Heart, Soul and Saxophone

First topic message reminder :

„Heart, soul and saxophone” to najstarszy klub w mieście. Znajduje się w najbardziej wiekowej dzielnicy Appaloosa, i mimo złej opinii o okolicy – lokal wciąż nie zmienił adresu. Nie odstrasza to jednak fanów muzyki jazzowej czy soulowej; do HsaS wciąż ściągają tłumy. Począwszy od bogatych menadżerów, po starą bohemę artystyczną. Szczerze powiedziawszy, w środku spotkasz bardziej różnorodne towarzystwo niż w BLOOPERS.
„Heart, soul and saxophone” to klub połączony z restauracją. Lecz próżno tu szukać dań rodem z karty w „Fairy”. Menu ogranicza się do kilku mięsnych dan, w tym słynnych żeberek w miodzie -lecz liczne dodatki na pewno zadowolą niejednego smakosza. Blanszowane warzywa, słodka kukurydza i ziemniaki, swojskie sałatki z licznymi sosami. Siła jest tu też niezwykle dobra whiskey i koniak.
Mimo tego, ze współcześnie wiele knajp wprowadziło zakaz palenia, to HsaS to jedno z niewielu miejsc, gdzie jeszcze przymyka się oko na dym. Dlatego powietrze jest tu ciężkie, duszące, ale niezwykle dobrze wpisujące się w klimat ciemnej sali z niewielkimi stolikami i sceną. Tu ciasno usadzeni goście wpatrują się na muzyków i oklaskują ich liczne występy, próbując kolejnych to rodzajów alkoholu.

- Wbrew pozorom to te dwie sprawy mogą mieć ze sobą zdecydowanie więcej wspólnego niż myślisz... a nie, ty o tym doskonale wiesz. Rżniesz głupa, bo wcale taka kretynka nie jesteś. Może i robisz głupie rzeczy, ale... kto nie robił w twoim wieku.
Kelnerka przyniosła do stolika alkohol. Cooper podsunął szklankę dziewczynie.
- Consuela Ramirez, krewna detektywa Ramirez, który pracował w DEA. Po egzekucji wuja przenieśliście się do Old Whiskey. Żyjecie sobie spokojnie, do czasu. W szkole średniej problemy z narkotykami, problemy z policją. Potem pożar domu, giną rodzice, a Consuela Ramirez zaginęła.
Spojrzał na nią i uniósł nieznacznie brew.
- Ja się wczoraj nie urodziłem, i naprawdę myślę, ze policja zjebała sprawę uznając to wszystko za "nieszczęśliwy wypadek".

Zacisnęła zęby, kiedy Cooper wyśpiewał jej formułkę o niej samej. Z tego co się orientowała, to Pooper raczej nie zajmował się sprawą ich rodziny. Teraz, po ślubie z Gabrielle to nawet nie za bardzo mógł. Czemu więc chce o tym z nią rozmawiać? Czemu nie ze swoją żoną? No i przede wszystkim - czemu Gabrielle się nie poczuwa do zajęcią tą sprawą? Na jej miejscu Consia wykorzystywałaby każda możliwość jaką jej dawałaby praca w policji, by dopchać się do szczegółów tej sprawy, nawet jeśli łączyłoby się to z łamaniem paragrafów. No ale cóż - Consuela nie była Gabrielle. Zamiast możliwości które daje odznaka ta korzystała z możliwości jakie daje kurtka z logiem Świętych.
- Co ty kombinujesz, Pooper? Czy to aby nie kolejna twoja zagrywka?

Wzruszył ramionami.
- Co mam kombinować? Widzę tylko zaniedbania waszej policji - odpowiedział - no i tez zaczynam powoli ciebie rozumieć. Wiesz, z tego co wiem Święci mają kosę na Buendiów, a ty... akurat wybrałaś ich. Myślę, że w twojej "miłości" do Bakera jest coś więcej niż zamiłowanie do motorów i dziwek, co?
Podparł dłonią głowę i uśmiechnął się do dziewczyny.
- Tylko wciąż nie rozumiem jednego. Czemu nie wykorzystałaś siostry w policji. Czemu nie prosiłaś o ochronę świadków? Sue jest aż tak w tym dobry?

Znowu zacisnęła zęby. Nie skomentowała jego wcześniejszych słów, tylko walcząc z nerwami zaczęła się wpatrywać w blat stolika. Pooper brzmiał trochę tak, jakby rzeczywiście rozumiał dlaczego Consuela podjęła takie decyzje, a nie inne. Mimo to była zła. Zła, że to on, a nie Gabrielle mówi jej takie rzeczy. To ona powinna rozumieć, bardziej niż inni. Przede wszystkim - bardziej niż Pooper.
- Skoro tyle o mnie wiesz, to chyba zrozumiesz, że miałam powody, żeby się bać. - przyznała - Poza tym co dałaby mi ochrona świadków, skoro psy tak szybko olały sprawę? Myślę, że Buendie trzymają również na nich swoje łapy. To by wyjaśniało sporo rzeczy. - zauważyła. Najwidoczniej i ona miała problem ze zrozumieniem działania policji w tym miasteczku. Oderwała wzrok od blatu i spojrzała na mężczyznę.
- A kto na tobie trzyma łapy, hm?

