Elmir's Diner

First topic message reminder :

U progu lokalu wita dzwoneczek przy drzwiach oraz gwar rozmów. Jadłodajnia oferująca dobre, domowe obiady, przyciąga wielu klientów i nigdy nie jest tu pusto. Kolorystyka utrzymana w brązowej tonacji, nadaje lokalowi ciepła a wygodne kanapy tylko dopełniają uroku. I chociaż miejsce nie jest wymuskane do granic przyzwoitości, to jednak nie można mu nic zarzucić. Przy ścianach mamy ustawione kanapy okładające się na kształt litery U, wraz ze stolikiem pośrodku; w centralnym zaś punkcie sali usiądziesz przy ladach, otaczających właściciela przygotowującego kawę i drobne przekąski. Podobno kiedyś sporo podróżował, o czym świadczą pamiątki z różnych stron świata, wywieszone na ścianach. Tylko tutaj przyjrzysz się mapie całych stanów, obok której wiszą widokówki z Wielkiej Brytanii. 
Z głównej sali przechodzi się do kuchni, gdzie na rozgrzanych kuchenkach ciągle coś się gotuje, a co jakiś czas rozbrzmiewa dźwięk minutnika, ostrzegającego przed spaleniem pieczeni. Przez wąskie okienko kucharze podają kelnerkom nowe zamówienia. Przechodząc przez gorącą kuchnię, wyjść można na tyły budynku, gdzie nie zobaczysz nic jak tylko wielkie śmietniki i stare skrzynki. Nic ciekawego, lepiej wrócić na salę i zamówić coś ciepłego do jedzenia.

Tammy nie ruszyła się w stronę stolika. Popatrzyła za Lolą i Consuelą, spojrzała na koleżankę Ennisa, na niego samego i cofnęła się o krok. Odejście Catherine zrozumiała jako zaproszenie do rozmowy.
Dlatego poszła za nim.
Zaskoczył ją odgłos wymiotowania. Stanęła więc przed kabiną i zapukała.
- Nic pani nie jest?

Joan siedziała sobie spokojnie na swoim miejscu i czuła się, jakby oglądała program, przedstawianie czy cokolwiek w tym stylu. I wszystko byłoby wspaniale, gdyby nie coraz większa liczna ludzi wokół. Wzięła kolejny łyk piwa. Odsunęła się, gdy Cath wyszła do łazienki.
- Tańce, tutaj raczej nie - powiedziała spokojnie.

Jon po raz kolejny tego wieczoru został obcałowany. Oby nie miał na policzkach śladów szminki.
Gdy Lola podsuneła mu swój wypiek pod nos, wydął usta i zmużył oczy, co miało znaczyć "zapłacisz mi za to". Przekornie wziął kawałek w usta i powoli zsunął ciasto z widelca na końcu go oblizując.
Tort Loli był Katastrofą. Bluźnierstwem wręcz dla kucharza kalibru Jona. 
Uśmiechnął się go autorki promiennie i jednym łykiem opróżnił szklankę tequilli.
Później działo się tyle rzeczy i tak szybko, że Jon nie zarejestrował wszystkiego.
Zauważył jednak nową osobę, którą Lola zawołała do ich stolika.
- Hej, Jonathan - przedstawiła się dziewczynie z szopą na głowie.

Gdy w dramatycznym napięciu, próbowała odszukać wzrokiem Gabrielle, nagle wpadł na nią jakiś rudy wycieruch. Consuela skrzywiła się z obrzydzeniem, gdyż od wczesnego dzieciństwa żyła w przekonaniu, że rudzi to specjalny podgatunek człowieka powołany do życia przez samego diabła, w celu zagłady normalnej ludzkości poprzez niespodziewane uderzenie w ich zmysł estetyczny swoim szpetnym umaszczeniem sierści.
Już miała wycofywać się do drzwi i uciec w obawie, że zaraz ktoś wywęszy jej wszystkie grzechy, kiedy nagle została przyciśnięta do biustu Loli. Czyżby już wiedziała? Nie zdążyła się nawet odezwać, kiedy wylądowała przy stoliku z Jonathanem, który w kąciku ust miał odrobinę bitej śmietany. Oby to była bita śmietana.
- Eeee... Consuela. - przywitała się z wiadomym sobie wdziękiem, wyglądając trochę tak, jakby właśnie w tym momencie rodziła Baby Wolvverina odbytem. Co tam Lola, Jonathan NA PEWNO już wiedział, że ma przed sobą mordercę.

