nic nie widział w swoim kodzie, wszystko wydawało się dobre oraz bezbłędne w swej logice. Ron klął wniebogłosy i nerwowo pił herbatę. Trochę pomagała, lecz dalej był wkurzony.
Wbrew pozorom praca informatyka nie należy do najmilszych, bowiem jeden błąd rujnuję piękno oraz harmonie projektu. Do pracy zaprzągł moce internetu. Przeszukiwał odpowiednie fora oraz strony z nadzieją na rozwiązanie problemu.

46+4*5=66

Jak zwykle internet pomógł. Na pewnym forum Ron znalazł użytkownika mający podobny błąd. Uzbrojony w nową wiedzę oraz nadzieje na skończenie dziś zadania, usiadł znów nad oknem kompilatora i starał się naprawić zaistniały błąd.

46+20+1*5=71

Błąd został usunięty, jednak na dziś koniec. Za dużo nerwów oraz popsutych oczów kosztowała to wszystko, lepiej jutro skończyć, by spokojnie podejść do problemu. Założył trampki oraz wczorajszą koszulę, zabrał z biurka swój portfel ze 100 $ i kuponami, dokumenty, telefon oraz netbooka w torbie do niego, jakby miał dostać zadanie od klienta. Wyszedł z domu, zamykając znów drzwi do swojej twierdzy i pognał na miasto by porobić coś konstruktywnego albo co najmniej ciekawego. Trzeba było jakoś zapchać tą lukę między pobudką, a snem.

z/t

//początek

Jarmark nawet się udał, choć tyłka nie urwał informatykowi. Zaparkował swoim pick-upem na podjeździe, wszedł do domu i zrzucił buty w przedpokoju. Poszedł do kuchni, by zrobić szybką kanapkę z serem. Potem usiadł przed komputerem i zaczął przeglądać najnowsze wiadomości ze świata. Przy okazji podłączył telefon do gniazda USB by podładować go.
Po tym przyjemnym powrocie do domu, wrócił na nowo do pisania programu.

Do drzwi zapukał jakiś rosły, młody mężczyzna. Od razu można było poznać, że to jeden z kumpli Naiche.
Gdy tylko informatyk otworzył, kolega Tobiasa nie tracił czasu i przeszedł do rzeczy.
- Te, informatyk, sprawa jest! - Rzucił dziarsko, odciągając nieco Rona na bok.
- Dużo kasy, to będę prosto z mostu walić. Wchodzisz do dziennika internetowego w szkole i zmieniasz oceny z matmy siostrze Naiche... Bo jest zagrożona. Rozumiemy się? - Zapytał ściszonym, ale zdecydowanym głosem. - Pięć stów, a jak Naiche będzie będzie zadowolony z piątek to może kilka dodatkowych za ładne oczy.
Wyprostował się i spojrzał przymrużonymi oczami na Rona.

Możesz próbować się targować.

- Kurwa, kogo niesie o tej godzinie ? - powiedział do siebie, po czym zerwał się od biurka. Spojrzał w przez judasza i otworzył. Za nimi był Naiche. Wziął go na bok i słuchał każdego słowa z poważną miną biznesmena. Ronald od jakiegoś czasu ćwiczył przed lustrem taką figurę wzorując się na starych filmach. Gdyby mógł to paliłby jeszcze papierosa, ale miał tą cholerną astmę. W sumie zapomniał dziś wziąć leków. Jeszcze dziś jakoś pociągnie, ale jutro będzie mówił jakby miał sztangę na piersi.

-Primo - nie mów do mnie informatyk, to wkurwia równia bardzo jak komputerowiec. Secundo - nie ma bata, że dam radę za 500 $. - zaczął chodzić po podwórku chwilę, by łopatologicznie wyjaśnić sprawę chłopakowi- Każdy komputer czy smartfon ma indywidualny adres IP czy też MAC. Gdy podłącze się do neta i włamie się na dziennik, to zostawię ślad tam. To samo tyczy się jeśli chciałbym podłączyć bezpośrednio do serwera .Mogę go ukryć, ale to kwestia czasu gdy dojdą do mnie i będę ja udupiony. Jedynym sposobem jest skołowanie na szybko jakiegoś kompa, a później zniszczenie go. Więc w tę zabawę wchodzą dodatkowe koszty.- nawet nie zły plan zrobiony na prędce. Ron już kiedyś bawił się w takie rzeczy, ale korzystali wtedy z najtańszych netbooków oraz z kafejek internetowych. O tej godzinie takie miejsca były już pewnie zamknięte, więc została tylko opcja ze sprzętem.

Mężczyzna wyprostował się i zrobił niezbyt zadowoloną minę. Kalkulował coś w głowie.
- Mogę dać dodatkowe 100... i sprzęt. Ale ani centa więcej. - Mruknął, widocznie przygotowany na taki rozwój wypadków.