Wzruszył ramionami.
- Nie wiem, może ktoś trzyma, może nie. DPS to zbyt duża sieć, bym jak, skromny policjant rozumiał kto komu obciąga i płaci za pewne rzeczy. Chociaż zdaję sobie sprawę, że to może się dziać i w moim biurze.
Zawołał kelnerkę i poprosił o wodę.
- Może dlatego nie zawsze ufam legalnym sposobom zdobywania informacji. I też dlatego rozmawiam tu z tobą, a nie na komisariacie. Żeby nikt nie uznał, ze za bardzo grzebię w sprawie, która nie powinna mnie obchodzić.

Consuela zmrużyła oczy, patrząc na Poopera. Nie ufała mu i ciężko jej tez było przewidzieć co właśnie kombinował. Nie chciało jej się wierzyć by był ostatnim sprawiedliwym. Podejrzewała go raczej o to, że będzie pociągał za sznurki, które ruszą Consuele, by za jej pomocą dobrać się do Świętych. Musiała być czujna.
- Znajdź dowody, że to Skittles podpalił nasz dom. Wtedy może porozmawiamy. - prychnęła cicho i upiła trochę alkoholu ze swojej szklanki, krzywiąc się mocno. Nie lubiła łyski.

Kiwnął głową i uśmiechnął się, widząc jak nie smakuje jej alkohol.
- A o czym pogadamy, gdy jakimś cudem uda mi się dobrać do Skittlesa? - odpowiedizał pytaniem.
Doskonale sobie zdawał sprawę z tego, że dziewczyna mu nie ufa i nie zamierzał teraz jej do siebie przekonywać na silę. Ale wroga w niej nie chciał mieć.
Nachylił się nad stolikiem.
- Udowodniony, ze to Skittles. A potem co? Dobrze wiesz, że jeśli... wiesz coś i nie powiesz policji to będzie ciężko?

- Potem upewnisz się, że zgnije w pierdlu. Od chuja rzeczy uchodziło mu już na sucho. - mruknęła, czując jak czerwienieją jej policzki - ...a jeśli ten plan nie wypali, przymkniesz oko jeśli go gołymi rękami zajebie. - brzmiało to trochę śmiesznie w jej ustach. Zwłaszcza, że głos jej trochę drzał, a ona sama była przecież drobną, miotającą się gówniarą. Jej ambicję z dobraniem się do tyłka Skittlesa i jego wesołej gromadki mogły się komuś wydawać dziecinne i śmieszne. Jej jednak w tej kwestii absolutnie nie było do śmiechu.
- Wyjebanie kartelu z OW powinno być wystarczającym osiągnięciem w twojej karierze. - chyba nie myślał, że dziewczyna powie coś, co mogłoby zaszkodzić Świętym.

- Wybacz, Consuelo, nie jestem bezinteresowny i nie lubię obietnic bez pokrycia. Równie dobrze mogę dostać awans jak wyjebię Świętych z Old Whiskey. Czemu akurat miałby nagle teraz zmieniać front i tobie robić dobrze?
Wzruszył ramionami.
- Uprzedzę twoje pytanie. Mówię ci to wszystko, byś miała świadomość, że jest ktoś, kto rozumie o co w tym chodzi. To nie znaczy, ze od razu coś z tym zrobię.

- I chyba nie jesteś na tyle głupi, by sądzić, że ci w tym pomogę. - oznajmiła, zaciskając mocno dłoń na szklance. Ta rozmowa ją chyba sporo kosztowała.
- W każdym razie jestem wzruszona twoim wsparciem i tym, ze mnie rozumiesz. Mam nadzieję, że twoje szlachetne serce obejmuje wliczenie sobie w koszta alkoholu. - sunęła pustą szklanką mu pod nos - ..jak i powrót do domu taksówką. Oddawaj kluczyki. - oznajmiła, wyciągając dłoń w jego kierunku i mając szczerą nadzieję, że to już koniec randki.

- Słuchaj, nie wymagam teraz od ciebie, byś zaczęła sypać. Bo wiem, że tego nie zrobisz, jesteś zbyt lojalna/ To widać. Gdybyś nie była, to dawno miałabyś już Gabrielle w dupie.
Wziął od niej pusta szklankę.
- Alkohol wliczę, ale ja cię odwiozę do domu - sprostował - serio chcesz już wracać? Myślałem, ze pójdziemy potańczyć!

