Biuro szeryfa i areszt

First topic message reminder :

Parterowy budynek z czerwonej cegły mieści w sobie zarówno biuro szeryfa jak i areszt. Wchodząc z głównej ulicy przez podwójne drzwi, stajemy przed zaszkloną recepcją, w której na dyżurce zawsze można spotkać jednego z funkcjonariuszy. Przechodząc korytarzem dalej, trafiamy na dużą salę, zastawioną kilkoma biurkami. To w nim przebywają stróże prawa, gdy akurat nie znajdują się na patrolu, zajmując się papierkową robotą lub przygotowując do wyjścia w teren. Za nimi można zauważyć drzwi prowadzące do gabinetu szeryfa w którym oprócz pokaźnego biurka, głównym wyposażeniem jest długi stół, przy którym toczą się rozmowy odnośnie aktualnych spraw. Z głównego korytarza wejść można także do aresztu, gdzie kilka cel czeka na swych gości.

---

Zmrużyłem oczy, że kurwa co, czy ja dobrze słyszałem, a może jakieś badania okresowe musiałem na słuch zrobić.
- Można by napisać że nazwał Ramirez suką - dodałem całkiem poważnie, a w duchu się uśmiechnąłem, jednak ten szeryf miał jaja i nie był ciepłymi kluskami który tak ściśle trzyma się zasad, oczywiście zasady zasadami, są granice których nie można przekraczać, ale dla mnie przestępca jest przestępcą i nie ma taryfy ulgowej. Mając takiego szefa można sporo zdziałać ja to rozumiałem i nie chciałem tego nadużywać. Dlatego postanowiłem nie drążyć tematu.
- Coś jeszcze?

- O pierścionek, to nie jest głupi pomysł - popatrzył wymownie na Sama.
Połozył kilka gazet na biurku.
- Roślina, roślina ale błagam cię Lola, nie pochoruj się.
- A może paski? - zaśmiał się i odłożył jakieś teczki do kartonu.

- Pierścionek.- Sam spojrzał z przerażeniem na Lolę a potem na Jona. - PIERŚCIONEK?- no w obecnej sytuacji to taki prezent by mu Cath chyba do gardła wepchnęła a potem przywaliła mu w pysk.
- A może bransoletkę, taką na kostkę z jakimiś zawieszkami.- widział coś takiego i ładnie wyglądało a Cath miała zgrabne kostki. Fetyszysta.
- Jasne że się przydasz, sufit to twoja działka.- uśmiechnął się do nowego.

-Mam wrażenie, że już jestem chora...-rzuciła cicho, z przekąsem, bardziej do siebie.
Wzruszyła ramionami.
-Nie musi być od razu zaręczynowy, co nie?-wzruszyła niewinnie ramionami, nie wiedząc w końcu do końca o co się to wszystko rozchodzi!
Uniosła brwi. Wysoko. Widok Radu w tęczowej bluzce był... niesamowity.
-Eeeeeee...-zabrakło jej języka w gębie.-To... to ja zacznę od tej ściany.-wskazała palcem, po czym zabrała się do roboty.

/idę pomóc koleżance z koniem, zw dłuższe

Jon odwrócił się do Radu, uniósł brwi wysoko i omiótł go wzrokiem z góry do dołu.
- Wygląda jak coś co nosiłby Cooper... ale w tobie też do twarzy w tęczy - wyszczerzył sie i chwycił za wałek. Popatrzył nieco zamartwiony na Lolę. Zachowywała się jeszcze dziwniej niż ostatnio.

Już miał na końcu języka, że Cath mu kosza dała ale szczęśliwie dla siebie samego zamilkł.
- No ale Lola co być pomyślała jak byś dostała taki prezent od koch..kolegi? Nie byłoby dziwnie?
Nawet nie patrzył w kierunku Jonathana bo ten wiedział jak bardzo dziwnie by było. Zresztą jakby spojrzał na niego to mógłby się wysypać albo Harper by się wysypał.
Na widok RAdu tylko podniósł brwi w górę. Miał nadzieję, że ten tak wyświni Cooperowi tę koszulkę, że tylko do wyrzucenia się będzie nadawać.

