Słodka Brzoskwinka

First topic message reminder :





Stan na 2017 rok:
Nowy właściciel - Clyde Sawicky

---

Słodka Brzoskwinka to jeden ze słynniejszych klubów w mieście. Stał się popularny do tego stopnia, że postanowiono zaostrzyć selekcję, gdyż klub nie był wstanie pomieścić wszystkich, którzy chcieli przyjść na imprezę! Jednak to nikogo nie odstraszyło – wręcz przeciwnie! Brzoskwinka stała się jeszcze bardziej elitarna i wielu stawia sobie za punkt honoru przekroczenie jej drzwi.
Jeśli uda Ci się już dostać do środka, oniemiejesz z nadmiaru różowego koloru, mieszającego się z żółtym i pomarańczowym światłem. Neony nad głównym barem migocą równie intensywnie co lampy nad parkietem. Jak już przyzwyczaisz się do kolorystyki wnętrza, na pewno zachwycą cię wymyślne drinki przygotowywane przez znanego w całym mieście barmana Maxa; a gdy wychylisz pierwszy kieliszek, ruszaj do tańca, by całkowicie się zapomnieć!


Weekendowe imprezy w Brzoskwince to drogie, kolorowe alkohole, celebry ci w salach dla VIP-ów i śmiało wyginające się tancerki w różowych spodenkach. Można by nawet powiedzieć, ze arizońska pustynia zamienia się tu w kalifornijską plażę. Miejscowi biznesmeni i śmietanka towarzyska wydaje swoje brudne dolary, a dzieci bogatych rodziców wychylają kolejne szoty kupione dzięki fałszywym dowodom. Zresztą, pojęcie fałszu jest tu powszechnie znane i nawet lubiane...a właścicielka, pani Smith, dba o to, by nikt o tym nie zapomniał.



Żeby się dostać do klubu, należy przejść selekcję. Mnożnik na charyzmę: Charyzma + k6 * 5. W zależności na którą salę/loże chcesz się dostać, należy przekroczyć dany próg:

- Szefa! Pani poczeka!
Jebs. Drzwi przed nosem Cath znowu się zamknęły, a kobieta musiała trochę poczekać nim znowu ktoś się w nich pojawił. 
Wreszcie Hernandez została przed sprzątaczkę zaproszona do środka. Wprowadziła blondynkę na zaplecze a stamtąd - do garderoby tancerek. Jednak nie spotkała tam wypindrzonych babeczek, a białego mężczyznę w garniturze. Lat koło czterdzieści, włosy nieco niedbałe, kędzierzawe. Siedział przy jednym z luster i palił papierosa. 
- Pani od świecidełek, tak? - zapytał, uważnie przyglądając się Cath.

Ruszyła posłusznie za sprzątaczką, która zaprowadziła ją do pomieszczenia dla tancerek. Proszę, proszę. Zapewne ogrom kolorowych i błyszczących ciuchów nieco ją przytłaczał, ale to nie na tym skupiła całą swą uwagę. Stała przed obcym mężczyzną. Zanim odpowiedziała, zmierzyła go wzrokiem i zmarszczyła lekko brwi. Gościu od świecidełek był teraz jakimś szefem Słodkiej Brzoskwinki? Cała sytuacja była dziwna i Cath ciężko było się odnaleźć w starym miejscu z "nowym szefostwem".
- Tak. Pan od świecidełek też? - skrzyżowała ręce na piersi. - Mam do sprzedania sporo ładnych błyskotek. Ale czy jest Pan osobą na pewno zaufaną?
Uniosła brew w pytającym geście. Nic się nie zmieniła. Nadal niewyobrażalnie wysokie mniemanie o sobie i ignorancja.

Mężczyzna wstał, zagryzł mocniej papierosa w ustach i wyciągnął rękę w stronę Cath.

