Dom Williama Parkera - obecnie: Consueli Ramirez

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Na podwórku znajduje się podjazd.
+ później będzie dodatkowy opis

Chciałoby się zaśpiewać, że to ostatnia niedziela, wszyscy się rozejdziemy, jednakże na razie nie można było się tym zamartwiać. Głównie dlatego, że jak na razie to Will nie gościł u siebie ani Coopera, ani szeryfa. Jedynie Beth z Sethem, którzy - na szczęście - byli oddaleni o jeszcze jedno pomieszczenie. Dzięki temu księgowy mógł sobie pozwolić na nocne rozmyślania bez konieczności wsłuchiwania się w głosy rozkoszy czy też zarzynania w dość oryginalny sposób, chociaż i z tym teraz jest trudno.
Natomiast nie to jakoś Parkera zamartwiało. William nie martwił się o cokolwiek, bynajmniej na głos, żeby każdy o tym wiedział. Jak przystało na osobę o niszy emocjonalnej - te niespecjalnie okazywał. Inna sprawa była wtedy, gdy mężczyzna znajdywał się sam w domu, aczkolwiek autorka nigdy nie opisywała. Był sam, po co się rozpisywać? Może i ściany mają oczy, ale też nie można by przesadzać w drugą stronę.
Obecność Williama pod domem Consueli nie była przypadkowa. Zamierzona, zapewne pod wpływem chwili i rozważań, kiedy siedział w konfesjonale, spowiadając się... tak naprawdę to siedział może w kościele, między mszami, aby się wyciszyć jeszcze bardziej niż to było możliwe w jego przypadku.
Zakładał, że Ramirez będzie zajebiście chętna na spotkanie ze Świętym, który okazał się ostatnią osobą ze zgrupowania, jaka mogła ją bezczelnie zranić. Ba, zapewne nawet i w tej sprawie zajechał pod swój były dom, który nie wyglądał tak dobrze, jak dużo wcześniej, ale czego się spodziewać? Po imprezie, po burzy piaskowej i wkrótce pewnie jakimś innym ataku? No właśnie.
Wysiadł z zapożyczonej Hondy, wziął swoją drewnianą oblubienicę, o którą poruszył się do domu Consueli, niegdysiejszej przyjaciółki, której tak dawno nie widział, że nikogo nie powinno zdziwić, iż księgowy stęsknił się niemiłosiernie. Prawdę mówiąc to trudno powiedzieć, jak faktycznie Will się czuł w tym momencie i po co odwiedza młodszą siostrę Gabrielle. Może nagle naszła go potrzeba porozmawiania z osobą, wobec której miał mieszane uczucia i ciężko mu było je odpowiednio zaszufladkować, żeby księgowy sam z nimi czuł się na tyle komfortowo, by egzystować dalej?
Zastanawiał się też czy nie byłoby to dobrym i jakże przyjacielskim posunięciem, gdyby Parker zaproponował, ażeby odwiedzili Bakera? Chociażby po to, aby mężczyźnie przywieźć jakieś krzyżówki do rozwiązania czy też gazety CKM albo po prostu prywatny album do zdjęć Betty, który najpierw musieliby znaleźć wśród piasku (musieliby wspomnieć o monopol na plażę z czterema ścianami, co wydaje się ekstrawagancją, jaką sobie zafundowali prawie wszyscy mieszkańcy Old Whiskey)? To też byłoby dobre, a pokazaliby chociaż, że troszczą się o ich staruszka-szefa!
Najważniejsze jest okazywać emocje i sympatię. Przecież wszyscy wiemy, że Will w tym był najlepszy. Nikt nie śmie zaprzeczyć.
Nikt.
Wracając - stęsknił się za Consią i jej śmiechem, i tekstami. Na tyle się za dziewczyną stęsknił, że aż zastukał w jej drzwi dwukrotnie i zaczął sobie tuptać, przy okazji też odmawiał modlitwę do swoich butów albo do konta bankowego, żeby pieniądze same się podwajały i nie trzeba było zapieprzać jak pojebanym.
I czekał sobie, czekał.

