Biuro szeryfa i areszt

First topic message reminder :

Parterowy budynek z czerwonej cegły mieści w sobie zarówno biuro szeryfa jak i areszt. Wchodząc z głównej ulicy przez podwójne drzwi, stajemy przed zaszkloną recepcją, w której na dyżurce zawsze można spotkać jednego z funkcjonariuszy. Przechodząc korytarzem dalej, trafiamy na dużą salę, zastawioną kilkoma biurkami. To w nim przebywają stróże prawa, gdy akurat nie znajdują się na patrolu, zajmując się papierkową robotą lub przygotowując do wyjścia w teren. Za nimi można zauważyć drzwi prowadzące do gabinetu szeryfa w którym oprócz pokaźnego biurka, głównym wyposażeniem jest długi stół, przy którym toczą się rozmowy odnośnie aktualnych spraw. Z głównego korytarza wejść można także do aresztu, gdzie kilka cel czeka na swych gości.

---

Zmrużyłem oczy, że kurwa co, czy ja dobrze słyszałem, a może jakieś badania okresowe musiałem na słuch zrobić.
- Można by napisać że nazwał Ramirez suką - dodałem całkiem poważnie, a w duchu się uśmiechnąłem, jednak ten szeryf miał jaja i nie był ciepłymi kluskami który tak ściśle trzyma się zasad, oczywiście zasady zasadami, są granice których nie można przekraczać, ale dla mnie przestępca jest przestępcą i nie ma taryfy ulgowej. Mając takiego szefa można sporo zdziałać ja to rozumiałem i nie chciałem tego nadużywać. Dlatego postanowiłem nie drążyć tematu.
- Coś jeszcze?

- Widzisz, może Cooper też ma ochotę się za coś zemścić i dlatego podchodzi do tego emocjonalnie? - zasugerował.
Westchnął ciężko.
- Martinez, wszyscy tutaj mają swoje za uszami. Ty też.
Spojrzał na nią,a le nie kontynuował myśli.
- Wiem, Cooper mi powiedział na czym stoimy z Ku Klux Klanem.

Gabrielle oparła się na krześle i korzystając z chwili ciszy, wystukała smsa, zerkając w stronę biura szeryfa. Miała dylemat. Z jednej strony już siostrę zdradziła i o wszystkim opowiedziała Cooperowi. Z drugiej zaś sama nie wiedziała, czy koniec końców słowa Consueli nie wpłyną na jej decyzje.

Lola uniosła brwi. Co mogłoby skłonić Coopera do emocjonalnego podejścia? Albo któraś z ofiar... albo sam morderca, prawda?
Aż ją zatkało na samą wizję tego.
Zacisnęła usta i nie mogła się powstrzymać przed tym, że poczuła złość. I znowu była przygnieciona przez wspomnienie, co było jej winą. Naiche. Nie podobała jej się ta implikacja. W momencie, gdy Indianin jej powiedział, ona... miała zamiar się odezwać do szeryfa. Wstrzymała się jednak, bo miała nadzieję wyjaśnić to z chłopakiem. Bo może źle zrozumiała. Ale teraz to wszystko nie miało już znaczenia. Bo on nie żyje. Mogą się tylko upewnić w tym, by Emma nie poszła w jego ślady. Tyle.
Podniosła się, unikając patrzenia na szeryfa.
-To dobrze.-wymamrotała.
Była zła. Choć w sumie bardziej rozżalona. Przeszła salę bez oglądania się na boki, by w końcu opuścić biuro.
Może jednak powinna skorzystać z usług psychologa.

/zt

Szeryf westchnał. Chwile siedział w swoim biurze, przeglądając akta Coopera.
Oderwał się jednak od nich i wyszedł z gabinetu.
- Ktoś jeszcze chce mi złożyć wizytę?

Joan wyszła zaraz po zakończeniu zebrania.

/zt

Popatrzyła za Lolą, jakby chciała ją zaczepić, zatrzymać, lecz w ostatniej chwili się z tego wycofując. Dobrze pamiętała, że ma ją zostawić w spokoju. Jednak gdy wyszedł McConnor, poczuła jeszcze większy lęk przed rozmową.
Gabrielle nie wiedziała co chce w końcu powiedzieć szeryfowi, ale wstała z miejsca. Popatrzyła na niego w zamyśleniu i bez słowa weszła do jego gabinetu. Przez moment zagryzając wargę, wahała się z rozpoczęciem rozmowy.
- Co szeryf o mnie myśli? Jako o policjantce. Te wszystkie odsunięcia... urlopy. Powiązania z Consuelą, która zaprzyjaźniła się ze Świętymi. Boi się szeryf, że zawiodę?
Odezwała się w końcu, spoglądając na mężczyznę ze zmarszczonym czołem.