- Consia? Byłaś głodna?
Gabrielle uśmiechnęła się do siostrzyczki i ZUPEŁNIE nie będąc zła za wizytę Con w Elmirze, podsunęła jej ciasto. Sama zaś wydoiła całe piwo i jeszcze dopiła go tequillą, która należała do kogoś innego.
- Jon, poznaj moją siostrę. Wszyscy, to jest Consuela, Consuelo to są wszyscy. Oh Jon...
Gabrielle wyciągnęła się nad stołem w kierunku mężczyzny i palcem starła mu bitę śmietaną z ust.

Sabrina spoglądała raz na Lolę, to na biegnącą Cath, gdzieś tam tez mignęła ruda młódka... w końcu znowu nachyliła się nad Ennisem i zapytała:
- A ta dziewczyna, to kto?
Chodziło jej oczywiście o Tammy, bo wyglądała na bardzo zagubioną i Sabrinie zrobiło się jej żal. 
W knajpie rozbrzmiała muzyka - folkowe szlagiery, na dźwięk których Sabrina aż podskoczyła.
- Uu, cudownie, wieś pełną gębą! - ucieszyła się, patrząc tez jak Gabrielle wyciera bitą śmietanę z ust Jona. Oczywiście nie mając zamiaru nikogo obrazić. Ona lubiła wiejskie klimaty. 
- Czy ktoś reflektuje na rumianek? - Zapytała, wołając kelnerkę, gdyż nagle przyszła jej ochota na ten napar.

Lola wyszczerzyła się głupio do Jonathana, gdy ten spróbował jej wypieku. Po czym odsunęła od siebie talerzyk.
-Chcesz jeszcze?-zapytała słodko.
Cały czas obejmowała Consuelę, która przecież mogła się czuć nieco zagubiona, prawda?
-W końcu poznasz naszych znajomych!-powiedziała do niej wysokim głosem, mając na myśli oczywiście znajomych jej i Gabrielle.
Zaczęła jej przedstawiać wszystkich, trajkocząc wesoło. Na chwilę odpuściła Smith'ównie sto procent atencji.
Lola nie czuła się zażenowana tą nutką.
-Nauczyć cię... wiejskiego tańca?-zapytała Sabrinę, ściskając ją za dłoń.
Dla niej nie istniało coś takiego jak sfera osobista innej osoby. Zachichotała na jej wspomnienie o rumianku. Jeju, była taka... słodka!

- Och, wiejski taniec! Coś tam umiem... - przyznała dziewczyna - ale chętnie się nauczę od specjalistki!
Zaśmiała się cicho. Gdy tylko kubeczek z rumiankiem stanął przede mną, chwyciła je w swoje dłonie i podmuchała nieco. 
- Och... - upiła nieco, po czym stała i usiadła bliżej Loli.
- W Appaloosa ludzie nie są tacy mili!

Jak Cath na chwilę się uspokoiła, usłyszała, że nie jest sama w łazience. O Boże, jaki wstyd! Blondynka wpadła nagle w panikę, że ktoś może się domyślić o co chodzi. Gdy wylazła z kibelka to zauważyła Tammy. Jakże wielka ulga była dla Cath, ta mała się niczego nie domyśli.
- Nic, ten tort... Chyba nie wyszedł Loli. Tammy! Co ty tutaj robisz? Mówiłam ci, olej Ennisa. Chodź się pobawić, nie przejmuj się nim. Dobrze ci radzę. - zaczęła trajkotać, a potem nachyliła się nad zlewem i wypłukała usta. Wzięła Tammy pod rękę i wróciła na salkę, a wolną ręką przygładziła włosy, które jej się trochę potargały. Podeszła do stolika i uśmiechnęła się milutko, wystukując smska i rozejrzała się, szukając wzrokiem Sabrinki.

Wyszczerzyła się.
Lola była próżna. Uwielbiała takie teksty. I aż prawie było jej szkoda, że tak będzie mieć zamiar ją okrutnie wykorzystać!
Przesunęła się na poduszce, prawie stykając się udami z nią.
-Bo Appaloosa to duże miasto!-stwierdziła z uśmiechem.-...w sumie jest kawałek od Old Whiskey. Rodzice wiedzą, że tu jesteś?-spytała, nachylając się nad nią.-Pewnie się martwią!-dodała.