Lola się skrzywiła.
-On nie ubiera takich pedalskich rzeczy, Jon, bez przesady. Może Skittles to tu kiedyś zostawił jak był w areszcie?-zagadnęła, nabierając farby na pędzel. Po czym zaczęła malować rogi na lazurowo.
Odchrząknęła.
-Ej, myślicie, że dwie warstwy dadzą radę wściekłemu różowemu? Bo... bo to tak jakby przebija.-mruknęła, patrząc na efekty swojej początkowej pracy.
Autorka z doświadczenia wiedziała, że nawet brzoskwiniowy potrafi przebijać przez wrzosowy.
Wzruszyła ramionami.
-Dopóki przed nią nie klękniesz to raczej spoko.-stwierdziła obojętnie.-A ty co myślisz o pierścionku jako prezencie na urodziny, Radu?-zagadnęła nowego, ciekawa jego podejścia do życia. I pierścionka.

- No nie wiem. Lola, co byś powiedziała jakbym dał ci pieścionek?
Jon popatrzył oburzony na Lolę za "pedalskie" i aż miał zamiar skomentować ale sie powstrzymał. Zamiast tego zaczął nakładać farbę na ścianę mamrocząc coś pod nosem.

- Zależy od tego co łączy dane osoby. Chociaż pierścionek. Nie wiem czy dałbym go na urodziny. Tak po prostu, bez żadnego podtekstu. - rzucił Radu wzruszając ramionami i dalej machając wałkiem w górę i w dół.

Lola się obróciła w stronę Jonathana. A potem spojrzała na fiolet, który zaczął się tworzyć na ścianie. Rzuciła pędzlem o ziemię i rozpłakała się.
-Dopiero co straciłam narzeczonego, Jon!-wybuchnęła.-I ściana jest fioletowa!-aż tupnęła nogą z frustracji, po czym uciekła utopić się we własnych łzach w łazience.

Sam spojrzał zdezorientowany na kolegów, kiedy Lola wybiegła z płaczem. Jak już wiadomo beznadziejnie sobie radził z babskimi humorami,
- No przecież ten fiolet to nie tragedia . Pomalujemy jeszcze raz i będzie niebieski.- bo zrozumiał, że z tego powodu ta histeria. A narzeczony to inna bajka.
- Mam iść za nią?- w głosie było słychać sugestię by koledzy mu nie pozwolili.

Jonathan westchnął ciężko i przetarł twarz całą dłonią. No masz, przecież nie o to mu chodziło. A teraz Lola będzie miała na niego jeszcze większego focha. Odłożył wałek i wyszedł z gabinetu.
- Ech. Malujcie, ma być niebieska.
Poszedł do łazienki kierowany szlochami i smarkaniem Loli i bez specjalnych oporów zapukał i wszedł do damskiej łazienki i oparł się o jakąś umywalkę na przeciwko kibli. W jednym z nich siadziała Jęcząca Marta, która miała za cel zatopić komisariat w łzach.
- Lola? Nie przejmuj się. Chłopaki będą malować tak długo aż ściana będzie niebieska.

Zaraz potem Lola zaczęła płakać jeszcze bardziej rzewnie, bo bała się, że jak będzie tyle płakać, to jej wody odejdą z macicy i jej fasolki się poduszą.
Pociągnęła głośno nosem, gdy usłyszała czyjeś kroki, a potem głos Jonathana.
-...na pewno?-odezwała się płaczliwym tonem, na chwilę przestając ryczeć.
Objęła dłońmi swój brzuch, którego nadal nie było widać i przez chwilę siedziała w ciszy.
-...jeszcze trochę.-powiedziała cicho, kierując chyba swoje słowa do Naczosków.-...do aresztowania.-obiecała trzem, rozdartym, nienażartym główkom, po czym uchyliła drzwi kabiny.
-Jestem głodna.-oświadczyła, wycierając łzy.

