Elmir's Diner

First topic message reminder :

U progu lokalu wita dzwoneczek przy drzwiach oraz gwar rozmów. Jadłodajnia oferująca dobre, domowe obiady, przyciąga wielu klientów i nigdy nie jest tu pusto. Kolorystyka utrzymana w brązowej tonacji, nadaje lokalowi ciepła a wygodne kanapy tylko dopełniają uroku. I chociaż miejsce nie jest wymuskane do granic przyzwoitości, to jednak nie można mu nic zarzucić. Przy ścianach mamy ustawione kanapy okładające się na kształt litery U, wraz ze stolikiem pośrodku; w centralnym zaś punkcie sali usiądziesz przy ladach, otaczających właściciela przygotowującego kawę i drobne przekąski. Podobno kiedyś sporo podróżował, o czym świadczą pamiątki z różnych stron świata, wywieszone na ścianach. Tylko tutaj przyjrzysz się mapie całych stanów, obok której wiszą widokówki z Wielkiej Brytanii. 
Z głównej sali przechodzi się do kuchni, gdzie na rozgrzanych kuchenkach ciągle coś się gotuje, a co jakiś czas rozbrzmiewa dźwięk minutnika, ostrzegającego przed spaleniem pieczeni. Przez wąskie okienko kucharze podają kelnerkom nowe zamówienia. Przechodząc przez gorącą kuchnię, wyjść można na tyły budynku, gdzie nie zobaczysz nic jak tylko wielkie śmietniki i stare skrzynki. Nic ciekawego, lepiej wrócić na salę i zamówić coś ciepłego do jedzenia.

kancelaria/

Po drodze do Elmir's wstąpił do kwiaciarni, żeby kupić bukiet kwiatów. Nie róż, nie lubił róż, mając je za zbyt oklepane rośliny, ale jakichś innych, fioletowo-niebieskich. Kto by tam rozróżniał, co to było (róże znał, żeby ich unikać). Wyglądały ładnie, opakowane jeszcze w jakiś pasujący papier.
Na parkingu przed restauracją stanął parę minut przed dziewiątą. Wysiadł, poprawił okulary i sięgnął po bukiet, leżący na tylnym siedzeniu. Ubrany był elegancko, ale bez przesadyzmu, oczywiście w garnitur, ale bez krawata. Rozejrzał się, szukając wzrokiem, czy jakaś samotna kobieta znajduje się w okolicy. I owszem, była tu taka. Jedyna, więc to pewnie ta Christie, z którą był umówiony. Swobodnym krokiem ruszył w jej stronę.

Ujął jej dłoń, ściskając lekko.
- Frery Norwick. A to, - przekazał jej bukiet, okraszając go uśmiechem, - jest dla ciebie.
Puścił jej rękę, spoglądając na jadłodajnie za ich plecami.
- Chcesz tu zostać? Czy pozwolisz się porwać do jakiegokolwiek innego miejsca? Twój wybór - zaproponował, miał nadzieję, szarmancko.

- No... właściwie pod względem znajomości ciekawych miejsc pewnie mnie przewyższasz - przyznał się, udając zakłopotanie. - Na ile zdołałem poznać Old Whiskey, teraz proponowałbym ucieczkę z niego. W Appaloosa może być łatwiej coś znaleźć, a ja służę. - Skinął dłonią w stronę samochodu. Nie była to zbyt reprezentatywna bryka, ale wyglądała na jeżdżącą i zadbaną, to musiało wystarczyć. Choć zdecydowanie nie była pojazdem robiącym wrażenie na kobietach.

// z Arizona Drive, wieczór.

Elmir zaparkował swój wóz za budynkiem knajpy, po czym zaczął wypakowywać z niego towar. Zawołał jakiegoś kucharza i razem z nim zaczęli nosić kartony, które lądowały na zapleczu.

