Warsztat samochodowy i myjnia

Jak miło, że jest taka złośliwa. Można było wyczuć więź między Świętymi i tymi, co chcą nimi zostać.
- Sobie też tak mówisz, jak robisz coś głupiego? - spytał, choć nic konkretnego nie miał na myśli. Ot, odpowiedź jak każda inna! Zdziwił się jednak na jej słowa. - Będę o tym pamiętać, jak zacznę na starość nie domagać, więc strzeż się - mrugnął wesoło do Consueli, zaraz skupiając się na tej murzynce.
- Chyba nie lubisz rudych, co? - spytał, patrząc na dziewczynę. Jedną owaliła na łyso, na drugą pewnie się czaiła. Pewnie jakby spotkała Landona to spotkanie byłoby cudowne. Zaśmiał się na wspomnienie o X-Menach. - Czy ja wiem. Oby nie okazała się taką Rogue czy Jean Grey, bo wtedy biedny będzie Maro. Zwłaszcza z tą pierwszą - mruknął, nieco obojętnie. Coś tam wiedział, coś tam czytał! Podziw. - Wiesz, po akcencie zawsze można stwierdzić, że skoro z Europy to może mieć jakieś naleciałości z Czarnobyla i tak jej zostało, kolor zmieniła - już chciał jeszcze dodać, że może skończyła Hogwart, ale niech pozostanie to już tylko w myślach księgowego.

Tłumaczenie Consueli było na swój sposób urocze, o czym Parker nie powiedział (jeszcze) na głos, bo aktualnie taki komentarz rozważał, przyglądając się Ramirez w zaciekawieniu. Co prawda, nie sądził, że będzie się tłumaczyć i to wszystko wyjaśniać, bo jej nie przesłuchiwał. Może jakąś więź chciała zbudować albo mieć, nie wiem, pewne poparcie. Księgowy nie miał pojęcia, co Cruella myśli w tym momencie!
Pochylił się w jej stronę. Pewnie mogła wyczuć jakiś Bugo Hoss czy inne Blueberry, czy Kalviny Cleiny. Taka tam złośliwość autorska.
- Oczywiście, jeśli wymaga sytuacja to trzeba zachowywać się jak idiota. Urocze tłumaczenie, Consuelo - zwieńczył swoje słowa szarmanckim uśmiechem; taki był przyjazny.
Uniósł brwi, widząc jej cóż, niezbyt miłe i sympatyczne nastawienie dotyczące rudych. Dobrze, że nie musiała siedzieć z Tyrsenem i pilnować dziwek, bo pewnie kilka rudych by się znalazło. Byłoby przykro, gdyby kilka z nich straciło swoje włosy, znając nastawienie Ramirez do ludzi o takim kolorze.
- Nie no, wiadomo. Nie jesteś rasistką, rasizm to przestępstwo, a przestępstwa są dla czarnych, oczywiście - wzruszył ramionami, patrząc na nią z rozbawieniem i powoli się prostując.
- A który? - rzecz jasna, chodziło mu o teletubisia.

Można było. Jeśli chciało się ją wkurzać!
- Nah, nie mam po co - odparł. - Toć mówię, że czasem to jest całkiem w porządku. Gorzej, jak znajdą się tacy, którym ta głupota odpowiada - wyjaśnił.
Pan idealny, choć trochę wybrakowany przez tę lukę, która wkrótce zniknie. Ważne jednak, że mimo tego, nadal znacznie lepiej prezentuje się od Tyrsena, taka prawda! Will nie mógł w końcu ciągle się kontrolować, a i tak dobrze, że to trójka była, a nie jedynka, bo wtedy to by chyba się nawet nie odzywał z żalu i cierpienia. Oby szybko o tym zapomniała!
Raczej wątpliwym było, żeby Morgan ich słyszała; nie dość, że stali całkiem daleko, Consuela mówiła cicho, a i muzyka z radia ciągle się wydobywała. Najwyżej będzie można się pośmiać, jeśli zwróci na to uwagę.
- Dla ciebie chyba każdy jest wtedy czarny i rudy - mruknął, przechylając głowę na bok. - Kiedy na motocyklu cię zobaczymy? - spytał, mega subtelnie przechodząc do kolejnego, całkiem bezsensownego, tematu.

