Convallaria Street

Ulica Konwalii jest drogą tylko częściowo utwardzoną. Prowadzi do rzeźni i kurzej fermy. Dalej jest już tylko droga gruntowa, którą ostatecznie dojedzie się do bram rancza Randalla.

- No spójrz, co za brak kultury, Claus - zaśmiał się, obserwując grubego i rudego Jo, który lada moment miał zacząć się toczyć.
- Nie wiem czy pójdzie tak szybko - westchnął do Auguste'a, za którym zaczął iść. - Musisz mu pomóc, jak najlepszemu kumplowi - oznajmił i dalej szedł. Papierosa odrzucił i rozejrzał się, by sprawdzić czy jakiś przechodzeń się nie zgubił w drodze powrotnej.

Will się rozejrzał, a podczas tego rozglądania to także usłyszał hałas. Spojrzał tylko na Clausa.
- Bardzo przyjazny, choć głośny - kiwnął w stronę zaułka, a zaraz też pomógł Clausowi zaciągnąć pijanego w sztok grubego Jo do jakiegoś zaułka i przystanął bardziej przy wyjściu, aby ogarnąć czy ktoś przechodzi, czy też nie.
- Weź idź tam głębiej, bo ktoś może przejść - mruknął do staruszka, zerkając przez ramię.

Parker zaś kiwnął głową na słowa Clausa, który już po chwili zajął się "dobrym" znajomym. Odszedł nieco, ażeby zobaczyć czy ktoś się wychyla z domu, z okna, czy akurat przechodzi nieopodal zaułka, przez co może cokolwiek zobaczyć.
- Możesz śmiało - rzucił do Auguste'a, choć miał wrażenie, że lada moment Jo i tak padnie, więc Will cofnął się do mężczyzn, odsuwając na moment Clausa, aby uwiecznić na tę chwilę twarz grubego, by później posłać do młodszej wersji staruszka.
Następnie znowu wrócił i sobie patrzył, co jakiś czas zerkając przez ramię na tych dwóch. Długo nie powinno im to zająć.

Aż księgowy był zdziwiony, że ten Jo - mimo stanu upojenia - tak się bronił. Najwidoczniej od wściekłych, czarnych pięści wytrzeźwiał na tyle, by się szarpać i wydzierać, przez co zwrócił uwagę na tę trójkę.
Parker uniósł brew na słowa Clausa i rozejrzał się, aby dojrzeć staruszkę. Skinął lekko i od razu się wycofał, ażeby porozmawiać z kobietą. Ba, spojrzał jeszcze na zegarek, bo tak wcześnie to to nie było.
- Niech pani się nie zamartwia - rzucił żartobliwie, mimo że ton miał znużony. - Czasem dobitniej pewnych rzeczy nie można przekazać ludziom - spojrzał na nią i uśmiechnął się, cóż, czarująco, chociaż nie miał pewności czy faktycznie ją oczaruje! Może miała chrapkę na Clausa, kto wie?

- Dzieje się to, co trzeba - wyjaśnił, krzywiąc się, bo piskliwy ton nie pomagał w przekonywaniu. Ani trochę!
I niestety, Will nawet nie zdążył podjąć kolejnej myśli, wypowiedzenia jej, a staruszka już mu znikała w drzwiach domu, jakby dzwonienie na policję w czymś miało pomóc.
- Nie widzę potrzeby, skoro ten i tak zaraz zacznie robić to, co zawsze - zauważył.
Po chwili jednak zaklął cicho i wyjrzał w zaułek.
- Claus! - zawołał mężczyznę, aby zwrócić na siebie jego uwagę. Auguste powinien się domyślić, że nie na wszystkich musiał działać urok księgowego; najwidoczniej brak koloratki to ujma do charyzmy, ot co.

Parker spoglądał to na drogę, to na Clausa i jego koleżkę, który wyglądał już nie jak siedem, a jak osiem nieszczęść, a na uwagę o utracie wprawy, zaśmiał się i pokręcił głową.
- Wypalam się z wiekiem, co zrobisz - westchnął i rozłożył ręce, choć zapewne w głębi duszy tak empatycznej jak nikogo innego, coś go ukłuło!
- Ta, lecim - przytaknął. - Jeszcze tego brakowało, by przed wyjazdem pogadać z psami - rzucił i mogli się ruszyć.

1, 6 - pod dom starszej pani, która zadzwoniła po policję, podjeżdża radiowóz. Kobieta wychodzi porozmawiać z policjantem i wskazać wąską uliczkę, gdzie stali Claus z Willem

No niestety! Obaj panowie musieli mieć pecha, za co przez niedługi moment Parker miał ochotę przyfastrygować raz jeszcze ledwo przytomnemu Jo. Jako że księgowy zauważył radiowóz, zaraz też i policjanta, z którym rozmawiała kobieta to wiedział, że lada moment wskaże uliczkę, w której znajdywali się obaj mężczyźni.
- To co, jak gdyby nigdy nic czy drugą stroną? - spytał, wyglądając przez ramię Clausa, jakby chciał się rozeznać czy jednak uda im się zniknąć, ażeby nie musieć gadać z psem?
Jakoś mężczyźni się ugadali, że skoro już wskazała drogę, to lepiej im będzie ruszyć w przeciwną stronę, nie wychodzić z zaułka, a przejść węższą uliczką. Była przecież szansa, że policjant nie zauważy, nie?

- Daj spokój. Zatrzymaliśmy się znacznie dalej, a nie jesteśmy jedynymi, którzy poruszają się motocyklem - zaśmiał się i poklepał Clausa po ramieniu, by zaraz wyciągnąć telefon i wysłać wiadomość do Evy. - Chyba potrzebne ci było spuszczenie komuś manta, huh? - parsknął, powoli krocząc w stronę motocykli, które były nieco na boku zatrzymane.
- W stronę zachodzącego słońca, do domu, a potem na ponad tydzień do młodej - mrugnął do Auguste'a.
Obaj mężczyźni wsiedli na swoje motocykle z podwójnym sukcesem na duszy tegoż dnia i pojechali we wiadomym sobie kierunku!

/ zt x2

// z biura szeryfa

Miał być kierowcą, toteż za takiego robił. Mu było wszystko jedno. Jechali sobie spokojnie, Radu co jakiś czas pytał, gdzie skręcić, gdyż jego towarzysz zdecydowanie lepiej ogarniał miasto od niego.
Co jakiś czas zapalał papierosa. Nie odzywał się, bo i po co. Wystarczyło mu kilka sekund na rozpoznanie, z kim ma do czynienia. Póki Tom nie zacznie sam gadać, on nie miał zamiaru go do tego zmuszać.
Bo i o co miałby pytać? "Co słychać?", "Masz żonę?", "A dzieci już w szkole?"