Ferma strusi J. McGywera

No cóż. Jools był większy gabarytowo, więc było z tym ciężej. Dopiero po jej zapewnieniu, a przynajmniej tak to przyjął, rozluźnił uścisk, więc wyszarpnięcie się przyszło jej znacznie łatwiej.
- Możesz mi przy okazji opowiedzieć, co to kurwa była za sytuacja, że twój były, kolega, ktokolwiek kto leży tutaj martwy, celował do ciebie z broni - zmienił temat, uznając, że rozmowa będzie nieco weselsza. Najwidoczniej nie zrobił sobie nic z tego, że go popchnęła.
Rozejrzał się.
- Wolisz bawić się w kopanie w stodole, szopie czy gospodarczym? - zaproponowałby, żeby nawet w ziemi zakopać, ale pewnie o tym nie pomyślał i szybko by z tego zrezygnował.
Spojrzał na Kate, pochylając się po chwili nad ciałem.

- ...no to może kiedy indziej się dowiem - powiedział i się zastanowił.
- Mam to liczyć jako trzecią randkę? - spytał. - Zabójczą? - dodał zaraz, by się jakoś rozweselili. Z nerwów mu chyba na żartowanie przyszło, a to nie było zbyt dobre.
Jools kawałek przeciągnął ciało, by odnaleźć klucze do samochodu.
- Otwórz bagażnik, bo dobrze będzie to sprawnie ogarnąć - polecił, naciągając rękawy i zaraz koszulkę czy bluzę umarlaka, aby ją zaciągnąć na głowę, by nie poplamić bagażnika auta. - Podjedziemy pod szopę. Tam zazwyczaj mają jakiś stary sprzęt i śmieci, mimo że na sprzedać. Wiesz, dodatkowe belki i te inne - dodał, choć nie miał pewności.

Bardzo szybko zrozumiał jej spojrzenie i zamilkł.
- Dotykałaś coś gołymi rękoma? - spytał, sapiąc cicho nad ciałem, które wciągnął do bagażnika. Cofnął się w miejsce, gdzie stali, by skopać żwir, aby ślady krwi nie były zauważalne. Kamień też jakoś obrócił. Byle nic nie było widać, powtórzył w myślach.
- Jak dotykałaś to wytrzyj wszystko, co dotykałaś i potem użyj koszulki czy czegoś, by nie dotykać bezpośrednio, żebyśmy nie mieli przekichane. Mówię ci, NCIS, CSI każdemu się przyda, wiedziałem o tym od zawsze - zapewnił, zamykając bagażnik, a broń, którą zgarnął z ziemi wziął ze sobą.
- Jedź pod szopę - polecił.

- No... to, nie?
Jools przyglądał się Kate bacznie i uważnie. Z jakimś dziwnym lękiem i poczuciem adrenaliny, która sprawiała, że czuł się inaczej. Może to było to? Tęsknota za czymś, co człowiek robił, co nie było dobre, ale jakąś dziwną satysfakcję mu przynosiło? Dziwna sprawa. Zwłaszcza, że na co dzień to Reynolds nie wydawał się agresywnym człowiekiem!
- Nie - powiedział, gdy się zatrzymali. Broń spoczywała na jego kolanach, a kierowca się zawahał. - Wysiadaj. Musimy tam razem ogarnąć - napomknął. - Wtedy... ty pojedziesz tym autem i gdzieś je zostawisz, a ja swoim - dodał, wysiadając z samochodu i kierując się do bagażnika.

- Tak. Wyjechać z trupem na środek, rzucić gdzieś daleko od drogi, by go kojoty wpierdoliły czy inne ptaszyska - powiedział Jools. - No, fajnie. Szkoda tylko, że jest to południe, biały dzień o takiej pogodzie i zaraz będzie walić - jęknął. Ciało wyciągnął i przeniósł do szopy, którą trzeba było otworzyć.
Tam wrzucił umarlaka i rozejrzał się za Dawton, samemu chcąc znaleźć coś, by nie zostawić odcisków. Pewnie też trafił na jakieś rękawiczki i zamiast łopaty to pewnie na grabie, a te mu dużo nie dały.
Gdy kobieta była gdzieś dalej, Reynolds kopnął porządniej w szczękę byłego kobiety, a przynajmniej w głowę, by złamać mu żuchwę. Ot, w razie czego.
- Kate? - zawołał, wyglądając zza drzwi szopy i odsunął jakieś bibeloty, które do tych budynków były potrzebne i zapomniane, aby zacząć chować cielsko.

Ledwo spokojnie do tego podchodził. Może nie szarżował jak antylopy w Dolinie by zabić Mufasę (przy czym pewnie na samą myśl Jools by się zapłakał, bo jednak Simba). Wdech, wydech, nie szaleć, nie wariować. Pewnie w kółko tę wersję powtarzał.
- To dobrze.
Wdech, wydech.
Spojrzał na Kate. Zwątpił, zacieśnił usta w wąską linię.
Wdech, wydech.
- Czy masz ochotę czekać do północy ze mną i tym trupem, który zaraz zacznie jebać, bo taki gorąc? - spytał. - Nie? Też tak sądziłem, a lepiej się chyba tutaj pozbyć niż jakbyśmy mieli szaleć tu i tam, prawda? - spojrzał na Kate i jeśli nie miała innego pomysłu to Jools pewnie wziął się za podkopywanie dołków.
Wdech, wydech.

