Pożegnanie Lata z Radiem - PLAC

Miastowy? Uśmiechnęła się i przejechała spojrzeniem po mijających ich ludziach. Ilu z nich było przyjezdnych, jak oni? Na pytanie pokręciła głową i dopiero teraz poczuła, że jednak wypadałoby coś wrzucić na ząb. Ale jej spojrzenie, skierowane na męża, wydawało się mówić, że powinni pomyśleć o czymś zdrowszym. Nie chciała, by męża znowu dopadły zdrowotone dolegliwości.
Ale nic zdrowego tu pewnie nie znajdą!
- Pachnie mi.. - Musiała się zastanowić, prostując i wyciągając głowę wysoko - nuggetsami!

Podniosła wzrok lekko zdziwiona, bo głos był znajomy, ale jednak dawno niesłyszany.
- Hej - uśmiechnęła się lekko. Cóż, nadal miała niedowagę, włosy rosły powoli i na pewno nie wygladała tak dobrze, jak na poczatku roku. Dobrze, że nie widział jej kilka miesiecy temu.
- Wróciłeś? - zapytała, zaciekawiona. Przed nią stał jakiś sok, na wpół wypity.

Potarł się po karku i przeniósł wzrok na tłum bawiących się ludzi.
- No, wczoraj - wyznał - ale nie wiem jak długo zostanę, co nie?
Jakoś tka niepewnie mu się mówiło o tym wszystkim.
- No ale... co u ciebie? Jak się trzymasz? Widzę, ze nie najlepiej, co?
Ach, mistrz kontaktów towarzyskich.
- Em, sorry.

- Czyli planujesz zostać? - wskazała na ławkę naprzeciwko siebie - Siadaj, co? - zaproponowała.
- Nie, nie najlepiej - mruknęła, wzruszając ramionami - A u ciebie co? Czemu wróciłeś?

- No, właśnie nie wiem czy zostanę - sprostował. Gdy wskazała miejsce obok siebie, pokręcił głową. Ostatecznie jednak się złamał i przysiadł na brzegu. 
Czemu wrócił?
- No... głównie to rodziców odwiedzić - skłamał.

Wskazała miejsce naprzeciwko, ale nieważne.
- I nie wiesz czy zostaniesz czy nie? - zaciekawiła się - Chociaż. Nieważne, jeśli nie chcesz mówić - wzruszyła ramionami. Miała nadzieję po prostu z kimś pogadać, ale Noah jak zwykle nie był najbardziej rozmownym człowiekiem świata.
- Jak ci idzie w pracy? - zmieniła temat.

Niestety, tka jak zauważyła, nie trafił jej się super rozmówca. A na pewno nie taki, który by od razu dzielił się sowimi głębokimi przemyśleniami. Kopnął jakiś kamyk pod stołem i oparł się łokciami o blat.
- A... dobrze. Mam kilka projektów, co nie? to mi głowę to zajmuje i nie myślę o głupota. A u ciebie? Dalej w parku pracujesz?

- Dalej. Nie widzę siebie w innej pracy chyba.. - zastanowiła sie nad alternatywami - Nie, raczej nie widzę w innej, w której nie ma tych idiotycznych kapeluszy - uśmiechnęła się lekko.
- Projekty? Ale jakieś dla siebie czy na zlecenie?

- Idiotycznych kapeluszy? No, wcale nie są takie złe - zauważył. Skupił wzrok na swoich palcach. 
- Hm, chyba teraz głównie dla siebie - nie mijał się z prawdą. Ostatnio nie przyjmował nic komercyjnego. A mógłby! Problem poległą na tym, że nie umiał wrócić do zawodu. Nie teraz.
- Zobaczymy, co z tego wyjdzie. Ale nie wróże sukcesu.

- Na prawdę? Przecież wygląda się w nich jak.. jak nie wiem. Ale źle. Ziemniak w kapeluszu - napiła się przez słomkę.
- Czemu nie? Przecież dobrze ci szlo.. czy mi się wydaje?

- Ziemniak w kapeluszu? Sorry, ale do ziemniaka ci nieco brakuje. Wiesz, chuda jesteś.
Mistrz elokwencji.
- Szło... dobrze, no - ale jak byłem na haju - odparł wprost, nawet nie mając pojęcia jak to sama Liluye przyjmie.

- To nie wiem. Pora. Szczypiorek. Cokolwiek. Wychudła mysz - wzruszyła ramionami.
- Oh.. - stwierdziła tylko. Zastanowiła się, przesuneła wzrokiem po ludziach.
- I postanowiłeś się wycofać z tego, tak? - zapytała.

