Bar i salon gier "Chaco Taco"

First topic message reminder :

Chaco Taco to jedno z ulubionych miejsc mieszkańców Old Whiskey. To za sprawą licznych maszyn, które pochłaniają skromne pensje w zamian za kilka minut rozrywki i nadzieję na wygraną.
Jest to budynek wolnostojący, ogłaszający się krzykliwym szyldem. Na pierwszy rzut oka wydaje się zaniedbany, tylne ściany pokrywa graffiti - jednak wewnątrz prezentuje się jednak nieco lepiej. Można tu usiąść przy białej ladzie i zamówić specjalność: czekoladowe tacos! W ofercie znajdują się też tortille i inne przekąski. Wybór alkoholi nie jest zatrważający: głównie piwo, tequila i różne kolorowe drinki. Część lokalu zajmują białe, plastikowe stoliki i krzesła, tyły zaś to strefa rozrywki. Są tu dwa stoły do gry w piłkarzyki, kilka jednorękich bandytów, flippery (znane także jako pinball) i parę symulatorów, dzięki którym zagramy w strzelankę lub wyścigi samochodowe.

Chwile milczał, wyprostowany. Nie spuszczał wzroku z Jona, nawet gdy przed szeryfem pojawiły się frytki i cola.
- Sam? - dopytał - Sam Swarek?
Oczywiście też wiedział o którą Cath chodzi. Old Whiskey to małe miasto, nie trudno było dowiedzieć się, która Catherine byłą w ciąży.

Popatrzył na szeryfa jakby to on zrobił coś nie tak i znowu siegną po frytkę.
- ...no - nie wiedział czy powinienem był to mówić. Bo w sumie ani Cath ani Sam chyba nie chwalili sie całemu światu? Nie miał pojęcia. Ręka powędrowała mu bezwiednie do twarzy i potarła siniaka.

Pokręcił głową.
- Hm, co mam powiedzieć, Harper... chcesz wnieść oskarżenie?
Dla niego to było proste jak budowa cepa. Ktoś ci daje w mordę to oddajesz albo kierujesz pozew do sądu.

Już kiedyś to słyszał. W nieco innych okolicznościach. I znowu się wahał. Jak się tak zastanowić to już kilka razy w ciągu tych kilku miesięcy został pobity lub zaatakowany. No ale tak wnosić oskarżenie na współpracownika i robić kwas...
- Nie wiem. Powinienem?
Jakiś syndrom ofiary, czy co?

- Jeśli to zrobisz, to będą wyciągnięte konsekwencje.
Może nawet zostanie wydalony ze służby - odparł, sięgając po frytkę.

Skrzywił się.
- Nie. Nie wiem, znaczy. - to nie są decyzje dla niego. Siniak go zaszczypał gdy się zmarszczył.
- Cholera - i schował twarz w dłoniach. Ale z ciebie miękka pała, Harper.
- Mam dość takiego traktowania, ale chyba Swarek jest nam potrzebny i robić taki kwas jest nie na rękę naszemu biuru?

Wzruszył ramionami.
- Ja ci nie powiem co robić, Harper. Oceniać tez nie będę. Wiem tylko jakie są możliwości. Żadnych konsekwencji się nie wyciągnie jeśli ty nie zgłosisz pobicia.
Sięgnął po kolejną frytkę i wpakował ją do ust.
- Przecież go nie zwolnię od razu po tej rozmowie z tobą, bo to by było śmieszne.

- A no - odetchnął o dziwo z ulgą. Potrzebował kogoś kto mu przemówi po ludzku do rozumu. Ostatnio coraz częściej. Skończył swojego burgera w ciszy.
- Zgłoszę to

- Procedury znasz - odpowiedział, wycierając palce w papierową serwetką.
- Naprawdę, nie wiem, co z wami wszystkimi. bójki, pretensje, ciąże z trojaczkami! - westchnął - dieta bez majonezu! Wyobrażasz sobie? Żona zabrania mi jeść majonez!

Przytaknął. Nie specjalnie podobało mu się robić syf ale coś chyba jednak trzeba było zdziałać, bo Sam ostatnio nic tylko odwala jakieś dziwne akcje. A Jon nie moze sobie pozwolić na bycie wycieraczką całe życie, co nie?
Ostatkiem sił zdusił śmiech.
- Istne przedszkole. Proszę mi wierzyć, ja jestem grzeczny. Ale akurat z tym ostatnim muszę się zgodzić. Proszę słuchać żony.

Mruknął coś pod nosem, raczej niezadowolony z faktu, że Jonathan popiera decyzje żony.
- No cóż, chyba... chyba macie oboje rację.
Nie dojadł frytek. Odsunął od siebie koszyczek ze smażonymi ziemniakami i sięgnął po serwetkę.
- Będę szedł... - odparł i wstał - słuchaj, Harper. Masz jeszcze czas się zastanowić. Jak dla mnie tej rozmowy nie było.
Skinął mu głową i skierował się do wyjścia.

