Biuro strażników parku i ranczo Mt. Dragoon

First topic message reminder :

Niedaleko wejścia do parku stoi budynek w którym urzędują strażnicy oraz inni pracownicy parku krajobrazowego. Zajmują się oni nie tylko kontrolą pobliskich terenów oraz fauny i flory, ale także prowadzeniem rancza należącego do parku.
Do zadań strażników należy patrolowanie parku, prowadzenie ewidencji zwierząt oraz roślin, pilnowanie porządku oraz pomoc turystom. Co jakiś czas organizują też wycieczki (piesze i konne), lekcje w plenerze dla dzieci z pobliskiej szkoły, a także współpracują z Muzeum Historii Indian. Na ranczu pracuje także weterynarz zajmujący się zwierzyną z parku oraz hodowane są konie udostępniane wycieczkowiczom.
Każdy strażnik ma na wyposażeniu odpowiedni mundur i krótkofalówki oraz dostęp do pickupów, którymi patrolują okolicę.

Budynek jest sporych rozmiarów, lecz nie posiada piętra. Wybudowany jest z jasnej cegły, a nad szerokimi drzwiami wejściowymi wisi tablica oznajmiająca, że jest to miejsce pracy strażników parku. W środku znajduje się wielkie pomieszczenie z recepcją i poczekalnią oraz kilak gabinetów, w których pracują strażnicy robiący raporty. znajdziemy tu tez magazyn z bronią oraz innym potrzebnym sprzętem. Tam tez znajduje się tylne wyjście z budynku.

Za samym biurem wybudowano ogrodzony wybieg, a w oddali widać dwa budynki rancza - stajnie oraz niewielki dom mieszkalny, w którym pracuje weterynarz.

- A! - Trish uniosła rękę z ołówkiem do góry. - A... - Ręka opadła, kiedy Levy przypomniała sobie o co chodzi. - Nie, to nie o nim. Tylko ty... E... No wiesz... - Zrobiła ruch rękoma, jakbyby obejmowała przed sobą duży brzuch. Chodziło jej o niedonoszoną ciążę. Trish nie chciała zaczynać tematu, ale jakoś tak palnęła, a Lilu drążyła.

Odetchnęła ciężko i splotła ręce na piersi.
- Potrzebujesz coś jeszcze? - nie odpowiedziała na niezadane pytanie, tylko zacisnęła zęby.

- Sama kazałaś powiedzieć... - Bąknęła dziecinnie Trish i wzruszyła ramionami. Na pytanie Liluye obejrzała się na komputer, a jej mózgownica zaczęła pracować intensywnie.
- Wiesz może, jak włącza się kalendarz? Nie mogłam znaleźć takiego programu? - Zapytała, nie wiedząc, że Kalendarz był rzeczą, która leżała na jej biurku.

Nic już na ten temat nie zamierzała mówić a tym bardziej prowadzić konwersacji. Ale sie ostatnio uparli..
- Tak. Bierzesz do reki i otwierasz - stwierdziła podsuwajac jej kalendarz pod nos.
- Przyniosę ci informatory, przewodniki i inne pierdoły, które musisz wiedzieć jak ktoś dzwoni i pyta. Zaraz wracam - gwizdnęła na Moirę, która podniosła się od razu na głos Liluye i poszła za nią do pokoju obok, skad wyszła po minucie z kilkoma ksiażkami.
- Proszę. Lektura na dziś. Raczej nei zabieraj do domu, ale możesz sobie pokserować - wyjaśniła.

- Aaa! - Trish wzięła do ręki kalendarz i zaśmiała się. - Omg, myślałam, że tu taki komputerowy jest! - Zaczęła wertować kartki i otworzyła na 12 lipca. Usiadła przy biurku i zaczęła je organizować, dopóki nie przyszła Liluye.
- O, dzięki, dzięki, totalne dzięki! - Wyszczerzyła się i wzięła do rąk wszystkie informatory. - Taaak... Tak zrobię. - Pokiwała wolno głową w myślach już uruchamiając przeglądarkę Pingli i wpisując tam Jak się kseruje. - Jesteś super mega, a jakbyś kiedyś chciała porozmawiać to wal do mnie jak śliwka w kompot! - Powiedziała, odkładajac informatory na biurko.

