Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

Jackie zsiadł z motocyklu, który nadal nie posiada naprawionego lusterka, i zapalając papierosa przekroczył próg baru Viva Maria.
Śliwa pod okiem prezentowała się nadal dumnie, a siniaki na brzuchu nie dawały jeszcze o sobie zapomnieć. Zwłaszcza, gdy się po coś schylał.
Westchnął lekko i zaciągnął się papierosem, pozwalając by dym zawirował mu w płucach, po czym usiadł przy ladzie. Przez jakiś czas stukał lekko palcem, jakby intensywnie się nad czymś zastanawiał. Potem jednak cmoknął lekko.
- Tequila. - wyrzucił z siebie w końcu.

O Chryste Jezu, co na górkę szedł, potykając się trzy razy, by krzyż wnieść i umrzeć na nim. Jeszcze się nie zdarzyło, odkąd jest w tym przeklętym mieście, by chociaż raz go ktoś nie wkurzał, gdy tylko wyciągnie swoje dupsko z przyczepy, która to robi za jego tymczasowe lokum. Nawet w barze nie może po prostu przyjść i się napić, bo stoi taka baba i się wkurza.
- Tequila... proszę. - rzekł wysilając się najbardziej jak dało radę, by ton głosu jego był przyjazny. - I dziękuję z całego serca, o ile uczynisz mi ów dobroć i nalejesz mi zacnego trunku tego.

- To byłaby miła odmiana w tym miejscu. - rzekł nie mijając się z prawdą.
Popatrzył na swój kieliszek, westchnął lekko. Co jest nie tak w tym miejscu? Pomijając oczywiście fakt, że Jack nie jest typem osoby, która jednoczy sobie ludzi i szuka przyjaciół w każdym miejscu. No ale cholera, nie rzuca się, nie przeszkadza, nie obraża. Chce się po prostu napić. I nawet z tym jest problem.
- Jeszcze raz, poproszę. - rzekł do kobiety. - Zakładam, że znasz Bakera? - dodał po chwili namysłu.
Ostatnim razem rozmowa nie poszła mu tak, jak tego oczekiwał. Co prawda nie liczył na coś szczególnego od kobiety, ale kto wie. Może uda mu się uzyskać jakikolwiek pozytywny rezultat.