Rozsiadł się znowu an swoim fotelu i czekał z odpowiedzią. Spojrzał na Gabirelle, poprosił by ta usiadła.
- Mam cię za bardzo dobra policjantkę, której nie chcę stawiać między młotem a kowadłem, Ramirez - odpowiedział w końcu. 
- To mimo wszystko twoja siostra.

Gabrielle usiadła, ale nie widać było po niej zadowolenia ze słów szeryfa. Ramirez wyglądała na zmartwioną nie tylko zaufaniem pokładanym w niej, ale także tym, że...
- A co jeśli nie da się inaczej? Jeśli nie jestem w stanie uciec z pułapki młota i kowadła? Jeśli w końcu będę musiała wybierać, a każda moja decyzja będzie tą złą, bo kocham zarówno siostrę jak i praće?
Zasypała biednego szeryfa pytaniami.

- Ufam, że wybierzesz najlepsze rozwiązanie, czyli nie łamanie prawa. I to może też pomóc twojej siostrze - zauważył, zamykając akta Coopera, które wciąż leżały na biurku.
- Lepiej wcześniej zacząć ja ratować niż później, prawda?

Spojrzała na akta, ale jakby w ogóle je nie widziała, pochłonięta swymi myślami i rozterkami. Wpatrywała się w teczkę, po czym podniosła oczy na szeryfa. Pokiwała głową, rozumiejąc co ma na myśli.
W końcu po to godziła się na spotkanie ze Świętymi. By być bliżej siostry i jej nowej rodzinki. Mieć oko na nią i na nich. Częściej rozmawiać z Consuelą i więcej się od niej dowiedzieć.
- Nie zamierzam łamać prawa.
Powiedziała jakby tymi słowami chcieć wytłumaczyć się z przyszłości. Gdy szeryf dowie się co Gabrielle robi.
Wciąż nie potrafiła powiedzieć o swych planach.

- Tylko mam nadzieję, ze zdajesz sobie sprawę z tego, ze jeśli dowiesz się czegokolwiek o planach Consueli to musisz to nam zgłosić? - Zapytał.
- nie musisz jej sama aresztować, tylko0... nie możesz niczego ukrywać. Przynajmniej w tym stopniu musimy być ze sobą szczerzy.

- Tak. - Odpowiedziała, opuszczając spojrzenie i wstając. - Jak się dowiem. - Dodała jeszcze, myśląc o opuszczenie biura. - Dziękuję.

- Gabrielle, czekaj.
Sam wstał widząc, jak dziewczyna zbiera się do wyjścia.
- Ufam ci. I wierze, ze nie zrobisz niczego głupiego. I że się nie narazisz, dobra? chyba dostatecznie mnie znasz, ze zawsze możesz przyjść z problemem? 
pokręcił głową.
- Nigdy w życiu nie naraziłbym ani jednego z was na większe kłopoty.

- Oczywiście, szeryfie. Nie będę się narażać.
Odpowiedziała i uśmiechnęła się lekko. Chciała pomóc siostrze, ale nie zamierzała postępować pochopnie.
- Dziękuję szeryfie.
Odpowiedziała i wyszła.

zt

23.05.2013

Landon przez parę ostatnich dni nie pojawił się w pracy. Poszedł do lekarza, przyniósł L4, a oficjalnym powodem była grypa żołądkowa. Biedny zwijał się przed lekarzem w bólu, płacząc nad swoją biegunką.
Tak naprawdę trwały wielkie zawody w ROFTLa, a on miał zamiar wygrac najważniejsze konkurencje. W statystkach Sieg_Pony prezentował się bardzo dobrze, ale o wszystkim miały zadecydować rozgrywki wieczorne.
Laptop i komputer już się uruchamiały, a Landon stał przy automacie z kawą. Rzeczywiscie wyglądał, jakby ostatnio chorował - bledszy niż zwykle, podkrążone oczy, trzęsące się dłonie.
- No, co jest...? -Mruknął pod nosem, kiedy automat wypluł jego monetę po raz trzeci.

