Droga do Old Whiskey - Apache Road

First topic message reminder :

Dwupasmowa droga szybkiego ruchu, która prowadzi przez bezkresy pustyni. Droga jest dość kręta, ale zdarza się, że również odcinki całkiem proste ciągną się przez parę mil. Tablice odmierzają odległość do miasteczka. 
Łączy sie ona z Apache Road, która prowadzi z Old Whiskey do Appaloosa City.

- A w sumie... przekonasz jak się zatrzymamy - mruknął i wskazał na stację benzynową, która rysowała się przed nimi.
- Zatankuję.
Jak powiedział, tak zrobił; zjechał i zaparkował przy jednym z dystrybutorów, polecając Liluye by wysiadła.
- W torbie mam portfel. Kup wodę i... jak masz ochotę to coś do jedzenia - dodał, ruchem głowy wskazując na niewielki budynek sklepowy. 
Na pace faktycznie była sportowa torba, wypakowana ubraniami Victora i jakimiś szpargałami między którymi znajdował się wspomniany portfel.

- Mam portfel - poinformowala go, wysiadając. Nie kupuje telewizora tylko wodę. Zaszła do sklepu i przeszła się między półkami wybierajac dwulitrową butelkę wody niegazowanej (w sumie nie wiedziała jaką Victor woli, ale sama preferowała taką, więc trudno). Potem zgarnęła jakieś batoniki i.. o. lody. Wygrzebala z zamrażarki świderka na patyku i zapłaciła za całość, rozpakowując od razu loda, bo jeszcze chwila i zacznie się rozpuszczać. Poprosiła przy okazji chusteczki i wyszła przed budynek w ten niemożliwy skwar. Rozejrzała się za Victorem chcąc go zapytać czy też chce loda (nie wyobrażajcie sobie za wiele).

Victor w ogóle nie pomyślał o robieniu laski.
Na prawdę!
- Jasne - odparł i skończył tankować. Potem sam sięgnął po portfel z torby i przeszedł się by zapłacić za benzynę. 
Gdy go nie było, Lil mogła zauważyć, że mężczyzna zatankował nie tylko samochód ale i jeden z kanistrów.

Odstawiła to oc miała do samochodu. I została tam kilka sekund dłużej, ogarniając wzrokiem wszystko. Kusiło ją, żeby zajrzeć na pakę ale się powstrzymywała. Po co zabrał swoje rzeczy, skoro mieszka w motelu? Po co ten kanister? Czy droga będzie aż tak długa? Wróciła do sklepu i dokupila jakiegoś loda dla Victora, płacac za niego o ile ten nie wzial go na swoj rachunek przy płaceniu za benzyne.

- Gotowa do dalszej drogi?
Victor bez słów wyjaśnienia skierował się do samochodu. Chyba jakoś nie czuł, że musi mówić cokolwiek Liluye. Chyba, ze ta zacznie go zadręczać pytaniami.
Zatankował kanister na pakę i ponownie zasiadł za kierownicą, czekając na dziewczynę.
- Kiedy ostatnio wyjeżdżałaś poza Old Whiskey? I nie mówię o Appaloosa.

Dojadła loda i usiadła na swoim miejscu. Spojrzała na Victora i zastanowiła sie dłuższą chwilę.
- Dawno - stwierdzila w końcu, bo w sumie nie pamiętała kiedy to było.
- Czemu pytasz? Wywozisz mnie aż tak daleko?

- Na pewno poza góry - wskazał palcem na drogę przed nimi. 
Nie czekając na słowa Lil, odpalił silnik i wyjechali ze stacji.
- Nie martw się, odwiozę cie przed śniadaniem.

Trochę.. jej to nie pasowało. Moira czekala.
- Hm. To ja zadzwonię, bo pies został w domu, a trzeba z nim wyjść - wyciagnęła telefon i spojrzała na wyswietlacz. - Albo napiszę w sumie.. Dlaczego aż tam?

- Jeśli ktoś z nim jest, to pies sobie poradzi - powiedział - teraz to ja cię wyprowadzam. Do świata. Bo on sam do ciebie nie wyjdzie.
Spojrzał na nią i ponownie się uśmiechnął.
- Jesli nie tam, to gdzie? W Old Whiskey chyba za dużo wspomnień.

- Wolę dać znać, że mnie nie bedzie.. to nie jakiś burek.. tylko kawal problemu. .zresztą widziałeś ją. Potrafi sobie okręcić człowieka wokół palca, jak ten nei wie co ma robić - skonczyla pisac i schowala telefon w torebce.
- Może masz rację - przytaknęła. OW było pełne wspomnień i na tę chwilę niekoniecznie tych dobrych. Ziewnęła, zasłaniajac usta ręką.

- A czy to teraz twój problem? To problem tego, co się nią zajmuje. Psu nic nie będzie, to powinno się liczyć. A ty... skupiasz się na sobie. 
Westchnął głośno. Radio milczało, Victor ściszył je na tyle, że do ich uszu nie dochodziła żadna muzyka. 
Silnik był ich orkiestrą.
- Zmęczona? - Spytał.

- Tak, mój problem do końca jej życia. Chociaż nie uważam jej za problem. Tylko innym z nią ciężko - uśmiechnęła się lekko - ale masz rację. Nic jej nie będzie.
Splotła ręce na piersi, zjeżdzając troche na siedzeniu.
- Mhm.. - mruknęla tłumiąc kolejne ziewnięcie - Niestety prawie caly czas jestem zmęczona

- To śpij... pojedziemy jeszcze chwilę - odpowiedział - ja zawsze zasypiam w samochodzie, gdy jadę jako pasażer. Skorzystaj z tego przywileju.

