Spacerniak

Tyrsen ziewnął, przeciągnął się i wstał z ławki, powoli zmierzając w stronę boiska do gry w kosza.
- E, ty! - krzyknął do kolesia który zaczął grać. Widocznie u Patricka włączyły się hormony i nafuczony, hurr durr, musiał pokazać kto tu rządzi.
- Spierdalaj, to moja piłka! - machnął ręką na nieznajomego i pokazał na drzwi od spacerniaka w geście "ić stont czowieku".
- Głuchy, czy co?! - krzyknął jeszcze, nadal zbliżając się więźnia.

Gdy po raz pierwszy krzyczał Patrick, to Mark nawet nie wiedział, że to do niego i rzucał dalej. Gdy padły kolejne słowa, coś czuł w kościach, że to chodzi o niego, lecz są rzeczy które trzeba zlać zimnym moczem, więc gdy piłka uderzyła w blaszaną tarczę kosza podbiegł w stronę spadającej sfery, łapiąc ją po chwili i wykonał piękny dwutakt z prawej ręki. Gdy jednak brodacz nie przestawał go wkurwiać i nawet wjebał się na boisko.
-Słucham mam zajebisty, ale kurwa nie rozumiem do czego się chcesz przypierdolić.- powiedział, dalej kozłując, ale nie odrywał wzroku od Tyrsena, który najwidoczniej chce przykozaczyć lub pograć w kosza, ale nie potrafi gadać normalnie z ludźmi.

- Patrz kurwa. Tam... - wskazał na worek z piłkami. - ... masz od chuja piłek. A ty przypierdoliłeś się do mojej. Nic do ciebie nie mam stary, ale nie leć sobie ze mną w chuja, nie? Trochę szacunku do innych ludzi. - stanął wyprostowany na boisku ze wzrokiem utkwionym w postaci nieznajomego. Może po prostu szukał zwady? Cholera go wie. Z jego wahaniami nastrojów mógł nawet chcieć brzoskwini i być zirytowanym, że na śniadanie jej nie dostał. Mmm... ale by sobie zjadł taką soczystą, delikatną brzoskwinię. Aż się na chwilę rozmarzył.
Definitywnie życie bez bab im nie służy.
- Można to rozwiązać bez problemów stary. Po prostu  odłóż ją i weź inną. - Tyrsen przygryzł wykałaczkę, wyciągnął ją z ust i wyrzucił na płytę boiska.

Mark jak na złość odbijał piłką, ale na chwilę spojrzał się na kosz z piłkami po czym znów na mężczyznę, który najwidoczniej nie jadł dziś brzoskwiń, które zawierają liczne witaminy i minerały powstrzymujące procesy trucia dupy normalnym ludziom. W sumie też by zjadł brzoskwinkę lub jabłko albo inny owocek.
-Skąd ty wiesz, że to jest akurat twoja ?-zapytał się nie wierząc słowom brodacza-Jest chyba z trzydzieści podobnych piłek w koszu, a ty kurwa widząc z odległości dwudziestu metrów lub nawet więcej potrafisz jednoznacznie określić, że to jest twoja ?-dalej kozłował, ale w końcu przestał i dodał-To brzmi jak totalne pierdolenie.- wyczuwał narastający konflikt, ale nie miał zamiaru być frajerem w Arizonie. W Bostonie dał radę, więc i tutaj nie da dupy dosłownie oraz metaforycznie.

Pytanie nieznajomego zbiło z tropu Tyrsena. No właśnie, skąd właściwie wiedział że to akurat jego piłka? Nie dawał jednak nic po sobie poznać.
- Albo odłożysz tę piłkę, albo dajesz mi fajki. - wbił jeszcze groźniejsze spojrzenie w postać stojącą parę metrów przed nim.
- Tak, to jest pierdolenie i tak, jestem pierdolnięty. Ale to jest moja piłka i chuj ci do niej. - włożył prewencyjnie jedną rękę do kieszeni, jakby miał coś z niej wyjąć. Widocznie po prostu szukał zwady...

Brak argumentacji oznaczał rozwalenie linii logicznego negowania jego słów.
-Tak się składa, że nie mam żadnej przy sobie.-odpowiedział na pytanie i również obdarzył oponenta swoim groźnym wzrokiem.
-To zajebiście, bo też jestem pojebany, a ta piłka jest dla mnie zajebista do gry i w ogóle jakby żyła nazwałbym ją Julia, a nawet bym się z nią ożenił. Taka to kurwa dobra piła.- powiedział czując jak znów zbiornik z płynnym zjebaniem wylewa się strugami po mózgu. Wracały stare dobre czasy.

