Dom Elisabeth

/ Ciemno już, zgasły wszystkie światła. Ciemno już, noc nadchodzi głucha...
pewno z zebrania!

William mógłby wydawać się zmęczony, rozdrażniony całym tym zebraniem gangu motocyklowego. Tak naprawdę mężczyzna był znużony, może odrobinę poirytowany wewnętrznie, jednakże nie dawał po sobie tego szczególnie poznać. Bardziej dało się zauważyć lenistwo u księgowego, niż to drugie.
Stwierdził nawet, że przydałoby się porozmawiać, ogarnąć to wszystko. Pewnie dlatego uznał, że postraszy Roberts zawczasu, pojawiając się przed jej drzwiami o dosyć późnej porze.
I mogła usłyszeć ciche pukanie do drzwi, o ile nie spała. Bo tak to Willie mógł klamkę pocałować.

Gdyby był podziurawiony to raczej wątpliwym byłoby, żeby mężczyzna stał tak swobodnie jak stał, bez cienia jakiegokolwiek bólu na twarzy. A zamiast bólu, jak zwykle - Beth mogła zauważyć uśmiech na jego twarzy, lekki i świadczący o zmęczeniu.
Wszedł do środka, ściągając odzież wierzchnią.
- Chciałbym nie spać z niemożności, a nie dlatego, że są zebrania - mruknął, nieco ponuro. - Tabletki jednak raz na jakiś czas biorę, o to się nie martw - mrugnął do kobiety po chwili.
- Ty chyba miałaś zamiar iść właśnie, hm? - wskazał dłonią na jej osobę, dokładniej strój.

- Powiedz to Bakerowi, żeby wybierał lepszą porę - westchnął ociężale. - Niektórym pasuje noc, innym wczesne rano, więc z dwojga złego, lepiej dłużej posiedzieć niż szybciej się podnosić - wyjaśnił pokrótce, zaraz zajmując miejsce na kanapie.
Zaśmiał się na słowa Beth i pokręcił głową.
- Wątpię, żeby miało mi przeszkadzać, jak kobieta siedzi w koszuli nocnej - nawet przemknął spojrzeniem (nie należało ono do tych nachalnych) po jej sylwetce.
- Co oglądałaś?

- Chciałbym to zobaczyć - powiedział z lekkim rozbawieniem. Wątpił w to, żeby Baker jakkolwiek zwrócił uwagę na słowa Beth prócz wyśmiania jej prosto w twarz. W końcu bywał taki niemiły, nie?
- No, to na pewno. Tym bardziej, jak lepiej działa się i siedzi po nocach - wzruszył ramieniem, zaraz drapiąc się po karku w lekkim zastanowieniu.
- Chyba kawa będzie najlepsza - sam nie miał, czego chciałby się napić. W tym momencie nawet nie pomyślał o alkoholu, co jest nieco dziwne, a jak.
- Jak większość horrorów, nie są ciekawe - skwitował naprędce, odprowadzając Beth wzrokiem do kuchni.

- Oczywiście. Ja kawę mogę pić o każdej godzinie, Beth. Nie mam z tym problemu - parsknął na widok jej zdziwionej twarzy. - Uwierz mi, jak czasem spadnie na ciebie tyle papierów do uzupełnienia to inaczej nie dasz rady, a teraz... cóż, czeka mnie więcej zabawy - "zabawy" tutaj było tylko i wyłącznie ironiczną wstawką.
- Dzięki - zwalczył chęć zapalenia sobie. Przede wszystkim dlatego, że nie chciało mu się wstawać do okna i tam smolić swoje płuca. Sięgnął po ten kubek z kawą i upił niewielkiego łyka, kątem oka spoglądając na Eli.
- Wiesz, zawsze możesz wziąć się za czytanie książek lub w internecie obejrzeć, nie? - zaproponował, odstawiając szklankę na stolik. - Wygodniej.

- Tabletki to od czasu do czasu też muszę brać, zależy jak ciśnienie czy co to oddziałuje - widać, że Parker był padnięty! Nie był aż tak dokładny w tym, co mówił i o czym mówił. - Ale jak już się weźmiesz do roboty to to szybko ci idzie. Tak jak wszędzie zresztą.
Księgowy pewnie nieznacznie uśmiechnął się na jej słowa, nieco ochoczo sięgając po popielniczkę. Z powrotem zajął miejsce, naczynie stawiając na stoliku i wyciągnął paczkę papierosów, jednego z nich wysuwając przy okazji. Odpalił go i zaciągnął się mocno.
Zaśmiał się na jej wyjaśnienie.
- Nie dziwię się. Po całym dniu roboty też nie chciałoby mi się latać. Wystarczył mi jeden wieczór, żeby czuć się zmęczonym, a co dopiero po kilku godzinach pracy z upiornymi dziadkami - skwitował, odwracając się w stronę kobiety.

- Uprawiać sport? Wystarczy, że się przeciągam, latam z jednego końca miasta na drugi, Beth - wyjaśnił ze śmiechem. - Proponujesz coś? - spytał, co mogło nieco dwuznacznie zabrzmieć, ale kto by się przejmował. Skrzywił się lekko na te wędkowanie, no bez przesady! Will na takiego nie wyglądał przecież.
- Beth, widziałem to - zwrócił uwagę na to, jak przewróciła oczami. Dobrze, że nie zaczęła kazania, było totalnie zbędne, naprawdę.
Uniósł brew, zerkając na nią.
- Naprawdę? - spytał i zaraz pokręcił głową. - Ludzie czasem robią z siebie nie wiadomo kogo, jakby byli najlepsi i od razu woda sodowa uderza im do głowy. Nie warto się takimi przejmować, serio. Kiedyś się ogarną albo ktoś im w tym pomoże...