Dom Cassidy i jej babci

/ początek, południe

Parker jak "obiecał" - bo dosłownie tego nie powiedział - tak w końcu stwierdził, że wypadałoby odwiedzić Cassidy i jej babkę. Raz, że skoro kobieta robi obiad to we większości powinien być znacznie smaczniejszy, a dwa - kolejnej reprymendy od gówniary to by chyba nie zniósł! Przecież była dwadzieścia lat młodsza od mężczyzny, toteż trochę siara, no nie? Dobrze, że tym się nie przejmował. Ostatnio to właściwie mało czym się przejmował.
Przyszedł. Z wejściem do domu miał chwilowy problem, jednakże z odsieczą przybyła babka, która miała lepszy słuch, bo pewno jej uszy nie były zaklejone lakierem do włosów, jak w przypadku Cassidy. Przywitał się z nią, kulturalnie przeprosił za przyjście z gołymi rękami i pewno odwiesił kurtkę czy tam bluzę na wieszak, kierując się do pokoju, by z młodą się przywitać. Śmiało można byłoby powiedzieć, że to jest rodzinna relacja. Ktoś mógłby nawet pokusić się o stwierdzenie, jakoby Cassie była córką Willa. Pytanie tylko - jak mężczyzna by na to zareagował.
Zapukał, uchylił drzwi, a nie dostrzegając czegoś, czego nie chciałby zobaczyć, zmarszczył tylko brwi.
- Co ty robisz?
Kulturalne przywitanie. Jak już napisałam.

On najpewniej Alice odpowiedział uśmiechem (ja nie wiem czy on miał ją traktować jak babcię, ciotkę, czy całkiem obcą mu kobietę!), nie chcąc jej przeszkadzać w kuchni. Raz już dostał szmatą przez kark (i nie chodzi tu o taką z ogromną przepustowością dróg rodnych), więc uznał, że lepiej nie wychodzić naprzeciw kawałku materiału.
- Bo tak daleko mieszkam. Masz rację - przewrócił oczami i zaraz, gdy usłyszał odpowiedź blondynki, skrzyżował ramiona na torsie, mrużąc oczy i skupiając spojrzenie na Cassie.
- I dlatego robisz... nie wiem, fryzurę na stracha? Raczej nie przyciągniesz - zacmokał, po czym zaśmiał się cicho. - Pierwszy raz chyba robisz fryzurę do pracy - tak przynajmniej pamiętał, no ale to facet - nie zwracał na to uwagi. Norma.

Najpewniej i najbezpieczniej mówił czy ciotka, czy Alice, bo mógł sobie na to pozwolić. Czasem potrafił zwrócić się także bezosobowo, ale jako że nikt nie gadał na to - to nie czuł się winny. Ja tam uważam, że autorka/ narratorka to w ogóle całkowicie spaczony człowiek jest, ale mi to nie przeszkadza - też jestem.
- Czepiam, bo mogę - odpowiedział Will, nieco protekcjonalnie w odpowiedzi na wujka. No, nieco go to postarzało, a i wystarczająco starszym człowiekiem już był.
- Bo dziwnie wyglądasz - wzruszył ramionami, patrząc na dziewczynę. I dobrze, że zapięła, bo pewnie by jej nagadał. Może nie nagadał, ale co nieco powiedział; po co miałby prawić monolog, który i tak pójdzie w zapomnienie.
- Szykujesz się do Vivy. To naprawdę dziwnie brzmi - rzucił po chwili, opierając się o framugę swobodniej. Ręce miał skrzyżowane na torsie, a czubek buta lewej nogi ledwo stykał się z podłogą po prawej, zewnętrznej stronie nogi.

- Ostatnio mi powiedziano, że w takim wieku powinienem uważać i się pilnować - odpowiedział na jej zaczepkę, akcentując to, co zaznaczyłam kursywą. Trochę przykra sprawa, bo Will aż tak stary nie był. Nawet jeśli - to spójrzcie jak wygląda. Źle mu do twarzy z 40stką na karku? A skądże!
- Chyba że tak. Nie wiedziałem, że Betty robi za twoją stylistkę i fryzjerkę - zarzucił i machnął dłonią na Cassidy. Oczywiście, lubił ją drażnić i denerwować. Głównie dlatego, że mógł, bo był starszy; przynajmniej takie było jego tłumaczenie. Tak to do aż tak złośliwych osób nie należał.
- Wątpię, że wyszłabyś z domu, mając taką spódniczkę. Jeśli już to wątpię, byś dotarła do pracy - rzucił sugestywnie i nawet uśmiechnął się do niej delikatnie, życzliwie, bo tak wypadało. Nie można było na niego obrażać się dłużej niż pięć minut.

Nie no, to dobrze, że takie jest zdanie autorki niż Cassidy. Ta na pewno może się cieszyć, że ma tak przystojnego wujka-kuzyna, chociaż pewnie i tak mu mówi o tym, jak to jest brzydki, okropny i takie tam. Rodzinne komplementy zawsze pro.
Ta bojowa mina może i jej wyszła, jednakże Parker nie wydawał się być tym szczególnie przerażony.
- Idę, idę - odparł i wycofał się z pokoju o jakieś dwa kroki, przepuszczają Cassidy, by zajęli miejsca w kuchni czy tam jadalni.

No, to by było dziwne.
Tak samo jak to, że babka Alice wypytywała teraz Parkera, jak to jemu podoba się fryzura. Mężczyzna aż musiał się zastanowić, przy czym z jego gardła wyrwało się "hm...", kiedy przyglądał się Cassie.
- Trudno powiedzieć. Nie jestem przyzwyczajony - odpowiedział tak dyplomatycznie, jak tylko mógł! Pewno młoda by go zasztyletowała spojrzeniem. - Jeśli się dobrze czuje w takiej fryzurze to niech chodzi - wzruszył ramieniem, bo tak naprawdę - co on do tego miał? Gdyby był ojcem czy chociażby bratem (bratem-bratem, nie po jakiejś linii) to wtedy miałby coś do gadania, a tak to niespecjalnie.
- Na którą masz do pracy? Bo możliwe, że z tobą zawitam - no tak, dawno nie był, więc spytać musiał. Choćby po to, by Alice nie męczyła już Cassidy tematem wyglądu młodej. Taki zeń dobry człowiek był.

Oczywiście, że nie będzie musiała go zabijać. Jeszcze tego brakowało. W Old Whiskey wystarczająco dużo było problemów, więc po co dokładać więcej.
- Dobra, to niedługo wychodzimy - odpowiedział i nawet do Alice posłał jakiś lekki uśmiech, ażeby kobieta nie czuła się zignorowana; wychowanie robi swoje, no nie?
Szkoda, że Parker nie mógł dłużej posiedzieć, otrzymując wiadomość tekstową, przy czym od razu powiedział, że musi wyjść. Pewnie się pospieszyli i mężczyzna odwiózł Cassidy pod bar, a potem skierował się w odpowiednią stronę.

/ zt