Dom Betty Jou

First topic message reminder :

Parterowy dom o niskospadowym dachu pokrytym brązową dachówką. Zbudowany ze dobrej jakości materiałów. Ma dobrą izolację i działającą klimatyzację.
Wchodzi się do sieni, a z niej do dużego pokoju dziennego z otwartą kuchnią. Jest tu też dość miejsca, by postawić duży jadalniany stół. Korytarz po lewej stronie prowadzi do łazienki i dwóch pokoi, a mały korytarzyk przy kuchni kryje małe pomieszczenie gospodarcze i przejście do garażu.
Garaż mieści jeden samochód.
Goście mają dostęp oczywiście do salonu i kuchni-jadalni. Drzwi obu sypialni sa zawsze zamknięte i raczej właścicielka nikogo tam nie wpuszcza.
Wnętrze urządzone jest skromnie, acz przytulnie. W kątach stoją nieco babcine meble, a na komodach poustawiane są liczne zdjęcia i szkatułki z biżuterią. W kuchni zawsze coś się dzieje, chociaż sama Bety mało gotuje - mimo to, to jej ulubiona cześć domu, gdzie często pije kawę, pali papierosy lub czyta jakieś szmatławce. 
Wszędzie unosi się zapach słodkich i ciężkich perfum.

Jak wielu się domyśla, dom dostała od drugiego męża, którego oskubała na rozprawie rozwodowej.

21

Nie udało jej się wyrwać, zamknęła oczy, wciaz czujac nieprzyjemne ciepło na twarzy.

30

Betty mogła spokojnie wsadzić tę śliczną buzie w płomienie i poparzyć ja tak, że oczy by Autumn wypłynęły. Ale tego nie zrobiła. Chwile jeszcze trzymała ją nad ogniem, po czym szarpnęła tak, by Autumn się wyprostowała. Niestety, płomień nico musnął prawy policzek dziewczyny, zostawiając na nim ślad oparzenia, który pewnie ujawni swoją brzydotę po kilku godzinach.
Kobieta-blizna.
- Spierdalaj stąd i nie chce ci już nigdy więcej widzieć.

Przez adrenaline nie poczuła na razie większego bólu i pewnie pomyślala, że po prosty była jeszcze blizej ognia i tyle.
Noo, to sie pozegnała.
Autumn wyszła bez słowa.

zt

Stali sobie spokojnie przed drzwiami Betty, Eastman był lekko nieprzytomny to fakt, może dlatego, że był odrobinę zamyślony ostatnimi czasy. Poza tym miał pokazać swoje ramię, a jedno było niezbyt dobre do pokazywania, to prawe. Postanowił ewentualnie zerwać sobie kawałek koszulki z lewego ramienia, aby Jou go opatrzyła nie spoglądając na to drugie z kutasem na ramieniu. Poza tym był tu też Will i pewnie Maro by to zauważył jakby się obudził. Po co to komukolwiek pokazywać bez sensu.
- W porządku. - Tylko tak podsumował sytuację z ramieniem. No bo nie było aż tak źle, noga którą mu przestrzelili ostatnio była w gorszym stanie, a teraz wszystko jednak było ok.

Mieli szczęście - Betty była umalowana. Z drugiej jedna strony, co tam makijaż, gdy kobieta jest wściekła jak osa.
- Nie drzyjcie się tak! - Wrzasnęła, otwierając drzwi. Spojrzała na Williama i pokiereszowanego Connora. Westchnęła tylko i kazała wejść mężczyznom do środka.
- Doskonale - tylko tyle powiedziała, zamykając drzwi. Wskazała na stolik w jadalni  poleciała tam usiąść; sama zaczęła szukać apteczki.

- Dam sobie radę. - Mruknął do Williama jeszcze przed otwarciem drzwi do domu przez Betty. No bez przesady aż tak źle z nim nie było, aby miał się podpierać. Przecież to nie była noga, tylko ręka, w dodatku gdyby mu się pewnie chciało to sam by opatrzył sobie rękę, ale skoro Parker już go tu przywiózł, a Eastman był zbyt zamyślony, aby protestować.
Betty otworzyła drzwi i jak widać było nieco wkurwiona, chyba przez te krzyki księgowego. W sumie mógłby się zamknąć, nie?
Gdy już weszli i usiedli to Connor postanowił coś powiedzieć, bo w końcu umiał gadać, nie?
- Ślicznie wyglądasz Betty. - Powiedział, ale spodziewał się, że zaraz się na niego wydrze. Jako, żeby nie utrudniać jej pracy to urwał kawałek koszulki, aby ta trzymała się tylko na prawym rękawie, oczywiście nie mógł pozwolić, aby ktokolwiek zobaczył chuja narysowanego przez Skittlesa. Dlatego tylko lewe ramię w które dostał pokazał Jou.

