Dom Gertrudy Osel i jej kota Arturka

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Na podwórku znajduje się podjazd.

Na podjeździe stary samochód. W oknach różowe firanki w serduszka, na ścianach błękitka tapeta w paski. Po całym domu rozchodzi się zapach naftaliny i kulek na mole. Fotele i kanapa mają ręcznie dziergane okrycia. W kredensie stoi pełno porcelanowych bibelotów: słoników, kotków, ptaszków, tańczących baletnic, cukiernice, filiżanki, sztuczne kwiatki w małych wazonikach oraz zapachowe mydełko. Też na mole.

<---- Dust Drive

- Naprawdę? Odbieracie nawet tak gówniane wezwania?
Ramirez pokręciła głową, niedowierzając w to co właśnie widzi. Chyba rzeczywiście mieścina była strasznie spokojna, skoro gliniarze zajmowali się takimi bzdetami. Nie ona jednak była za kierownicą i nic zrobić nie mogła.
Swarek zawrócił i całe szczęście, że jeszcze na sygnale nie podjechał pod dom staruszki.
Ramirez pamiętała jej nazwisko, ale jeszcze za jej czasów chyba kobieta nie była tak upierdliwa. A przynajmniej Gabrielle nie miała tej przyjemności, by poznać panią Osel.
Radiowóz zatrzymał się przed domkiem i Ramirez westchnęła, odpinając pas. Wyszła z samochodu i popatrzyła na swego partnera z kpiącym uśmiechem.
- Będę cię osłaniać. - Hehe taka dowcipna.

Sam wysiadł z samochodu i krzywo spojrzał na swoją partnerkę. No co za tekst. Był pewien, że to jest zemsta za zabranie kluczyków ale on już wiedział co zrobi. Zerknął na psa pozostawionego w samochodzie. Miał uchyloną szybę. Nie było gorąco więc nic mu nie będzie.
Ruszył w stronę drzwi nie sprawdzając czy Ramirez idzie za nim. Założył, że po prostu to robi.
Nacisnął dzwonek i czekał na apokalipsę.

Szła o krok za Samem, jakoś niespiesząc się do rozmawiania o psich odchodach na trawniku. Czy ludzie nie potrafili sami załatwiać takich spraw między sobą? Rozejrzała się po posesji, oczywiście niczego nie zauważając, po czym spojrzała na kobietę, której nawet pukaniem nie trzeba było zachęcać do otworzenia.
Już czekała!
- Ma pani dowód zbrodni?
Zapytała siląc się na powagę, bo miała ochotę wybuchnąć śmiechem. Popatrzyła na Sama wymownie i uniosła brew. Może zechce zebrać dowody do woreczka i przedstawić je prokuraturze? Ciekawa była jak sobie radził z kobietą wcześniej.
Chyba pozwolili tutaj by wlazła im na głowę.

Sam pozwolił przejąc akcję Ramirez. No taki kurde z niego dobry kolega, ze jak koleżanka się wyrywała. Chętna do pracy i do pomocy to przecież on jej nie będzie przeszkadzał. Zrobił krok w bok by na pierwszy plan wysunęła się Gabriella i klapnął swój notatnik. Słysząc jej tekst o mało co się nie uśmiechnął. Tylko lata praktyki i pracy w policji pozwoliły mu zachować pełną powagi minę.
Ruchem głowy dał znać nowej, że sprawa jest w jej rękach.

- Dobrze, kolega pozbiera. A ja przejdę się do tego gałgana.
Odpowiedziała spokojnym, służbowym tonem, chociaż oczy jej błyszczały z rozbawienia. Popatrzyła na Swarka i uniosła brew, najwidoczniej nie zakończywszy swej małej zemsty związanej z podebraniem kluczy do radiowozu. Obróciła się na pięcie i ruszyła do sąsiada, uśmiechając się z każdym krokiem coraz szerzej i powstrzymując, aby nie obrócić do kolegi i zobaczyć jego minę. A musiała być piękna!

Nie uszła jednak zbyt daleko bo Swarek zaraz złapał ją za rękaw i zatrzymał machając przed oczami woreczkiem na dowody.
-Chcesz mieć dowody to sobie sama je zbieraj.- Chyba ją pogięło, że będzie zbierał psie kupy. Co najmniej raz w tygodniu dostawali takie wezwanie i co najmniej raz w tygodniu sąsiad pani Osel dostawał upomnienie i jeszcze nikomu nie przyszło na myśl by je zbierać.
- Prowadzisz sprawę to od początku do końca.- dodał jeszcze ze śmiertelną powagą. Był tutaj starszy stażem co dawało mu nieformalną przewagę, którą właśnie wykorzystywał. W sumie gdyby się nie chciała na nim odegrać to może by jej powiedział jak wyglądają sprawy z Gertrudą.

Oselowa zadarła nos do góry, przekonana o swojej racji.
- No, na co czekają? Mandat mu wlepić! Albo zamknąć do aresztu!

