Park miejski

- Byłem, byłem - przytaknął, a Lilu machnęła na jego twarz. - Ale już nie jest aż tak widać, nie? - upewnił się, choć nie wydawał się zmartwiony. Raz on przywali, raz jemu przywalą. Rzecz całkiem normalna, jak dla Joolsa. - Ty też byłaś, ale... nie walczyłaś! Na pewno nie - uśmiechnął się szeroko.
- Nie można narzekać - palnął. - Psy zawsze szczęście dają - powiedział po chwili, choć pewnie nie miał na myśli komisariatu. Ba, w ogóle o nich nie pomyślał.
- Jools - przedstawił się.

- Serio? - podpytał, pomyślał i zaraz kiwnięciem palca wskazującego opuścił okulary na swój zgrabny nos. - Mam nadzieję, że lepiej już się na mnie patrzy - dodał żartobliwie.
- Szczerze? Nie, ale życie nauczyło mnie, żeby nie oceniać tak od razu - przyznał. - Chociaż nie ukrywam, że czasem trudno, a kto wie - może byś zaskoczyła? - spytał, aby w następnym momencie się roześmiać.
- Raz na tarczy, a raz z tarczą - powiedział i się zastanowił czy czegoś nie sknocił. - Ale jak chcesz to mogę oddać!

Ebenezer przechylił głowę na bok i uśmiechnął się szerzej. Rozbawionego spojrzenia może i Liluye nie była w stanie zauważyć, aczkolwiek wystarczyło spojrzeć na twarz Joolsa, na jego usta, by to zauważyć.
- Uroczo. Oboje jakoś się spaliliśmy w słowach - zaśmiał się i odetchnął.
- Ach, chyba że tak, to pewnie większość jest wdzięczna, że ma tak uroczą, prywatną pielęgniarkę, co? A przynajmniej mają na kogo liczyć, kiedy ich co nieco zatyka po uderzeniu - zażartował. Uważał, że żart mu się udał i to całkiem-całkiem.
- Aż tak, ale jednak - parsknął. - Sam też za dużo nie zdobyłem, no ale... we wszystkim szczęścia mieć nie można, nie?

- Eeee tam - machnął dłonią. - Uznam to za drobny rewanż za moją pomyłkę - wytłumaczył za Liluye, jakby chciał ją usprawiedliwić. - Jakbym miał się przejmować za każdym razem, gdy powiem coś źle to chyba przestałbym wychodzić z domu, naprawdę!
- O nie - powiedział. - Ja bym oszalał z radości, jakbym dostał plaster z Myszką Miki, choć szybciej porównaliby mnie do Kubusia Puchatka - poklepałby się po brzuchu, ale tylko machnął ręką. Trudno było więc sprecyzować czy coś wskazuje, czy zrobił to ot tak. Przecież nie pokaże jej swoich pewnych mankamentów! Nie wypada, oj nie.
- Ta, ale niedużo. Trzeba mieć za co jeść, żyć - ...i zatankować moje dziecię, pomyślał, jednak nie powiedział tego na głos.
Parsknął.
- Jools, raz jeszcze - uścisnął delikatnie jej dłoń. - A to...? - wskazał na leżącą psinę.

- Nie odzywasz, bo nie lubisz czy jak? W sensie... tematy czy ludzie bardziej przeszkadzają? - no niestety, ale Liluye trafiła na jedną z bardziej ciekawskich, jak nie najbardziej wścibskich osób, które lubiły co nieco wiedzieć. O tyle dobrze, że Julek nie miał sposobności, aby każdemu od razu co innego przekazywać. To było głupie, a z racji bycia - z braku lepszego słowa - najemnikiem swego czasu, trzymanie informacji też wchodziło w koszta. Niemałe.
- Hahaha, nie narzekałbym, ale... dobra, tego nie było - mrugnąłby do Lilu, gdyby nie to, że jego oczy zasłonięte były okularami, aby lepiej wyglądał.
- OCH, SERIO? - spytał, nieco rozczulony, z pewnym dziecięcym wyrazem twarzy, otrzymując od niej plaster z Tygryskiem. - Ja pewnie skończyłby jako Kangurek. Na Sowę za głupi jestem... - zastanowił się. Nie pamiętał w sumie Kubusia, aż tak.
- Moira? Uroczo. Ile już ma? - no tak, psy może lubił, ale znawcą nie był.

