Dom Williama

Parterowy dom o niskospadowym dachu pokrytym brązową dachówką. Zbudowany ze dobrej jakości materiałów. Ma dobrą izolację i działającą klimatyzację.
Wchodzi się do sieni, a z niej do dużego pokoju dziennego z otwartą kuchnią. Jest tu też dość miejsca, by postawić duży jadalniany stół. Korytarz po lewej stronie prowadzi do łazienki i dwóch pokoi, a mały korytarzyk przy kuchni kryje małe pomieszczenie gospodarcze i przejście do garażu. Garaż mieści jeden samochód.

KLIK, SZCZEGÓŁOWO:

Will zajechał, wniósł kilka tobołków i się zastanowił. Zapach farby jeszcze unosił się po pomieszczeniach, łaskocząc odrobinę nozdrza Parkera, który aż uśmiechnął się kącikiem ust, bo jednak woń farby była czymś dobrym, chociażby w mniemaniu księgowego.
Will zamknął drzwi, chwilowo męcząc się z niewyrobionym, nowym zamkiem, wsiadł na motocykl i skierował się w odwiedziny do staruszka!

Dom Clausa ->

Will raczej nie był świadomy tego, że ktoś go pożegna osobiście. Ot, miłej podróży, udanej czy bezpiecznej, pozdrów tamtych, pamiętaj o tym i o tamtym. Nic szczególnego.
Akurat jak Liluye zapukała, to część rzeczy miał już spakowane w torbie, a kilka jeszcze zalegało. Nie było tego dużo, bo jednak trudno tak wozić to wszystko ze sobą!
Aż wstyd, jak sobie pomyślał Parker, że parapetówki nie robi. Najwyżej - nadrobi, o!
Drzwi otworzył, co jakiś czas jeszcze spoglądając na wystrój domu, do którego jeszcze się nie przyzwyczaił.
- Lilu - ni to westchnął, ni to powiedział zdziwiony jej osobą, ale zaraz otworzył drzwi, aby ją wpuścić.

I to było złe wrażenie, bo jednak Parker był zdziwiony jej obecnością. Nie spodziewał się odwiedzin w dzień wyjazdu, tyle.
- Hej - nawet odwzajemnił lekko uśmiech, a kiedy Indianka weszła do środka, księgowy zamknął za nią drzwi i oparł się o bok łuku, splatając ramiona na klatce piersiowej.
- Fakt, nikt nie zdążył go zobaczyć. Jesteś pierwszym gościem tutaj - powiedział rozbawiony, jakby miało to sprawić, że dziewczyna poczuje się wyróżniona. - Kilka dni minie, nie zauważysz mojej nieobecności - zaśmiał się.

- Jakby mi się tam spodobało to bym zamieszkał - oznajmił z uśmiechem na twarzy, a kiedy Liluye wspomniała o tym, że coś dla niego ma, jeszcze bardziej zdziwiony uniósł brew, by zaraz wzrokiem z jej twarzy przeskoczyć na paciorek na rzemyczku, który zaraz ostrożnie przechwycił, drugą dłonią podnosząc ozdobę.
- Na szczęście? - powtórzył i zaraz pokiwał głową. - Jakiś amulet szczęścia na czas podróży? - zażartował, żadnej złośliwości w tym nie było.
- Dzięki - powiedział po chwili dłuższego milczenia.
- Trzymaj się przez te kilka dni Liluye i nie dopuść, by Betty z Bakerem się pogryźli, co? - zaśmiał się.

Nie powinna mówić o tym, jak cenna jest ozdoba, bo kto wie, co Parker z tym zrobi? Chociaż bardzo mało prawdopodobne, by zrobił coś takiego. Zwłaszcza, że otrzymał w prezencie od zaufanej i bliskiej osoby.
- Założę przed wyjazdem - odpowiedział. - Obiecuję - a że to słowo dodał, to mogła być pewna, że tak zrobi.
- Baker jest po prostu nieufny i tyle - odparł. Nie będzie mówił o tym, że szef pewnie jeszcze ubolewa za przejechaną dziwką i pieniędzmi, które mógłby na niej zarobić. - Mało kto tu jest normalny. Normalni by wyjechali z tego miasta - zaśmiał się, obracając ten paciorek w zainteresowaniu.

