Bar i salon gier "Chaco Taco"

First topic message reminder :

Chaco Taco to jedno z ulubionych miejsc mieszkańców Old Whiskey. To za sprawą licznych maszyn, które pochłaniają skromne pensje w zamian za kilka minut rozrywki i nadzieję na wygraną.
Jest to budynek wolnostojący, ogłaszający się krzykliwym szyldem. Na pierwszy rzut oka wydaje się zaniedbany, tylne ściany pokrywa graffiti - jednak wewnątrz prezentuje się jednak nieco lepiej. Można tu usiąść przy białej ladzie i zamówić specjalność: czekoladowe tacos! W ofercie znajdują się też tortille i inne przekąski. Wybór alkoholi nie jest zatrważający: głównie piwo, tequila i różne kolorowe drinki. Część lokalu zajmują białe, plastikowe stoliki i krzesła, tyły zaś to strefa rozrywki. Są tu dwa stoły do gry w piłkarzyki, kilka jednorękich bandytów, flippery (znane także jako pinball) i parę symulatorów, dzięki którym zagramy w strzelankę lub wyścigi samochodowe.

---

JEDNORĘKI BANDYTA  

1. Grę na Jednorękich bandytach można przeprowadzić w dwóch lokacjach w Old Whiskey – Chaco Taco i Kasynie.
   
2. Żeby rozpocząć grę, należy napisać posta zaczynającego w jednej z powyższych lokacji oraz określić jaką stawkę pieniężną wprowadza gracz przez losowaniem. Jedna stawka = jedno losowanie.
   
3. Minimalna stawka – 1$, maksymalna – 100$ (na jedno losowanie).
   
4. Po określeniu stawki, gracz wykonuje potrójny rzut kostką w temacie RZUT KOŚĆMI, ustawiając opcję „Jednoręki bandyta”. Po prawidłowo wykonanym rzuci, powinny się pokazać trzy grafiki przedstawiające obrazki charakterystyczne dla Slot Machines. 
   
5. Żeby wygrać, musisz wylosować trzy identyczne obrazki. Każda grafika ma przypisany swój mnożnik, to znaczy, są one odpowiednio punktowane, co jest opisane w tabelce poniżej. Gdy wylosujemy już 3 identyczne obrazki, mnożymy swoją postawioną stawkę przez określony mnożnik – to daje naszą wygraną. Uwaga, liczą się tylko te pieniądze postawione bezpośrednio przed wygranym losowaniem.
   
6. Np. Jeśli wylosujemy potrójny symbol „7”, stawiając wcześniej 100$ - wygrywany 700$.
   
7. Wszystkie wygrane oraz straty wpisujemy w RACHUNKACH.   
   
   

Symbol	Wartość
Czereśnie	*2
Cytryna	*3
Banan	*4
$	*5
BAR	*6
7	*7
Dzwon	*8
Serca	*9
Koniczyna	*10

---

Na szczęście dla Cath, Smith był na tyle wkurwiony, żeby nie reagować na to, że powiedziała o jego córkach "gówniarze". Co jak co, ale tylko on ma prawo tak gadać. 
W telewizji pokazali jak Gabrielle wyskakuje z bronią na jego dzieci.
- O kurwa, ale ta to pierwsza dostanie - odgrażał się.
- Gdzie ich wiozą? Ja pierdolę, nie wiem czy mam drobne - spojrzał do portfela, szukając kasy na kaucję.

- Nie ma sprawy, to był dobry moment - odparł, kiwając mu głową niemal w podzięce. Zawsze jak chciał być miły i odezwać do rodziców, to potem trochę żałował, bo matka zaczynała opowiadać historie swoje, sąsiadów, siostry, z pracy, o nadchodzących imprezach, i kiedy nas odwiedzisz, i po pięciu minutach miał dość. Ale bardzo lubił swoją rodzinę.
- Em, nie, no, nie wiem. Może. Jak będę, ehehe, w nastroju - poruszył brwiami. Kurczę, nie wiedział co zrobić. Zresztą, młoda Ramirez siedziała w pierdlu.
- Ale spokojnie, ja przynajmniej nie będę mówił o kupowaniu tamponów - uprzedził, czując, że pakuje się w tą głupotę zupełnie niepotrzebnie. I gdy Jools wyciągnął do niego dłoń, chwilę się wahał. Nie no, kurde, bez sensu.
- Vincent Vega - odparł, parskając cicho pod nosem i kręcąc w rozbawieniu głową. - Nie wolisz piwa? - spytał, unosząc po chwili swoją szklankę.

