8.06.2013 Baker - Consuela

Baker po objechaniu miejsc potencjalnego pobytu Consueli w końcu uznał, że w ten sposób to se może do usranej śmierci. Chociaż szczerze - dziewczyna zapewne 3/4 swoich dni siedziała w domu przy tej swojej Kiszewie, więc jej nieobecność była trochę dziwna. U Maro raczej nie była, bo byli pokłóceni, w warsztacie zastał Setha, ale po niej ani śladu.
Wybrał numer Ramirez i czekał. Za te podchody dostanie dodatkowy opiernicz.

Skittles wyjął z torby dzwoniący telefon. Siedział zapewne w samochodzie i właśnie wjeżdżał do Old Whiskey. Spojrzał na wyświetlacz, na którym widniał napis: Papcio Baker. Uśmiechnął się więc do siebie i odebrał. Nie mówił nic - czekał aż Sue odezwie się pierwszy.

Gdy tylko odebrała, Baker wyrzucił z siebie:
- Gdzie ty się, do kurwy nędzy, szlajasz, Ramirez?! Co, strach cię obleciał? Ha, słusznie, słusznie, ale nie będę się z tobą, do chuja pana, w chowanego bawił! - ryknął do słuchawki. - Do wieczora masz się u mnie stawić, jasne?

- Może mieć z tym mały problem, Sue. - odpowiedział tajemniczo, swoim melodyjnym, niepokojącym i jakże znajomym głosem nadwornego pajaca i jednego z najgroźniejszych mieszkańców OW.

Bakera zatkało. Szybko musiał się jednak ogarnąć.
- Skittles - wycedził. - Gdzie Ramirez?! GADAJ!
W międzyczasie doskoczył do motocykla.

- A jak myślisz, Sue? - zaśmiał się - Masz księgowego w tym swoim klubie kolarskim, a nie wiesz co to wyrównywanie rachunków? - zacmokał z dezaprobatą.

- Nie igraj sobie ze mną, skurwielu - warknął. - Chyba, że tak bardzo ci zależy, żebym cię do tego rachunku dopisał!
Tak naprawdę obleciał go strach, że faktycznie Skittles porwał się na zasadę oko za oko.

- Jeśli chcesz się dowiedzieć, to wpadnij do motelu dziś wieczorem. Bez broni, moi chłopcy sprawdzą cię na wejściu. Jeśli będziesz kombinował... No cóż. Znasz mnie. - odpowiedział, nie mogąc się powstrzymać przed tym, by sam się do siebie nie uśmiechnąć.

Kurwa i inne określenia przeleciały mu przez głowę. Nic więcej już nie powiedział, tylko się rozłączył.