- Jak będzie ci mniej zależeć to zawsze może być łatwiej - przyznał. Albo i trudniej, bo czasem nie wiadomo czego się od człowieka oczekuje i jakie komentarze mogą być wypowiedziane na jego temat. Tej myśli jednak nie wygłosił, bo nie widział powodu. Źle by to zabrzmiało.
Już pewnie chciał powiedzieć, że prędzej czy później przyzwyczają się do swojej obecności, kiedy to Liluye SAMA OD SIEBIE przytuliła Parkera, co już w ogóle księgowego zdziwiło na tyle, że nie wiedział, jak przez moment zareagować! Oczywiście, zreflektował się prędko tak, aby odwzajemnić objęcie, które upewniło go w fakcie, że jednak komuś będzie brakowało jego obecności.
- Do zobaczenia, Liluye - powiedział, gdy zaczęli się od siebie odsuwać, co pewnie dosyć szybko przyszło.

Tak, dokładnie. To było naprawdę dziwne i Parker na początku nie wiedział, jak powinien był zareagować. Nie spodziewał się, że Liluye go przytuli czy też mu coś da, o czym zostało już wcześniej wspomniane. Można by nawet pokusić się o stwierdzenie, że w tamtym momencie William był jako tako zakłopotany. Dziwnie się z tym czuł, co względnie udało mu się ukryć.
- Napiszę i przywiozę - mrugnął do dziewczyny, odprowadzając ją do wyjścia.

Gdy już Liluye wyszła, księgowy zajął się sobą. Zaczął pakować resztę rzeczy, które mu były potrzebne. Ciuchy, męska kosmetyczka, papierosy na drogę, do tego jakiś prezent czy koperta. Ba, mężczyzna nawet sięgnął po kopertę, w której znajdowały się różne wyniki badań i jakaś umówiona wizyta oraz zdjęcie młodej, nawet dwóch! Pakował wszystko do skórzanej torby tak, by nie była ona wypchana po brzegi, aczkolwiek mógł wykorzystać całą, dostępną w niej przestrzeń. Chwilę też się zastanowił i wziął te bronie, które ze sobą miał oraz naboje, by je wcisnąć między ciuchy, choć to było najmniej ważne.
Zaraz też dobył się drugiej torby. Tej, w której znajdywały się ubrania Curwooda, jakie zebrał razem z Sethem podczas przeczesywania jego mieszkania. W niej spakował to, co należało już do nieboszczyka, gdyż zamiarem było zatrzymać się po drodze i parę ubrań wyrzucić albo podarować bezdomnym, którym z pewnością to się przyda.
Następnie Parker zszedł do garażu, by ze skrzyni z narzędziami wyciągnąć zawinięty w papier sekator, którym Maro uciął palucha cwaniaczkowatego Billa. Wziął go ze sobą, przeszedł do kuchni. Tam w jednej z szafek wyciągnął miskę, a następnie dwulitrową colę. Napój wlał do miski, a zaraz wsadził do niej sekator, mocząc przede wszystkim nożyce w "odrdzewiaczu". Ot, by pozbyć się śladów krwi. Pozostawił sekator w niej, sam zaś skierował się do łazienki, aby się wyszykować na wyjazd. Krótki prysznic, rozbudzający, a potem tylko założenie wygodnych ciuchów. Oczywiście, pamiętał także o założeniu paciorka na rzemyczku, który otrzymał od Liluye. Tak jak obiecał w końcu. Gdy skończył, wylał wszystko z miski, sekator (który złapał w rękawiczkach) z powrotem pakując w papier i wciskając go w torbę z ubraniami.
Księgowy rozejrzał się po domu. Z tego, co widział to wszystko, co mu było potrzebne - miał spakowane. To, czego miał się pozbyć - też było przygotowane. Zaczął więc od zakręcenia zaworów czy też wyłączenia dopływu prądu, a przynajmniej jego zminimalizowania.
Posiedział jeszcze chwilę, spalił papierosa. Jedną torbę przywiązał, drugą przewiesił przez ramię i westchnął z kilka razy nad swoim życiem, zastanawiając się nad wszystkim i niczym.
Wyniósł to wszystko, dom zamknął na cztery spusty, po dwa razy upewniając się, że wszystko jest zamknięte.
Po tym napisał wiadomość tekstową do Maro, jak i do Bakera.
Następnym ruchem było ruszenie motocyklem. Prosto, przed siebie na północ, w odwiedziny, żeby ujrzeć i dowiedzieć się tego i owego. Także to, by pozbyć się po drodze, znacznie dalej od Old Whiskey sekatora, jak i ciuchów, gdzie z tym ostatnim nie miał żadnych, jakichkolwiek problemów.
I mógł sobie... po prostu jechać!