- Prawda, prawda - kiwnął głową. On ten dramat przeżył raz czy dwa. Raz, jak siostra zaczęła histerię, że się absolutnie nie ruszy, bo umiera, i on biedak musiał zaiwaniać do West Marketu. Dla nastolatka to był najgorszy możliwy spacer wstydu. I raz z którąś z jego byłych. I raczej nie kwapiłby się, by dzielić się z tym z połową miasteczka. Bo by go jedna z drugą zabiła, hehe.
- Nie upierałem się przy tym zbyt stanowczo - zaśmiał się. - Jeżdżenia? Coś poza radiem?
Vincent nie był chyba aż tak na bieżąco z audycjami (ani ja, więc nie wiem, ile on tam opowiada o sobie). Upił parę łyków i zastanowił się nad odpowiedzią.
- Zdecydowanie omyłkowo. Wyszedłem w ten deszcz, wpadłem na was, Consuela zasypała mnie swoimi wizjami... I nie byłem pewien, o co chodzi, więc - wzruszył ramionami. - Muszę przyznać, że to chyba najdziwniejsza i najzabawniejsza rzecz, jaka mi się tu zdarzyła do tej pory.

- Ach... Fajna sprawa. Podziwiam, naprawdę, bo naprawdę fajnie prowadzisz - kiwnął głową z uznaniem. Radio było najlepszą częścią laboratorium, a grunt to dobra muzyka przy pracy.
- Też zostałeś Glassem? Najwyraźniej Consuela nie mogła się zdecydować - zaśmiał się i znów popił alkoholu.
Trochę mu mina zrzedła po wniosku Joolsa. W sumie. Miał rację. I to było cholernie smutne.
- No, hm, ponad pięć lat będzie - mruknął, drapiąc po policzku, który powoli robił się szorstki. - I fakt, to smutna sprawa. I smutna sprawa z tą Consuelą, swoją drogą - dodał, dopijając piwo i przy najbliższej okazji prosząc kelnerkę o dolewkę.

Zaśmiał się pod nosem i obrócił do kelnerki, dziękując za nowe piwo. Chwilę zastanawiał się, który tam był zarośniętym chomikiem, ale szybko sobie przypomniał.
- Tamten to w ogóle wyskoczył nie wiadomo skąd. Chyba nawet Consuela się zdziwiła.
Glasstown Vincent również skwitował śmiechem. W tamtej chwili faktycznie można było posądzać każdego przechodzącego faceta o bycie rzeczonym GG.
- Pierwsze wrażenia? Chyba, że cofnę się w rozwoju, pracując w takim małym biurze... Że generalnie nie ma tu nic i moi przełożeni zrobili mnie w ch... konia wysylając tutaj - westchnął na wspomnienie tych pierwszych tygodni w Old Whiskey. - A twoje, podobne?
Przytaknął.
- Jak miała nie ucichnąć, gdy główna pomysłodawczyni trafiła do stanowego? - mruknął pod nosem.

- No, pusto, pusto - przytaknął. - Dopiero po kilku latach? Nie, ja się wychowałem w mieście, więc Old Whiskey wielkości jednej dzielnicy trochę mnie rozczarowało - przyznał. Chociaż jak się okazało, na brak roboty nie mógł tu narzekać, prawda?
- Z Yumy - dodał.
Motorynkowa śmietanka. Nie brzmiało to zbyt poważnie, toteż Vincent nie zamierzał się nadto produkować.
- Tak jest, właściwie cała. Stąd taka względna cisza u nas, co nie, bez ryku motocykli - mruknął i znów sięgnął po piwko. Względna cisza, bo przecież problemy się z nimi nie skończyły! Vega dalej przeżywał zdarzenie sprzed paru dni.