Oj oj wody Loli chyba puściły i wszyscy się potopimy.
- Na pewno. Powiemy Radu, że jak nie da rady to nie dostanie roboty.
Lola coś tam wymamrotała, ale Jon nie usłyszał co. Po chwili uśmiechnał się słabo gdy Lola wychyliła się z ustępu i wyszła. Objął ją luzno ramieniem i pocałował w czoło na przeprosiny.
- No to na co masz ochotę? Dżem i brokuł?

Pokiwała głową i uśmiechnęła się blado.
-Tak. Nie dam mu odznaki. Znalazłam ją w szufladzie jak przetrzepywałam papiery, ale...-wzruszyła ramionami.-...jakoś tak...
-No. I masło orzechowe. Ostatnio zjadłam cały słoiczek.-wyznała, powoli kierując się ku wyjściu z toalety.
Źle jej było tak to ukrywać. Ale jeszcze tylko chwila... Chwila!

Brokuł, dżem, masło orzechowe...
Jon zacisnął usta i odwrócił się do Loli. 
- Lola, wpadnij kiedyś do mnie z Rodrigiem? Pobawią się z Sophie i zrobię obiad.

Lola się zdziwiła. Zatrzymała się i sztywno podniosła wzrok na koronera. Wstrzymała oddech.
Postanowiła udawać, że ta zmiana tematu i propozycja była całkowicie naturalna.
-Ojej, to byłoby super. Rodrigo jest taki smutny, bo mój tato się nie chce z nim bawić, a ja... jakoś tak nie umiem jak Naiche.-powiedziała, odwracając od niego spojrzenie.-A zrobisz tą swoją super pieczeń?
Tak, to było totalnie naturalne, wcale nie sztywne bądź sztuczne. Wcale.

Uśmiechaj się naturalnie. Skup się na tym.
Przytaknął. Sophie na pewno rozrusza tą małą futrzaną kulkę.
- Zrobię, jeśli chcesz. Coś jeszcze? - z uśmiechem ruszył się w końcu z miejsca i położywszy dłoń Loli na łopatce wyszli w końcu z kibla. Ciekawe jak chłopakom idzie malowanie. Poradzą sobie chyba sami...
- Idziemy szukać jedzenia?

Radu siedział cicho i malował dalej.
Jakby ktoś go pytał, to dla niego ściana, po której jeździ w górę i w dół wałkiem, jest już całkiem niebieska. No, ale że nikt go nie pytał, to pracował dalej. Może będzie bardziej niebieska.

Lola pokiwała głową.
-No, możemy na coś zapolować.-przytaknęła mu.
Postanowiła się z nim nie dzielić faktem, że ostatnio zwiększył jej się apetyt i mogłaby zjeść konia z kopytami.
Jako że autorce słabo działa forum dzisiaj, a Lola jest fabularny dzień do tyłu, to policjantka wyszła z biura, prawdopodobnie pytając chłopców, czy coś chcą do wszamania.

/zt

Zahaczył jeszcze o gabinet szetyfa i wychilił głowę do środka.
- Dobra robota panowie. Poradzicie sobie już sami, prawda? - i nie czekając na odpowiedź poszedł do drzwi wyjściowych.
Jonathan też wyszedł z Lolą, w końcu musi się zacząć zaopatrzać na ogromną kolację i takie tam.

/zt

- Tak, kobiety.- pokiwał głową z miną znawcy. Tyle mu zostało co udawanie, że jest wielkim znawcą.
Ponieważ Lola z Jonem opuścili ich po angielsku nie pozostało im nic innego jak tylko dokończyć malowanie. Jak już wszystko było pomalowane i poustawiane. Sam pożegnał się z Radu i poszedł rozmyślać nad sensem istnienia, poszukując odpowiedzi a pytanie dlaczego ja.

zt

/27.05.2013, popołudnie/ --->

Dziesięć dni po zniknięciu syna, stary Curwood postanowił przejść się na komisariat i zgłosić zaginięcie. Przez ostatni tydzień wierzył jeszcze, że syn odpoczywa gdzieś na Seszelach, albo chociaż w Juracie, jednak brak sygnałów życia z jego strony z każdym dniem pozbawiał go złudzeń.
Zapewne został zaprowadzony do pokoju przesłuchań, gdzie kazano mu czekać na posterunkowego.