Connor Eastman - Catherine Hernández, 1.02.2013

Eastman wybrał numer Catherine i czekał aż się odezwie, musiał z nią pogadać.

Akurat krzątała się w kuchni, gdy telefon zaczął dzwonić, leżąc sobie spokojnie na stole kuchennym. Cath podeszła i spojrzała na wyświetlacz. Skrzywiła się.
- Tak? - rzuciła. Ton jej był nieco zaniepokojony. W końcu nie dzwonił bez powodu. Coś z Liluye.

Odebrała i nie nawrzeszczała na niego, to już był jakiś sukces. Usłyszał jej zaniepokojony głos, postanowił szybko ją uspokoić.
- Cześć, tutaj Connor. Wszystko z Liluye ok. - Przynajmniej tak wyglądało to wczoraj. - Wybacz, że cię niepokoję, ale mógłbym ci podrzucić ubrania do sądu dla Liluye i byś jej przekazała? - Zapytał, miał nadzieję, że nie będzie go ciągnąć za język po co i dlaczego.

Chwila ciszy w słuchawce. Zapewne Cath toczyła wewnętrzną walkę sama z sobą. Czy zadać milion pytań, czy po prostu się zgodzić. W końcu pokiwała głową, ale wnet zdała sobie sprawę, że jest to nieodpowiednia forma przekazu.
- Tak, oczywiście. Wpadnę do niej przed rozprawą i wszystkim się zajmę. - odparła ugodowym głosem. - Kiedy je podrzucisz?

Pewnie jak się spotkają to zada mu te milion pytań o których myślała, ale Connor miał nadzieję, że jej poda wyprasowane ubrania i nie będzie kłopotu.
- Mogę nawet zaraz. - Stwierdził, bo nic nie miał do roboty teraz.

- W porządku. - usłyszał krótkie potwierdzenie. W końcu i tak nie robiła niczego ważnego. Takie tam babskie głupstwa z Tammy.

- Dobra, zaraz ruszam, ale może mi to zająć trochę dłużej, bo na motorze tego nie przewiozę. - Mruknął Eastman i się rozłączył.