- No, wypocząć to ujdzie. Starsi zostają, młodzi wyjeżdżają, inne priorytety - rzucił, choć patrząc na młode pokolenie Old Whiskowiczów, to nie wszyscy tak znowu palili się do wyjazdu. Tu też nie było się co dziwić, bo do wyjazdu do dużego miasta trzeba było mieć pieniądze i jaja.
- A tak, historia Old Whiskey jest zdaje się dość burzliwa... Nawet teraz - przytaknął, sącząc piwko. Potem pokręcił głową. - Nie no, wymrzeć, nie wymarło, absolutnie zresztą mu tego nie życzę. Ludzie są potrzebni, żeby tu się cokolwiek zmieniało.
Zaśmiał się na uwagę o pogodzie i przytaknął skinieniem głowy. Jeden zerwany dach na rok wystarczy. A Vincent przeżywał, że ostrzelano policję z OW przewożącą więźniów. Licho nie śpi, tududu.

12.02.14 południe

Po nieudanych poszukiwaniach przy szkole Roy postanowił poszukać gdzie indziej. Zaparkował przy barze i tak jak poprzednie zrobił obchód po okolicy, w poszukiwaniu dilera.

Roy zauważył dwóch młodych Latynosów przed barem, jak stali i palili papierosy. Ale nie wyglądali na podejrzanych - rozmawiali, śmiali się, żaden z nich nerwowo się nie rozglądał i tez nikt obcy do nich nie podchodził. Żadne z nich nie wyglądał na mężczyznę z listu gończego.

Roy stwierdził, że lepiej do nich nie podchodzić, bo mógłby zdradzić swoje zamiary. Wsiadł do samochodu i odjechał.

/zt

19.02.14
Popołudniu po kolejnym dni pracy Joan przyszła do lokalu na czekoladowe chaco. Złożyła zamówienie i przysiadła przy stoliku najbardziej oddalonym od automatów do gry. Jak ostatnio często jej się zdarzało, zamiast książki, wyjęła krzyżówki. Tym razem spędziła czas nad jolką od a do z. W międzyczasie jej zamówienie było gotowe. Jedną ręką jadła, drugą uzupełniała kolejne hasła do diagramu. Posiedziała chwilę dłużej, żeby rozwiązać kolejną krzyżówkę, ale jednak atmosfera lokalu nie sprzyjała rozwiązywaniu łamigłówek.
/zt

12.03.2017r.

Rita pchnęła drzwi baru i leniwym krokiem weszła do środka. Bary Old Whiskey były ostatnimi czasy (już dosyć rozległymi, trzeba przyznać) głównym miejscem jej posiedzeń. Nie, że wcześniej było lepiej. Teraz było po prostu znacznie gorzej. A Rita w chwilach olśnienia z bólem zdawała sobie sprawę, że robiła to, czym tak się brzydziła. Że sama siebie brzydziła. I wtedy jedynym ratunkiem było po prostu wyjście na piwo. Albo przyniesienie go do domu. Żeby zapomnieć. Żeby poczuć się lepiej.
Poprosiła o duże piwo i ze szklanicą w ręku zasiadła przy jednym z automatów do gry. W wolnych chwilach, których miała dosyć dużo (bo pracy zacznie szukać od jutra. A potem znowu od jutra. No bo hej, praca tylko na nią czeka, dostanie ją od ręki, a teraz w końcu ma zasłużone wakacje, no tak, czy nie?) chodziła po miasteczku i rozmieniała banknoty na ćwierćdolarówki, żeby móc je potem tracić w jednorękich bandytach.
- Ka-ching - mruknęła, posyłając maszynę w ruch.

