Elmir's Diner

First topic message reminder :

U progu lokalu wita dzwoneczek przy drzwiach oraz gwar rozmów. Jadłodajnia oferująca dobre, domowe obiady, przyciąga wielu klientów i nigdy nie jest tu pusto. Kolorystyka utrzymana w brązowej tonacji, nadaje lokalowi ciepła a wygodne kanapy tylko dopełniają uroku. I chociaż miejsce nie jest wymuskane do granic przyzwoitości, to jednak nie można mu nic zarzucić. Przy ścianach mamy ustawione kanapy okładające się na kształt litery U, wraz ze stolikiem pośrodku; w centralnym zaś punkcie sali usiądziesz przy ladach, otaczających właściciela przygotowującego kawę i drobne przekąski. Podobno kiedyś sporo podróżował, o czym świadczą pamiątki z różnych stron świata, wywieszone na ścianach. Tylko tutaj przyjrzysz się mapie całych stanów, obok której wiszą widokówki z Wielkiej Brytanii. 
Z głównej sali przechodzi się do kuchni, gdzie na rozgrzanych kuchenkach ciągle coś się gotuje, a co jakiś czas rozbrzmiewa dźwięk minutnika, ostrzegającego przed spaleniem pieczeni. Przez wąskie okienko kucharze podają kelnerkom nowe zamówienia. Przechodząc przez gorącą kuchnię, wyjść można na tyły budynku, gdzie nie zobaczysz nic jak tylko wielkie śmietniki i stare skrzynki. Nic ciekawego, lepiej wrócić na salę i zamówić coś ciepłego do jedzenia.

No dobra, to było trudniejsze pytanie, bo Ramirez nigdy się nad czymś takim nie zastanawiała. Spojrzała więc najpierw w szklankę napoju, potem przesunęła spojrzeniem po stole. Musiała się zastanowić. Szukała ściągi na blacie i swych dłoniach. Nie miała, więc zrobiła zamyśloną minę i podrapała się po nosie.
- Nie wiem.. w komedii.
Wzruszyła ramionami i podziękowała za zamówienie. Obróciła talerz, tak by mięso było tuż przed nią i złapała za sztućce.
- Dlaczego nosisz długie włosy? Tylko bez Bo tak mi się podoba.

Wbrew pozorom Cooper wyobrażał sobie Gabrielle w komedii. Jako jedną z tych "poważnych" postaci, która wszystko komentuje jednym zdaniem a potem leci śmiech z taśmy.
- Czemu?
Wpierw chciał faktycznie odpowiedzieć "bo tka mi się podoba", ale jeśli się tak zastanowić... był w tym jakiś cel i powód. 
- Zaczęło się w późnej podstawówce. ... miałem straszny kompleks wielkich uszu Serio, myślałem, ze jestem dumbo. Nawet jak wszyscy mi mówili, ze to nieprawda. Wmówiłem sobie, ze są przeokropne. Dlatego zacząłem zapuszczać włosy i uciekać przed fryzjerem, bo wydawało mi się, że moje ciemne kudły mi zasłonią te wielkie uszyska. Po latach człowiek się potem przyzwyczaja i... tka do dziś mam... raz! Raz ściąłem! W szkole policyjnej. Ale po niej już ani razu nie pozwoliłem, by ktoś mi zmienił fryzurę. 
Az bezwiednie znowu odgarnął włosy.
- ok, to moje pytanie, podobają ci się?

Odkroiła kawałek mięsa i wpakowała go sobie do ust, które zaraz zacisnęła, by jej jedzenie ze śmiechu nie wypadło. Słysząc o uszach jak Dumbo, zachichotała pod nosem i pokręciła głową. Aż miała ochotę odgarnąć włosy Coopera i sama sprawdzić, czy ma uszy tak wielkie.
Na pytanie mężczyzny, przyjrzała mu się z krytyczną miną i pokiwała głową.
- Mogą być - Odpowiedziała ze złośliwym uśmieszkiem - Jaki masz jeszcze kompleks?
Zapytała, korzystając ze swej kolejki. Wróciła znowu spojrzeniem do talerza, nabierając ziemniaki i brokuły na widelec.
Niech sobie Cooper nie myśli, że ona mu tu jak na spowiedzi wszystko zdradzi, nie otrzymując nic w zamian.

Cooper zdawał się lubić mówić o sobie - nie miał problemu z tym, by odpowiadać na pytania Gabrielle.
- Hm, hm, w liceum nie lubiłem swoich długich palców - wyznał, spoglądając na swoje dłonie - ale po latach uznałem, ze to bez sensu. 
Wbił nóż i widelec w kawałek mięsa, które pływało w słodkim sosie.
- Takie mało ciekawe te moje kompleksy. Ty - wycelował widelcem w Ramirez - co ty lubisz w sobie? Tyko bez "wszystko'.