- Nieogarnięty też - odpowiedział szybko, jednak już nie spoważniał tak jak wcześniej, na początku ich spotkania. Przecież jak będzie dawał jej znać, że mu się to nie podoba, to młoda z tego korzysta i jeszcze bardziej złośliwa będzie. To było zbędne. Tym bardziej, że Will zaczynał lubić dziewczynę.
Spojrzał na nią teraz zdziwiony. Co prawda, nie dopytywał Connora o to wszystko. Wiedział tylko, że prawie go przejechała (w sumie wtedy wpada w jego gusta, no nie? Lilu też przejechała człowieka), dalej nie ingerował.
- Pytanie tylko czy dłuższy, czy krótszy. Najwyżej będziesz na rowerze jechać, PRAWIE to samo - zaśmiał się i zmierzwił jej włosy. - Chyba że wykażesz się w prowadzeniu auta, to do innych może się przydać. Tak czy siak, trzeba powoli ogarniać.

Dzięki, pograłabym sobie teraz w GTA. Will pewnie też swego czasu grał, póki za bardzo nie przywykł do swojego życia i nie zajął się papierami, liczeniem i byciem Świętym księgowym.
- Wypadałoby, żeby zrobić to jak najszybciej. W końcu co to za Święta bez swojego motocykla? - spytał z uśmiechem. Bo najprędzej takie "Święte" to wiadomo, co robiły i kto się nimi opiekował, a tego - jak widać i każdy zdążył zauważyć - Ramirez nie chciała.
- Aj tam, nie marudź. Wyglądasz teraz jak Madonna w latach osiemdziesiątych - i tutaj wypadałoby się zastanowić czy to komplement, czy jakaś obelga, bo Willie nie miał takiego wyrazu twarzy, że łatwo byłoby wywnioskować.

- Jeśli jesteś tak optymistycznie nastawiona jak wcześniej, to może ci się uda Świętą zostać. Trochę pracy, zaufania i może za rok albo i więcej... - Will, jak widać, nie był zbyt doskonałym pocieszycielem, chociaż coś tam próbował doradzić dziewczynie. Chęci się liczą, no nie?
- Ach, krioterapia jest dobra, nie powinnaś narzekać - prychnął, choć oczywiście jej współczuł w tym momencie. - Zarabiać trzeba albo poszukać jakiegoś starego i zacząć się bawić w mechanika. Warto spróbować.
- Wiesz, jeśli chcesz taką szparę to można to załatwić. Daj mi tylko znaleźć płaski śrubokręt i młoteczek, a będziesz wyglądać jak jej, bądźmy szczerzy, ciemniejsza wersja. Wiesz, w sumie, get the London look - po angielsku, bo lepiej brzmi!
- Nie pozwalaj sobie - rzucił od razu. - Baker z nią mógłby przybić piątkę, ale mi to jednak trochę brakuje, żeby być jej rówieśnikiem - dodał.
Dziwne, że nie słyszeli zamkniętego dilera. Pewnie zemdlał.

- Rok, a może i więcej. Zależy jak działasz i jak, powiedzmy, zadowalasz Bakera w pewnych sprawach. Oczywiście, nie chodzi o to, o czym ty myślisz. Ot, zadania - wyjaśnił. - Może mniej. Tak czy siak, zanim ci zaufa to też trochę minie.
Zawsze Will może jej udzielić korepetycji, jeśli chodzi o cierpliwość. Jak widać - taki był. Gdy usłyszał jej komentarz, odchylił się wymownie.
- Jeśli tak bardzo chcesz to mogę - odparł, unosząc kąciki ust w lekkim uśmiechu.
Skrzywił się na ten żart. Były granice i choć niekiedy Consuela balansowała na niej, to jednak jeszcze w tym momencie do takowej nie dotarła.
- Już nie? - spytał, bo nie był pewien, do czego ona pije. Dał jej się wyśmiać, przy czym potarł wewnętrzne kąciki oczu, milcząc przez dłuższą chwilę.

- Od razu - skwitował, choć widać było, że Will do niczego się nie spieszył. Maro to już pewnie dawno na kolanach by wylądował, by ucałować cztery litery Ramirez. Parker jednak był powściągliwy.
On chyba już sam się pogubił w tym, o czym rozmawiali. Niby subtelnie, aczkolwiek za często (z winy księgowego) przeskakiwali z jednego tematu na drugi i za dużo gadali, co skutkowało takim pomieszaniem, e tam. Można to zrzucić na początki demencji starczej, no nie?
- Puknij się w łeb, bo mi się nie chce ręki wyciągać - skwitował szybko i kiedy Consuela milczała w zawstydzeniu, Will jakoś rozejrzał się po warsztacie. Po niedługiej chwili do jego uszu doszedł jakiś hałas, więc mimowolnie księgowy zmarszczył brwi. Wyciągnął szyję, wzrokiem sięgając na drugą stronę warsztatu, powoli zmierzając w tamtym kierunku. Nuż, może wyraźniej usłyszy?

