Dom Jacoba i Naiche

Naiche chwilę się zastanowił, po czym pokiwał głową, dając znak, ze rozumie. Wpuścił Jonathana do środka.
- Tak, tak, siostra mówiła. Ej, no, sorry, nie miałem kiedy podziękować. No wiesz, za to, że Emmie pomogłeś... - ziewnął przeciągle.
Oboje weszli do małego salonu, gdzie na kanapie leżał koc i stara poduszka. Widocznie Tobias spał poza sypialnią. W tle leciało OWWWR, a stary Curwood zapowiadał kolejną piosenkę w wykonaniu Kansas.
- Co cię sprowadza? Chyba nie chęć zobaczenia mnie w piżamie.

- A nie ma o czym mówić - sam prawie o tym zapomniał. Tyle się wydarzyło od tamtego czasu. 
- Pogratuluj siostrze mocnego sierpowiego w moim imieniu. Nie dała tak łatwo sobie pomóc - uśmiechnął się i usiadł we wskazanym miejscu.
- Nie ujmując urodzie twojej piżamy nie jest ona powodem mojej wizyty - wziął głęboki oddech.
- To ta sama sprawa, o której napomnknąłem ci ostatnio, chociaż nie zdziwię się, jeśli nie pamiętasz - popatrzył na Naiche. Raz kozie śmierć.
- Mam oddać płaszcz z muzeum Onawie i chciałbym poprosić cię o pomoc.

Naiche podszedł do kanapy i zabrał z niej koc wraz z poduszką. Wskazał Jonathanowi, że może na niej usiąść.
- Płaszcz...och, no tak. - Mruknął. - Wybacz, że jakoś ostatnio nie miałem do tego głowy... czyli... prosisz mnie bym wykombinował jak go ukraść, tak? no bo rozumiesz, raczej legalnie go stamtąd nie wydostaniemy?

- Rozumiem, na pewno miałeś dużo na głowie ...i tak, zdaję sobie z tego sprawę. - Popatrzył na podłogę. Sprawa była nie ciekawa, nadal nie podobało mu się słowo 'kradzież'. Ale co miał zrobić? Dać się zabić duchowi?
- Nie bardzo mam wybór, czyż nie? - uśmiechnął się krzywo.
- Pomożesz?

Naiche przysiadł na kanapie i okrył się kocem. Milczał chwilę, robiąc jakieś głupie miny.
- Dobra, co będę miał poza tym, ze mogą mnie zamknąć za okradanie muzeum, w którym pracuję?

- Dobre pytanie. Moją dozgonną wdzięczność? - sam nie palił się do tego, żeby stracić swoją pracę.
- Jest coś czego chcesz, a co będę w stanie ci zaoferować? - no i trzymałem twoją siostrę z daleka od niebezbieczeństwa, pomyślał. Nie powiedział tego jednak na głos. Nie zrobił tego, żeby mieć za co trzymać Naiche.

Chłopak wzruszył ramionami.
- W sumie to nie mam pojęcia czego bym chciał... chwila.
Przyjrzał się uważniej Jonathanowi.
- Pracujesz w biurze koronera, tak?

Pokiwał głową - Tak - bał się nieco gdzie to pytanie może go zaprowadzić.

- Jak mi skołujesz parę rzeczy z laboratorium to będziesz mieć ten płaszcz chociażby za dwa dni. - Powiedział i czekał na reakcję mężczyzny. W tle wciąż grało radio, tym razem melodia zapowiadała kolejny hit Black Sabbat,

Siedział przez chwilę wpatrzony w Naiche bez mrugnięcia i rozważał propozycję. Przekręcił nieco głowę.
- Czego potrzebujesz?

Przesunął się nieco, by nachylić się ku mężczyźnie; zniżył głos do szeptu, jakby bojąc się, że w pustym mieszkaniu ktoś ich usłyszy.
- czegoś co eksploduje. - Stwierdził, patrząc uporczywie w oczy Jonathana.

Nieznacznie uniosły mu się brwi. Zmierzył wzrokiem twarz indianina. Mówił poważnie. 
- Mogę wiedzieć w co się pakuję? Ty wiesz po co mi płaszcz.
Nie podobało mu się to ani trochę, no ale przysługa za przysługę, Naiche też się pakował chcąc mu pomóc.
- Jakieś konkretne życzenia?

- Lubie się czasami zabawić w takie... eksperymenty? - Mruknął, wzruszając ramionami. - Cokolwiek przyniesiesz będzie dobre. I nie pytaj o więcej, bo inaczej nie zobaczysz płaszcza na oczy.
Naiche wydawał się być stanowczy.
- Nie sypnę, ze od ciebie cokolwiek dostałem, nie martw się.

-Eksperymenty, hm? - Akurat. Zmarszczył brwi.
- Nie chcę, żeby potem to mnie ugryzło w zad, chyba rozumiesz? - odsunął się nieco od indianina.
- Okej. Coś ci dam. Ale po trochu. Nie mogę tak po prostu wynieść chemii z labu. Muszę pokombinować.

- Nie ugryzie. - Odpowiedział, otulając się szczelniej kocem. Wciąż patrzył wyczekująco na Jonathana, jakby  mężczyzna przed nim miał właśnie decydować o swoim życiu.
Poniekąd właśnie tak było.
- Może być po trochu. Nie chcę dużo. - Naiche pokiwał głową, nieco w rytm piosenki lecącej z radia. Potem wysunął dłoń w stronę Jonathana.
- Umowa stoi?

