Bar i salon gier "Chaco Taco"

First topic message reminder :

Chaco Taco to jedno z ulubionych miejsc mieszkańców Old Whiskey. To za sprawą licznych maszyn, które pochłaniają skromne pensje w zamian za kilka minut rozrywki i nadzieję na wygraną.
Jest to budynek wolnostojący, ogłaszający się krzykliwym szyldem. Na pierwszy rzut oka wydaje się zaniedbany, tylne ściany pokrywa graffiti - jednak wewnątrz prezentuje się jednak nieco lepiej. Można tu usiąść przy białej ladzie i zamówić specjalność: czekoladowe tacos! W ofercie znajdują się też tortille i inne przekąski. Wybór alkoholi nie jest zatrważający: głównie piwo, tequila i różne kolorowe drinki. Część lokalu zajmują białe, plastikowe stoliki i krzesła, tyły zaś to strefa rozrywki. Są tu dwa stoły do gry w piłkarzyki, kilka jednorękich bandytów, flippery (znane także jako pinball) i parę symulatorów, dzięki którym zagramy w strzelankę lub wyścigi samochodowe.

Zaczęła tupać nóżkami pod stolikiem z niezadowoloną miną niczym dziesięciolatka.
- Nie, nie, nie. To moje urodziny i moje zasady. - oznajmiła i spojrzała urażona na Joan. - Czemu nie chcesz przyjść z tamtym facetem? Nie lubisz go? Okazał się gnojkiem? Chciałabym go poznać.
Potem spojrzała na Liluye i uśmiechnęła się chytrze.
- A ty możesz przyjść z tym twoim indiańskim przyjacielem. - posłała jej wymowne spojrzenie. Na koniec cios musiał przyjąć Jon.
- Hm. A ty masz wolną rękę. - oznajmiła. - No sukienki są fajne! Każda wygląda ładniej w sukience. Ładniej to już się wygląda tylko bez sukienki.

- Nie. Mówiłam ci już coś na ten temat - burknęła i spojrzała na Jona.
- Jon, ona chce się spotkać z Victorem. To NIE jest dobry pomysł - oczekiwała jego aprobaty. Ale jak Haprer stwierdzi, że Cath bardziej w ciąży już nie będzie...

Podziękowała Jonowi, który poczęstował ją komplementem.
- Nie, Cath. Wręcz przeciwnie - westchnęła na te wszystkie pytania dotyczące Bobby'ego. Nie powiedziała komentarza, który jej się cisnął na usta przy tej wolnej ręce Jona. Dalej zeszli na temat, o którym Joan nie miała zielonego pojęcia, ale w sumie lepiej, niż jakby upierać się przy obecnym.

- Hah, nawet dwie - i pomachał swoimi dłońmi przed jej twarzą. - I dziękuję za ta wolność. Przyjdę z ciastem, może starczy?
Popatrzył na Liluye i może nie byli bardzo bliskimi przyjaciółmi, ale w tej chwili zdawał się jej czytać w myślach. Usmiechnął się pod nosem.
- No.. to by było ...spotkanie. - w końcu Cath bardziej w ciąży nie będzie.

Machnęła ręką na tę bandę dziwną.
- Nie mam do was siły. Już nic nie mówię! Szkoda słów! - zrobiła gest jakby zapinała usta na zamek błyskawiczny, a potem skrzyżowała ręce na piersi i uniosła głowę, udając obrażoną.

- No właśnie.. byłoby.. wolałabym żeby nie było.. I na pewno nei przyjdę z Victorem - zastrzegła od razu. Nie nie, bo Cath też by miała ptaki przed oczami.
- Przyjde z Joan. ustalone - uśmeichnęła się lekko.

Cicho się roześmiała. - Nie wierzę, w trójkę daliśmy radę pokonać Cath. I tak zrobimy - zwróciła się do Liluye.

Uśmiechnał się do Cath. Całe szczęście jakoś wybrnęli z tego niezręcznego, ciażowego tematu. Chociaż nie było wąpliwości, że to dopiero początek. Jon miał jedynie cichą nadzieję, że to jednak babskie grono będzie ogarniać przyszłą-niedoszłą mamę.
- No to Joan z Lilu, ja z ciastem i chyba wszystko by się zgadzało.

Pokazała im język i się roześmiała. Jak to dobrze, że sprawili, że uciekła myślami od tego nieprzyjemnego Toto w jej brzuchu. Wyciągnęła banknot i włożyła pod szklankę, a potem wstała.
- Dobra, zbieramy się, bo dłużej was nie zniosę na trzeźwo, a pić mi nie wolno. - odparła i poprawiła luźną koszulkę pośpiesznie. Bosze, już miała urojenia, że tyje.