---> http://www.oldwhiskey.pl/t110p15-arizona-drive#13332

Zaszedłem za zaułek obserwując jak chłopaki wyładowują towar, nie nie zamierzałem im pomagać. Pomóc sobie. Zdjąłem kurtkę wywróciłem ją na lewą stronę. No nie chciałem zostawiać im wizytówek. Na twarz naciągnąłem czarną bandamę, a na ręce założyłem rękawice. Może nie trzeba by dłubać w zamku. Podszedłem bliżej kryjąc się w zaułku.

ślepy los:


1,2 - Elmir i kelner wciąż wypakowują kartony
3,4 - Kelner wraca do knajpy, Elmir sam grzebie w samochodzie przy bagażniku
5,6 - Elmir wraz z kelnerem odchodzą. Kierowca zamyka samochód na cztery spusty.

1

Ciągle się kręcili, postanowiłem jeszcze trochę odczekać, przecież w końcu skończą.

ślepy los:

2,3,4 - Kelner wraca do knajpy, Elmir sam grzebie w samochodzie przy bagażniku
1,5,6 - Elmir wraz z kelnerem odchodzą. Kierowca zamyka samochód na cztery spusty.

1

Znałem chyba system jedynkowy i macierze na pamięć. Gdy odeszli obaj do knajpy i zniknęli w środku odczekałem kilkanaście minut, po czym po cichu podszedłem do przodu busa, ukucnąłem jeszcze raz się rozejrzałem sięgając po śrubokręt, Podszedłem do drzwi kierowcy. Szarpnąłem za klamkę, bus był zamknięty. Taki zamek nie powinien być problemem, spróbujemy. Wsadziłem, a w zasadzie wbiłem śrubokręt w zamek. By go najzwyczajniej w świecie przekręcić.

Mnożnik na majsterkowanie i inteligencję - próg 45. Jeśli przekroczysz, otwierasz drzwi. Jeśli nie, samochód dalej zamknięty. Masz dwie próby. Po drugiej nieudanej, czekasz na dalsze instrukcje.

13+25+2*5=48

Tylko się uśmiechnąłem gdy zamek trzasną, po cichu wsunąłem się do środka, przymykając delikatnie i po cichu za sobą drzwi. Teraz go tylko odpalić, oczywiście sprawdziłem czy zapasowych kluczyków nie ma w środku. Większość kierowców woziła zapasowe kluczyki w środku, trzeba potem odszukałem kostkę z bezpiecznikami.

11+4*5=31

Nic, zabrałem się za skrzynkę z bezpiecznikami, nie powinno być problemu, sprawdziłem bezpieczniki, odnalazłem przewody odpowiedzialne za rozrusznik, po czym wyciągnąłem wiązkę przewodów... Wystarczyło krótkie zwarcie by uruchomić silnik. Zerknąłem przez okno. By upewnić się że nikogo nie ma.

25+13+3*5=53

Schowałem głowę pod kierownicą dłubiąc w przewodach, och co bym dał aby pod kierownicą miała głowę Hernandez. Nie było jej tutaj. Spojrzałem przez szybę po czym spiąłem kable, rozrusznik zakręcił "Wuuu Wuuu Wuuu" aż się uśmiechnąłem wspominając o Elisabeth... Jej głowa mogła teraz też być pod kierownicą. Nie zastanawiałem się długo wrzuciłem bieg i odjechałem spod restauracji. Trzeba było zrobić kółko.

ZT ---> http://www.oldwhiskey.pl/t77-hawton-avenue#946

Przychodnia

Po pracy postanowiła, że pójdzie na obiad. Siedziała w sumie długo i było zbyt późno, by samej coś gotować. Zjawiła się pod knajpką Elmira i weszła, ogłaszając to cichym dzwonkiem przy drzwiach. Wybrała sobie miejsce i usiadła, zaglądając w kartę.