12.03.17

Deszcz, zimno, ogólnie wspaniały dzień na małą kawę i whisky w samotniej dziurze na terenie Arizony. Brakowało mu tu porządnego pubu lub chociaż baru, który nie widnieje pod hasłem "koszmar sanepidu". "Chaco Taco" wydawało się najmniej syfiastym miejscem w Old Whiskey i można było usiąść, napić się, wyschnąć, co jest ważne, zwłaszcza jak się Irlandczykiem w starej, szarej koszulce, krótkich, jeansowych spodenkach i na bosaka. Do tego woda lała się z niego jak gdyby wyszedł z basenu.
Był spokojny mimo, że stracił prace, dom, a motor moknął na dworze. Może to i lepiej - nie będzie musiał wracać do Bostonu i pochowają go obok brata. Ba, wymurują sobie mauzoleum i Danny dołączy do nich, choć dostanie miejsce na samym dole. Już mu głupoty biegały po głowię musiał się napić czegoś ciepłego, ale z promilami najlepiej kawy z prądem.
Jak pomyślał, tak zrobił - zamówił pół na pół kawy z whisky, otrzymując dzbanek ciemnej cieczy, odpowiednią ilość alkoholu oddzielnie i dziwne spojrzenie ludzi w lokalu, ale miał to gdzieś. Mogli przywalić się do wszystkiego, począwszy od braku butów po twarz zanurzonego wędrowcy.
Kawa i alkohol są oddzielnie, aby promile nie uciekały z ciepłej cieczy, więc powoli nawali się. Może zejdzie mu się godzina, dwie - miał czas i jeszcze pół baterii w telefonie, więc zrobił sobie "drinka" w białym, błyszczącym kubku i grzał swe ciało od wewnątrz i zewnątrz.

Jacob średnio odnajdował się w Old Whiskey. Nie wiedział co ma ze sobą zrobić w tej dziurze bez perspektyw. Dobrze, że chociaż większość czasu zlatywała mu na pracy, czy nauce, a każdą wolną chwilę spędzał na szwendaniu się z miejsca na miejsce. Dzisiaj padło na chaco taco.
Chłopak nie należał do jakoś za szczególnie towarzyskich osób - przynajmniej od jakiegoś czasu, dlaczego niczym dziwnym był fakt, że prócz Duszków nie znał tu tak naprawdę nikogo.
Przekroczył progi śmierdzącego wnętrza, mijając jakiegoś obco wyglądającego blondyna i grającej na automatach dziewczynie, zamówił sobie coś do jedzenia i usiadł przy stoliku, grając sobie w gniecenie cukierków dla zabicia czasu.
I wyglądając tak pięknie, a może i jeszcze piękniej(!) niż jego własnoręczny stary.

Automat wydał z siebie serię drażniących, zdecydowanie zbyt wesołych i zbyt głośnych dźwięków - by w końcu seria gruszek, wisienek i jabłuszek zatrzymała się, oczywiście bez żadnego zadowalającego wyniku. Rita nie zdawala się zrażona.
Upiła łyk piwa i zerknęła na gościa, który zasiadł przy stoliku z zapasem napojów, które sugerowały, że spędzi tu pewnie więcej czasu niż ona, a także, że będzie latał co dziesięć minut do kibla, bo ile w końcu można w siebie wlać naraz? Siorbnęła kolejny łyk i zaczęła grzebać w torebce w poszukiwaniu portfela. Wrzuciła kolejny pieniążek do automatu i pociągnęła za dźwignię.
Zamiast jednak śledzić wirujące znaczki, zdębiała wbiła wzrok w chłopaka, który przed chwilą ją minął. Nie zwróciła nawet uwagi na wynik kolejnego losowania, które skończyło się już chwilę temu, jak zwykle bez wygranej.
Tak na serio, to zaczęła się zastanawiać, czy przypadkiem nie ma jakichś zwidów. Od tego całego etanolu, który od paru dobrych miesięcy zastępował krew w jej żyłach.
Wdech, wydech, łyk piwa.
Jakby nigdy nic zsuneła się ze stołka, przeszła nonszalanckim krokiem przez bar i wsunęła dupę na kanapę naprzeciwko Jacoba.
- Cześć - rzuciła jakby nigdy nic, stawiając swoje piwo na stoliku i wbijając intensywne spojrzenie wielkich oczu w chłopaka. - Wyglądasz jakby się nudził, więc wiesz - odrzuciła mimochodem włosy na plecy - pomyślałam, że dotrzymam ci towarzystwa! - zakończyła, trzepocząc rzęsami. Bo przecież w Old Whiskey była n a j m i l s z ą osobą pod słońcem!