/zt

- Oczywiście, że mamy rację - odpowiedział z szerokim uśmiechem. Oj bezczelny Harper
- Do widzenia - pożegnał się i bez oporów wział resztę frytek szeryfa. Jonathan nie musiał uważać na cholesterol. Ani też się przejmować Swarkiem. Dostanie pewnie naganę i tyle. A jon będzie miał wewnętrzną satysfakcję, że nie nie odpuścił po raz n-ty.
Dokończył żarcie i z trochę lepszym humorem opuścił lokal.

/zt

/20.08.2013, wieczór/

Po przejściu tornada z pewnością Vince miał dużo roboty. W końcu powybijane okna, pozrywane okna i tak dalej, to idealny moment na wszelkiego rodzaju włamania i kradzieże. Większości oczywiście w tym burdelu nie dało się w żaden sensowny sposób sprawdzić, ale tak czy siak jeździł pewnie parę dni i oglądał zniszczenia, i doszukiwał się śladów kradzieży i innych takich. A jeszcze Cooper wrócił z wakacji (a nawet dwoje Cooperów), i zaczął ostro gonić w biurze nad sprawami, które stanęły w miejscu. Ale Vega nie miał czasu na poważne sprawy, bo jeździł oglądać powybijane okna i ślady butów w piachu.
I w końcu z okazji weekendu miał chwilę wolnego, która to zmieniła się w cały dzień wymiatania pustyni z domu.
Mając tego serdecznie dość, umówił się z Jonem na piwo i chaco, no bo ileż można harować.

/20.08 kilkanaście minut po Vincencie.

Wszedł do jadłodajni i przeczesał palcami czuprynę. Chyba włosy mu podrosły za długie, bo czasami nawet widział je kątem oka. Trzeba będzie pójść pod kosiarkę.
Dostrzegł kolegę i podszedł do stolika.
- Hej Vince - usiadł na przeciwko i skinął na kelnerkę. - Jak się trzymasz? Wysypałeś już cały piach z butów?

- Hej - odparł i zerknął na kelnerkę. Piwo zamówił już wcześniej i czekał na taco. Jon chyba się nie obrazi.
- Zmęczony. Przesypałem piach z salonu do ogrodu, bo nie bardzo było gdzie indziej. Wiatr dalej mi hula - pokręcił głową. - A przy tych zniszczeniach miną wieki, nim się jakiegoś budowlańca doczekam.
Pogładził się po brodzie w zastanowieniu.
- Chyba pojadę do Appaloosa i sam ogarnę jakieś materiały - rzekł bez entuzjazmu. Do złotej rączki to mu niestety było daleko. - A twoja przeprowadzka jak?

Zamówił piwo i naczosy z serem.
- Już tylko formlaności, papierki i inne pierdoły. Szczerze powiedziawszy nie mogę się doczekać. Sophie już też chyba roznosi po przekopaniu całego mieszkania. Na razie próbuję odratować co się da i zdecydować co ze sobą zabieram ze starych śmieci. Sąsiadom w między czasie ktoś zwinął telewizor i mikrofalówkę więc się chcę pośpieszyć.
Uśmiechnął się trochę zmęczony i wziął czipsa, gdy te razem z piwem pojawiły się przed nim na stoliku.
- Cooper tobie też daje popalić?

Kiwnął głową.
- To dobrze. Deweloperzy pewnie płaczą z radości po tym tornadzie - parsknął pod nosem. W sumie, gdyby u niego też cały dach poszedł, to też by kupił coś nowego. Naprawa przestawała być sensowna.
- Jeszcze nie. Ale czuję, że zacznie od poniedziałku. Na razie jeżdżę ciągle do tych kradzieży, włamań i całego tego bajzlu...
Pociągnął łyk piwa i podziękował kelnerce, która w końcu przyniosła mu taco.
- Właśnie, Jon. Sam się do ciebie odzywał?

- Oj tak. Konieta z którą załatwiam dom jest wniebowzięta. Opchnęła teraz chyba cztery nieruchomości. - popił czipsy piwem.
- Mhm, ja przejrzałem akta nieruszonych spraw. Pamiętasz tą strzelaninę przy głównej? Okazuje się, że pani Morgan Smith siedzi u nas z nieważną wizą. I zmieniła imaż na barmankę. Trzeba przesłuchać Foxxy z baru 'u Foxxy".
Zastanowił sie.
- Nie. Od kiedy dał mi w pysk nawet go nie wiedziałem, ale też trochę go unikałem. - zmarszczył się - nie ma go?