/ zt, gdzieś północ Stanów
/ zawieszenie postaci

Podróż powrotna dłużyła się Parkerowi. Być może dlatego, że mężczyźnie szkoda było wyjeżdżać z miasta na północy! Z pewnością to powtórzy, chociaż żal ściskał serce księgowego, kiedy po raz kolejny musiał opuścić Seattle, a w Portland nie zawitał na dłużej. Co prawda, mógł kilka dni posiedzieć, ale najwidoczniej podświadomie stęsknił się za Maro i zatęchłą dziurą, w której mieszkał. Nie jest to nic zadziwiającego, że ostatnimi czasy znowu William rozważał wyprowadzkę. Nawet jeśli teraz zmarnowałby te pieniądze, które wydał na dom to przecież nikt mu nie broni posiadanie mieszkania czy wynajem takowego, prawda? A zresztą - przyjaciele też uchyliliby na jakiś czas fragment swojego domu nim sam Parker by się ogarnął.
Tak czy siak - podróż mu służyła. Kilka godzin jazdy, cisza i spokój, lżej w sakwach i torbie, gdyż w zaufanym miejscu pozostawił jedną czy nawet dwie bronie. Zmęczenie jednak robiło swoje, bo na godzinę drogi od Starej Whiskey, Will ziewał i ziewał. Przemęczenie robiło swoje, a obolałe plecy też co nieco mówiły o sobie i o tym, jak intensywnie Parker wykorzystywał tenże wyjazd.
Bardzo późną nocą, ba, prawie że rankiem zajechał pod swój dom, a ryk motocykla rozprzestrzenił się po dzielnicy wschodniej. Po niedługiej chwili, księgowy zatrzymał swój pojazd w garażu. Zamknął wszystko, wziął torbę i wszedł przez kuchnię do domu. Torbę zgarnął do sypialni, a tam - ziewając coraz częściej - rozpakował część rzeczy, wziął coś czystego i skierował się do łazienki, by się ogarnąć.
A potem... a potem się pierdolnął w łóżku, nie informując nikogo o swoim powrocie. Jakby w nadziei i przekonaniu, że ludzie dopiero się zainteresują jego osobą popołudniu.

A szkoda! Księgowy naprawdę miał nadzieję, że chociaż do wieczora będzie miał spokój. Z upływem godzin miał po prostu większe lenistwo i jego planem na dzisiaj było rozłożenie się na kanapie i odpoczynek. Ewentualne wybycie do sklepu po cokolwiek do jedzenia i picia, by potem odpoczywać sobie śmiało i bezczelnie.
Niedawno wstał. Siedział w łazience, ponownie się ogarniając. Lejąca się woda zagłuszała dzwonek, choć nie sprawiła, że Will tego nie słyszał. Parker w końcu zrezygnował z odświeżania się, aby przejść przez korytarz do sieni i otworzyć drzwi. Oczywiście bez koszulki, w dresach, przewieszonym przez ramię ręcznikiem i dolną częścią twarzy mokrą i poklepaną wodą po goleniu.
- Cześć, Beth - mruknął do kobiety na przywitanie, uśmiechając się do niej delikatnie. Otworzył drzwi szerzej, po czym krytycznie spojrzał to na butelkę, to na kwiat.