/ początek, z biura kornera/

Joan uzbrojona w teczkę na dokumenty, o raczej za niskim BMI, więc się nie przeciążała, stanęła z dwa kroki za Landonem. Chwilę podziwiała zmagania rudzielca.
- Może masz fałszywkę? Mafia postanowiła wprowadzić fałszywe centówki i tylko automaty z kawo-podobną cieczą je rozpoznają? - rzuciła z lekkim uśmiechem, który informatyk dojrzy, jeśli się obróci.
- Nie szkoda ci zdrowia na to? - Nie żeby Landon już wyglądało kilku kolejkach z osławionego wątpliwą reputacją automatu.

Landon drgnął, zaskoczony obecnością Joan. Obrócił się i dostrzegł jej delikatny uśmiech.
- Kurde, znowu...? - Jęknął teatralnie. - Obiecali, że będą mi płacić za zioło prawdziwymi pieniędzmi. Raz dałem się nabrać i dostałem hajs z Monopoly. - Wzruszył ramionami i pokręcił głową, po czym spróbował jeszcze raz. Tym razem automat zjadł monetę i z wdzięcznością wypluł kubeczek, do którego wysrał kawę. Landon spojrzał na Joan, wrócił wzrokiem do automatu, po czym znów spojrzał na kobietę.
- Zrobiłaś coś...? - Zmrużył oczy. - Coś z włosami? - Automat skończył wypróżnianie się brązową cieczą, więc Landon chwycił kubek, po czym się wyprostował. - Eee, wiesz... Lepsze to niż nic, a ja potrzebuję dużo kawy. Chorowałem i jestem trochę zmęczony. - Powiedział szybko, bo złapał się na tym, że chciał opowiedzieć o zawodach ROFTLa.

Już chciała zaproponować swoje drobne, na pewno w kieszeni spodni coś by się znalazło, ale w końcu maszyna połknęła pieniądze, a nawet zaczęła wypluwać kawę.
- Chyba miałeś szczęście tym razem. Ale następnym razem, na twoim miejscu, zgłosiłabym takie ordynarne oszustwo. Totalnie - dodała na koniec ulubione słówko Loli i się uśmiechnęła wesoło.
- Nie - odpowiedziała zaskoczona, Joan nie zrobiła ze swoim wyglądem więcej, niż zwykle. Raczej mogła być w stanie gorszym, niż zwykle biorąc pod uwagę, że prawie została stratowana przez ludzi na AppaLOLu.
- Jesteś pewny, bo jeszcze możesz skończyć, jak szeryf. Niby stres, ale taka kawa też mogła się dołożyć.
Spojrzała po biurze i spostrzegła zmianę koloru gabinetu McConnora.
- Jak wróci i to zobaczy to wyląduje na rencie, jeżeli nie gorzej. Kto wpadł na amarantowy? - Pytanie retoryczne, to mogła być tylko Lola.

No, tym razem nie trafił. Ale kiedyś w końcu któraś coś z włosami zrobi i wykrzyknie radośnie Zauważyłeś!. A tak na serio, to miał wrażenie, że zmieniła kolor. Albo długość. Albo obie te rzeczy. Wina mogła też leżeć po stronie jego zmęczonych oczu.
- Totalnie byś zgłosiła? - Uśmiechnął się półgębkiem, słysząc słowo, które pasowało do niej jak pięść do nosa. Chciał już zrobić jakąś macho uwagę i olśnić Joan swoją niezwykłą zajebistością, ale nie miał na to siły. Mógł sobie pozwolić tylko na stare dobre żarty, którymi próbował zdobywać zawsze przyjaciół. - Ja nie będę zgłaszał. Sam załatwiam brudną robotę. - Poprawił czarną marynarkę narzuconą na t-shirt, na którym widniał obraz Botticelli'ego zrobiony z postaci w The Sims.
- A, właśnie, co z nim? - Podmuchał w lurę. Potem zaczął manewrować, żeby dosypać do niej cukier z papierowej torebki. - Czekaj, czekaj... Mówisz, że mogę trafić an płatny urlop, tylko muszę pić więcej tego...? - Podniósł brwi, po czym odwrócił się w stronę, w którą patrzyła Joan.
- Honey Boo Boo came? - Zapytał, nawiązując do głupkowatego program TLC.