- Wiesz. Jak się nie ćwiczy to nie ma tak dobrze, nie? - spytał. - To znaczy.. doradziłbym ci to, ale i mnie samemu zdarza się palnąć kilka gaf z rzędu, a potem się dziwię, że jest jakaś tragedia - pokręcił głową. Westchnął cicho.
- No dobra, maleńki nie jestem, ale... no... - przewrócił oczami, umyślnie nie dokańczając swoich słów i parsknął cicho.
- Tak? Ja osobiście uważam, że to miłe i urocze, jak ktoś się martwi, bo to przecież najczęściej świadczy o dobrym sercu, a jak inaczej człowieka poznasz, jak po czynach i słowach, z naciskiem na to pierwsze? - przyjrzał się Liluye. To bardziej było pytanie retoryczne, ale był ciekaw, jak Indianka na to zareaguje.
Po krótkiej chwili zastanowienia, zasiadł. On nie miał wstydu (dobra, są granice, ale z siebie żartować potrafił i był - na co dzień - dzieckiem w ciele dorosłego mężczyzny, taki był urok Reynoldsa).
- Aw, Moira - starał się przywołać psa z zamiarem ugłaskania, a gdy Lilu zadała pytanie to się zastanowił.
- Pseudonim od drugiego imienia - powiedział.

- Trening czyni mistrza! - co tam, że on pewnie jakieś 25 lat ćwiczył, a nadal się potykał w swoich bajerach. Chociaż... może to też zależało, jakie podejście ma ta druga osoba? Wtedy niby rozmowa inaczej się toczy!
Podał najpierw plaster, a potem ściągnął okulary, zahaczając jedną "rączką" o brzeg kołnierzyka koszulki, którą miał na sobie, bo tak było najwygodniej. Wolną dłonią, która zapewne lizana była przez Moirę, próbował ugłaskać psa.
- Pierwszego nie lubię w sumie, bo nawet dla mnie takie dziwne, ale... no, wygodniej to drugie. Ponoć łatwiej wymówić - zaśmiał się i spoważniał po chwili, ale tylko odrobinę. - Ebenezer Julian - przedstawił się i przyjrzał Liluye, czekając na jej reakcję. Tak jakby spodziewał się, że dziewczyna go zaraz wyśmieje.

- Więcej niż trochę, serio - zaśmiał się. Wiedział w końcu, co mówił w tym momencie. Może nie wyglądał na czterdzieści jeden lat, ale jednak nie zmieniało to faktu, że tyle miał. Po prostu geny mu sprzyjały i nie starzał się tak bardzo, a co.
- Może szybciej siniak zniknie - powiedział ze śmiechem, powstrzymując się od komentarzy, które niby pasowało do takiej sytuacji, ale ostatecznie on sam wolał z nich zrezygnować, żeby nie wyjść na większego idiotę niż dotychczas.
Ta reakcja spodobała się Reynoldsowi. Czuł się swobodniej.
- Ogólnie to jest chyba imię z jednych powieści tego... Dyckensa? Dickensa? Nie pamiętam. I tam był taki sknerus, a moi uznali, że najlepiej będzie zażartować z drugiego syna - przyznał z uroczym uśmiechem. - Może to angielskie? Te typowo brytyjskie, choć nieco w sobie z Polaka mam, no ale wiadomo jak to jest. Ameryka to Nowa Europa, jak raz słyszałem od turystów właśnie tam, zza Atlantyku - machnął w byle jaką stronę, jakby chciał pokazać, że o, stamtąd, no.

On by spytał, choć pewnie szybko by zrezygnował, bo przecież kobiet (szczególnie pięknych) o wiek się nie pyta. Taki to Jools bywał niezdecydowany, ajajaj, jak autorka, no nie? Ale raczej wątpliwe, żeby miał ją za gówniarę. W końcu z jeszcze młodszą się podrywał, więc nie byłoby jakoś źle. Ba, z tą młodszą to zabił i pochował człowieka w szopie. I też nie wie, ile Kate ma lat. Ach, ta niewiedza!
To dobrze, że nie miał zamiaru trzaskać podtekstami. Pewnie dlatego, że wyczuł albo coś w tym stylu? Trudno sprecyzować.
- Nie, nie trafili. Pieniądze są potrzebne, ale to nie jest mój wyznacznik szczęścia. Nie teraz - powiedział. - Niby można wiele ogarnąć czy coś w tym stylu i są pomocne, nie ukrywam, ale tak, żebym musiał mieć pieniądze i ciągle zarabiać? - przyjrzał się Lilu, zaraz jednak zmarszczył nos i pokręcił głową. - Nie, nie...
- Dwa razy. Za takiego kurdupla, co to ledwo sięga stołów, a drugi raz to kilka lat temu. Chociaż nie powiem dokładnie, ile razy byłem. Nie chcę kłamać, heh - uśmiechnął się i teraz mógł mrugnąć do Lilu.
- Eb, Eben, Ebbie, jak kto wolał - instynktownie sięgnął do dłoni, na której była obrączka i obrócił nią. - Kombinują, zawsze. Ot, by brzmiało i tyle. Stąd też wolę jak Jools do mnie mówią. wygodniej. Tak mi się wydaje.