Liluye nawet nie wpadła na to, żeby pokazywać Trish jak się kseruje. A ta była przecież blondynką, nawet jeśli farbowaną! Musi wziać poprawkę na potem. Za to zastanowiła się czy ta umie czytać. Nie no, chyba musi?
Jak śliwka w kompot to wpadła Trish ze swoim pytaniem o niedonoszoną ciąże Liluye.
- Tak. Jasne - ta nadal nei miała najlepszego humoru. Ciekawe dlaczego?
- Jakby co to szukaj mnie w stajni albo gdzieś naokoło - pochyliła się do Moiry, którą podrapała po łbie.

Trish była rasową blondynką. Geny pewnie po mamusi, która zostawiła ją zawiniętą w brudny kocyk an schodach kościoła. Albo oddała do domu adopcyjnego. Albo porzuciła na śmietniku. A kto to wie?
Czytać umiała! Pisać umiała! Pełny serwis!
- Dobra, jakby co, to totalnie będę! - Zapewniła Lilu i uśmiechnęła się do niej, zapominając o swojej wpadce z niedonoszoną ciążą Liluye.

Indianka jednak postawiła by swój drugi mały palec, że Trish przy czytaniu porusza ustami. A już na pewno przy trudniejszych słowach.
- To miłej pracy - życzyła jej i ruszyła w swoją stronę, czyli na ranczo, by zajać się końmi.

Postawiłaby?
To wciąż by go miała.
- Dzięki! - Krzyknęła za wychodzącą Liluye. Do końca dnia siedziała przy ksero (w końcu udało jej się DWUSTRONNIE odbić informatory), odebrała dwa telefony, zrobiła pięć kaw, zamiotła podłogę, pomalowała paznkocie u stóp i uczyła się formułek Excela z Pingli.

zt!

/18.07, pewnie z samego rana

Lola wzięła sobie pewnie wcześniej wolne, a zapewne szeryf nie miał z tym większego problemu, skoro i tak siedziała w biurze, w którym I TAK był Skwarek. Wystarczyło zamienić się na dyżury. Takie proste!
Zapewne zakupiła wszelaki potrzebny sprzęt (latarkę, liny, zapałkę, mapę, prowiant, apteczkę + kurtkę, gdyby zrobiło się zimniej), wzorując się na ostatniej wyprawie, pewnie niedługo odejmując sobie te wydatki ze swoich dostępnych funduszy.
Gdyby myślała racjonalnie, to pewnie by uznała, że zwariowała. Właśnie, będąc w czwartym miesiącu trojaczej ciąży, wybierała się w góry, w miejsce, w którym - rzekomo - osoba, którą niedawno podejrzewała o branie środków halucynogennych, zobaczyła ducha jej narzeczonego. I... Lola postanowiła go znaleźć. I zażądać wyjaśnień, co to za pojawianie się jakiejś obcej osobie, podczas gdy mógłby chociaż się ukazać JEJ, dowiedzieć się o tej ciąży, przekazać słowa wsparcia, powiedzieć, że zawsze będzie przy nich duchem i życzyć jej krzyżyk na drogę!!!!!
Wzdychając, pojawiła się przed biurem.
-Liluyyee?-zawołała, wyglądając za nią.
Cóż, Martinez w końcu ubrała się przyzwoicie jak na okoliczności. Wzięła policyjne buty, bo nie posiadała trekkingowych, legginsy, lekką tunikę i... dosyć ciężki plecak. Niestety. Choć i tak nie wzięła połowy rzeczy, które chciała zabrać! Ale pewnie wydawał się taki ciężki ze względu na jej stan. Normalnie... pewnie nawet by nie zauważyła obciążenia.