Consuela pokręciła głową w lekkiej panice, kiedy Gabrielle postanowiła przedstawić ją całej okolicznej psiarni. Na jej twarz wpłynął uśmiech godny czeczeńskiej sieroty, która przed momentem straciła całą swoją rodzinę w wybuchu nuklearnym, a sama zaczynała pretendować do roli popromiennego mutanta.
- O ja pierdole... - stęknęła tylko cicho, mając nadzieję, że nikt nie wychwycił jej chwili słabości.
Uniosła wysoko brwi, kiedy Gabrielle zdobyła się na ludzki odruch w kierunku Jonathana, ścierając dłonią bitą śmietanę z jego ust.
- To twoja nowa dupa? - zapytała. Przecież Gabrielle nigdy nie żywiła ludzkich odruchów do nikogo, kto nie był nią.
- Myślałam, że jesteś lesbą. - dodała, wzruszając ramionami, po czym uśmiechnęła się do Jona nieco swobodniej.

Sabrina przyłożyła palec wskazujący do ust i zastanowiła się chwilkę.
 - A wiedzą - odparła. Ano, bo wiedzieli. Ze jedzie na wycieczkę. Więc tka jakby pan i pani Smith mieli pojęcie, w których okolicach przebywa. 
- Martwi to się zazwyczaj mój tata. Mama krzyczy.

Zlizała śmietanę z palca.
- Oczywiście.
Odpowiedziała na stwierdzenie od dupie i zaśmiała do kolejnej szklaneczki tequili. Którą zaraz wychyliła do góry dnem. Wyśmienita! Na kolejne słowa Consi i stwierdzenia Jona, tylko wybuchnęła śmiechem.
- Bo jestem!
Odpowiedziała siostrze i wyszczerzyła się jak nigdy. A cholera wie, czy mówiła prawdę!

Lola jednak była zbyt zaabsorbowana Sabriną, by przejmować się Jonathanem i jego paniką. To tylko dwie Ramirezówny. Poradzi sobie!
Cały czas się uśmiechała i słuchała jej z zainteresowaniem, przytakując w odpowiednich momentach i tak dalej. Taki był z niej aktywny słuchacz!
-To często jeździsz poza Appaloosa? Tak... na przykład spotykasz się z rodziną czy głównie ze znajomymi, jak teraz?-spytała, ciekawa, czy Smith dalej utrzymuje kontakty z matką... lub ojcem!
Mrugnęła.
-Och, naprawdę? Zazwyczaj jest chyba odwrotnie, co? Ale mama mocno krzyczy? Ale chyba nie mają się o co martwić, co?

Sabrinie zapaliła się lampka ostrzegawcza. Znała ten ton pytań. Tatuś ją przeszkolił jeśli chodzi o przesłuchania.
-Oj, zdarza się... no ale, och!
Chwyciła kubeczek z naparem i wypiła.
- Zaraz by mi wystygło... to co z tym tańcem?

<---

- Howdy!
Billy pojawił się w środku i na powitanie dotknął ronda kapelusza, uśmiechając się wesoło na tą gromadkę, która zebrała się w przy stoliku. Miło było zobaczyć integrację części miasteczka. Mężczyzna ruszył do lady, stukając obcasami kowbojek.
Gdy stanął przed, skierował spojrzenie na kelnerkę i ściągnął kapelusz, zgarniając włosy na tył. Odłożył swe nakrycie głowy na ladę obok i przysiadł na krześle barowym.
- Podwójnego hamburgera.
Złożył zamówienie i zerknął na towarzystwo. A szczególnie na rudą panią analityk.
Uśmiechnął się sam do siebie i potarł dłonią dół brody, zamyśloną minę robiąc i udając, że patrzy w bok.

Wzruszyła ramionami, zerkając to na Jonathana, to na Gabrielle.
- A co? Nie? - zapytała, drapiąc się po policzku, po czym zwróciła się do siostry. - To wciąż ruchasz Smarka, tak? Bo go ruchasz... - zmarszczyła brwi, po czym znowu je uniosła, kiedy Gabi zaliczyła swój coming out. Nagle wszystko ze sobą zaczęło się zgadzać, a świat Consueli odzyskał równowagę.
Zerknęła na powrót w stronę Jonathana.
- Nie martw się. Najwidoczniej od zawsze wolała wąsate lesby. - uśmiechnęła się nikle, nieco współczująco, po czym klepnęła go dość mocno między łopatki.