Odzywki Joolsa były odreagowaniem. Na to, co kiedyś zdawało się być normą, a teraz po prostu wróciło. Człowiek nieco inaczej do tego podchodził i - być może - to była kwestia czasu, zanim znowu poczuje się swobodnie. Można by to potraktować jak jazdę na rowerze, choć jest to przykład iście karkołomny.
Spojrzał na Kate i pokręcił głową.
- Nie, o ile dany świadek nie ma zamiaru mnie wciągnąć we większe bagno - powiedział po chwili, ale zaraz się uśmiechnął.
- Jakoś... jakoś to będzie - pokiwał głową, jakby chciał samego siebie zapewnić. A może grał i udawał, że jest zmartwiony?
Kopał dalej.

- Jeden świr? - powtórzył, nieco zmachany, bo machanie łopatą tu i tam, przerzucanie tego i owego no to człowieka mogło zmęczyć. Zasapał się nieco i wsparł się o trzon łopaty. - Aha - powiedział, nieco czerwony na twarzy i z powrotem wrócił do machania w tę i nazad.
- O co ty masz do mnie pretensje, co? To nie mój problem był i mogłem równie dobrze pójść - powiedział, krzywiąc się w niezadowoleniu, ale zamilkł i dalej kopał. Aż uznali, że wystarczy i mogli wciągnąć zwłoki do dołu, by zająć się zakopywaniem.

To na pewno mu pomagała kopiąc. To, że miała mniej siły czy coś - nic dziwnego, była kobietą i nie przypominała Auguste, która pewnie za tę dwójkę wykopałaby szybciej nieoznakowany grób na gospodarstwie.
Jools nie wiedział czy ma się lepiej czuć, czy gorzej. Pewnie po prostu wolałby to mieć za sobą. Oglądanie CSI się przydaje, podobnie jak praca alternatywna sprzed paru lat.
- Dobra, spoko - mruknął i pewnie jak Dawton się zatrzymała to i on, wbijając w niewielką górkę łopatę.
- Wydaje mi się, że jakby był twój to by się tak nie upominał. Przynajmniej część mogłaby być twoja, no ale... nie moja sprawa. Niby - wzruszył ramionami.
Autorka wzdycha nad tym, jak romantycznie musieli wyglądać. Może świetliki gdzieś popierniczają?

Jools się pokręcił i podskoczył ze dwa razy w miejscu, coby robactwo z niego zlazło.
Sapnął raz jeszcze. Wdech, wydech.
- A chociaż warta tego była? - to znaczy - ile tej kasy było, że tak Kate się wzbraniała.
Trochę ciała już było zasypane. Piach zakrywał głowę, tors, teraz powoli przesłaniał nogi nieżyjącego mężczyzny Kate. Jools przystopował, kiedy zadała pytanie. Musiał zastanowić się, o co jej chodzi.
- Nie - powiedział zgodnie z prawdą. - Trzeba się jej pozbyć, więc to załatwię jakoś. Chyba że ty chcesz - spojrzał na Dawton. Kolejny romantyczny moment.
Łopatę wbił w górę, przechylając się nieco ku Kate.
- Boisz się, że będę chciał cię sprzątnąć, Katie-Kate? - spytał.

Ebenezer Reynolds, bo przecież tak nazywał się Jools, przyglądał się bacznie Kate, jakby chciał dostrzec cokolwiek na piegowatej twarzy kobiety.
- To dobrze.
Wrócił do zakopywania, co szło znacznie sprawniej.
- Bo nie mam zamiaru - dodał z uśmieszkiem, zerkając znad trupa na Dawton i zgarniał już piasek do dołu, który zanikał. Wystarczyło teraz odpowiednio ukopać, wyklepać i zasłonić.
- Boże, kurwa, obowiązkowo prysznic - westchnął do siebie z jękiem. Musi się wymoczyć!

Wystarczająco zestrachana była w tym momencie. Dodatkowy stres mógłby być dla niej niewygodny, jak i dla samego Joolsa, który nieco piachu wysypał z oddali, aby nie było widać, że tam było ruszone jakkolwiek. Potem, w tamto miejsce, przestawili to, co wcześniej stało.
Łopatę wytarł z odcisków, które mogły się znaleźć i odrzucił gdzieś na bok, wychodząc powoli i zacierając ślady.
- Czekaj - powiedział, wyciągając telefon. - Weź spisz numer. Jak pozbędziesz się auta to daj znać - mruknął. - Zostaw je gdzieś na uboczu, pustej drodze, by sobie ktoś wziął lub zezłomował czy coś. - I czyść z odcisków - dodał, samemu pewnie coś tam grzebiąc przy aucie tego faceta. - Albo nie wiem, załatw sobie lewe blachy i możesz cieszyć się nowym samochodem - zaproponował, rozkładając ręce.
Już chciał iść, ale się cofnął.
- Mam nadzieję, że czwarta randka będzie... spokojniejsza - uśmiechnął się i skierował do swojej Impali, by odjechać.
Pewnie wziął kamienia, którym zabił, aby się pozbyć gdzieś indziej. Taki bzdurny pomysł mu wpadł do głowy.

/zt