Wysunęła wypielęgnowaną dłoń stronę Sawiskiego, by się przywitać. Nieufność swoją drogą, ale jak już leci wymiana nazwisk to uprzejmość wymagana.
- Tak, zgadza się. Dziękuję - przysiadła na przygotowanym krześle i rozejrzała się raz jeszcze po pomieszczeniu. Trwałaby tak w zawieszeniu, gdyby nie kolejne słowa mężczyzny. Spojrzała na niego roztargniona i zamrugała oczami.
- Tak, tak, oczywiście - sięgnęła do torby i wyciągnęła bardzo dokładnie zapakowany pakuneczek. Samo rozpakowywanie trwało dobrą minutę, by oczom Sawickiego ukazały się świecidełka. - Wymienić na gotówkę bym chciała. Wszystko prawdziwe, żadnych podróbek broń Boże.

Mężczyzna uważnie przyglądał się jak Cath rozpakowuje świecidełka. gdy już na toaletce pojawiły diamenty i perły, Sawicky z niezwykłym namaszczeniem sięgnął po jedne z naszyjników. 
Z kieszeni spodni wyciągnął lupę i przyjrzał się uważnie biżuterii. Długo milczał.
- Piękne. Jest pani pewna, ze nie chce sobie czegoś zatrzymać?
Uśmiechnął się i wyciągnął do kobiety jedną z kolii.
- Ta by pasowała.

Milczała, gdy uważnie oglądał biżuterię. Siedziała wyprostowana jak struna i nerwowo podrygiwała nogą w obcasie. Przyglądała się mężczyźnie, a gdy zaproponował, by zatrzymała coś z tego to potrząsnęła pośpiesznie głową.
- Biżuterii mam wystarczająco - odpowiedziała. Wizja jak zakłada któryś z tych rzeczy ją odpychał. Nie było pewności czy czegoś nie nosiła Pani Smith. Choć było to mało prawdopodobne. Raczej nie oddałaby drogocennej biżuterii, ale Catherine wolałaby nie ryzykować. Tę najważniejszą biżuterię miała nadal ze sobą. Wisiorek od Smitha. I więcej nie potrzebowała.
- Nie, nie. Nie chcę nic z tych rzeczy. W grę wchodzi tylko i wyłącznie sprzedaż - odpowiedziała pośpiesznie. - To jak? Co mi Pan zaproponuje? Piękne świecidełka, prawda?
Zagaiła, dorabiając wartość biżuterii jednym ze swoich najpiękniejszych uśmieszków.

Uśmiechnął się kącikiem ust, odkładając kolię. Znowu o czymś myślał.
Mimo tego zastanowienia się, decyzję pewne podjął już na samym początku ich spotkania. Tak tylko, grał na zwłokę. Nie wiadomo z jakiego powodu.
- Dobrze. Za te cuda mogę dać pani.... pół miliona. W gotówce. 
Spojrzał na Cath, czekając na jej reakcję.
- Uczciwa cena?

Kobieta mało nie spadła ze stołka, gdy usłyszała kwotę. Co prawda żyła w miarę luksusowy sposób, ale większość pieniędzy było jej męża na codzienne rzeczy i ewentualnie ładne ciuszki. Takiej kwoty w całości dla siebie nigdy nie miała. Szybko też policzyła kwotę dla siebie. O matko.
Spojrzała raz jeszcze na całą wyciągniętą biżuterię, by przeliczyć ich wartość, bowiem sklepy jubilerskie miała w małym palcu. I zapewne wyglądała w taki sposób, gdy wokół niej zaczęły pojawiać się trudne działania matematyczne.
Chyba się zgadzało. Dzieląc na trzy, będzie niezła sumka. Tak, tak, bo Hernandez planowała nie kantować Smitha tylko być uczciwą (niedoczekanie!) i zrobić tak jak ją poprosił.
- Dobrze, zgadzam się - odpowiedziała krótko.

Mężcyznza uśmiechnął się szeroko. Zapakował świecidełka, otstrożnie, zeby niczego nie zarysować i nie popsuć.
- Doskonale. Pani chwilę tu zaczeka.
Wstał i pozostawił na moment Cath samą w garderobie. Na szczęście nie zabrał ze sobą biżuterii, więc chyba... nie miał zamiaru jej oszukać?
Minęło niespełna 5 minut. Sawicky wrócił z walizką. Położył ją na jednym ze stoliczków. Gdy otworzył, oczom Hernandez okazała się gotówka. 
- Tylko... jeszcze jedno - dodał szybko, wciąż trzymając ręce na walizce.
- Umówi się pani ze mną dziś na drinka.

