Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

Wbrew pozorom, Will nie przestraszył się Curwooda. Ba, nawet go nie zauważył, skoro chwilę wcześniej dopiero co wszedł na zaplecze, niemalże od razu uchylając niewielkie okno, w które Connor by się nie wcisnął; jeśli już - to byłyby pewne problemy.
Księgowy to pewnie zasiadł przy biurku czy chybotającym się stoliczku (Bóg wie, co tam się znajduje), wcześniej wyciągając wszystkie księgi czy zapiski, które niekiedy Jou mu powierzała do obliczeń.
I liczył, i przepisywał, zapisywał, spisywał, cokolwiek w tym stylu. Jak nie jedną księgę otworzył i pięknie wyrył wszelakie znaczki, tak zaraz w drugiej zaznaczał coś pewnymi szlaczkami, dla własnej informacji i znajomości. Ot, szyfry, nie szyfry, byle sam wiedział, o co mu wtedy chodziło! Parker całkiem swobodnie przy tym pracował, papierosa zapalił, zagapił się na sufit czy drzwi, zza których słyszał stłumione głosy. Nic szczególnego i zachwycającego, a jednak dobrze mu się siedziało.
Mimo pewnego rozleniwienia to nie wiem, jako autorka, czy księgowy ksiądz się stęsknił, czy coś w tym stylu, ale w końcu wylazł. I z pewnością nie z pustymi rękami, no gdzie niby, gdzie... Wziął ze trzy woluminy, że tak ładnie to nazwać i już-już miał poleźć do stolika, przy którym siedzieli Święci, ale jeszcze zahaczył o bar, nawet kiwnął do przybyłego Curwooda, taka kultura. I dopiero wtedy skierował się odpowiednio.
Tam klapnął i oczywiście, nie ogarnął, o czym rozmawiali, więc po każdym z nich spojrzał nieco pytająco, jakby oczekując jakiejkolwiek odpowiedzi.
Usiadł wygodnie, lewą kostkę na prawe kolano, jedną z ksiąg rozłożył na tych nogach, drugą w lewej ręce trzymał, skoro był praworęczny. To coś skrobnął, to zaraz się napił.
- Mam nadzieję, że Eastmanowi już nie odwala - mruknął pod nosem, ale spojrzał porozumiewawczo na Clausa. Och, och, taki ogarnięty był w temacie.

- A co jest jasne? - rzucił, bo jednak tej odpowiedzi tak szybko się nie doczeka, no ale mówi się trudno, no nie?
Chwilowo przerwał swoją robotę i spojrzał na Salinasa. Nawet napił się piwa, a kiedy ten powiedział o stacji benzynowej, to Parker kiwnął na niego.
- Zobaczymy się więc jutro, Maro - co oznaczało, że także i Will postanowił trochę zarobić, zawsze mu się przyda kasa, no nie?
Księgowy chwilę się zastanowił i pokręcił głową na słowa o BMXie.
- Ja ostatnio, na tej loterii czy co to było, ogarnąłem motocykl crossowy, trochę zjechany bez błotnika. Będziesz chciał się pobawić na dniach w pracy czy dać go na złom? - spytał jeszcze, tak mimochodem.