A Tyrsen patrzył. Tylko i wyłącznie patrzył. Złość odpłynęła, a błogi spokój spłynął na niego i otoczył jego osobę wszechogarniającą pustką. Uwolnieniem od wszystkiego i wszystkich. Chwilowym wyłączeniem z aktualnej rzeczywistości, otoczeniem głęboką czernią i w końcu włączeniem do rzeczywistości nimf grających na harfach, powolnie spływających wodospadów i egzotycznego lasu. Przechadzał się żwirowymi ścieżkami wzdłuż leniwej rzeki, której krystalicznie czysta woda, jeśli się tylko w nią spojrzało, odbijała Tyrsena z lekko tłustymi włosami, umęczoną twarzą i w pomarańczowym uniformie.
Mężczyzna przez chwilę wsłuchiwał się w słodką melodię która rozbrzmiewała zewsząd i jednocześnie znikąd, a następnie ruszył z powrotem ścieżką. Co chwilę obok ścieżki przesiadywała któraś z nimf, grając i śpiewając przejmującym głosem. Aż chciało się zatopić w jej delikatnych ramionach i pogrążyć się w złocistych włosach. Patrick jednak czuł, że ma jakąś misję do spełnienia. Szedł, szedł i szedł. Całość wydawała się trwać co najmniej godzinę, aż w końcu mężczyzna dotarł do polany na której otoczona żwirem stała fontanna, do której to Patrick podszedł. Na szczycie stała rzeźba nimfy trzymającej garnuszek, z którego na dół spływała złocista ciecz. Tyrsen nabrał w ręce cieczy i napił się, a świat rozmył się i rozmywał cały czas aż do osiągnięcia kolejnej czerni, z której nagle...
Przeszedł do rzeczywistości. Z boku wyglądało to jak paru-sekundowa utrata świadomości wraz z ucieknięciem oczu Patricka w tył głowy. Gdy powrócił do świata rzeczywistego, obejrzał się, spojrzał na kolesia z piłką w ręku i nie odzywał się dalej. Wydawał się być zdziwiony. Znów był tu, w więzieniu. W tych zimnych, szarych murach.
- Eee... - mruknął niesamowicie elokwentnie. - Ja... co tu się... tego. - zaciął się i nie wiedział co powiedzieć.

W momencie gdy kończył swoje dziwne gadanie, zauważył jak na kilka sekund Trybson odpłyną. Przez oczy było widać jak synapsy wyłączały się, a sam Patrick nabrał trochę tępej twarzy. Mark również zrobił twarz niedowierzająca co się tu stało.
-Wow... Po prostu... Jak ?-zapytał się nie rozumiejąc tego-Słyszałem, że ludzie potrafią wyłączyć się, ale tak randomowo i z dupy ?-po chwili jednak sam na chwilę wyłączył swój mózg i odbijając piłkę w końcu zapytał się-To o czym gadaliśmy ?-stracił znów wątek. Cóż - taki jest skutek uboczne dawno nieotwieranemu dziwactwu.
-Na cholere mi ta piłka ?-rzucił piłkę do kosza i odszedł skonsternowany całą sprawą. Rzadko wariuje, ale niektórzy ludzie potrafią to odpalić.

z/t

/ początek, 3.02.2014 r., godziny spacerniaka (ok. południa?), z celi (bo skąd?)

Tutaj każdy dzień był piękny, skoro na spacerniak z grubych murów można było wyjść raz dziennie na godzinę, czy podobnie śmieszny czas. Jak tu się zatem nie zachwycić tym... bezbrzeżnie niebieskim niebem i pustynią widoczną przez szwadron ogrodzeń z drutem kolczastym? No sama radość.
Bakera wypuścili dziś z izolatki, podobnie zresztą jak Milo, z którym dziś wieczór znów będzie dzielić celę, a ich przygody zaczną się od nowa. Ostatecznie topienie jego tępego łba w kiblu było jedną z niewielu rozrywek, na jaką mógł tu sobie pozwolić.
- Dobry - rzucił i uścisnął Willowi dłoń. Dopiero co tu zasiadł i chyba chciał se po prostu pooddychać świeżym powietrzem i pomyśleć. W bloku, mimo tego, że ktoś z więźniów zawsze łaził z mopem i wylewał litry detergentów na betonowe posadzki, wiecznie śmierdziało męskim potem i dymem papierosowym, który unosił się z ciał.
- Przy garach - westchnął. - Powiem ci, Will, że jak tu byłem za młodu, to niezłe mi zrobili szkolenie z gotowania. Ale teraz to mnie już kurwica strzela.

Jakby to było kryte, to nie byłoby to więzienie, lecz komora gazowa. Baker wolał się zabijać po swojemu.
Zaśmiał się chrapliwie.
- Nie jestem najlepszym nauczycielem. Swoją drogą, akurat skwar mi nie przeszkadza... - przyznał, zaciskając palce dłoni w pięści. Przy tych trzynastu stopniach to mu na tym spacerniaku dupa odmarzała. Chociaż szaliki by ludziom dali, a nie.
- Gdyby nie to, że zawsze ktoś tam się kręci, to bym nożyk podjebał, to byłaby jedyna korzyść - mruknął. - No, a ty gdzie teraz robisz?
Potoczył spojrzeniem po spacerniaku i zatrzymał wzrok na boisku od kosza, gdzie biegało paru większych i mniejszych karków.

