Mt Glenn

First topic message reminder :

Mt Glenn to najwyższy szczyt w górach Dragoon (2292 m). Obrośnięty krzakami, żółtymi trawami i licznymi sukulentami - z pozoru wydaje się być górą przyjazną i idealną na liczne piesze wycieczki. Lecz niepewne, skaliste podłoże może zdradzić nie raz i być przyczyną wielu wypadków; nawet jeśli nie jest tu zbyt stromo.
Lecz jeśli już dotrzesz tutaj, to z pewnością zachwyci cię widok na całe góry Dragoon oraz lasy sosnowe, które rozpościerając się wokoło. 

Gdy już tu dotrzesz, możesz przysiąść na jednej z ławek przy punkcie widokowym, spojrzeć przez lunetę na panoramę Appaloosa City albo przejść się kolejnym szlakiem na kolejne wzgórze.

39

Vincent przykucnął przy brzegu i po chwili machnął ręką na Ramirez.
- Tam, na dole, widzisz? - wskazał palcem ślady krwi. Ach, miało się to wprawne oko, co nie? Tylko... gdzie ten człowiek? - Chyba powinniśmy zejść tam na dół. Widzisz go? Cholera...
Wyprostował się i cofnął o krok. Spojrzał w stronę Indianek. Jak tam z tym łączeniem się z siłą wyższą czy czymkolwiek, gdzie dzwoniła Liluye? Pomoc byłaby nie od rzeczy!

Człowieka nie było nigdzie w pobliżu... tylko ślady krwi.

ślepy los, rzuca kto chce:
1,2 - Dos ma przy sobie zestaw do wspinaczki i można go użyć, by szybciej zejść na ścieżkę 
3,4,5,6 - musicie się cofnąć i pokrętnym szlakiem dostać się na ścieżkę, na którą spadł mężczyzna

2

Vincent cofnął się do Dos, Liluye i drugiego przewodnika.
- Nie widać go, ale widzialem krew. Musimy zejść na dół, trzeba go znaleźć.
Spojrzał na Liliye.
- Udało się połączyć?

Dos zrzuciła z siebie plecach i zaczęła w nim grzebać. W końcu wyciągnęła niewielki zestaw do asekuracji podczas niewymagających wspinaczek górskich. Mocna lina i haki, które pomogą w zejściu po skarpie.
- Jak tak dalej pójdzie, to nic nie zdziałamy... - mruknęła i podała Vincentowi linę - Jesteście gliniarzami, tak? Chyba umiecie działać w takich sytuacjach?

- Jestem lżejsza. Zejdę - Zdecydowała, bo ktoś musiał się podjąć tego, a lepiej, by linę trzymał Vega.

Dos wraz z Vincentem mieli asekurować Ramirez; policjantka zaś, po zaczepieniu się o linę, mogła spokojnie zejść ze skarpy. To tylko 10 metrów...

Kostki dla Ramirez na bezpieczne zejście: mnożnik na kondycję, próg 40. Jeśli przeskoczysz, spokojnie lądujesz na ścieżce niżej. jeśli nie - chwiejesz się a linie i spadasz na tyłek - ale nic ci nie jest.
Potem kostki na spostrzegawczość, róg 30. Jeśli przekroczysz, dostrzegasz ślady krwi biegnące ścieżką w dół i za zakręt. Jeśli nie - znajdujesz tylko jedną plamę krwi w miejscu upadku.

40

Ramirez wierzyła w pewny uchwyt Vegi i Dos. Odetchnąwszy, zaczęła schodzić ze skarpy, starając się jak najostrożniej opierać swe stopy na niepewnym gruncie. Dłonie próbowały odnaleźć miejsca na których Gabrielle mogła zaczepić palce i nie ześliznąć się na dół. Pech chciał, że w pewnym momencie nie zdążyła się złapać tego co trzeba i noga jej się omsknęła, powodując zachwianie. Liną szarpnęło, ale na szczęście zaraz pod policjantką znajdowała się ścieżka.
Upadek choć bolesny, nie sprawił jednak wielkiego problemu.

51

Ramirez pozbierała się z ziemi i rozglądnęła wokoło, szybko dostrzegając ślady krwi biegnące ścieżką w dół i za zakręt. Odpięła linę, którą miała przypięta do pasa i spojrzała w górę - Znalazłam coś! - Zawołała do towarzyszy i ruszyła w ślad za plamami.

W czasie, gdy Gabrielle szła śladami rannego mężczyzny - Dos, vincent i Liluye ruszyli drugim szlakiem by spotkać ją na dole.

Gabrielle szła wąską drogą, uważnie obserwując ślady krwi pod swoimi stopami. W końcu trafiła przed wejście do szerokiej jaskini... tam także prowadził krwawy szlak.