/z appaloosa

Lil tez była uszykowana, spakowana i wszystko co trzeba. Miała ze sobą mapy i w ogóle.
- Jestem - odparła wychodząc z jakiegoś pomieszczenia i spojrzała na Lolę.
- Jesteś pewna, że to odbry pomysł? Rozmawiałaś z lekarzem? - same ciężarne naokolo. To nie było najłatwiejsze. No i co jak co, ale to było dziecko Naiche (dzieci) Naiche, a nie jakiegoś Trybsona.. No dobra, Sama, jak oficjalna wieść niosła.

Odetchnęła, widząc Oldwood. Nie pomyślałaby nigdy, że będzie się uśmiechać na jej widok. Ani do niej. Uśmiechnęła się.
-Nooo, mogę chodzić. Spacery i te sprawy są spoko.-stwierdziła, wzruszając ramionami.-A. Wzięłam też spluwę. I odznakę. Kto wie, może też trafimy na kłusowników?-zaśmiała się, przypominając sobie przygodę Gabrielle.
Ale to był tylko środek ostrożności. Na pewno nie będzie tego potrzebować...!
-No. To... jak to działa? Idziemy już? O, w ogóle... zostawiłam Rodrigo w domu. Nie dałby rady, nie?

- To będzie trochę trudniejsze niż normalny spacer - zastrzegła, bo tak w sumie było. Miała nadzieje, że nie bedzie problemów. A brzuch Loli był już całkiem pokaźny.
- Nie, musiałabyś go pewnie nosić - pokręciłą głową. - No to chodźmy - rzucila wychodząc.
zt- północny szlak

<--- dom

Zjawiła się w pracy i teraz siedziała w biurze, przeglądając dokumentację, pozostawioną przez poprzednika. Swoje mając przyzwyczajenia, nie potrafiła się połapać w papierach i musiała wszystko ustawić według własnego widzimisię. Dlatego kolejny dzień mijał jej na porządkowaniu papierów. A zdecydowanie wolałaby operację jakiegoś zwierzaka!

zt

/10.08.2013, po przeskoku

Liluye jak zwykle poszła do pracy. Nic niezwykłego. Dzisiaj kilka koni do objechania. Z jednym postanowiła pojechać w teren od samego rana biorąc też Moirę. Ta zawsze chętnie im towarzyszyła.
Potem kolejne dwa konie na ranczu. Sprzątanie, karmienie i papierkowa robota jak zwykle.
Dzień jak codzień.

zt

11.08.2013

Liluye jak zwykle przyszła do pracy z Moirą. Nic nowego! Przebrała się na miejscu i ruszyła do gabinetu weterynarza. Póki ma chwilę czasu chciała załatwić badania dla psa.
Zapukała i weszła po chwili. Słyszała, że jest ktoś nowy ale nie miała pojęcia kto to.
- Dzień dobry - uśmiechnęła się i wpuściła Moirę przodem, a ta jak można się bylo spodziewać podbiegła do kobiety i waląc ogonem o wszystkie sprzęty naokoło lizała ją po nogach.

Alice podniosła głowę znad papierów, siedząc przy prostym biurku. Uśmiechnęła się na widok gościa i wstała, by powitać nie tyle właścicielkę, co pewnie szczególnie psa.
- Czeeeść.
Odezwała się wesoło do zwierzaka i nachyliła, by wygłaskać. Zdecydowanie w domu też jakiegoś powinna mieć, bo może dzięki niemu częściej uśmiechałaby się w obecności męża. Po chwili jednak Alice sie wyprostowała i spojrzała na Lil.
- Dzień dobry. Alice Bright. W czym mogę pomóc?

Lil smycz psa miała w rękach, bo nie widziała powodu jej na niej trzymać gdy była tutaj. Pies się pilnował, nie oddalał sam i znał teren.
- Liluye Oldwood - nie dodawała, że tu pracuje, bo to było widać po uniformie.
- Przyszłam na badania, chcialam zrobić morfologię, biochemię i rozmaz krwi - wyjaśniła.

