Dom Christie

/ z pracy

Christine wróciła ze szkoły do domu. Ogarnęła się, przebierając w wygodny dres, w którym chodziła po domu. Zaparzyła sobie kawę, którą przelała do wysokiego kubka i pewnie wykonała kilka ćwiczeń, przechylając głowę to na boki czy do przodu i do tyłu, by jakoś rozluźnić tamte partie ciała.
Rudowłosa zastanawiała się czy wziąć się za farbowanie i ścinanie włosów, ale stwierdziła, że tym zajmie się pod wieczór lub nazajutrz rano.
Kobieta wzięła laptop, jakiś notatnik i długopis, zasiadając sobie w niewielkim saloniku o jasnych, pastelowych barwach. Postanowiła sobie, aby napisać jakąś drobną aplikację. Ot, chociażby te dotyczące informowania o nowych filmach czy nagraniach, czy nawet - nieco bzdurny - program TV. Obok jeszcze wypisała na coś, co wydaje się ciekawsze, trudniejsze i niezbyt może być zadowalające dla tych, co strzegą prawo. Może udałoby jej się nieco kasy sobie przelać na konto? Wolała jednak na ten moment poćwiczyć.
Ograniczyła się więc do pierwszego pomysłu, rozrysowując wygląd całej aplikacji i wypisując poszczególne jej funkcje, które miały się w niej znaleźć. Zapowiadało się na kilkudniową robotę, aczkolwiek miała nadzieję, że będzie to warte. Zawsze może wpisać w CV, jeśli kiedykolwiek w Appaloosa Plains postanowią szukać programistów, prawda? Chciała w końcu z tego miasta się wynieść.

Johns po mentalnym przygotowaniu, wzięła się do roboty. Zaczęła pisać i pisać, i pisać, a gdy chciała sprawdzić - za pierwszym razem padło. Westchnęła cicho, wzięła się do dalszego pisania, poprawiania błędów - ale też nie wyszło, bo chyba samoistnie, podświadomie zmieniła koncepcję i napisała kilka komend, które się wykluczały wzajemnie. Skwitowała to pokręceniem głową z pewnym rozczarowaniem.
Dopiero za trzecim razem, gdy zaczęła pisać, a w dalekosiężnych myślach błądziła z wysyłką aplikacji, by mieć pewny - jeśli się uda - drobny zarobek, napisała to, co co chciała. Czyli część za sobą, wiele przed nią.

Usiadła wygodniej, napiła się kawy i zaczęła dalej pisać...
Pisała, poprawiała i chyba aż przedobrzyła w poprawianiu, skoro skończyło się na tym, że coś nie chciało jej się pokazać i migało niczym oszalałe. Stwierdziła, że cofnie się do poprzedniego punktu, by na spokojnie coś napisać, bez początkowych, ewentualnych poprawek, które zniszczyły tę część pracy.
I wyszło, bo już mogła zobaczyć co nieco z tej aplikacji. Małe kroczki, ale jaką radość kobiecie przynoszą.

Christine chciała dobrze, ale coś musiała sknocić. Albo za bardzo ucieszyć się tym, że napisała jedną/ chyba setną lub pięćdziesiątą aplikacji, a tutaj psikus - nie mogła odnaleźć ewentualnego błędu czy chociażby cholernej, drobnej literówki w kodzie. Trochę nieciekawie, choć przy ostatnim podejściu była dosyć blisko.

Najwidoczniej drugi etap wydawał się w tym momencie znacznie łatwiejszy niż trzeci, na którym dała plamę i to niemałą. Albo zapamiętała to, co napisała i odtworzenie nie było aż tak trudne. Może uda jej się przeskoczyć ten kolejny próg?

Christine upiła nieco kawy, rozmasowała sobie nadgarstki, usiadła znacznie wygodniej. Nadrobiła dotychczas napisaną aplikację, w umyśle porządkując sobie kolej wykonywania poszczególnych etapów, komend, które powinny być zawarte.
Pisała przed dobrą, dłuższą chwilę, co jakiś czas główkując i rozrysowując sobie aplikację, aż w końcu stwierdziła, że wróci do pisania i - o proszę, napisała!

Christine miała problemy z robieniem tego i pisaniem. Męczyła się, nieco poddenerwowała, bo jednak szukanie błędy i poprawianie go trochę zajmuje. Kobieta jednak nie poddawała się i choć nerwy swoje robiły, to jednak wynik był zadowalający i piegowata mogła zakończyć pracę.
Oczywiście, najchętniej sprawdziłaby to czy aplikacja się uruchomi, czy będzie dobrze działać, czy będzie nią ktoś zainteresowany i nieco zarobi.

6.
Aplikacja nie działała, a to nie spodobało się Christine. Kobieta postanowiła przejrzeć wszystko, znaleźć błąd i go naprawić, jeśli będzie taka szansa.

Christine szukała błędy. Gdy go znalazła, postanowiła to wszystko rozłożyć na czynniki pierwsze i niespiesznie, aczkolwiek dokładnie naprawiać. Zrobiła jedno potknięcie, drugie, co skwitowała przekleństwem i na kilka chwil odsunęła od siebie laptop. Uznała, że wypada na spokojnie.
Gdy wzięła się za to ponownie - udało jej się.
Znowu wypada sprawdzić czy działa. Oby tak było, bo się wkurwi.

Zanim całkowicie skończy się ta rozgrywka, Christine postanowiła wysłać aplikację do jednej z firm. Ot, może jej się uda coś zarobić, sprawdzić i wszystko? I będzie fajnie? Wszystko możliwe, prawda?
Jak nie teraz, to może jakiś czas sprawdzi odpowiedzi. Bo to chyba jest możliwe, nie?

Oczywiście, Christine nie liczyła na to, że wszystko pójdzie tak, jak ona (i wielu innych) by chciała. Uznała więc, że po prostu musi minąć trochę czasu i wtedy zobaczy, jak jej poszło. Najwyżej poprosi się o sprawdzenie Mistrza Gry, żeby dał kilka kostek, a jakże.
Tak czy siak - kobieta postanowiła zostawić laptop włączony, a tymczasem zniknęła w łazience z farbą do włosów i nożyczkami, by sobie zrobić nową fryzurę.
/zt