Dom Williama Parkera - obecnie: Consueli Ramirez

First topic message reminder :

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Na podwórku znajduje się podjazd.


-----


- No jakby chciał robić dużą ścianę to muszę mieć pozwolenie. Za duże ryzyko... takie małe szablony to se mogę na jedną noc zrobić... - podrapał się po brodzie. W końcu zamalowany czerwony napis i musieli poczekać, aż wszystko wyschnie. 
Przysiadł na ziemi. 
- Motor... to... dobry pomysł jest. Ale kasy brak.

- A, nie wiem ja już tak mam i... kawy? Herbaty? Em, piwa?
Sam nie miał pojęcia jak ma się zachować przy świętym, który wyglądał jak komornik. Az podszedł do kuchennego stolika i zamknął swojego laptopa, jakby się bał, że Will się na niego rzuci i skonfiskuje.
- A... to od pana ten dom, tak? Znaczy, pan po czynsz, czy coś? Bo jak tak, to ja mogę uregulować. Znaczy, jeśli można to ten, żeby nieco obniżyć, bo na przykład wymieniłem okna i zamki i przemalowałem, to trochę wydałem na to.

Proszę się mu nie dziwić - wszak Consuela była spłukana, to nie brał pod uwagę faktu, ze mogła KUPIĆ dom. Podrapał się zatem po głowie, łącząc fakty.
- Słucham? Dać?
Wycofał się do aneksu kuchennego i zaczął szykować kawę. Trochę niezdarnie, bo wysypał nieco arabici na blat zamiast do kubka...

- Pożyczyć? Pieniądze?
Przestraszył się. Will wyglądał na lichwiarza!
- Nie no, nie mówiła, nie spowiada mi się, przecież to, ze mieszkamy razem wcale nie znaczy, ze jesteśmy no nie wiem, eheh parą czy coś, no to mi nie mówi gdzie gna i kiedy będzie ale mogę się zorientować, co nie?
I podrapał się po nosie.

- No, ufamy - odparł. Przynajmniej on jej ufał całym swoim indiańskim serduszkiem.
Spojrzał na kopertę i otworzył szeroko oczy.
-A... o kiedy ona ma to spłacić? - zapytał niepewnie. 
A co jak zaśpiewa 20%?!

Zajrzał do koperty i prawie mu serce stanęło.
- A... a... czy to można na raty rozłożyć - zapytał, spoglądając znad kasy na Willa.
- Wie pan co. Ja... ja to spłacę szybciej, tylko pan jej nie mówi, dobra? Nie chce, żeby miała długi.

Will wcale mu nie pomagał. Trzymał w rękach tę kopertę z kasą i słuchał tego co mówi Will. Może powinien się zaśmiać, ale nawet zapomniał jak to się robi. 
- Nie chcę, żeby wpadła w większe problemy - dodał. Uniósł brwi, słysząc pytanie. Przez myśl mu przeszedł pewien pomysł, ale zaraz potem szybko go wygonił ze swojego łba.
- Em, no coś tam umiem. Kart się nie boję.

No i stało się to, czego się bał. Schował kopertę z pieniędzmi do kieszeni bojówek. 
- Możemy iść gdzieś indziej - powiedział, nie chcąc, żeby faktycznie Consuela ich złapała na graniu o jej długi.

/zt dla obu

/26.09.2013/z siedziby Świętych/rano/

Consuela nad ranem po cichutku, na paluszkach wkroczyła do swojego domu. Wzięła szybki prysznic, wskoczyła w gacie w króliczki i jedną ze swoich kretyńskich koszulek, tym razem z napisem: 'Pieprzyć wszystko, czas na disko!' i legła na swoim łóżku, śpiąc głęboko przez resztę nocy.

/26.09.2013, rano, po pracy u Floriana, który pewnie zabawił całą noc na imprezie ze swoją żoną (bilokacje)


Zaraz po tym jak Consuela usnęła w swim łóżku, Noah wlazł do domu. Tez był padnięty, miał ochotę nawet zasnąć pod prysznicem - tańce z Macareną do północy i usypianie niemowlaka do drugiej wcale go nie bawiło. A potem jeszcze czekanie na imprezowego Floriana, który wrócił półnagi z imprezy. 
Wszedł do pokoju - gdy zobaczył, ze Consuela wróciła, to się rozbudził; bo sobie przypomniał o pieniądzach pod materacem. 
Podszedł do łóżka, przykucnął i zaczął budzić dziewczynę. 
- Ej, Lupita. Obudź się.

Sen Consueli był twardy, jak mięsień piwny Grubego Jima. Twardy jak kupa Tomaszka. Twardy jak orzech do zgryzienia, kiedy zbliżał się termin płacenia rachunków.
Z początku w ogóle nie reagowała, kiedy chłopak ją budził. Dopiero po chwili, kiedy nagle zaliczyła zderzenie ze światem zewnętrznym, zmarszczyła nos, wtuliła się mocniej w kołdrę i przewróciła się na drugi bok.
- Jeszcze pięć minut - wymruczała leniwie, mając nadzieję, że Noah da jej spokój.

Nie dawał za wygraną. 
- Lupita, bo, ja muszę coś wyjąć spod materaca - powiedział cicho, nachylając się do niej. 
- Przesuń dupkę - zasugerował i nieśmiało przesunął wątłe ciało Consueli, by sięgnąć tam, gdzie chciał - pod materac, żeby nie było. Wyjął spod niego kopertę z pieniędzmi.
- Słuchaj... - szepnął, nachylając się nad nią tak, ze jego włosy padłu na jej twarz - już nie musisz spłacać długu u Parkera.