Ramirez zatrzymała się przed wejściem do jaskini, zaskoczona faktem, że mężczyzna zdołał się tu nie tylko doczołgać, ale że w ogóle to zrobił, nie zostając na widoku, a chowając się we wnętrzu jaskini. Zmarszczyła czoło, zaglądając do środka i odpinając latarkę, przymocowaną do paska. Zerknęła jeszcze za siebie, po czym nacisnęła przycisk i skierowała strumień światła przed siebie. Weszła do środka.

31

Omiotła światłem ściany jaskini i ziemię pod stopami, dzięki czemu mogła dostrzec kolejne ślady i ruszyć za nimi. Coraz bardziej zaskoczona zachowaniem mężczyzny. Uderzył się w głowę, że tak głupio zachowywał?
Gdyby nie wycieczka, nikt go tu nie znalazłby.
(5) Cisza jaka panowała w środku nie pomagała w odsunięciu pesymistycznych myśli.
- Halo? Słyszy mnie pan?
Ramirez postanowiła się nie cackać, tylko jak najszybciej zlokalizować turystę.

Mnożnik na spostrzegawczość, próg 30. Jeśli przekroczysz - dostrzegasz sylwetkę mężcyzny, który skręca w jakiś kamienny korytarz.
Jeśli nie, dalej błądzisz.

51

Gabrielle nie dosłyszała odpowiedzi, ale za to mogła dostrzec nieznajomego. Czy on przed nią uciekał? Ramirez uniosła brew, patrząc jak ten niknie za zakrętem. Co z nim do jasnej cholery?! Głupi jakiś?
Kobieta ruszyła, przyspieszając i trzymając latarkę przed sobą. Instynktownie rozpięła zamek kurtki, pod którą była umieszczona kabura z pistoletem. Jeszcze po niego nie sięgała ale coś jej tu nie grało.

Gabrielle weszła (raczej wbiegła) w korytarz, za którego zakrętem znikł mężczyzna. Lecz nim na dobrze sie rozpędziła, coś ją zatrzymało...
A raczej ktoś.
Kobiet poczuła jak nieznajomy chwyta ją za ramiona i przytrzymuje, by Gabrielle się nie wywróciła. Latarka jej jednak wypadła  rąk.
- Spokojnie... - rozbrzmiał niski głos mężczyzny. Zwolnił uścisk i schylił się po latarkę. wreszcie jej światło oświetliło jego twarz. 
Biały mężczyzna, z długimi, ciemnymi włosami, które opadały wzdłuż jego mocno zarysowanej szczęki. W słabym świetle wyglądał jakby nie należał w ogóle do tego świata... ha, nawet nie zdawał się być ani trochę zmęczony czy skołowany bólem!..

Tak, Ramirez niemal pobiegła za nieznajomym, co niemal nie przypłaciła utratą równowagi. Zaskoczona, nie zdążyła się nawet mężczyźnie przyjrzeć, tracąc swe cenne źródło światła. Aż się cofnęła o pół kroku, chcąc schylić po latarkę. Turysta zdążył zrobić to za nią, co spotkało się ze zmarszczeniem czoła kobiety.
- Co pan wyrabia? Gdzie lezie? Nic panu nie jest?
Gabrielle przejechała spojrzeniem po twarzy nieznajomego, zaraz jednak oczy kierując na jego ramiona, tors, ręce, nogi. Chciała sprawdzić gdzie krwawił i jak poważne odniósł rany. Wyciągnęła rękę i zabrała mu latarkę, zła.

Mężczyzna odsunął sie o krok i sięgnął po swoją latarkę zawieszoną przy pasie. Gabrielle mogła przyuważyć jednak, że... nieznajomy w ogóle nie był ranny.
- Mi nic nie jest, ale mam wątpliwości co do tego turysty, który tu niedawno wszedł... - odpowiedział.
Ramirez, gdy tylko przyjrzała się każdej części ciała nieznajomego, nie tylko zrozumiała, że to nie jest jej ranny wędrowiec. Nieznajomy wyglądał raczej na kogoś, kto na górach się znał; miał odpowiedni strój i sprzęt.

Ramirez zgłupiała, nie tylko widząc, że mężczyzna jest cały, to jeszcze słysząc o turyście, którego nie zatrzymał. Widział, że potrzebuje pomocy i mu jej nie udzielił? Az krew w żyłąch Gabrielle się zagotowała.
- Gdzie ten turysta?
Zapytała oschle i stanowczo, jakby tym samym wydając rozkaz.

- Spokojnie, spokojnie... - wyszeptał mężczyzna, nie chcąc by jego donośny głos odbijał się echem w jaskini. 
- Ja też go szukam po omacku, po śladach. Zgubiłem go w jaskini,a le chyba wiem, gdzie poszedł... tylko...
Przerwał na chwilę, jakby słysząc coś w korytarzu. Przyłożył palec do ust, chcąc tym gestem powiedzieć Gabrielle, że mają być cicho. Zrobił krok w głąb korytarza.
Nie wiem... - zaczął, cicho, nachylając się do ucha kobiety - czy on chce być znaleziony. On chyba uciekał...