Nie pasowało, może po prostu w ten sposób Joan odreagowała brak entuzjazmu Loli. Jak po nagłym odstawieniu zespół abstynencyjny, na pewno tak było. Każde inne tłumaczenie nie wchodziło w grę.
Zmierzyła chłopaka lekko niedowierzającym, ale nieoceniającym wzrokiem.
- Znaczy, jakbym miała problemy to już wiem do kogo się zgłosić. Zapamiętam - obiecała z uśmiechem.
- Szeryf trafił ze stanem przedzawałowym do szpitala w Appaloosa. I zostaliśmy bez wychowawczyni - skwitowała ze wzruszeniem ramion. - Jeżeli ma się szczęście, to wylądujesz na urlopie płatnym, a jak nie to cóż na wiecznym.
Landon (i jego autorka) przecenia znajomość cudów reality tv, ale po wybinoklowaniu, autorka się zgadza.
- Polegam na twojej opinii, w całej rozciągłości.

Landon rozejrzał się szybko i ostrożnie, jakby bał sie, że ktoś może ich podsłuchiwać.
- Pamiętaj, działam z ukrycia... - Chciał coś jeszcze dodać, ale musiał stłumić potężne ziewnięcie. - Przepraszm... - Wymamrotał trąc oko pod okularami. - Normalnie bym się cieszył, że jest plastyka zamiast wuefu, ale inne szkoły włażą na nasze boisko. - Powiedział enigmatycznie, ale liczył na intelekt Joan. - No, miejmy nadzieję, że szybko wróci do zdrowia. Za wieczny spoczynek! - Uniósł kubek w geście toastu i napił się.
- A w szerokości? - Ale miał dzisiaj flow.

Kiedy wspomniał o dyskrecji, Joan udała, że zasunęła usta i zamknęła na kłódką, a kluczyk wyrzuciła - będzie milczeć po grób.
- To boisko jest zdecydowanie małe, tym bardziej, że mamy niewydarzonych cyklistów w lateksie.
Joan również wykonała ruch dłonią, jakby wznosiła kieliszek do toastu. - Tak, oby wrócił. A ten spoczynek może nie za szybko.
Skoro miał taki flow i feeling: - Jak i długości, mam nadzieję.

Cykliści w lateksie... Landon paru Świętych już widział, a teraz wyobraził ich sobie najpierw w kolorowych wdziankach rodem z Eurosportu, a potem w czanrych, błyszczących i... Aż się wzdrygnął.
- Błagam, nigdy więcej nie używaj słów cykliści i lateks w jednym zdaniu. - Skrzywił się trochę i ziewnął, zasłaniając usta kubkiem.
- Mm, przepraszam... - Przełknął szybko kawę. - Miałem na myśli swój spoczynek. - Dodał.
- Daj znać jakby nie zgadzała się przekątna. - Zrobił długi wdech przez nos, wyprostował zgarbione plecy, trochę się przeciągnął. - Dużo pracy?

- Postaram się tego więcej nie robić. Nawet mogę obiecać - dodała. Nie dzieliła wizji Landona, ale mogła zrozumieć chłopaka, szczególnie, jak dodać do tego Clausa w lateksowym kombinezonie.
- Coś ty taki zmarnowany, może nie powinieneś być w pracy jeszcze. - Joan wykazała resztki swej mitycznej empatii.
- Zapamiętam, jak by co wiem do kogo się zgłosić - odpowiedziała z lekkim uśmiechem.
- Nie za bardzo. Nie narzekam. A co z twoimi ulepszaniem systemu?

Landon skinął z wdzięcznością głową.
- Aa... Nah... Wiesz... - W sumie z takim wyglądem mógłby dalej symulować. Jednak nie należał nigdy do ludzi, któzy się obijali (chyba, że w grę chodziło kopanie indiańskich pamiątek i skarbów). Zawsze lubił mieć coś do roboty, nawet jeśli było to expienie. Dodatkowo nie chciał zalegać z robotą tutaj.
- No, idą. - Lan cmoknął z niezadowoleniem. - Jeszcze na początku internetów krążyła plotka, że od trojanów komputer ulega samozapłonowi. Myślisz, że ktoś z góry to łyknie i dostaniemy nowe komputery? - Powiedział cicho, nachylając się do Joan. Chodziło oczywiście o intrygę podpalenia tych starych klamotów. Dla Landona było to naprawde oburzające, że stróże prawa mieli tak skandalicznie kiepski sprzęt!