- Ne czaruj, Eastman.
Betty usiadła obok Connora i obejrzała ranę. Zmrużyła oczy i nie cackając się - chwyciła te jego obolała rękę.
- Tylko się nie maż! Masz szczęście, kula wyszła na wylot...
Chile potem Connor czuł piekielnie pieczenie - Jou właśnie czyściła ranę.

No bez przesady, ta dziura w nodze jaką miał ostatnio bolała zdecydowanie bardziej, bo tam kula nie przeszła na wylot tylko gdzieś się pałętała w środku uda.
Zacisnął zęby czując pieczenie, ale oczywiście nie płakał, bez przesady. To nie było aż takie straszne.
- Dzięki Betty. - Powiedział cicho do kobiety, bo ratowała mu dupę.

- Lepiej mi powiedzcie... - zaczęła, wciąż wpatrzona w ranę Connora. Nie była delikatna, lecz trudno było mówić tu o czułości, jeśli zakładało się szwy - jak poszło. Baker cały?
Po kilku chwilach kobieta bandażowała już rękę mężczyzny.

- Tak, cały. - Odpowiedział. Eastmanowi nie przeszkadzało, że Betty nie była delikatna, jej się już należał medal, że go opatrzyła i tyle razy mu pomogła. Nie wiedział co więcej powiedzieć, wiedział, że między Bakerem i Jou są teraz jakieś spięcia i to zdecydowanie większe niż zwykle. Nie miał śmiałości, aby o to pytać.

Gdy skończyła, odeszła od Connora, by umyć dokładnie ręce. Milczała i czekała, aż mężczyzna sam odejdzie od stołu.
- Nic ci nie będzie. Dwa tygodnie z opatrunkiem i będziesz miał piękną, wojenną bliznę. Liluye będzie zachwycona.

- Dzięki Betty. - Powiedział lekko się uśmiechając. Na wspomnienie o Liluye westchnął cicho, no cóż, nie dość, że była na niego zła o ten postrzał w udo to teraz jeszcze ta ręka. No trudno, postanowił zostawić Jou z Parkerem oraz leżącym Maro po "postrzale" z paralizatora.
- Przepraszam za kłopot. Trzymaj się. - Zaczął się ubierać i wyszedł. Skinął potem tylko do Williama i wyszedł z domu właścicielki Vivy.

/zt

Betty spojrzała na Maro lezącego na kanapie. 
- Za godzinę. Nic mu nie będzie. Trzeba będzie mu tylko dać whiskey i dobrze pojeść. I zbić gorączkę. 
Odłożyła na blat ręcznik, którym wycierała mokre dłonie. 
- A ty? Cały? - Zapytała, spoglądając na Willa.

Betty wciąż stała nad Maro, lecz wzrok skierowała na Willa. 
- Gładko. Widzę... - burknęła pod nosem, widocznie niezadowolona. Potarła oczy ze zmęczenia. 
- Chcesz mi jeszcze o czymś powiedzieć? - Dopytała, zwracając się już całą sylwetką do mężczyzny.

Kobieta w końcu ruszyła się z miejsca. Dosiadła się do Willa, sięgając przed tym po papierosy. Zapaliła i milczała, smakując dym. 
- Baker mało sie czymkolwiek dzieli - zauważyła, wpatrując sie bez szczególnego celu, w ścianę. - Dobra, nie ważne, nie mam ochoty myśleć o tym skurwielu...

Spojrzała na niego w taki sposób, jakby samym wzrokiem chciał zabić.
- Oczywiście, ze pogadam. Wszystko w swoim czasie, Will. - syknęła - Nie martw się, ty na tym nie ucierpisz.
Straciła ochotę na papierosa. Zgasiła go szybko w popielniczce.

Pokręciła głową. Dobrze, ze Will skończył temat, bo raczej niczego by sie nowego nie dowiedział, a tylko rozzłościł Betty. 
-  Więc.. co u ciebie? - Zagaiła, siląc się an uśmiech - prócz napadania i rozbojów, pewnie cos innego w twoim życiu się dzieje, co nie, Will? 
Przynajmniej udawała, ze ją to interesuje.