- Ano, pamiętam - w końcu sam ogarniał tamten bajzel, nie? Chyba nawet nie był świadomy, że sprawa nie została zakończona od tamtego czasu. Uniósł lekko brwi na wieść o barmance. Boże, naprawdę pozwolili sobie na takie niedociągnięcie, że babka na nielegalu prowadzi interes?
- Dał ci w pysk? Kiedy? - wydało mu sie to dosyć zabawne. Jonathan nie był raczej typem awanturnika.
- No... Z tego co wiem, złożył wypowiedzenie. Już bodaj miesiąc temu. Niby z McConnorem się jakoś super nie dogadywał, ale innym to by coś ostatecznie mógł powiedzieć.

- Mam nadzieję, że jak najszybciej ktoś się tym zajmie. Strasznie się rozleniwiliśmy ostatnio - pociągnał piwa - oczywiście nie ja ani ty. Ciężko pracujący ludzie - stuknął się szklanką z Vincem.
Jonathan machnał dłonią przed sobą.
- W szpitalu, z resztą nie istotne, dupek z niego. Wypowiedzenie? Pierwsze słyszę - potarł palcem po brodzie - ale faktycznie długo go nie widziałem... i nic nikomu nie powiedział? Nawet Gabi? - zmarszczył się.
- Dziwne to.

Pokiwał głową. Na wzmiankę o ciężko pracujących ludziach zaczął się śmiać pod nosem.
- Tak. Chociaż jak tak dalej pójdzie... A pójdzie, skoro Lola niedługo pójdzie pewnie na urlop... To nie zdziwię się, jak mi szeryf zrzuci na barki dodatkową robotę - westchnął. No bo naprawdę, tu Swarek, tu Martinez, tu tamten czarny z Angoli czy innej Nigerii, tu Johnson w żałobie. No było krucho!
Zmarszczył brwi i spojrzał z zainteresowaniem na Jona.
- Okeeej... - powiedział w końcu, co nie znaczyło, że nie był ciekawy, o cóż takiego poszło. - Chyba nie. Przynajmniej nic o tym nie wiem - a prawdopodobnie Vincent był nieco bardziej ogarnięty od autorki i by wiedział. - Dziwne, wiem.

- Kurcze. Jak to teraz powiedziałeś, to faktycznie wygląda to słabo... chyba trzeba zacząć rekrutować... 
Jonathan w sumie też się co raz bardziej stresował sytuacją Loli. W końcu już się zaoferował z pomocą.
Wywrócił oczami.
- No hamulców koleś nie ma. trzeba by się zapytać McConnora o co poszło. Bo nikt sie pewnie nie próbował kontaktować z samym Samem? - trzeba przyznać, że nie był zbyt popularny na komisariacie.

- Yup - przytaknął. W sumie.. To się jakoś szczególnie nie dziwił, że ludzie im się wykruszali. Old Whiskey nie było jakimś wymarzonym miejscem do życia i pracy. Może Swarek dostał gdzieś lepszą ofertę i się zmył po cichu?
- Mhm. Szczerze mówiąc, to nie wiem. Może zaryzykuję i spytam Gabrielle - uśmiechnął się krzywo. Jak wiadomo, wybitnie dobrze się z nią nie dogadywał. Poruszenie tematu Swarka mogło jeszcze pogorszyć sprawę.
Przysunął sobie talerz z taco i zajął przekąską.
- No, Jon, a teraz jakieś milsze tematy. Ja to ja, nie mam życia, ale ty! Swoją drogą, Cooper strasznie się emocjonował tą sprawą z Kalifornii, a ostatecznie nie wiem, jak to się skończyło - stwierdził.

Jonathan chrupał w między czasie naczosy.
- Sam jestem ciekawy gdfzie zawędrował. Może nie byliśmy jakimiś kumplami, ale tak znikać bez pożegnania to nie grzeczne. - zbulwersował się.
- Ah. No nie wiem ile słyszałeś o tej sprawie. Okazało się, że wszystkiemu była winna właścicielka hotelu. Nie chciała go sprzedać bo słyszała o jakimś skarbie, który rzekomo był na tamtym terenie. - zaśmiał się bez humoru i pokręcił głową - ludzie to mają wyobraźnię, ale żeby przez to musiały zginąć trzy osoby... Wyjazd byłby bardzo udany gdyby nie ta farsa.

- No właśnie. Szacunku trochę mógł do nas jednak mieć - pokręcił głową i złapał za piwo. W sumie to resztkę, toteż po chwili zamówił drugie.
Wysłuchał Jonathana i westchnął ciężko.
- No tak, jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o pieniądze. Ale żal dziecka Toma. Powinien wziąć urlop, bo już i tak całkiem przestał się odzywać - zauważył. Cholernie żal mu było kolegi i jego żony. Chyba nie było gorszej rzeczy na świecie, jak pochować własne dziecko.