Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

Will, usłyszawszy słowa Consueli, uśmiechnął się delikatnie, co niekoniecznie dziewczyna mogła zauważyć, skoro dłonie miał przy swojej jakże przystojnej twarzy. Dopiero na jej złośliwość, uniósł na nią spojrzenie.
- Bądź miła - skwitował. - Albo chociaż nie bądź teraz taka głośna - dodał, bo wystarczyło, że Betty z Bakerem krzyczeli do siebie wzajemnie.
Jak szturchnęła go łokciem, to ten się wyprostował, upijając nieco piwa. Spojrzał na tych nowych dziadków i westchnął, zerkając na Ramirez.
- Niezmiennie od kilku, ładnych lat. Kilka dni z rzędu, kiedy nie słyszysz ich darcia do siebie, to są jednymi z najlepszych dni - zaśmiał się. - W takich sytuacjach zawsze dziecko najbardziej cierpi, nie ma innej opcji.
Kiwnął do nowo przybyłego Maro.