- Przestań mi słodzić. Oboje dobrze wiemy jakie masz o mnie zdanie. - prychnęła i już miała wywrócić pogardliwie oczami, kiedy Pooper wspomniał o tańcach. Dziewczyna uniosła wysoko brew, patrząc na niego przez chwilę na idiotę.
- Nie chcę, żeby ludzie pomyśleli sobie, ze mam tak brzydką dziewczynę. - odparła złośliwie i równie złośliwie się uśmiechnęła.

- No, jakie mam zdanie na twój temat? - zapytał, nieco zdziwiony.
Wciąż nie zrobił żadnego ruchu świadczącego o tym, że miałby oddać jej kluczyki.
- Naprawdę sądzisz, że mam cię za jakąś tępą gówniarę, która jest chuliganem z podwórka?

- Pooper, proszę cię. Jakiś czas temu obsmarowałam posterunek w kutasy. Co innego mógłbyś o mnie myśleć? - wywróciła oczami. - Nawet nie wiem na ile szczere były twoje wcześniejsze słowa. Naprawdę myślisz, że tańcem do piosenki boskiej Arethy Franklim, mojej ulubionej, Respect, do której tańczyłam na szkolnym przedstawieniu w szkole podstawowej i z którą mam same najlepsze wspomnienia, zamydlisz mi oczy? - zapytała z kpiną i znowu prychnęła.
- Zapomnij. Wciąż uważam, że jesteś skurwysynem. - oznajmiła, po czym znowu wyciągnęła do niego dłoń. Tym razem do tańca.

- Dobra, jesteś nieodpowiedzialną gówniarą, ale masz swoje zalety - stwierdził - i racja, jestem skurwysynem. I też mam jakieś tam zalety.
Chwycił jej rękę i ruszyli na parkiet. Taniec z galaktykami i Siubidubidance czekają - dostaliby się bez castingu.
Okręcił Consuelą, myśląc, ze gdyby właśnie trwał konkurs na najbardziej niedopasowaną parę to y wygrali w przedbiegach.
A Cooper lubił wygrywać.

Cytując Sophie Elis Bextor - to był murder on the dancleflor. Consuela za bardzo jakoś tańczyć nie umiała, ale szczerze mówiąc aktualnie miała to gdzieś. Przynajmniej dopóki głos boskiej Arethy wydobywał się z głośników.
Na początku było trochę sztywno.
Na szczęście z każdą sekundą nabierali pary.
W połowie piosenki oczy wszystkich były już skierowane tylko na nich.
...aż oficjalnie zostali królami parkietu.

Jeśli chodzi o styl tańca to Cooper dobrał się z Consuelą idealnie. Ona latynoska, a on żyd tańczący jak biali ludzie. Nic tylko podziwiać kunszt i ich wyczucie rytmu. 
Gdy tylko muzyka ucichła nie pozostawało nic jak tylko się ukłonić i przyjąć trofeum najlepszej pary na parkiecie. Wspaniały pozłacany puchar trafił w łapki Consueli.

Consuela bawiła się wybornie, jak na bycie w towarzystwie zapchlonego, śmierdzącego łajdaczyny, który tylko czaił się, by wepchnąć ją do Guantanamo, do celi śmierci, a potem zatańczyć na jej grobie i wygrać za to drugi puchar.
Po tym, jak publika zgotowała im owacje na stojąco, a jury powiedziało trzy razy tak, Consuela spojrzała ze złośliwym uśmieszkiem na Poopera.
- Tylko sobie nie myśl, że to coś zmienia, Travolta. - oznajmiła, w razie gdyby przez to szaleństwo na parkiecie o tym zapomniał.

- Jasne, Uma - rzucił, uśmiechając się do niej. Kiwnął głową w stronę wyjścia.
- Odwieźć cię do domu? - zapytał - Nie martw się, nie będę chciał wejść na kawę.

Consuela kiwnęła głowa, a potem skierowali się do wyjście i pojechali do Old Whiskey.
zt

<- Arizona Drive
Koło 20:00, 17.09

Weszła do klubu, ale wciąż trzymała się blisko Willa. Ha, nawet wzięła go pod rękę! Oboje zajęli jeden ze stolików - mimo, ze czwartek, to sala  była pełna.
- Och, rok temu? Ale to i tak nie było zbyt ekskluzywne wyjście - odparła i od razu zamówiła drinka i żeberka. 
- A ty? Kiedy ostatnio kogoś gdzieś zabrałeś? Albo, haha, zostałeś do tego zmuszony?

Zaśmiała się. Ona nie była ani skrępowana ani zawstydzona, czuła się niezwykle swobodnie. Może dlatego, ze nie oczekiwała zbyt wiele - ot, dobrej zabawy.
- No cóż, jak będziesz chciał częściej wychodzić, to się piszę. Powinnam częściej wybywać w miasto, przecież nie jestem starą kurą domową!
Tfu, tfu, wypluć te słowa! Ona na pewno nie chciała skończyć jak reszta bab z OW! Z piątką dzieci i siedzące przy garach.