- Proszę sobie usiąść.
Uśmiechnęła się do Lil i wskazała krzesło w kącie, znowu zerkając na psiaka, stojącego przy jej nogach i spoglądającego na nią radośnie. Ile ludzie mogliby się uczyć od zwierząt! Ile ona chciałaby!
Nachyliła się ponownie do psiaka i pogłaskała, przykucając w końcu.
- A jak się piesek wabi? Okresowe badania czy wymaga większej uwagi?
Zanim Alice zabierze się za badanie psa, chciała dowiedzieć się o nim więcej. Podniosła spojrzenie na Lil, posyłając jej uśmiech. Współpracowników również warto było poznać!

Lil przysiadła, chociaż i tak wiedziała, że zaraz będzie musiała wstać żeby pomóc przy pobraniu krwi.
- Moira. Nie, po prostu okresowe badania - wyjaśniła, kładąc swój zeszyt w okładce w zielone grube smoki na czerwonym tle. W niego wpięty był długopis. A w srodku? Skarbnica wiedzy o psie. Tabelki na wagę, cieczki, problemy i wszystko inne czego nie wpisywało się w książeczkę czy paszport, a miało znaczenie. Przynajmniej dla niej, bo każdy "zwykły" właściciel po prostu ufał weterynarzowi.
- Wszystko powinno być dobrze, ale chcę sprawdzić czy niczego nie skopałam, bo pies jest na surowiźnie - wyjaśniła.

- Rozumiem.
Podniosła się i podeszła do szafki, by odnaleźć teczkę, którą dla psa założył jej poprzednik. Chwilę musiała na to poświęcić, więc zerknęła w stronę Lil kątem oka, by zadać pytanie.
- Od jak dawna jest na surowiźnie?
Najpierw obowiązki, potem przyjemności, tak? Alice szybko przebierała palcami, wertując kolejne teczki. Gdy w końcu dotarła do odpowiedniej, kiwnęła głową do swych myśli i złapała za teczkę, zasuwając szufladę.
Usiadła przy biurku i rozłożyła papiery, spoglądając co tam się wcześniej działo.

Alice wyglądała jakby nic nie rozumiała! A moze to tylko wyobraźnia narratorki?
- Na BARFie? - spojrzała na Moirę, która ułozyła się gdzieś przy jej nogach i położyła z westchnięciem.
- Od zawsze - podniosła wzrok na kobietę.
A co w teczce? Praktycznie nic. Pies był zdrowy, miał przebadane stawy biodrowe i łokciowe na dysplazję w wieku 15 miesięcy, czasem wpis o jakiejś kontuzji (co nie było dziwne patrząc na kondycję tego psa), jeden raz przeziębienie i w sumie to tyle. No i regularne szczepienia i odrobaczenia.

Oczywiście, że rozumiała. Tak jak narratorka!
A Alice po chwili zabrała się za morfologię, biochemię i rozmaz krwi. Tada!

No to jej Lil pomogła z Moirą, bo ta obcej osobie mimo wszystko nie dałaby sobie niczego polubownie zrobić. Może i była kochana, ale zaufaniem darzyła jedną osobę - Liluye. I miejmy nadzieję, że Alice wiedziała jak się ładnie wkluć w żyłę, bo jak nie to pewnie Lil by jej igłe z reki zabrała i sama to zrobila!
No. I czekały na wyniki. Pewnie jakieś dziesięć minut. W tym czasie Lil wstawila na wagę psa i zapisala co jej wyszło. 15,6kg.
- Ogarnela juz pani wszystkie akta? - zainteresowala sie w miedzyczasie.

Alice sprawnie zajęła się pobieraniem krwi, podświadomie wyczuwając u Lil tą nieufność skierowaną w stronę nowej pani weterynarz. Już nie raz miała do czynienia z tego typu osobami i zawsze starała się ignorować, póki ktoś z butami jej się do pracy nie wpychał.
- Już tak, ale początki były.. ciekawe.
Odpowiedziała, uśmiechając się znacząco. Przecież nie powie, że otrzymała jeden wielki bałagan i musiała zająć się najpierw sprzątaniem po poprzedniku. Wolała nie urazić potencjalnego rozmówcy, który mógł mieć bliższe relacje z dawnym weterynarzem.
- Pani też była w Kalifornii, prawda...?
Zagadnęła, ciekawa jak się udał urlop dużej grupie z miasta.