Podniosła się.
- W takim razie czekamy na dalsze instrukcje co do tych urodizn - usmiechnela sie, pozegnala ze wszystkimi i wyszła
zt

Joan podeszła do Cath i lekko ją przytuliła. Zaraz jednak zrobiła krok w tył.
- Dokładnie odzywaj się z kolejnymi wytycznymi. I jak mam ubrać jakąś kieckę, to będę musiała wybrać się na jakieś zakupy - mówiąc to posłała znaczące spojrzenie przyjaciółce, że raczej liczy na jakąś jej pomoc.
- Dobrze, też idziemy. Do zobaczenia.
Wyszła z lokalu razem z Cath, w końcu niedaleko siebie mieszkały.

/zt

- Do zobaczenia.
No to się wszyscy ładnie pożegnali i rozeszli.

zt

// z domu pewnie. 08.05.2013r.
Carmalita musiała odreagować stres po pracy i ruszyła do jej ulubionego miejsca. Oj tak! "Chaco Taco" to miejsce, gdzie spotyka się z psiapsiółami, które zaraz miały się zjawić. Odstrzelona jak dyskotekę Carmalita weszła do lokalu. Było tu wszystko. Zamówiła kolorowego drinka i wyciągnęła komórkę na wierzch. Oczywiście czekała na nowości. Nie może przecież nie opowiedzieć najnowszych plotek swoim BFF!

/ z innej galaktyki

A boski Florian zapragnął się trochę rozerwać. Z racji tego, że w tejże mieścinie było owych rozrywek (bo głównie on ją zapewniał, a już go znudziło zabawianie samego siebie) to znalazł się w takim miejscu jak Chaco Taco. Zresztą lokal śmierdział trochę meksykańską nutą, na ile to możliwe. Dlatego kojarzył się mu z domem, na ile to możliwe.
- Aj! - zawołał grubym, ale dźwięcznym głosem. Stał przy flipperze, który szturchnął biodrem, bo chyba mu kuleczka wpadła do dziurki. Odziany był jak zwykle w piętą, kraciastą koszulę oraz znoszone dżinsy, opięte na pupci zalotnie. A czarna czupryna lśniła jak dobrze naoliwione spoiwo.

Pielęgniarka poczuła adrenalinę! Tak ewidentnie teraz czas nieco na zabawę. Schowala telefon do kieszeni i z kolorowym drinkiem podeszła do maszyn. Zauważyła Floriana i aż się o malo się nie oblała, gdy przechodziła obok niego, a ten krzyknął t dziwne "Ai!". Matko zawału można dostać. Sama zaś chciała dostać się do jednorękiego bandyty obok.
- Ale pan mnie wystraszył! - powiedziała łapiąc oddech i ściskając w ręku ów kolorowy drink. Jeszcze by go straciła i co by było!? Katarstrofa!

A Florencio spojrzał na dół i spostrzegł jakąś mulatkę, która chyba mówiła coś do niego. Uniósł brwi i zacmokał. A cóż to za młodziutka piękność coś do niego mówi. O dziwo, zrozumiał mniej więcej. Chwycił ją za wolną dłoń i zgiął się w pół, całując wierzch dłoni po szarmancku. Kojarzył ją z imprezy u ukochanej Consueli.
- Florencio! A piękna panienka, jakie imię nosi? - rzucił po hiszpańsku i mrugnął oczkiem. - I proszę mi wybaczyć. Czasem lubię sobie krzyknąć w różnych sytuacjach. W ramach przeprosin, następna gra i drink na mój koszt.
Rzucił i odstąpił maszynę.

Spojrzała na niego. Wyglądał niczym doktor z jej ukochanego serialu "Hiszpański doktor". Obejrzała wszystkie odcinki z 3 razy, i dzięki niemu została pielęgniarką. Och! Takie spotkanie w takim miejscu. Rozdziawiła usta patrząc jak ten całuję jej dłoń na przywitanie. Szybko dopiła drinka i lekko się uśmiechnęła. Palemka od drinka, o mało jej nie wybiła oka, ale to nie ważne. Teraz Doktor Rodrigo może postawić jej kolejnego!
- Z chęcią popatrzę jak Ty grasz. - ledwo przecisnęło jej się przez gardło.

Zafalował brwiami widząc nagły entuzjazm młodej dziewczyny i zupełnie nieświadomy, że wygląda jak gwiazda opery mydlanej (choć zapewne byłby to ogromny komplement dla niego) zgodził się.
- Dobrze senorita, zagram dla ciebie. - oznajmił i wrzucił ćwierćdolarówkę do maszyny, a potem jego palce poszły w ruch z niezwykłą wprawą, zwinnością i szybkością. Odpierał ataku kulki zaciekle niczym mama niedźwiedzica broniła swych młodych. Długo trwała zażarta walka, która była niezwykle emocjonująca. Florencio tak się wczuł w grę, że mimowolnie poruszał biodrami w rożne strony.