/początek, 20 lutego

Koksu ubrał się dziś na kolejną akcję. Początkowo naprawdę nie miał zamiaru tego robić, jednak okoliczności się zmieniły. Dosyć znacząco. Jego szef i jedyna nadzieja na płynny dostęp do kablówki aktualnie ozdabiał cele. I na pewno było mu bardzo przykro. A on stwierdził, że zadowolenie go w takim momencie będzie WIĘCEJ jak docenione!
Dlatego włożył ponownie swój najlepszy dres (który niedługo od takiego częstego użytku przestanie być najlepszy), zebrał bukiet kwiatów, założył okularki-niewidki na mordę i zaczął śledzić Cath. Z nerwów spociły mu się ręce.
Gdy w końcu wlazła do Elmira, przejrzał się w witrynie, wygładził łysy czerep i wkroczył do środka. Stanął przy jej stoliku i chwilę milczał, rzucając cień na jej sylwetkę.
Odchrząknął.

Nieświadoma zbliżającego się niskiego, ale rozrośniętego niebezpieczeństwa, Cath przeglądała sobie w spokoju kartę. W międzyczasie podeszła kelnerka i nalała jej kawki. Nie długo jednak blondynka posiedziała w spokoju i samotności, ze swoimi własnymi myślami. Jakiś cień zawisł nad nią. Chwilę go ignorowała, mając nadzieję, że to żebrak, czy inny cygan i sobie pójdzie. Ale nie. Dopiero wtedy uniosła wzrok, nieco zirytowana.
- Tak? - rzuciła nieco zbyt sucho. Była zmęczona pracą i własnymi myślami. Uniosła brwi w zdziwieniu widząc łysą glacę i bicki jak dwie góry.

Koksu przełknął ślinę. Był przekonany, że blondynka będzie zachwycona zajebistością, jaką przez siebie wytwarzał. A zamiast tego była taka... oschła. Aż mu się smutno zrobiło! Czy jego czar nie działał?
-Eeeeeeee.-odezwał się elokwentnie, zanurzając wzrok w kwiatach.
Zaczął skubać zeschnięte listki w ilości dwa.
-Fajne masz te nogi. O której się rozkładają?-palnął jeden ze swoich podrywów, zapatrując się w przedziałek między jej piersiami.
Zawsze fascynowały go takie kształty.
Wyciągnął bukiet kwiatów, prawie wciskając jej je w twarz, gdy sobie o nich przypomniał.
-Dla pani.-kulturka musi być!

Po jego pierwszych słowach już wiedziała z jakim gościem ma do czynienia. Inteligencja oraz urok osobisty aż od niego biły... nie. Cath wywróciła oczami i westchnęła. Odgoniła go zniecierpliwionym ruchem dłoni i spojrzała znów w menu. Drgnęła, słysząc jego kolejne słowa. 
- Że co proszę?! - zagrzmiała, podniesionym głosem i spojrzała na powrót na niego. Teraz ciskała z oczu błyskawicami, a na skroni pojawiła się pulsująca żyłka. Gdy przesłonił jej twarz kwiatkami wyrosła z nich, gdy wstawała. Miała na nogach czarne obcasy, a dodając jej wzrost... Górowała nagle nad Koksem i spoglądała na niego zirytowana z góry.
- Chyba trafiłeś na złą osobę, kolego. Burdel to nie tutaj! - dodała ignorując kwiatki. Wpatrywała się w niego intensywnie.

Koksu cofnął się o krok.
Ale wielka baba! - przeszło mu przez myśl.
-Co? Ale ja nie chcę żadnego burdelu!-zaprotestował nieśmiało.-Kwiaty przyniosłem!-zawołał, ponownie wyciągając je przed siebie.-Bo do...-oczy zjechały mu nieco (BYŁ NIŻSZY, NIE?!).-... do pani oczu pasują!

Wreszcie spojrzała na kwiaty i wzięła je, choć niechętnie. Ale tylko dlatego, że nie były to róże. Nie znosiła róż, wszystko inne. 
- Ale o co chodzi, nie znam... pana. - no postawiła jednak na tę kulturkę. Gdy znów wykonał odruch bezwarunkowy, Cath pstryknęła palcami nieco wyżej, by wybudzić go z transu. - Z jakiej to okazji? I kim pan jest?
Drążyła temat. Już tyle rzeczy ją spotkało w Old Whiskey, że coraz mniej ufała tutejszym ludziom.