No cóż! Każdy w tymże mieście miał inne priorytety życiowe, inne podejście do poszczególnych zachowań, nie zawsze najwidoczniej bacząc na to, jak to dalej będzie i jakie sznurki (właściwie - czyje) zostaną obciążone czymś niewygodnym. U Joolsa może inaczej było, bo starał się albo na siłę znaleźć dobrą cechę, albo dostrzec kilka, które wyróżniają. Musiałabym więcej wypić, by o nim pisać, choć kto wie czy nie straciłby wtedy na uroku.
- Cieszy mnie to, że w całkiem zepsutym świecie można na takie osoby trafić - przyznał z uśmiechem, nachylając się do Liluye, jakby jego słowa były jakąś tajemnicą. Zaraz jednak myśli Joolsa nie były tak radosne, jak sam zainteresowany był chciał. Jego przeszłość i podejście do niektórych spraw zdawało się być obłudą, ale potrafił to oddzielić. Jest praca i obowiązek, jest życie i (względna) sielanka.
- Jak byłem mały... hm - zastanowił się. - To wtedy akurat byliśmy w dwóch miejscach. Anglia, ale nie przypomnę sobie miasta od razu, tak na już i chyba coś obok. Pamiętam, że było strasznie zielono i wesoło, a z drugim to mnóstwo krajobrazów - określił tak pokrętnie. - Może nie na każdym kroku, ale to chyba zależy jaki rejon. Czasem po prostu trafiało się na zamczysko, a tak to na urocze, niewielkie kamienice - przyznał z uśmiechem.
O nie, a szkoda!
- Dzięki, to sporo pomaga - zaśmiał się.

- Niestety - podsumował. Każdy miał swoje widzimisię, wady i zalety, grzeszki i inne cnoty, z którymi inni mogliby sobie nie dać rady. Ot, każdy miał za uszami to i owo, więc nie zdawało się to być czymś złym. Smutnym faktem jest to, że teraz świat napędzany był pieniądzem, choć Jools nie uznawał tego za coś ostatecznego. Niekiedy zastanawiał się, że powinien, ale... to naprawdę jest rozgrywka na wódkę!
- Uważam, że warto. Ciekawe miasta są, historie i ludzie. Zresztą, kultura, no nie? - uśmiechnął się, ignorując fakt, że najlepiej by było, jakby pierw całą Amerykę ogarnął, a nie się pchał na obce lądy zza oceanu! - Czemu miałabyś się nie dogadać? Akcent? - spojrzał, bo nie zrozumiał.
- Drugi raz byłem w Rzymie. Wiem, że na południu, bo okazja się trafiła, bo ktoś znajomy w sensie... mojej żony znajomy czy z dalszej rodziny zapraszał, więc... - przyznał i wzruszył ramionami. Tam może nic się nie stało złego, ale samo wspomnienie swoje robiło.

- To fakt. Tego nie ukrywam - powiedział ze stłumionym w gardle śmiechem, siadając wygodniej. Podparł się jedną ręką o brzeg ławy, a drugą ułożył bezwiednie na swoim udzie, spoglądając to przed siebie, a na swoją rozmówczynię, Liluye. - To najlepiej przejrzeć, co ludzie polecają. Potem porównać koszta i to, co ciebie najbardziej interesuje, nie? - przyjrzał się dziewczynie, ale nie jakoś perfidnie. - Zawsze chciałem wybrać się w góry, a ostatecznie kończyło się na nizinach - mruknął żartobliwie.
- Dzicz? To wystarczy na południe się wybrać i już masz, o, albo wiem! Dowiedz się, kiedy promocja jest w West Markecie, a potem przyjdź przed otwarciem. Wtedy to będziesz miała dzicz i nawet ludzie zaczynają inaczej gadać przez te sapnięcia chęci wyrwania dobrego towaru - i się Jools tutaj głośno roześmiał, ujawniając wszem wobec swoje uzębienie, które - na szczęście - nie było wybrakowane.
- W Rzymie? No, sporo tego było. Nie można odpuścić sobie coś do zwiedzania, skoro raz w takim miejscu jesteś, nie?