Przeżuła ziemniaczki i znowu z rozbawieniem pokręciła głową. Co za głupie kompleksy. Rzeczywiście nic ciekawego. Na pytanie uśmiechnęła się, bo miała ochotę właśnie tak odpowiedzieć.
- Hmm usta. - Odpowiedziała wyzywająco. Ale wiedziała co mówiła! - Zostawiłeś dziewczynę albo chłopaka w Appaloosa? - No obrączki nie widziała, więc..
Złapała za szklankę i napiła się napoju, ciekawa odpowiedzi.

Przyznałby Gabrielle rację, co do jej ust - ale pewnie wypadłoby to niezręcznie. Więc tylko pokiwał głową, dając znać, ze rozumie. 
Lecz jej pytanie nieco go zmieszało - tak bardzo, ze aż mu z dłoni widelec wypadł. Gdy ucichł raban spowodowany zderzeniem z talerzem, Cooper odparł:
- Trudno powiedzieć, czy kogoś zostawiłem, jak przecież co wieczór do Appaloosa wracam, prawda?
Aż się speszył.

Oho! Ta odpowiedź i zachowanie Coopera, tylko spotęgowały ciekawość Gabrielle. Spojrzała na niego w zastanowieniu i oczekiwaniu.
- No wczoraj nie wróciłeś.. No ale masz kogoś czy nie?

Wpakował w usta kawałek steku, jakby tym chcąc uciszyć samego siebie. Jednak jakaś cześć jego chciała odpowiedzieć. 
- Poprawka, wróciłem, nad ranem Siostra mnie poratowała - wyznał. - Tez mieszka w Appaloosa.
Wziął głęboki oddech.
- Do niedawna miałem.

- I co się stało? - Ależ ta Gabrielle ciekawska! Odkroiła sobie kawałek mięsa i nabiła na widelec, patrząc cały czas na mężczyznę i zastanawiajac się która ze stron jest winna tego "miałem".

- Hej... czy przypadkiem teraz ja nie powinienem zadać pytania? - Zadziwił się.
- Dobra, odpowiem ci, jak ty mi powiesz czemu to cie interesuje, o.

- Trzeba było zadawać! - Odpowiedziała z rozbawieniem, zaraz jednak poważna się robiąc. Wzruszyła ramionami, bo przecież nie miała konkretnego powodu - Jestem ciekawska, po prostu. I to nie jest wymigująca odpowiedź. - No może trochę była, ale jeśli Coopera takie słowa usatysfakcjonują, to będzie dobrze.

pokręcił głową i upił nieco wody.
- Powiem tak. Ta druga osoba chciała Zrobił krok na przód, wyjechać na drugi koniec kraju, ogarnąć nasze życie... a ja chyba nie byłem tego pewien. I tak jakoś się rozeszło po kościach. Myślę, ze mało ekscytujący powód - wyznał. 
Potem ze śmiechem dodał:
- Czyli chyba uciekłem sprzed ołtarza.

Nie spodziewała się takiej historii. Cooper tak bał się wielkich kroków i wolał skończyć coś co wcześniej dobrze funkcjonowało? Gabrielle pokiwała głową i napiła napoju. A ponieważ Cooper znowu zapomniał zadać pytanie, ona zamierzała korzystać!
- Kim ona była?
Ha! Nie wiadomo czy dobry trop, ale może Cooper nie jest mistrzem omijania odpowiedzi?

Wbił w stek widelec, ale bez większego sensu. po prostu chyba musiał czymś ręce zająć.
- Radcą prawnym. Teraz jak sobie myślę, to była najnudniejsza osoba jaką znałem. Wtedy... to była wielka odskocznia od tego co się działo w pracy... ale boże, co za nuda...
Pokręcił głową.

- O radca prawny? Znałam jedną radczynię stamtąd. Jak miała na imię? - Zapytała znowu, zamierzając dźgnąć Coopera widelcem, gdyby teraz się chciał wycofać od odpowiedzi!

Odłożył widelec i spojrzał na Gabrielle nieco pobłażliwym wzrokiem.
- Czemu mam nieodparte wrażenie, że strasznie naciskasz na słowo "ona"? 
Pokręcił głową, zaciskając ust,a jakby powstrzymując się od śmiechu.
- Dobra, powiem ci czy to był on czy ona, jak ty odpowiesz mi na pytanie... czy twoja siostra serio mówiła z ta lesbijka, czy po prostu była młodsza siostrą?