Gdyby tylko William potrafił docenić kunszt pisarski Consueli, składający się z ciągu liter, a nie cyfr - wzruszyłby się. Może gdyby to zapisała w systemie dwójkowym to Will faktycznie by się zapłakał, zastanawiając się nad tym, jak nie nie potrafił dotąd dojrzeć świetności i geniuszu Świętej?
Niestety, Parker nie należał do osób, które aż tak były wrażliwe. O ile w ogóle, aczkolwiek nie tym się zajmijmy; przecież jego wzruszenie, wrażliwość i empatia na ludzką krzywdę może być rozważana dużo później. W razie gdyby autorka nie miałaby pomysłów, co użyć jako pierniczenia w postach, byleby te były znacznie dłuższe.
W czasie gdy pisała słowa Benedykty, William zdążył obrócić się ze trzy razy wokół własnej osi. Jeszcze trochę, a zatańczyłby kankana albo zorbę, choć tańczyć nie lubił. Nie przepadał za tym szczególnie.
- Parker - odpowiedział niemalże mechanicznie, niczym robot (którego faktycznego istnienia Ramirez nie potwierdziła i niestety nie potwierdzi), słysząc doskonale jej pytanie. I to, jak głośność jakiejś muzyki od razu się zmniejsza. - Nie fatyguj się - zawołał ze skrytym sarknięciem, dobywając z kieszeni spodni klucz, bo wszystkich przecież nie oddał. Mógłby być klucznikiem z Old Whiskey, chodzącym o lasce.
Consia mogła usłyszeć szczęk kluczy i to, jak zamek poddaje się z łatwością. Zaraz też po domu rozniosły się kroki księgowego, który postukał laską o podłogę.
- Co tam? - spytał, z dość niezręcznym tonem.

Księgowy się uśmiechnął półgębkiem, z przekorą i politowaniem dla słów Consueli. Westchnął bezgłośnie, przewracając oczami i korzystając z tego, że Ramirez go nie widziała.
- Dwulicus brzmi stokroć lepiej - stwierdził obojętnym tonem, wchodząc w głąb domu dziewczyny.
Zdziwił się nieco na jej słowa (autorka również), bo krzywda z jego strony - przynajmniej w jego rozumowaniu - była najmniejsza, spowodowana osłabieniem i ogólną irytacją tym, co się działo w Sugar Hill. Uważał, że z pewnością mniej zawinił niźli Maro czy Seth, ale się nie rozdrabniał.
- Mogłabyś chociaż do rymu powiedzieć - jęknął, stukając laską tu i tam, z którą zaraz się zatrzymał, by gdzieś klapnąć sobie. Mniej więcej za nią? Tak, by móc patrzyć jej się w plecy (serio w plecy!).
- Coś zeznawałaś? - spytał, skupiając się na ciszy, jaka ich otaczała.

Will był o tyle problematyczną osobą, że nie zawsze dostrzegał swoją winę. Chociażby jak w przypadku Consueli, do której nie odzywał się przez tę parę chwil. Ot, jakby w naiwnej wierze, że milczenie i spokój, zero odzewu od Parkera, będzie dla niej lepszy. Zapewne dopiero z poprzednimi słowami Ramirez przekonał się, że nie wszystkim pasuje takie zachowanie, nawet jeśli wydawało się ono całkiem wygodne. Dla obu stron.
Skinął lekko, skupiając swoje spojrzenie na zegarku, z którego szlufki wysunął się pasek, więc go poprawił.
Chwila ciszy zapewne pomogła w kolejnych etapach frustracji Consueli.
- Przepraszam - powiedział księgowy. Mogła się przesłyszeć, mogła pewnie zwątpić w szczerość jego słów, nawet jeśli takie były. Nic dziwnego - Parker za często nie przepraszał, więc można by powiedzieć, że kopnął ją zaszczyt. - Nie powinienem był wytykać ci czegoś, co nie było dobrym porównaniem i było przesadą, dosyć sporą - dopowiedział, nie wspominając jak na razie nic więcej. Spojrzał tylko na Ramirez, splatając swoje dłonie ze sobą.

Chwila oczekiwania na reakcję Consueli, a potem i jej wyraz twarzy nie był zbyt - na pewno na początku - zadowalający, choć Parker nie był zdziwiony. Była przecież słuszność w tym, że Ramirez była na niego obrażona przez wkurwiona, bo jednak mało kto chciałby to i owo usłyszeć. Zwłaszcza od osoby, która wówczas była tą, jaka jedyna nie zraniła, ale już po ptokach.
Kciuki księgowego kręciły się wokół siebie, zaś mężczyzna lekko skinął na jej słowa. Jakby niepewnie, spodziewając się, że zaraz dopiero zacznie się monolog, w którym Consia spowie się ze wszystkich trosk i żali wobec Parkera.
- Naprawdę nie chciałem tego powiedzieć - dodał i westchnął cicho, rozglądając się po domu Ramirez.
- Jak po tej burzy? Spore szkody masz? - uznał, że najlepiej przejść na neutralny grunt, niemalże od razu.