Zdobył dwie gwiazdki na trzy na aktualnym lewelu. Wynik ten okazał się niezbyt zadowalający, gdyż Jacob wcisnął guziczek retry, by ponownie spróbować swoich sił na tym samym etapie. Zajęcia przerwały mu alkoholowe opary wydobywające się z ust Rity, które poprzedzało świergotliwe powitanie. Chłopak podniósł wzrok na typiarkę, zawieszając go na niej z miną taką, jakby samym spojrzeniem próbował zapytać po co ona się w ogóle do niego dosiadła. No ale nie był takim sukinkotem jak Skittles, więc uśmiechnął się lekko i grzecznie, odpowiadając jej:
- Cześć. - po czym schował telefon do kieszeni, no bo to nie wypada tak gapić się w ekran podczas rozmowy z kimś.
- Jakby nie patrzeć... zgadłaś. - przyznał jej rację, po czym się przedstawił: - Jestem Jacob. - jakos tak się złożyło, że Ritę tylko tutaj widywał, ale nie miał pojęcia kim jest.

Powiedziałbym, że było mu całkiem dobrze - ciepło, sucho, nawet podsechł, ale i tak miał wrażenie, że ludzie lampili się na niego. Jakby był obcy, inny, niczym demokrata na zlocie republikanów. Nawet wlewana kofeina i promile, nie pomagały mu pozbyć się tego uczucia. Miał ochotę bardziej zarąbać tłum gapiów niż uciekać. Najwidoczniej mieszanka działała na niego pobudzająco. Nie miał zamiaru rozbić dzbanka na losowej osobie i rozpocząć walki rodem z drugiej części Matrixa, gdzie każdy się na niego rzuca. Na razie skakał wzrokiem od automatu po grupki ludzi, którzy gadali na barze.
Najczęściej przecinał wzrokiem parę ciemnoskórych, którzy emanowali czymś co sprawiało, że był najbardziej skłonny z nimi przełamać pierwsze lody. Nie był w tym mistrzem, a nawet był anty mistrzem tego, dlatego nie wychylał się i dalej obserwował sytuacje, siorbiąc kawę z łychą. Miał nadzieje, że pomysł na coś spłynie na niego spontanicznie jak natchnienie na artystę.

Wpatrywała się w chłopaczka mało subtelnie, bo hej, czym niby miała się przejmować? W Elmir's Diner słynęła z niekonwencjonalnego, hehe, podejścia do klientów. Dlaczego w życiu poza pracą miałoby być inaczej? Zresztą, nie przejmowała się opinią innych ludzi odkąd przestała ciamkać smocze. A przynajmniej tak sobie wmawiała całe życie.
Wyszczerzyła zęby, ucieszona odpowiedzią chłopaka. Był gówniarzem, ale boże, jakim pięknym! I tak znajomym, chociaż przecież tak obcym.
- Rita - odparła wesoło. Jej nastrój poprawił się w magiczny sposób, od chwili gdy go ujrzała. Ach, bo czyż od tego dzieciaka nie bił jakiś wspaniały blask? Nie, to raczej procenty we krwi, ale nie szkodzi. Rita pociągnęła kolejny łyk piwa i spojrzała na stolik.
- A ty nic nie pijesz? - zmrużyła oczy. - Mają tu dobre koktajle - rzuciła od niechcenia, bo nie była całkiem pewna, czy koleś dostanie alko na legalu.
- Co porabiasz, Jacob? - zadała kolejne pytanie, nim Jones zdążył się ustosunkować do poprzedniego.