Pożegnanie Lata z Radiem - PLAC

- Tam? - powtórzył i się uśmiechnął. - Zależy, o co pytasz, Katie - powiedział, a gdy kobieta bezceremonialnie się poczęstowała tymi nuggetsami, to Jools je pewnie przysunął do Dawton, ażeby się nie musiała przemęczyć, sięgając po nie.
- Nie ma na co narzekać. Jarmark jest, jedzenie też, potańcówka później - wyjaśnił, wzruszył ramionami. - W pełni zrelaksowany - dorzucił, oblizując też paluchy. - Czuję się spełniony na ten moment - przyznał, przyjrzał się piegowatej i uśmiechnął.
- Migasz w tym Old Whiskey - dodał.

Spoważniał nieco i wytarł palce w serwetkę.
- Jak to po jaką cholerę? - spytał, zastanawiając się nad tym, co Kate ma na myśli. - Nie możesz się zdecydować czy wolisz zostać tutaj, czy pojechać gdzieś dalej? - zapytał, jakby był pewien, że ma prawo zadawać takie pytania.
Może nie pokazywał po sobie po prostu tego całego przejęcia lub nie chciał o tym myśleć, kiedy mógł się najeść i to o wiele bardziej preferował?

Może lepiej było jak się skupiała na jedzeniu niż na rozmówcy. Może wtedy nie rozpamiętywała ich ostatniego spotkania, podczas którego bawili się w zakopywania ciała jej byłego, którego coś pierdolnęło i zaczął w nich celować. Jools nadal nie wiedział, jaki był konkretny powód, choć mógł się domyślać. Niestety, nie miał pewności, jak trafne są jego wnioski.
- Ta ta, co jak żaba rechocze i nie wydaje się taka mądra? No co ty? Ona na studiach? Powiedz jeszcze, że jakąś, hehe, inżynierię trzaska - mruknął i pokręcił głową, przyglądając się Kate. - To ile ona ma lat? Azjatki potrafią zmylić. BOŻE, ile ty masz lat?! - spytał donośnie i napił się piwa.

Prawie wypluł przeżuwanego aktualnie nuggetsa. Skrzywił się, przełknął i chwycił za żebra, w które uderzyła.
- Ała, nie rób tak, gdy jem - powiedział z jękiem, bo jeszcze tego brakowało, by mu odebrać przyjemność z żarcia, no ej!
- Ważne, oczywiście, że ważne! - zarzucił i przechylił się w stronę Katie, mając nieco pochmurny wyraz twarzy, ale widać było rozbawienie na pysku Reynoldsa. - Jestem zbyt ciekawski, więc muszę wiedzieć, o ile młodsza ode mnie jesteś - przyznał i się zaśmiał. - Lub starsza - powiedział zaczepnie i połaskotał Dawton w bok, jakby miał nadzieję, że ta ma łaskotki. Ma?

- O Boże - od razu wycofał dłonie. - Nic ci nie jest? - przesunął się na brzeg ławki, patrząc na Kate, której nic nie było, skoro od razu się podniosła. Na jej słowa tylko zaśmiał się głośno, jak to miał w zwyczaju i co wliczało się w jego urok osobisty (a ten był przecież spory, no nie?).
- JAK TO NIE MOŻE - powiedział wyraźnie oburzone, aż jego policzki przez moment mogły skojarzyć się z takimi, co chomiki, jakby coś w nich przechowywał.
- Może, ta jasne, a tu mi pociąg - pociągnął za dolną powiekę. - Plus trzydzieści jestem, o - burknął, pewnie urażony tym, że go za takiego starego miała. Oj, on wiedział.

- Gdyby nie to, że jedzenie to świętość to zaraz byś wygrzebywała nuggetsa z włosów - zagroził Kate, uśmiechając się i pożarł wspomnianego, ostatniego już, nuggetsa ze smakiem i żalem, że to, co dobre, tak szybko się kończy. Chyba będzie musiał pójść po kolejne, nie ma innej opcji. Potem będzie płakał, że przytyło mu się szalone pięć kilo.
- Jasne, dwadzieścia sześć, dlatego tak długo się zastanawiałaś, ta? Jasne - prychnął. - Ale dobra, ja sobie odejmuje, ty to dodajesz, więc... jesteśmy kwita, no nie? - spojrzał na Kate i rozejrzał się po jarmarku. Napił się zaraz piwa, bo te też mu się kończyło.
Spojrzał na Carmalitę i odsunął plastikowy kubek od swoich ust.
- Śmiało, siadaj - machnął na nią i zaraz się wsparł. - Powiedz, na ile lat wyglądamy? Osobno, nie razem, bo pewnie bym zachlastał sobie żyły - zażartował. A może nie?

- Mówiłem, żebyś nie mówiła łącznego wieku, bo mnie to załamuje - jęknął, pacnął się w ryj i zaśmiał się zaraz cicho, bo przecież te jego rozbawienie było przytłumione w tymże momencie. - Ale zgadłaś, mam ponad 30, poniżej 50, ale... - spojrzał na Kate, mrużąc oczy, a potem na Carmę. - To ty ile masz? - bo wtedy może zgadnie, ile Dawton ma? To też było sprytne!
- I dobrze, nie pij piwa, są lepsze rzeczy do picia - zaśmiał się, bo sam popijał alkohol. - Jools - przedstawił, choć pewnie jego imię najmniej ludzi obchodziło, ale on się tym nie przejmował akurat.
- O nie, jak mają wyskakiwać nadzy chłopacy czy dziewczyny to wolę zwijać za niedługo - kwestia smaku, a negliż to powinien być gdzie indziej; takie było zdanie Reynoldsa.
Pokręcił głową na słowa Podróżniczki, bo zbyt perfidnie była ciekawska. Dobrze, że Eben starał się być subtelny. Całkiem.

- Pewnie, że żałowałbym - powiedział szczerze. Może nie żałowałby szczególnie i bardzo, ale liczy się fakt, że i tak by tak było, prawda?
- Nic, tylko cieszyć się z tego, że są ludzie, na których pomoc można liczyć w każdej sytuacji, a którzy człowieka nie zostawiają samego z daną sprawą czy tam... no, problemem - machnął dłonią, nie zdając sobie sprawy, że jego słowa mogły zostać inaczej odebrane przez Kate.
- A skoro ty masz 23, to ty... 22? - spojrzał na Dawton, a na słowa Auguste zaśmiał się.
- To pójdę i sobie kupię, nie będę cię opijał - mrugnął do niej wesoło. Rozejrzał się jeszcze i zauważył Liluye, której odmachał z uśmiechem.