- Na upartego owszem - przytaknął. Wiadomo, wiele rzeczy mógł zrobić, jeśli już m u s i a ł. Kiwnął głową potakująco słowom Willa.
- No, niejeden się pewnie czaił na jakieś narzędzia stamtąd... Czytelnia to chyba najlepsza fucha. Człowiek chociaż ma chwilę świętego spokoju - westchnął.
Baker śledził piłkę w grze, któraś drużyna zdobyła kosza, ale ciężko było powiedzieć kto był z kim. Biedny William, musiał zamienić dolary na zapałki i papierosy. Żeby poczuć bogactwo musiałby przestać palić.
- Jeszcze nie. Może wciąż niczego dla nas nie ma. Najbardziej się boję, że jak skończy się kasa, to rzuci to w cholerę - mruknął, zniżając głos. - Oby Betty Jou i Brian mieli dość argumentów, by do tego nie dopuścić.

- Wolałbym drugie. Chuj tam, mamy czas. Ogarniemy.
Trzeba jednak przyznać, że w paleniu nawet Will przegrywał z Sethem. Ten odpalał jednego od drugiego, a czasem miało się wrażenie, że wtykał w gębę parę naraz.
Kiwnął głową i zaśmiał się kpiąco.
- Bright nie nadaje się na kogoś pracującego dla Buendii, wyobrażasz sobie? Odstrzeliliby go po paru słowach - prychnął. - Ale, nie, lepiej, żeby z nami się przyłożył jednak.
Potem zmarszczył brwi.
- Ale że co zostawili? No, chyba policja powinna mu udostępnić takie rzeczy, jeśli mogą przydać się do obrony - przytaknął.

- To też - przyznał Baker, bo i mnie się wydaje, że Święci poza swoim wesołym gronem musieli mieć innych zwolenników i przyjaciół.
Baker uniósł brwi i kiwnął głową, zrozumiawszy w końcu, co też Parkerowi chodziło po głowie.
- Nie wiem. Nie pamiętam. Mówili? - zmarszczył brwi na powrót, zastanawiając się nad tym chwilę, ale niezbyt długą. - No, to by akurat do niego pasowało - burknął. Cooper Pooper, straszył mu dziwki i klientów.
- Może coś w tym być. Chociaż prawdę mówiąc, wsypać mógł choćby Skittles. Dla niego to żadna strata, paru pionków w tę czy w drugą stronę, jak sam powiedziałeś zresztą. Ale może Bright powęszyć, a jakby coś było na rzeczy, to się powie Brianowi. Bo ten okularnik pluskwy pewnie w życiu nie widział - zarechotał ponuro.

- Ja też nie. Po kim jak po kim, ale po Skittlesie można się spodziewać dosłownie wszystkiego.
Zgodził się z Willem odnośnie telefonu do Brighta i poruszenia tej kwestii, jak i z ogarnianiem spraw w więzieniu. Baker miał o tyle szczęście, że mało kto mu specjalnie podskakiwał. Wystarczyło parę razy obić mordy i żebra, to jakoś poszło. Nie wszyscy mieli aż tyle szczęścia.
Parsknął i wzruszył ramionami.
- Kurwa, Will, jakbyś siedział w celi z tym kretynem, to tylko byś czekał, aż cię odeślą do izolatki - burknął. - Serio, do niego gadać, to jak grochem o ścianę. Uciszyć go to też wyczyn. Zresztą, chyba siedzicie niedaleko, nie? Połowa bloku słyszy te jego śpiewy - az przetarł twarz dłońmi w geście absolutnego zrezygnowania.

- Ostatnio nie dość, że śpiewa, to sprzedaje dziwne informacje - burknął pod nosem. - Jakbym był siksą z podstawówki, to może by mi te serenady robiły dobrze, ale kurwa, moja cierpliwość ma granice - westchnął.
Zaśmiał się trochę smutno. Fakt, nocami na bloku było raczej cicho, a ten darł ryja. Już by Baker wolał, jakby grał na harmonijce. O ile by umiał, bo jakby miał brzmieć jak zarzynana świnia, to już te śpiewy lepsze.
- Ta, za rok, może dwa - rzekł śpiewnie. - Oczywiście uważa, że go jego góra wyciągnie niczym księżniczkę z opałów - zżymał się. - Ale się wkurwię, jak ci kretyni wyjdą wczesniej od nas...
Tu przypomniał sobie o sytuacji Consueli, a zapewne był jedynym spośród Świętych, którzy wiedzieli i zachmurzył się jeszcze bardziej.

// 12.02.14

Po nocy w swojej celi postanowił wyjść na spacerniak by nacieszyć się powietrzem, piachem czy nawet wielką, ognistą kulą gazów zwaną słońcem.
Gdy wszedł tutaj zaczął swobodnie się przechadzać, ciesząc się w sercu ze świata. Nie miał zamiaru uzewnętrzniać swych emocji, bo mogą mu wyjebać za cień uśmiechu odebrane jako wyśmianie kogoś. Dla Marka dzisiejsza pogoda była przyjemna - 21 stopni i słoneczko to pewien komfort cieplny choć Irlandczyk woli 19 i zachmurzone, jednak nie spodziewał się takich udogodnień w gorącej Arizonie.