Dom Elisabeth

Will chciał już powiedzieć, że był pewien, iż Seth to sobie gmera między nogami Beth, jednakże był zbyt zmęczony i osłabiony, by zdobyć się na złośliwość zamiast powitania.
- Sam chciałbym wiedzieć - mruknął, posyłając cień uśmiechu kobiecie i westchnął. - Problemy i tyle - wyjaśnił, bo jednakże nie miał zamiaru przy Consueli i Jimie opowiadać, co się stało. Sami mogą go w tym wyprzedzić, a najwyżej Will później coś dopowie.
Jakoś, za pomocą Grubego, pewnie wylądował na krześle, by zakląć cicho. Beth mogła zauważyć, że pasek miał na udzie ściśnięty.
- Piwo, wódkę, jak najszybciej - rzucił do Roberts, szukając papierosów.

Uniósł brwi, a potem zerknął na Jima.
- No nic, możemy iść - zażartował sobie, ale jednak ta groźba Beth nie spodobała mu się. Z chęcią napiłby się piwa, żeby chociaż lepiej się poczuć po dzisiejszej nocce, a tutaj psikus, nic nie ma do roboty.
Już chciał jej zwrócić uwagę, by nie cięła tych spodni, ale nie miało to większego sensu. Tak czy siak - były do wyrzucenia, więc Parker westchnął i syknął, jakby w obawie, że ostrze zagłębi się w tej ranie kłutej, wokoło której pojawiło się nieco krwi, jak i na dłoniach księgowego.
- Został mój, Bakera i twój motocykl, nie? - spytał, spoglądając na Consuelę (bo autorka nie wie czy ona jechała z Jimem, czy co).

- Nie pozwalaj sobie - rzucił do Consueli, słysząc ten zwrot "debil". Zaraz jednak zmarszczył brwi i się skrzywił. - Nie mogłaś sobie tego oszczędzić, nie? - spytał, ale zaraz machnął na dziewczynę. Dobrze, że Consuela była na tyle spanikowana, że pytania o Clusterze nie zarejestrowała. Jeszcze tego brakowało, by się przy Parkerze kłóciły. Teraz akurat nie miał na to siły, o nie. Spojrzał jednak urażony, jak Beth posłała Ramirez, zezwalając jej na alkohol. Nic nie powiedział, tylko wydmuchał dym na bok.
- Skoro mi życzysz śmierci, to wolałbym się jednak napić - sarknął i zaraz spojrzał na swoją nogę i na Beth. Osunął się tak, by swobodniej mogła lawirować przy tej ranie na udzie Williama.
- Ale na pewno przyjdą na dniach, skoro nasze motocykle są - stwierdził. - Tym bardziej, że Baker teraz siedzi w szpitalu postrzelony, a chcąc nie chcąc muszą wezwać psiarnię do takich sytuacji - machnął dłonią, jakby nie umiał złożyć słów w logiczną myśl. Nie mówił jednak, że to źle, bo przynajmniej nie muszą się obawiać, że będzie jakiś problem z szefem. - Ty też w sumie powinnaś - kiwnął do Beth.
- Poza tym, można wymyślić, po co tam byliśmy, nie? W końcu większość spierdoliła, nasza trójka w praktyce była na miejscu zbrodni - wymienił i zaraz się skrzywił, bo go bolało... no, wszystko.

Parker pomacał swoje skronie, a kiedy Beth domagała się wyjaśnień, skinął na Ramirez.
- Niech ci opowie, dobrze jej to wychodzi - burknął, strzepując popiół do popielniczki czy nawet jakiejś szklanki, którą sobie przysunął.
Gdyby Roberts go spytała, jakie podejście do Consueli ma Parker, nie potrafiłby odpowiedzieć. Ani sprecyzować dokładnie, o co chodziło. Może jakoś sobie nadrabiał ojcostwo, sprawując jako-taką pieczę nad dziewczyną?
- Alkoholu nie, ale kawa hektolitrami i tabletki kilogramami - powiedział pod nosem, który zaraz otarł, przyglądając się zakładanemu opatrunkowi.
- Można by takie coś powiedzieć. Można uznać, że się pojechało, wypiło, afera się skręciła, potem każdy stracił film i wyszło jak wyszło, cokolwiek.
- A od kogo mieliby się dowiedzieć? - spojrzał na Ramirez i dał się wygadać Beth. Nie był jakoś rozgadany, a zmęczony i bardziej go brała ochota, by się przespać, niż żeby się udzielać. Zaśmiał się na słowa Cruelli i pokręcił głową.
- Co ty się tak uparłaś, że jesteśmy parą? Nie, nie jesteśmy, przyjaźnimy się i tyle - wzruszył ramionami.