Możesz spróbować podbić cenę do 900$. Wtedy kostki na charyzmę, próg 40. Jeśli przekroczysz próg - umowa stoi. Jeśli nie, aktualna jest propozycja 600$ plus stary komputer do zniszczenia.
Uważaj, nie przeciągaj struny bo może nic nie wyjść z umowy!

- Lubię cię, więc nie będę prosił cię o więcej - powiedział delikatnie uśmiechnięty. Był to uśmiech triumfu, że udało się podbić o 100 $. Dał grabę na przybicie umowy. Zapowiadał się nostalgiczny wieczór jak na studiach. Zrobią sobie ognisko lub pooglądają zjawisko niszczenia na złomowisku.

Mężczyzna zapowiedział, że wróci niedługo ze sprzętem. Do tego czasu Ron mógł się psychicznie przygotować...
Nie minęła nawet godzina, gdy pod dom informatyka ponownie podjechał Indianin - tym razem ze starym laptopem firmy Słony.
- Masz, i pamiętaj. Nikogo tu nie było, ani mnie, ani Naichego ani jego siostry. Jak zawalisz - to szykuj się na najazd na chatę.
Wyszeptał mu jeszcze nazwisko Tobiasa i jego siostry, oraz dane klasy do której chodzi. po czym szybko odszedł, by móc migiem uciec z osiedla.

Ron może rozpocząć swoje zadanie!
Kostki będą przydzielone po zalogowaniu się do internetu.

- Za kogo ty mnie kurwa masz ? Za konfidenta ? Mam tyle samo do stracenia co ty. - powiedział po czym zabrał kompa.
Wrócił do domu, zamknął drzwi i zrobił sobie znowu herbatę- tym razem mocną (brak szacunku dla wątroby !). Podłączył kompa do prądu, by podładować trochę baterię i na początku zmienił ustawienia położenia geograficznego. Teraz komputer był gdzieś w parku narodowym.
Gdy herbata była gotowa, informatyk wziął gumkę ze stołu i spiął włosy w kucyk - tak zawsze robi, gdy pracuję nad czymś naprawdę ważnym.
Musiał teraz napisać prostego robaka, który zostanie zaimplementowany do szkolnego serwera i wykradnie dane do logowania nauczyciela. To będzie najbardziej czasochłonny proces całej operacji.
Swoją drogą - niepowiedziona mu na kiedy ma to zrobić, ale Ron podejrzewał, że na jak najszybciej.

Etap I: 46+20+4*5=66+20= 86 > 80

Pierwszy etap pisania poszedł w miarę gładko. Linijki kodu pojawiały się na monitorze starego sprzętu. Schody zaczynały się na drugim etapie, który de facto był jednym z ważniejszych. Pot delikatnie zrosił czoło informatyka, ale on dalej walił niewzruszony w klawisze.

Etap II #1: 66+2*5=76 < 90
Etap II #2: 66+1*5=71 < 90

Niestety na etapie drugim Irlandczyk poległ. Po usilnych próbach i testowaniach robak odmawiał posłuszeństwa, więc po wiązance przekleństw oraz serii ciosów w ścianę, Ron przejechał kursorem po menu i włączył nowy projekt. Potem złapał kilka głębokich wdechów i zaczął znowu pisać.

Etap I: 46+20+6*5=66+30= 96 > 80

Znów etap pierwszy poszedł w miarę gładko. Tym razem starał się na stworzeniu solidnego szkieletu, by nie było żadnej wpadki. Nie miał zamiaru znowu się stresować - jak spieprzy sprawę to albo dostanie od bandy Indian albo policjantów - żadna z opcji nie brzmiała dobrze.

Etap II #1: 66+1[/ulr]*5=71 < 85
Etap II #2: 66+[url=http://www.oldwhiskey.pl/t137p120-rzuty-koscmi#1662]6*5=96 > 85

Po początkowym kryzysie twórczym, w końcu "pisarz" przełamał swoją passe niepowodzeń. Ostatnie uderzenia w klawiaturę i robak istniał oraz działał. Teraz Ron z satysfakcją na twarzy wypił zimną herbatę, po czym poprawił kitkę i rozmyślał kogo ruter użyć, aby nie było śladu, że to z jego domu dokonano zmiany ocen. Chyba idealny będzie ten facet, który zrzuca liście na podwórko jesienią - niech teraz dowie się jak ktoś wrzuca brudy na czyiś teren. Teraz próbował złapać sygnał rutera, ale nie mógł ruszyć jednostki, aby nie zakłócić sztucznego położenia komputera.

2

Pech deptał po piętach naszego informatyka - nie złapał internetu z rutera sąsiada. Ron tym razem podszedł do problemu spokojniej i zaklną tylko raz. Jednak nie poddawał się dalej, po otworzeniu okna, zabraniu wszystkiego, co mogło zakłócić sygnał oraz innych szamańskich zabiegach znowu postanowił podłączyć się do internetu znienawidzonego człowieka.