- Po prostu jest młodszą siostrą.
Odpowiedziała z rozbawieniem, chociaż kto wie co się w końcu w Gabryśce kryło. Może lubiła i facetów i kobiety? Tararara.
- No więc? - Czekała na odpowiedź Coopera.

Cooper wstał i usiadł obok Gabrielle. Tylko po to, by wyszeptać jej do ucha odpowiedź. Długą, zawiła, ale chyba jasną dla kobiety. 
W końcu uśmiechał się i wrócił na swoje miejsce, nic nie mówiąc więcej.
- Zdziwiona?

Gabrielle słuchała uważnie, coraz szerzej oczy otwierając. Na końcu odetchnęła głęboko i popatrzyła na mężczyznę.
- No... tego się nie spodziewałam.
Przyznała i pokiwała głową. Chciała wrócić do posiłku, ale tylko popatrzyła na jedzenie i myślała nad czymś. Po chwili uniosła głowę i zwróciła oczy na mężczyznę, oburzoną minę robiąc.
- Czy ja wyglądam na lesbijkę? - No skoro uwierzył Consi, to musiał w niej coś zauwazyć, tak?

Zdziwiło go nieco pytanie Gabrielle. Spojrzał jeszcze po ludziach w knajpie, ale c byli zainteresowani sobą.
- Trudno mi powiedzieć, co to znaczy "wyglądać na lesbijkę"... - wyznał szczerze.
- No bo jeśli masz na myśli taki stereotypowy obraz... to nie - wyznał - zresztą, nie przejmuj się. Naprawdę przejmujesz się tym? To, że nie rozwierasz nóg przed każdym facetem nie znaczy, ze ich nie lubisz. Zresztą. Ach, zacząłem mieszać. w każdym razie, ostatnie o czym pomyślałem, poznając cię, Ramirez to było 'hm, czy to lesbijka, czy może jednak nie"?

- Dios mio, o czym ty w ogóle.. - Gabrielle zamrugała oczami i popukała się w czoło. Wróciła do jedzenia, bo chyba skończyły się jej pytania. Co chciała to się dowiedziała a dopowiadać do słów Coopera nie zamierzała.
I może mogło to zdziwić Coopera, ale Ramirez zajęła się krojeniem swego pysznego steka.

Zaśmiał się.
- Dobra, doba, Ramirez. Pytałaś to odpowiedziałem. Jestem pewien, ze och! - Zarzucił szaliczkiem - Masz mnóstwo adoratorów, słońce. Dlatego się każdy zastanawia, z kim sypiasz!
On również zabrał się za swój stek.
- Podwieźć cię potem do domu, czy na komisariat?

- Proszę Cię, nie mam czasu na romanse!
Parsknęła śmiechem i powoli kończyła posiłek. Nie sądziła, że tych adoratorów miała wielu, Wystarczył jednak, który się chyba uparł, by wokół niej kręcić - Swarek. Chociaż widziała go na pikniku w towarzystwie Cath.
Gabrielle jakoś mocniej naparła nożem na mięso, z przyjemnością patrząc jak ostrze oddziela jeden kawałek od drugiego. Usmiechnęła się do siebie i spojrzała na Coopera.
- Na komisariat.
Nie miała po co wracać do domu.

Oj, czyżby Gabrielle była zazdrosna? Co jeśli faktycznie coś było na rzeczy jeśli chodziło o relacje Cath i Sama? A co jeśli Swarek lubił na dwa fronty... co jeśli...
Zostawmy te domysły, które nawet nie pojawiły się w głowie Coopera, gdyż ten kompletnie nie znał sytuacji.
- Masz racje, romanse są bez sensu - odpowiedział, sam zajmując się swoim jedzeniem.
- Hm, widzę, że nawet w święto praca... dobrze, niech będzie komisariat. Ale ja dziś nie zostaje po godzinach, o nie, nie!

A może nie zazdrosna a raczej wściekła, że sobie pozwoliła na coś, czego teraz żałowała? Bo przecież nie zamierzała powtarzać tego już nigdy! Kolejną porcję ziemniaczków wsunęła do ust i pokiwała głową.
- Nie ma, że święto. Kryminaliści wolnego sobie nie robią.
Wzruszyła ramionami i złapała za szklankę, by napić się soku. Odetchnęła zaraz i odsunęła talerz. Porcja była wielka i Gabrielle nie mogła tego dokończyć. Zjadła jeszcze trochę brokułów i odłożyła widelec.