- Grabisz sobie, młoda - zastrzegł, od razu zauważając ten gest. Niektórzy pewnie już dawno na nowo władowaliby ją do chłodni albo do trumny czy szafki. W sumie, będzie można to wykorzystać, jeśli będzie jeszcze gorsza. Will tymczasem nadal miał dobry humor.
- W takim mieście? Zdarzają się, chociaż lepsze to niż karaluchy - odpowiedział, spoglądając na dziewczynę i przeszedł na tyły warsztatu. Przy okazji podszedł do biura i lekko przymknął drzwi, spoglądając wymownie na Maro.
Gdy hałas stał się wyraźniejszy i zaraz usłyszał pytanie Ramirez, spojrzał na nią z politowaniem.
- Jak cię wrzucę to się przekonamy czy to są ludojady - już chciał zażartować, że zostanie Rat-Woman, bo to coś napromieniowanego będzie. Nie bardzo mu się podobał zapach, jaki był przy tych szafkach, co można było zauważyć po tym, jak często Will marszczył nos.
Podszedł do szafek, nasłuchując, spoglądając na zamknięcia. Akurat ta, która najbardziej go zainteresowała, była zamknięta na kłódkę.
- No proszę - mruknął do siebie, choć była szansa, że Consia to usłyszy.

Spojrzał na Consuelę.
- Też chciałbym wiedzieć, kto tutaj siedzi - powiedział po chwili, znowu wracając spojrzeniem do metalowej szafki. - Wiemy jedno, że na pewno nie klienta - zażartował, jakby to miało w czymś pomóc.
Rozważał czy ma napisać SMS-a do Bakera lub Salinasa, choć ten drugi był w tym samym budynku, czy po prostu otworzyć szafkę czymś, co znajdzie w pobliżu.

Taka nieświadomość nie była pomocna. Parker był na tyle ciekawską osobą, że z chęcią zajrzałby do szafki. Słowa Consueli, które wyrwały go z rozmyślań, w jakimś stopniu były prawdą. Nie bez powodu siedział w tej szafce i nikt o niczym nie wiedział.
- Przecież jeszcze nic nie robię - rzucił do niej przez ramię i zaraz się odwrócił, opierając o front szafki. Wyciągnął telefon komórkowy i wystukał na nim wiadomość tekstową, po czym zerknął na Ramirez, która dreptała w miejscu. - Jeśli tak bardzo się denerwujesz, że ci to na pęcherz ciśnie to toaletę masz tam - i wskazał odpowiednią stronę.

Och, zapowiada się na to, że Consuela szybko mu nie odpuści tego wybrakowania w górnym rzędzie. Skwitował to jedynie przewróceniem oczu. Gdyby wiedział, że tak działa jej wyobraźnia to najpewniej kazałby jej zostać tam, gdzie przed kilkoma minutami stali.
Kiwnął na jej słowa. Nie był specjalnie zdziwiony jej zachowaniem, bo sam kiedyś musiał przywyknąć, jednakże wiedziała, czego musi się spodziewać, jeśli chce zostać Świętą. Will "ufał" jej na tyle, że była tego świadoma. Najwyżej - dostanie kilka lekcji, samych teorii.
- Do zobaczenia - ot, miał jakąś pewność, że ją jeszcze zobaczy. A może to marzenie? Kto wie!
Dziwne, że szybko poszło. Will ledwo zdążył postawić kilka kroków w stronę wyjścia z pomieszczenia, a tu proszę - ponownie Ramirez się pojawiała, która przez moment wydawała się, jakby zaraz miała dostać zawału z tego biegu i emocji.
Kiwnął tylko głową, trzymając tę kartkę. Minimalnie był zdziwiony tym, że zdecydowała się podzielić z księgowym numerem telefonu, na co mężczyzna nie narzekał. Pewnie numer przepisał, karteczkę schował i spojrzał na szafkę, męcząc się z jego ciekawością. Trudno było takie coś zignorować, jeśli można było dowiedzieć się wielu, ciekawych rzeczy. O ile są istotne.
- Salinas?! - zawołał mężczyznę. - Jesteś wolny? To weź tu podejdź! - krzyknął jeszcze. Baker nie odpisywał, więc Parker miał niemalże stuprocentową pewność, że chociaż Maro będzie coś wiedział.