Wysłuchał tego, co Consuela miała do powiedzenia.
- Niestety, nieraz są sytuacje, w których nie ma zbytniego wyjścia - powiedział i się skrzywił. - I było to niewygodne, by się pozbywać kogoś, kto jednak jest znany w Old Whiskey - dorzucił i pogładził swój policzek.
- Zawsze mogłaś skończyć bez dachu - parsknął. - Miałabyś chociaż ładny widok, jakbyś nie mogła zasnąć - dorzucił z nieco lżejszym tonem, swobodniejszym.
Will wyciągnął karteczkę, na której coś zanotował i zaraz pokuśtykał do Consueli, podając ją.
- Na razie pisz na ten numer w razie czego - poinformował. Już jakiś czas temu zakupił sobie telefon na kartę jako ten drugi, zapasowy.
- Oddali ci motocykl? - spytał, bo nie zauważył żadnego wehikułu.

- Nie zawsze wszystko idzie perfekcyjnie - skwitował. - A szkoda, bo sprzątanie jest najgorsze - powiedział pedant i perfekcjonista, dla którego w gruncie rzeczy nie było to problematyczne, aczkolwiek ile można sprzątać po kimś czy po nieudanych sprawach?
- Och, znowu Cooper będzie przesłuchiwać? Wydawało mi się, że wolałby siedzieć z twoją siostrą i miodowy odbębniać - skrzywił się. - Może i mi łaskawie zwrócą, jak w końcu ich odwiedzę - westchnął i zaraz zmarszczył brwi w zastanowieniu.
- Baker bodaj odpoczywa już u Betty - odpowiedział po tej chwili ciszy. - Ale wątpię, żeby szybko z nami się zobaczył. Chwilę to potrwa. Najważniejsze, że przeżył - mrugnął do dziewczyny z pokrzepiającym uśmiechem.

- Stąd też telefon na kartę - odparł. - Też sobie załatw na bardziej podejrzane rozmowy - zaproponował, choć bardziej kryło się za tym, że ma to po prostu zrobić. Dla swojego bezpieczeństwa i osób, z którymi współpracuje. - Nie mogę cię dłużej przetrzymywać, jeśli nie mają konkretnych dowodów i nie ma sprawy sądowej. Jedynie możesz być obserwowana, ale nie otaczają cię kratki - powiedział, dłoń umiejscawiając na karku, który potarł. Zmrużył oczy na słowa o tym, że jej nie przesłuchali i pokręcił głową.
- Mnie nawet nie odwiedzili, ale to pewnie na dniach i tak się stanie - powiedział. - Zastanawiałem się czy po prostu samemu się nie zgłosić.
- Każdemu właściwie załatwiła, bo wcześniej u niego byłem - poinformował dziewczynę. - Niemniej, teraz pewnie na każdego będą coś szukać, więc trzeba znowu wracać do cichej pracy - westchnął, odchylając w tym momencie głowę.
Autorka czeka, aż Cath zacznie się dobijać do drzwi, no ale chyba nic z tego!
- Dzięki, mogło być lepiej - chwycił laskę, którą uniósł lekko. - Towarzyszka od kilku dni, nie wiem na jak długo, ale z przeciwbólowymi jest znośnie. Bardzo - przyznał.

- Tylko takie na mnie leci - powiedział Willie z wyrazem twarzy, jakby lada moment miał się poryczeć, bo zrobiło mu się przykro. - Podejrzewałaś mnie o homoseksualizm? - spytał. - Serio? - aż zmarszczył brwi. - Twoja siostra trochę kiepską przykrywkę sobie załatwiła, jeśli już ten temat poruszyliśmy - zaśmiał się.
I zaraz skinął głową, choć nie wiedział dokładnie, co ona może! Niemniej, Will najwidoczniej nie miał zamiaru siedzieć i nudzić człowieka bardziej. Chociaż - czy to było możliwe, w jego przypadku? Nie sondzem.