Will zamknął za Beth drzwi. Kobieta z pewnością mogła wyczuć zapach świeżo zaparzonej kawy.
- Właśnie nie przerwałaś, po prostu nie pozwoliłaś ogarnąć się do końca - mrugnął do kobiety i zaśmiał się na słowa Beth. - Za późno, ale wiem, że chciałabyś - powiedział, odbierając i alkohol, i kwiat.
- To wiem, że przydatne - zaśmiał się, co do tego drugiego to nie powiedział. - Dzięki, Beth - westchnął i zaraz przeszedł do kuchennej części, w której pozostawił i kwiat, i butelkę alkoholu. Ręcznik przewiesił tak, jakby był on szalikiem i zaraz klasnął, pocierając swoje dłonie.
- Tam jest wejście do garażu i schowka, tutaj kuchnia-salon-jadalnia - uśmiechnął się do Beth, pokazując drzwi, które znajdywały się za łukiem. - Sień, frontowe wejście, przejście na korytarz - kiwnął do niej, idąc właśnie do tego korytarzyka. Pokazał swoją sypialnię, zaparowaną łazienkę i sypialnię gościnną, opowiadając co czym jest.
- Więc tak teraz jest - westchnął. - A podróż się udała, to na pewno. Napijesz się czegoś? - spytał, samemu jednak kierując się w stronę kuchni, gdzie na blacie stał kubek z kawą. Beth mogła zauważyć dwa siniaki. Jeden na wysokości łopatek, a drugi tuż nad nerką.

- No niestety, nie może być za dobrze, Beth - parsknął.
Dla niego ten dom aż taki duży się nie wydawał. Być może dlatego, że sam Parker lubił wiele wolnej przestrzeni? Co prawda, cisza mogłaby być przytłaczająca, ale akurat księgowemu ona nie przeszkadzała.
- Właściwie to czekam tylko na oficjalną umowę, bo jeszcze się pisze. Czekam na telefon - wyjaśnił, uśmiechając się do kobiety. - I wtedy będzie spokój, myślałem nad wynajmem tego poprzedniego - dopowiedział i wzruszył ramionami.
Will ledwo wstawił kubek, ogarnął, a zaraz poczuł chłodne palce Beth na swoich plecach i wzdrygnął się zauważalnie. Dopiero co prysznic brał, to wszystko wyjaśnia.
- Za dużo zabaw z dziećmi. Jak mi ktoś nie wskoczył na plecy, to zaraz źle wycelował piłką i tak, no... - przecież nie będzie opowiadać tego wszystkiego, nie?

- Prawa życia, nie? - zaśmiał się. Beth mogła zauważyć, że nie był w za dużej energii, jeśli chodzi o przekomarzanie się, choć nie wyglądał na takiego, jakby mu to teraz przeszkadzało.
- Powinni. Najwyżej się upomnę - wzruszył ramionami i odpalił papierosa, bo kawa bez papierosa nie smakuje już tak dobrze. O tym wiele, wiele lat temu William zdążył się przekonać. - Nie jestem pewien, ale po prostu się zastanawiam. Zresztą, ten dom pewnie i tak za kilka lat się rozpadnie - mruknął rozbawiony i podrapał się po karku, a na słowa Beth o dzieciach zaśmiał się nieznacznie.
- Z pewnością. Pierwszą noc musiałem przespać na podłodze, bo bym chyba zdechł z bólu pleców - odparł, zaciągając się papierosem. Przyglądał się jej przez moment.
- Jak randka z Bakerem?

- Zobaczymy - tym słówkiem skończył temat umowy, na którą czekał. Śmiechem skwitował słowa lekarki. - Wątpię, ale kto wie, kto wie - napił się kawy.
Pokiwał głową i podsunął popielniczkę, wcześniej otwierając okno. Te mógłby mieć otwarte cały dzień, całą noc.
- Jak chcesz to możesz sprawdzić ten materac - powiedział, uśmiechając się do kobiety dwuznacznie, by zaraz się roześmiać. - Jak najtwardszy - przyznał po chwili i się rozprostował, odrobinę wyginając. - Jasne, o masażu nie zapomnę. W tygodniu jakoś wpadniesz i wtedy się ogarnie, nie? - spytał, choć na odpowiedź nie czekał. Spojrzał jedynie na ekran telefonu, by sprawdzić, która godzina.
- Oczywiście, że ciekawy, mam prawo - parsknął i kiwnął głową na jej słowa. - Jak chcesz to mogę go spytać - mrugnął do niej po chwili.