Oczy jej się zaświeciły jak tylko Sawicky wrócił z walizką wypełnioną po brzegi gotówką. Jednak nic w życiu nie było takie łatwe, tak i teraz. Na słowa mężczyzny o jakimś drinku Hernandez mimowolnie się skrzywiła i zmarszczyła nos. Śmierdziało jej tutaj jakimś podstępem.
- Chyba Pan nie rozumie - uniosła dłoń, a facet został oślepiony wielkim brylantem na pierścionku oraz czystym złotem obrączki. - Że za bardzo to ja nie mam czasu na drinki z obcymi ludźmi. Mojemu mężowi nie spodobałoby się to. Chyba nie jest to wymóg kupna biżuterii?
Zmrużyła oczy, wpatrując się w niego z nieufnością. Nie musiał wiedzieć, że ona to miała męża w dupie i zdradzali się nawzajem nagminnie. Ale obrączka była i mogła w ten sposób wywinąć się sprytnie z niechcianych, właśnie takich, drinków.

Mężczyzna uśmiechnął się lekko, mrużąc swoje niebieskie oczy. Coś w nim było takiego, że wyglądał trochę nierealnie w tym cały burdelowym świetle.
- Jasne, rozumiem - mruknął, zamykając walizkę. Jednak jej nie zabrał, a wręcz przeciwnie; podsunął ją bliżej Catherine.
- W umowie nie było nic o drinkach. To tylko taka dodatkowa propozycja. Bonus. Tyle, że...
Przyjrzał się jej dłoniom, chwilę wpatrując w obrączkę i diament na serdecznym palcu.
- Tyle, ze ja raczej bym zapytał, czy to pani ma coś przeciwko, a nie czy mąż. Jakby mnie jego zdanie obchodziło, to bym go osobiście zapytał. Wie pani.... byłbym w stanie to zrobić.

Uniosła brew. Co ten gościu kombinował. Od początku wydał jej się dziwny i za bardzo nie wiedziała co powinna dalej zrobić. Ale jeśli... Ale jeśli on miał jakieś informacje na temat Smitha? I nagle propozycja wydała się na tyle kusząca, że Cath sięgnęła do torebki. Chwilę później na stole leżała jej wizytówka z numerem telefonu, wyciągnęła długopis i napisała na odwrocie swój prywatny. Podsunęła Sawickiemu pod nos, jednocześnie przesuwając walizkę jeszcze bliżej siebie.
Chwyciła za rączkę i wstała.
- Proszę dzwonić w takim razie - odpowiedziała z uroczym uśmieszkiem. Już ona miała w tym swój cel. - Czy to wszystko?
Stuknęła obcasem.

Sięgnął po wizytówkę, spoglądając na numer, po czym wsadził do wewnętrznej kieszeni marynarki. Uśmiechnął się.
- Tak jak mi mówiono - dodał pół szeptem - wspaniale się z panią robi interesy.
Mężczyzna ją jeszcze odprowadził do drzwi, mówiąc, że powinna od razu kierować się do domu. A pieniądze później schować w depozycie.
A gdy ich drogi się rozeszły, to minęło ledwo kilka godzin, a pan Sawicky wysłał wiadomość, zapraszając Cath do "Brzoskwinki" do prywatnej loży. Dodając, ze może wziąć ze sobą koleżankę, jeśli ma takie życzenie.

Na pewno planuje od razu wrócić do domu. Ścisnęła dłoń na uchwycie walizki i pożegnała się z Sawickim , aby po chwili ruszyć do samochodu. Gdy tylko do niego wsiadła zablokowała drzwi, by przypadkiem nikt jej nie napadł na światłach. Mając taki hajs w samochodzie można popaść w lekką paranoję, trzeba to było jej wybaczyć. Po chwili odjechała.
zt