Obserwowała mężczyznę, niezadowolona jego zachowaniem i jej uciszaniem. Nie przyszła tu na pogaduszki a czas umykał nieubłaganie, co mogło skończyć się tragedią dla turysty, którego poszukiwała.
Trochę rozpogodziła oblicze, gdy usłyszała, że mężczyzna też przybył tu w poszukiwaniu głupca, samotnie zapuszczającego się w niebezpieczne góry. Jednak zaraz czoło na nowo zmarszczyła, gdy jej rozmówca się przybliżył, co nakazało jej się cofnąć.
- Jak to uciekał?
Przyjrzała się nieznajomemu, czekając na więcej szczegółów i podejrzliwie na niego spoglądając.

Mężczyzna zaczął iść przed siebie, lecz pilnować aby Gabrielle podążała za nim. Świecił latarką tuz pod nogi, jakby nie chcąc światłem zdradzać ich obecności.
- Mam wrażenie, ze to był... kłusownik - wyznał po chwili. Spojrzał kontrolnie na Gabrielle i dodał, ze lepiej będzie, jeśli kobieta będzie trzymać się blisko niego.

Oj podejrzliwa była Gabrielle względem nieznajomego. Ale poszła za nim, a gdy ten spoglądał przed siebie, wysunęła z kabury pistolet i wcisnęła go za pasek spodni. Wolała mieć większe poczucie pewności i świadomość, że broń wyciągnie w ekspresowym tempie.
- A pan kim jest?
Zapytała, nie wykazując żadnego lęku ani ochoty na bliskie trzymanie się nieznajomego.

- Nie wiem czy to takie istotne teraz... - odparł szczerze mężczyzna. Lecz ton wypowiedzi kobiety chyba sugerował, ze taka odpowiedź jej nie zadowoli.
- Można powiedzieć, że tez turystą. Ale chyba bardziej rozważnym i lepiej znającym te góry...

Mnożnik na spostrzegawczość dla Gabrielle, próg 40. Jeśli przekroczysz, słyszysz czyjeś kroki w oddali. Jeśli masz powyżej 45 - wiesz z którego korytarza dochodzą i możecie się tam kierować.

31

Żadna z obu odpowiedzi mężczyzny, nie spodobała się Ramirez. Przyspieszyła ona kroku, drogę pod swymi stopami oświetlając. Zrównała się z nieznajomym i spojrzała na niego. Czy te spojrzenie właśnie mu groziło?
- Nie dosłyszałam pana nazwiska.
Odezwała się, jednoczesnie pewnie zagłuszając odgłosy obecności trzeciej osoby. Spojrzała przed siebie, jednak kątem oka obserwowała mężczyznę, nie zamierzając mu w niczym ufać. Jeśli wspomniał o kłusowniku, może sam nim był?
Zatrzymała się w pewnym momencie i popatrzyła na niego wyczekująco.

Mężczyzna nie uląkł się jednak wzroku kobiety; mimo, że w tym świetle wyglądał naprawdę groźnie.
- Cooper. 
Odpowiedź krótka i na temat. Ale może kłamał?
- A pani?
Szli jednak dalej; a przynajmniej mężczyzna nie zamierzał się zatrzymywać. W końcu.. jakby do jego uszu doszedł jakiś dźwięk. Wycofał się i zaszedł drogę Gabrielle. Chwycił ją za ramiona i oboje stanęli pod ścianą.
Doszły ich jakieś rozmowy... Mężczyzna zgasił latarkę.

- Ramirez.
Przedstawiła się, chociaż po sekundzie tego pożałowała. Ruszyła znowu za mężczyzną i obserwowała go, idąc z boku, o jakiś krok za nim. I chociaż niewiele światła padało na jego twarz, policjantka zdążyła się nieco do ciemności przyzwyczaić. Nie dane jej jednak było wyrobić sobie innego zdania o nim.
Zaskoczona nagłym zwrotem Coopera, popatrzyła mu w oczy i już sięgała ręką za plecy.. Była pewna, że ten zamierza pokazać kim naprawdę jest, gdy złapana i przyparta do ściany, jęknęła cicho, obijając łopatkę o kamień. Już chciała mężczyznę odpychać, gdy dotarły do niej jakieś głosy.
W ślad za towarzyszem, wyłączyła latarkę i wstrzymała oddech. Wyostrzyła słuch, próbując zlokalizować skąd dochodzi rozmowa i spojrzała w prawo, chociaż nie była pewna czy to jest odpowiedni kierunek.