Wyprostował się i spojrzał w bezchmurne niebo. Sięgnął do kieszeni spodni i wyciągnął ciemne okulary, nasuwając je potem na nos.
- Nie, nie wycofać... znaczy, chwila - ocknął się - z prochów? Jezu, tak, tak, wycofałem się, boże!
Nagle się podenerwował jakby był przy tablicy i miał odpowiadać z matematyki. A nic nie umiał.
- Trzeźwy jestem.

- No. O tym mówię. To dobrze - pokiwała głową - Znaczy.. niedobrze, że nie idzie z pracą.. - zakręciła się też. Westchnęła chcąc to sobie ułożyć jakoś, czy to co powiedziała było sensowne.
- No - stwierdziła, jakby się okazało, że było.
- A nie myślałeś, żeby sobie posiedzieć z nogami w strumieniu, popatrzeć w niebo czy gdzie tam i poczekać na wenę? Może coś cię najdzie - zaproponowała - To idiotycznie zabrzmiało - dodała zaraz marszcząc brwi.

Wyobraził sobie siebie nad strumieniem z nogami w wodzie.
- E, nie, dzięki - powiedział.
- To chyba tak nie działa. Musze chyba sobie jakąś muzę znaleźć czy coś. Albo... - wzruszył ramionami - poczekać. Może uda mi się to przetrwać. W każdym razie, hej, wszystko po to, by nie wciągać, co nie?!

- Przykro mi, nie wiem jak to działa - przyznała - Jestem antytalenciem do tworzenia czegokolwiek, niestety. Nawet stickmeny mi nie wychodzą. Więc o natchnieniu nic nie wiem.. Ale może faktycznie poczekać. A z muzami nie wiem jak jest.. to faktycznie dziala? Zawsze myślałam, że to książkowy wymysł - zastanowiła się, zerkajac na Noaha.

Zastanowił się chwilę. Sam nigdy muzy nie miał, ale...
- No, działa. Jak się spojrzy na historię wielkich malarzy... to wszędzie była jakaś kobieta. Czy... coś.
Znowu skupił wzrok na swoich paznokciach.
- Czas pokaże, ja się nigdzie nie spieszę... - mruknął, jakby bojąc się ponownie podnieść oczy na Liluye.

Foxxy w końcu zgłodniała oczekiwaniem. Chociaz trwało to z 5 minut zdecydowala poszukać Leszka wśród ludu. Najpierw jednak skierowała się ku jedzeniu. Chwyciła garść orzeszków i ruszyła przed siebie wśród tłumu zauważyla Catherine. Uśmiechnęla się pod nosem. Kiedyś się spotkały podczas pikniku i nie było to najmilsze spotkanie. Tym bardziej, ze Morgan nie mogła za bardzo wychodzic z Rosie. Podeszła do kobiety.
- Cześć. Widzę, ze jesteś fanką takich spędów? - zagadnęła.

- Aaaa.. ktoś jest potencjalnie na to stanowisko? - zapytała siorbiąc ostatnie łyki soku przez słomkę. Może kogoś miał na oku, może kogoś stąd i dlatego wrócił.

Spiął się w sobie, gdy zapytała go o jego potencjalną muzę. 
potem się skrzywił i język mu w gardle ugrzązł na kilka chwil. Chyba niezależnie co powie, to każdy sobie dopisze swoje!
- No, nie. Nie ma no, kurcze - znowu kopnął kamyk pod stołem. 
- Nie szukam na siłę, dobra?

- No dobrze, nie mówię że musi być - uspokoiła go od razu. - Tylko pomyślałam, że może do kogoś to.. wróciłeś. Ale nie ważne. Gdzie w końcu pojechałeś?

Teraz jednak było inaczej. Jak bardzo zmieniło się życie Catherine od tamtego ostatniego pikniku. Kręciła się między stoiskami samotnie, nerwowo się rozglądając od czasu do czasu. Drgnęła, gdy usłyszała znajomy głos i spojrzała na Foxxy. Odetchnęła z ulgą.
- Ah, to ty. Fanką? Chyba żartujesz. - westchnęła i wywróciła oczami. Popiła oranżadę. Bycie trzeźwym było do bani. - A ty? Czekasz na konkurs ujeżdżania świniaka w błocie?
Posłała jej uśmieszek. Nie było to jakieś złośliwe. Ot, przekomarzanie się.

Cóż obydwie wiele przeszły od ostatniego pikniku. Zasmiala sie.
- liczyła bardzo na pokazanie sie w bikini i umazaniu sie w błocie. - odpowiedziała. Wyciagnela papierosa i spojrzała dookoła po tłumie. Śmieszne, ale większość tych ludzi co najmniej kojarzyła. Zjadła kilka orzeszków.
- to co tutaj robisz? - spytała zaciekawiona.