- Jeśli tam schowałeś prochy, to pierdol się, Neo. - mruknęła, nie mając zamiaru się podnosić. Dopiero kiedy poczuła włosy chłopaka w nosie i poczuła zapach pieniędzy otworzyła oczy i podniosła się na łokciach do pozycji siedzącej. Zamrugała kilkukrotnie.
- Jak to? - zapytała marszcząc brwi i wpatrując się baranim spojrzeniem w plik banknotów, które Noah wyciągnął z koperty.

Usiadł na łóżku obok Cosnueli i pokazał jej pieniądze.
- No... bo ja.. ale proszę cię nie złość się - zaczął szeptem, spoglądając w stronę drzwi. Potem wstał, podszedł do nich i je zamknął, jakby bał się, ze Howahkan ich bezie podsłuchiwać. Potem znowu wlazł do łóżka Consi, jak to jakiejś tajnej bazy.
Może nawet sobie zrobili bazę. 
- Bo... ja wygrałem twoje długi.... w pokera.

Consuela słuchała uważnie. Być może, kiedy powiedział, że wygrał jej długi w pokera, kąciki jej ust poderwały się do uśmiechu. Jednak potem zrozumiała, że grał o jej długi w pokera, więc jej brwi znowu zmarszczyły się mocno.
- Grałeś o MOJE długi W POKERA? - zapytała, uderzając w górne C. Parker miał rację - z temperamentem Consueli ta rozmowa wcale nie musi przebiegać aż tak gładko.
- Czyś ty zdebilniał do reszty?! No ja pierdole! - krzyknęła i wylazła z łózka, łapiąc się za głowę. Po chwili cisnęła w chłopaka palcem.
- To moje długi i moja sprawa! Dlaczego ty we wszystko się musisz, kurwa, wtrącać?! I to jeszcze w pokera?! I to jeszcze pewnie z Parkerem!  - prychnęła - Oboje jesteście zjebani, ja pierdole, kurwa! Matko Bosko z Guadelupa, przepraszam, że tak klnę, ale zaraz mnie z tego wszystkiego jebane drzwi ścisną, kurwa! - krzyknęła i wyszła z pokoju, teatralnie trzaskając drzwiami.
Po sekundzie wróciła, wyrywając Noah pieniądze z dłoni. Znowu głośno trzasnęła drzwiami.
Po sekundzie znowu wróciła i przytuliła Noah w podzięce.
- To ja może zrobię śniadanie. - powiedziała i znowu wyszła. Nie trzasnęła drzwiami tym razem. Dopiero po kolejnej sekundzie wróciła, tylko po to by otworzyć drzwi i ostatecznie nimi łupnąć.

Siedział skulony i nawet nie odważył się dyskutować. Słuchając jej, doszło do niego, ze faktycznie, zrobił głupotę i to wielką. Bo ryzykował strasznie dużo, a nawet nie był pewny czy da radę! Chyba Consuela miała rację - wtrącał się bez sensu. Chociaż z drugiej strony, wtedy, gdy dowiedział się o długu dziewczyny wcale o tym tak nie myślał.
Za każdym razem gdy trzaskała drzwiami, kulił się w sobie. Ale największy wstyd przyszedł, gdy dziewczyna go przytuliła. Wtedy to poczuł się naprawdę zjebany do góry do domu.
W końcu wylazł z łóżka i wyjrzał z pokoju.
- Ja... nie chciałem, żebyś wlazła w większe gówno - powiedział cicho, spoglądając na dziewczynę.

Consuela związała włosy na czubku głowy, nałożyła na siebie fartuch, wstawiła głowę na kawę i z miną jakby miała jeża tam, gdzie nawet słońce wstydziło się zaglądać - zaczęła robić śniadanie.
- Może przestań skupiać się na mnie. Spójrz na siebie. Nie masz ani swojego domu, ani pieniędzy i jesteś jebanym ćpunem. To nie nade mną powinieneś się roztkliwiać, tylko nad sobą. Ja sobie zawsze poradzę. - mówiła, krojąc chleb w taki sposób, jakby zrobił jej wcześniej kuku.
- Nie wpadnę w większe bagno. Nie wpadnę, bo już jestem na samym, śmierdzącym dnie. Przyzwyczaiłam się, serio. - powiedziała, po czym ustawiła patelnię na ogniu.
- Nie chcę żebyś mi już więcej pomagał. Nie czuję się z tym dobrze. - dodała.

Oparł sie o framuge drzwi i wbił wzrok w podłoge. Miała racje. Całkowitą racje. I musiał jej to przyznać.
- Tak... - szepnął - w sumie to jestem zerem. I nie umiem aobie poradzić. Bo nawet nie wiem czy chce być trzeźwy bardziej dla siebie czy dlatego, że ci obiecałem.
Przysiadł pod drzwiami i schował twarz w dłoniach.
- Jak chcesz to moge się wyprowadzić.

- A kto w tym domu umie sobie poradzić?! Spójrzmy prawdzie w oczy, cała nasza trójka jest życiowymi nieudacznikami. Nie mamy pieniędzy, nie mamy rodzin, nic, kurwa, nie mamy. Nawet nasz kot nas nienawidzi. A co najśmieszniejsze - jesteśmy takimi zjebanymi kretynami, że na własne życzenie wpędziliśmy się w to szambo. I pewnie będziemy się w nim taplać do zajebania. Ale wiesz co? Czasem dochodzę do wniosku, że nigdy nie będzie tu wystarczająco źle, dopóki co rano widzę sześciopak Howakhana, dopóki co jakiś czas orientuję się, że tego dnia Wypierdalaj nie naszczał mi do butów i dopóki słyszę te twoje plumkanie na tym gównianym syntezatorze. - mówiła, wymachując co jakiś czas nożem.