Carmalita zachichotała cicho, gdy ten zafalował swoimi jakże smukłymi brwiami. Doktor Rodrigo taki nie był, ale któż wie. Może właśnie w ten sposób spędzał czas poza salą operacyjną. Nie mogła co prawda mu wybaczyć, ze rzucił Huertę, dla Genueli, ale jak go widzi. to teraz mógłby Genuelę, rzucić dla niej! Ściskając pustą szklankę po drinku nie wpatrywała się w jego grę, ale w niego. Aż odskoczyła, gdy gra zaśpiewała melodyjkę, gdy piłeczka trafiła w dziurkę.
- Dobrze tańczysz. - zauważyła. Co ona powiedziała! Ludzie! Nie wierzę! Takie głupoty, przecież ona to myślała, ale czemu powiedziała! nie!

Gra się skończyła, a Florencio usłyszał komplement, który wielce mu się spodobał. Uśmiechnął się zatem wdzięcznie (ale po męsku!) i chwycił dziewczynę za rękę, a potem wprawnie sprawił, że zrobiła piruet. Przyciągnął do siebie i przewiesił przez rękę, wyginając ją do tyłu i sam nachylając się nad Carmalitą.
- Dobrze, to zbyt skromne określenie. - a on skromny nie był. Potem wyprostował się i znów sprawił, że zrobiła piruet, tym razem w drugą stronę. Aż zapragnął jakąś dobrą imprezkę latino.
Podszedł do baru i zamówił dwa proste drinki, obowiązkowo z tymi małymi parasolkami.
- Ty też tańczysz? - zapytał, spoglądając na dziewczynę. W międzyczasie wyciągnął z tylnej kieszeni spodni grzebyk i przeczesał swe czarne włosy.

Zszokowana spoglądała na Florencia, który zdołał dwa razy wywinąć nią. Aż ledwo stała, a nogi potrafiły od tego mięknąć. Ucieszyła się w myślach, że usiedli i zamówili drinki. Jaka byłaby siara, gdyby mu tam zeszła z wrażenia. O ludzie! Nie byłoby czego opowiadać.
- Czasami. Ale nie jakoś tak profesjonalnie- odpowiedziała. Może nie była za dobra w tańcu, ale co jak co. Dla niego może być najlepsza we wszystkim. Skoro umie wbić kroplówkę i tanecznym krokiem pokonać odległość do kolejnego pacjenta i zmienić mu basen. Tak, to na pewno znaczy, że umie i lubi tańczyć.

Gdy dostali drinki, Florencio podniósł swój kieliszek i wyciągnął dłoń w stronę Carmelity.
- Na zdrowie. Za taniec. - wzniósł toast, a potem wypił dyszkiem całość. No dla tego dużego mężczyzny nie był po jakiś problem, malutki drink. Potem przejechał palcami po wąsach, obserwując dziewczynę.
- A czym się zajmujesz, piękna?

Carmalita z elegancją odebrała drinka i podziękowała za niego. Upiła trochę jednocześnie słuchając Florencia. Wpatrzona w niego jak w ekran komputera, gdy ogląda Doktora Rodrigo w akcji. Kto by pomyślał.
- Jestem pielęgniarką. - powiedziała dumnie.
- A ty czym się zajmujesz? - dodała po chwili. Chociaż pewnie i tak nie słuchała odpowiedzi, gdyż ją znała. On jest przecież chirurgiem!

- Aj! Pielęgniareczka. - rzucił i pewnie gdyby był typowym facetem to zaraz w jego głowie pojawiłaby się ta zbereźna wizja pielęgniarki w seksownym wdzianku jak w tych filmach porno. Ale nie Florian. On był niewinny i grzeczny. Wyobraził sobie Carmalitę ratującą życie w dramatycznej sytuacji.
- Ja zajmuję się ranczem pana Randalla. - odparł i uśmiechnął się do niej, opierając łokciem o bar. Spoglądał na nią zaciekawiony wyraźnie. Ah! Takie rozczarowanie. Nie był chirurgiem!

Ranczem... jak to nie jest doktorem? Może Jest na urlopie? Może nie jest już chirurgiem, bo okazało się, ze popełnił błąd podczas operacji pani Fig? Prawdopodobnie! Wszystko się rozwiązało. Carmalita patrzyła na niego wielkimi, zdziwionymi oczami, a też szczena jej opadła z tej nowiny. W życiu jej nie uwierzą, że Rodrigo zmienił profeskę.
- To musi być bardzo oczyszczające zajęcie - palnęła. A potem by nie mówić już nic więcej upiła łyk drinka i zaczęła jeść orzeszki, które stały zaraz obok.