Parker się nie udzielał. Dopalił papierosa w spokoju, względnym spokoju, słuchając i Beth, i Consueli. Cieszył się, że tylko przypominają jebniętą rodzinkę, która nie wie, co ma robić w życiu, bo jakby było tak naprawdę to by nie wyrobił. Nawet on.
- Tak czy siak, ugh, trzeba coś ogarnąć - mruknął i pewnie posłusznie ściągnął koszulkę czy też ręce uniósł. - Chyba nie masz zamiaru powiedzieć, że przyjechaliśmy się dowiedzieć co nieco, by potem zacząć się z każdym tłuc, a że była drobna strzelanina to nagle postanowiliśmy iść? - spytał, spoglądając na Consuelę, ale wiedząc, że ta zaraz chyba wyjdzie z siebie, dodał już zrezygnowany: - Zapomnij.
Spojrzał na siebie w bandażach i się skrzywił. Nie dość, że Michelin to jeszcze baleron.
- Prześwietlenie najwyżej później się zrobi - westchnął i zmarszczył brwi, kiedy Beth kazała mu ściągnąć spodnie. - Po chuj wtedy mi je cięłaś? - spytał i zsunął spodnie. Ale się nie dźwignął, bo tak jakby - ciężko mu było wstać.

Nie dość, że Will był osłabiony, padnięty i zniechęcony (podobnie autorka czuła się, jakby ktoś jej wciskał igły w stawy, akupunktura zawsze spoko), to był ostatnią osobą, która potrafi pocieszać. Podał Consueli koszulkę, żeby nie wiem albo wytarła twarz najpewniej, albo po prostu potrzymała.
- Jak zwykle nie mogłaś sobie odpuścić - westchnął cicho do Beth, podnosząc się i zapinając pasek od spodni, a potem spojrzał na Ramirez.
- Złego diabli nie biorą, więc się nie martw, że Baker nas zostawi - powiedział. - Jemu z pewnością się do tego nie spieszy - dorzucił, bo nie wiedział, co jeszcze ma palnąć. - Wierzę - dodał, w temacie tych zapewnień, że tego i tamtego nie chciała.
- Ktoś potem sprawdzi jak się Baker trzyma, jutro czy tam pojutrze - westchnął i się wsparł o stół, aby nogi nie obciążać.
- Zbieramy się?

Brwi Parkera pewnie połaskotały kant dłoni Consueli, bo się marszczyły (i odmarszczały, wtf, nie miałam lepszego słowa), kiedy jej dłoń wylądowała na jego czole. Jak dziecko traktują, jak dziecko! Chociaż skoro to facet to-to wszystko wyjaśnia.
Wziął blister od Roberts i kiwnął lekko.
- Skoro mam mieć kilkudniowy odwyk to jak mam mieszać z alkoholem - burknął, wyraźnie niezadowolony z tego, że nie może pić. Sięgnął też po dłoń Ramirez, która pewnie spoczywała na jego czole i ściągnął ją ze swojej twarzy.
- I tak rano do siebie będę musiał wrócić - powiedział. - Możemy iść.

Parker zmarszczył brwi, kiedy ta zaczęła wydzwaniać.
- Przeczołgałbym się te parę domów dalej - rzucił do Beth, ostatecznie nie powstrzymując Consueli, bo jeszcze brakowało mu kolejnych śladów znokautowania czy czegokolwiek w tym stylu. - Zostawię u ciebie - mruknął do Beth, pokazując na nóż, który wcześniej odłożył.
Po następnych słowach lekarki parsknął cicho.
- Zginę chyba szybciej - zażartował, bo jak Betty się o wszystkim dowie to-to się źle skończy.
I wtedy rozgrzmiało pukanie do drzwi, więc Will skinął na Consię, aby ta się pofatygowała je otworzyć.