Ostatni raz przyjrzał się chłopakowi. Może i lepiej żeby nie wiedział co ten kombinuje.
- Stoi - uścisnął mu mocno dłoń.

Naiche posłał Jonathanowi lekki uśmiech.
- Napisze ci, kiedy możesz odebrać płaszcz. Ale pamiętaj, jeśli coś nie wyjdzie, nie będę drugi raz próbować. - Zastrzegł. 
Schował dłoń znowu pod koc, którym ponownie się otulił jak małe dziecko.
- Masz już plan co potem? Wiesz, sama kradzież płaszcza to jedno, potem, he! Musisz wiedzieć jak go wykorzystać.

- Jak coś nie wyjdzie do nie dostaniesz zabawek - odwzajemnił uśmiech.
Jon oparł się i założył nogę na kolano.
- Nie. Zapewne pójdę z nim nad strumień i liczył na najlepsze. Chyba, że masz dla mnie jakąś radę? - przyjrzał mu się uważnie, może akurat dziadek powiedział mu coś nie coś o tych całych duchach. Jon czuł się jak ryba wyciągnięta z wody. Cholerne nadprzyrodzone straszydła...

Wzruszył ramionami.
- Co mam ci powiedzieć? To płaszcz jakiegoś psychola co wyrywał ludziom na żywca nerki. - Popukał się w czoło. - W dodatku musisz sprawić, żeby duchy z chcicą się spotkały. Jon, nie chce cie jeszcze bardziej straszyć, ale to naprawdę może być...em, trudne zadanie.

Parsknął bez humoru i pokręcił głową. Uśmiechnął się do Naiche.
- Nie spodziewałem się, że będzie łatwo. Cała ta sprawa jest grubo popieprzona, jeśli chodzi o moje zdanie. Doceniam twoją pomoc.
- No nic, nie będę ci już przeszkadzał. - Wstał i skierował się do wyjścia - Jakby coś ci wpadło do głowy, to się nie krępuj i daj mi znać. Nie specjalnie śpieszy mi się na tamten świat. Tym bardziej jakbym miał takich sąsiadów jak Onawa

Sam wstał, by odprowadzić Jonathana do drzwi.
- Wiesz, jak na moje... to jeśli spotkałeś Onawę, to się nią zajmij. Daj jej płaszcz a z pewnością da ci spokój. - Pokiwał głową. - Magua cię o nic nie prosił, prawda? Więc czemu miałbyś mu coś oddawać? Może jak się szamanka uspokoi to... no wiesz, sprawa się sama rozwiąże?

Przez chwilę bardzo zainteresowały go jego buty. Po chwili podniósł wzrok.
- Z chęcią bym tak zrobił, ale obiecałem Lilu, że spróbuję ich ze sobą spotkać. Skoro ona nie może sama... no wiesz - wzruszył ramionami - Ale nie specjalnie podoba mi się wizja spotkania z szamanem, który zrobiłby z moich bebechów aperitif - uśmiechnął się słabo.
- No to chyba będzie musiał poczekać aż Lilu wyjdzie - prawie by powiedział 'jeśli' jednak w porę się powstrzymał. Lilu musi się wygrzebać z tego syfu jeżeli chce, by Magua zaznał spokoju.
- W każdym razie, dziękuję. - kiwnął jeszcze głową na Naiche - do zobaczenia.
I wyszedł.

zt

// Muzeum historii Indian --->

Reszta drogi minęła im spokojnie, nigdzie nie było śladu patroli policyjnych, a Ennis ostatecznie zmniejszył prędkość i do Old Whiskey dojechali już całkiem z przepisami. Samochód Starego Jacoba z chrzęstem wtoczył się na podjazd przed domem Naiche. Ennis podjechał nim aż za dom, gdzie kilka dni wcześniej spotkał się ze swoim kumplem na pogaduchy i odsłuchiwanie starych kaset. Zgasił silnik i spojrzał w lusterku na Naiche.
- No, jesteśmy na miejscu! - powiedział wesoło. - Czas się wydostać z twojej nowej skóry, Panie Lisie.
Ennis zsunął z rąk rękawiczki. Czuł się prawie jak Ryan Gąska w "Przejażdżce".

Mimo starań, dobry humor Ennis anie udzielił się Naiche. Wyskoczył z samochodu i obszedł go, by stanąć przy miejscu kierowcy. Z plecaka wyciągnął banknoty, które dał kumplowi. 
- Odstaw samochód za dom i zmykaj. Jakby co to ja będę dzwonić. I oczywiście nie było cie dziś w muzeum, jasne? - Powiedział szybko, po czym sam pognał w płaszczu w stronę domu. Wreszcie do uszu Ennisa doszedł trzask zamykanych drzwi wejściowych.

Ennisa zdobył 300$. Wpisz do przychodów.

Ennis westchnął. Złożył banknoty na pół i wysunął je do kieszeni spodni. Odstawił samochód za dom Naiche, wyjął kluczyki ze stacyjki i uświadomił sobie, ze Indianin zamknął się w domu nie odebrawszy ich od niego. Ennis mógł je zawsze zostawić w stacyjce, albo położyć na werandzie... Nadal to by jednak oznaczało położenie ich na widoku. Rozejrzał się dookoła, szukając inspiracji. W końcu wrzucił je do schowka obok siedzenia pasażera, licząc na to, że Naiche tam zajrzy.
Wysiadł wreszcie i spokojnym krokiem ruszył do swojej przyczepy.

//zt ---> Przyczepa Ennisa