- Gorzej, że musisz prowadzic też z powrotem - pogrzebała przy siedzeniu i połozyla je trochę, żeby jej było wygodniej.
- Bo ja nie mogę - mruknęla jeszcze, obracając sie na bok, zsuwając buty z nóg i podciagając stopy na siedzenie. Skuliła się w mało wygodnej pozycji i pewnie szybko przysnęła.

- O mnie się nie martw - powiedział cicho, lecz nie wiedział, czy Liluye jeszcze słyszy. Uśmiechnął się sam do siebie i przyspieszył, spoglądając na zegarek...

/zt - http://www.oldwhiskey.pl/t110-arizona-drive

/dom rodziny de la Fuente

Lola była totalnie wysrana. To oczekiwanie było najgorsze. Nie miała pojęcia, czemu nie wykorzystała tego momentu na ulotnienie się z domu i odjechanie w stronę zachodu słońca i pomarańczowych piasków pustyni. Chyba ze stresu mózg przestał jej pracować.
Miała wrażenie, że Skittles totalnie źle to wszystko odebrał. I że trochę przesadza. Nie była przecież płatnym mordercą, no halo!
Owszem, była przestraszona, a ta cicha atmosfera w końcu zaczęła sprawiać, że zaczęła się denerwować. Ale nie na zasadzie większego strachu, tylko zaczęła być po prostu zła. Co on sobie wyobrażał? Że będzie ją tak bezczelnie uprowadzał? Że niby taki z niego groźny gangster? Pfff! Znała go, cała ta otoczka mogła iść się walić! O!
Założyła ręce na klatce piersiowej, wbijając się w fotel i siadając na nim nisko. Patrzyła za szybę.
-Jeżeli myślisz, że byłam na tym meczu Duck'a, by znaleźć coś na ciebie, to masz problem ze sobą. Świat nie kręci się wokół twojej persony.-syknęła.-A zwłaszcza nie mój!-dodała, odwracając głowę w jego stronę.
-Dlatego lepiej, byś zawrócił, bo muszę oddać Naiche samochód.-zarządziła, siląc się na pewny siebie ton.
Zaraz potem jednak znowu wbiła się w siedzenie i miała ochotę zniknąć.

Słowa Skittlesa o domniemanym powodzie, dla którego Lola  przyczepiła się do Ducka wydawały mu się na tamten moment jedyną, sensowną wymówką, jaką mógł sprzedać Selenie. No cóż, przynajmniej była logiczna, a Lola właśnie dzięki braku logiki w jej próbach bajerowania jego matce wpakowała się w kłopoty.
Skittles się nie odzywał, nie dlatego, żeby sprawić że atmosfera między nimi stanie się jeszcze cięższa, ale dlatego, że jego ściśnięte do granic gardło nie przepuściłoby żadnego słowa.
Nie myślał wcale o Loli, ani o żadnej 'karze' dla niej. Jego głowę wypełniały myśli o jego matce i synu. Starał się oddychać głęboko, bo mało brakowało, by rozpłakał się jak dziecko.
Zignorował słowa Loli. Kierował się w stronę Old Whiskey, by po prostu odwieźć ją do domu.
zt --< osiedle przyczep

> ze szpitala

Jechała powoli, gdyż miała słabą widoczność spowodowaną przez łzy w oczach. Do tego muzyka w radiu znów grała głośno, a z jej ust leciały coraz to bardziej wymyślne przekleństwa. Kilka razy kierownica tez dostała bęcki.

> OW

- tak. O loco, o was... dostałam plik zdjęć, jakiś przestępców czy coś takiego. pytał czy któryś jest od was i inne takie. o to czy słyszałam o jakiś tam akcjach, napadach czy cos. W sumie to może i dobrze, że mi Loco nic nie mówił. Nie musiałam kłamać.

<- Brzoskwinka

- wiem, ale niczego się nie dowiedzieli - Uśmiechnęła się do Willa.
- w sumie na zdjęciach były trzy osoby, które kojarzyłam.. no ale tego nie muszą wiedzieć. A Loco przekazałam to o co prosiles.
Obserwowała drogę przed nimi.
- co robiłeś, jak ci przeszkodzilam?

- nie... - nie bardzo im wychodziło rozmawianie.
W słuchała się w muzykę, ale słowa Parkera kompletnie wybily ja z rytmu.
- co?! Serio!? - spojrzała na niego z niedowierzaniem.
- albo ja jestem pijana i nie rozumiem ironii, albo ty jesteś zadziwiająco bezpośredni.

- Ale ty jestes nienormalny.. żeby odbierać w takim momencie.. - pokręcila głową.
- No może i tak.. - zerknęła na tył - Ale tamta kanapa i tak wygląda całkiem wygodnie - w sumie była zmęczona, zestresowana i chciałaby odpocząć. Ale nie bedzie mu zasypiać w samochodzie. Ziewnęła przeciągle zasłaniając twarz dlonią.
- Nieee.. to lepiej mów mi prawdę. Nawet taką. Tylko teraz jak będziesz mówił, że coś liczysz to będę pytać czy na pewno - parsknęła rozbawiona.