Tammy pokręciła głową, gdy ciągnięta przez Cath, nie chciała wracać do stolika.
- Nie! On ma dziewczynę.
Powiedziała uparcie i wyrwała się starszej przyjaciółce. Wyszła smutna.

zt

- Estúpido! Quiet!
Gabrielle straciła dobry humor i nachyliła się w stronę siostry, by... trzepnąć ją w jej głupi łeb.

Zmarszczyła brwi. Coś się nagle zmieniło w nastawieniu dziewczyny.
I coś ją tknęło.
-Oj, przepraszam!-odezwała się, przykładając dłoń do ust.-Czasem nawet nie zauważam jak to robię!-pisnęła, mając nadzieję, że Smith'ówna jej jeszcze całkiem nie spaliła.
Geez, tak ciężko było wyczuć nastolatki!
-Potańczmy!-stwierdziła w końcu, przeciskając się i ciągnąc za sobą Sabrinę.
Totalnie nie przeszkadzało jej, że mogło być ciasno. Lubiła tańczyć!
-W Appaloosa chyba za często nie chadzasz na takie imprezy, co?-zachichotała, obracając ją w tańcu.

Wybałuszył oczy na Gabi, Która właśnie zlizała bitą śmietanę. 
- Ale że co?! - nie udało mu się powstrzymać. No i nadal był czerwony jak dupa pawiana. Cholera by wzięła jego skórę. Była jak papier ryżowy.
- Skwarka? - zapytał już nie z aniką a autentyczną ciekawością, Consuelę. - Co? - zapytał jakże elokwentnie. Jakie wąsate lesby? Siostra Ramizerowej jest człowiekiem-randomem.
- Okej, przestałem was już ogarniać - podał tequillę Consueli po czym wziął swoją szklankę i się stuknął.
- Zdrowie - powiedział po polsku i wziął łyk. Zachwiał się nieco i objął kudłatą ramieniem. A ta chwilę później oberwała przez łeb i wylała swój trunek na jego koszulę.

W międzyczasie jak pisała esemeski to Tammy się zmyła. Cath odprowadziła wzrokiem smutną nastolatkę i aż się w niej zagotowało. W złości napisała ostatniego esemesa. Oj, to sobie Ennis nagrabił! Cath tak łatwo nie wybacza.
Gdy wysłała do Smitha to usłyszała nagle rozmowę Consueli, Gabi i Jona. Drgnęła, a komórka wypadła jej z rąk i spadła pod stolik. Oj. Cath otworzyła szeroko oczy i zamrugała nimi przez moment pozostając w istnym paraliżu. Potem roześmiała się i nie mogła uspokoić. Chichocząc zanurkowała pod stół głową i zaczęła macać po podłodze aż go znalazła i wyprostowała się z powrotem uśmiechnięta od ucha do ucha.

Od dłuższego czasu Wharton przysłuchiwała i przyglądała się rozmowie. Chyba powinna współczuć z jakiś powodów Jonowi, ale z drugiej strony sytuacja, w której się znalazł, ale była przezabawna. Popijała piwo. Prawie parsknęła śmiechem widząc oczami wyobraźni Gabi z Jonem i wąsatą lesbijką. Oderwała się na chwilę od Ramirezównych i spółka. Ruszyła w stronę baru, po drodze mijając Cath, której posłała spojrzenie i się spytała: - dobrze się czujesz?
Stanęła przy ladzie, obok faceta, który patrzył się na ich imprezę, ale w końcu robili z siebie widowisko, więc co się temu dziwić.
- Jeszcze jedno piwo, proszę - zwróciła się do kelnerki.

- No przyłaził do niej z kwiatkami, co nie. No ale skoro Gab jest pedałem... - wzruszyła ramionami, odpowiadając Jonathanowi.
Uniosła brew, kiedy mężczyzna podsunął jej pod nos tequillę.
- Szrowej. - powtórzyła za nim z lekką konsternacją, gdyż nie znała pendżabskiego, po czym golnęła sobie, a co.
- Ała! - pisnęła, kiedy oberwała przez łeb, po czym spojrzała na Gabrielle z wielkim wyrzutem. Zarzuciła bujnymi włosami, po czym obraziła się śmiertelnie na siostrę.
- Mam tak, kurwa, co dzień. - mruknęła, sięgając dłonią po serwetkę, wcierając alkohol w materiał na piersi miss mokrego podkoszulka.