No to miała niezłe zdziwko, że ją Swarek tak wstrzymał. Miała ochotę mu ten woreczek do gardła wcisnąć. Tak się chce bawić? Aż zacisnęła usta, powstrzymując się od komentarza. Jeszcze brakowałoby, żeby gliniarze kłocili się pod domem staruchy!
Ale jeśli Swarek myślał, że ona będzie go słuchać, to się grubo mylił. Polecenia mogła przyjmować jedynie od McConnora. Nie była żółtodziobem pod opieką doświadczonego gliniarza.
- Pani się uspokoi, wiemy co mamy robić.
Rzuciła do Oselowej i teraz ona złapała Swarka pod ramię, by pociągnąć za sobą i odwrócić od kobiety.
- Nie mamy czasu na pierdoły. - Powiedziała ściszonym tonem.

Chyba mu się udało wyprowadzić Ramirez z równowagi chociaż zupełnie nie miał takiego zamiaru. Tyle, że kto nadąży za babami mają te swoje humorki, psmy i diabli jeszcze wiedzą co. Musieli wyglądać naprawdę mega profesjonalnie szepcząc za plecami staruszki i do tego kobieta nadal trzymał go za ramię.
-Przecież nikt tu tych cholernych gówien nie zbiera. Jeszcze nikt nie upadł na głowę by jej sprzątać trawnik trzy razy w tygodniu. Wypiszemy upomnienie i spadamy stąd.
-Do widzenia pani Osel. Zajmiemy się wszystkim. Niech się pani nie martwi.- odezwał się do właścicielki posesji i ruszył ramię w ramię z Ramirez do jej sąsiada.

Zła jak osa ruszyła do sąsiada, już nie odpowiadając na słowa Swarka. Podeszła do drzwi i zapukała w nie mocno, a gdy pojawił się w nich właściciel psiaka, Gabrielle nie zamierzała się cackać.
- Jeszcze jedno zgłoszenie zostanie przeciwko panu wystosowane, nie zakończy się upomnieniem, a karą pieniężną w wysokości pięciuset dolarów. Pan to sobie przemyśli i zacznie pupilka pilnować, zrozumiano? Do widzenia.
Pewnie zamurowało mężczyznę w progu, bo kto by się spodziewał, że nowy policjant przejdzie od razu do rzeczy. A Ramirez odwróciła się na pięcie i ruszyła do radiowozu, nie oglądając się za siebie, czy Swarek za nią podąża.
Otworzyła drzwi, rzucając spojrzenie na Oselową i wskoczyła na swe miejsce z ulgą.

Sam tylko kiwnął głową zaskoczonemu mężczyźnie i był pewien, że za dwa dni znowu dostaną wezwanie a jego wymówki wcale się nie będą różniły od tych co zwykle. Szczerze mówiąc to sam miał ochotę wypuścić Azora by nasrał na trawnik Oselowej ale chronić, służyć i inne takie tam nie pozwalały mu.
Wsiadł do samochodu zaraz za Gabrielle i ruszył w kierunku stacji. Jakby nie patrzeć szeryf tam się im kazał pokazać więc nie mogą zignorować tego rozkazu a w sumie przy okazji do by się kawy napił. Obawiał się, że Ramirez już nie będzie taka rozmowna.

----> Stacja Benzynowa

<--- Stacja benzynowa

Długo imał się z zamiarem zapukania w te cholerne drzwi. Wszystko przez te cholerne drzwi! Ach, cholerne drzwi. Chyba stał tam przez chwilę ze wzrokiem mówiącym tyle, że wszystkie trzy seanse Esmeraldy poszły z dymem i to dosłownie, w jeden wieczór. Puk, puk. Zapukał.
- Dzień dobry, czy zastałem moją świnkę? - zapytał drzwi, lecz one, w głębokim milczeniu, nic nie odpowiedziały. Puk, puk, raz jeszcze.
- Dzień... świnki szukam. Różowa taka. Mała. O taka. - podniósł ręce i wskazał jak wielka ma być świnka.

<< apteka.

- Eeeeeeeeeeeeeeee... - powitał ją z inteligentnym wyrazem twarzy i przekrwionymi oczyma. Smarknął głośno połykając uzbieraną w gardzielu flegmę.
- Dzień dobry, szukam świnki, widziała pani? Taka różowa. O taka. - zrobił dokładnie ten sam gest co przed chwilą. Pokazał jak wielka była świnka.
- Mogę wejść? - zapytał pakując się już z buciorami do domu miłej pani.

Usiadł na podłodze, po chwili zaczął wstrząsać nim niby szloch. Za dwie minuty zasnął.

/ początek / z biura

Gdy tylko weszła odebrała wezwanie. No pięknie. I to do satanisty! Biedna Delgado. A co jeśli przechodziła kryzys religijny?
Podjechała radiowozem rozglądając się uważnie, aby nie pomylić domu. I na miejscu. Czy coś się straszliwego działo? Nie. Krzyki? Nie. Krew? Nie. Chyba. Zaparkowała samochód na chodniku i wyszła szukając w kieszeni dowodu osobistego, aby nie zostać wziętą za uchodźca. Kojarzyła panią Osel. Trudno nie skojarzyć. Podeszła do wejścia. Otwarte. A co w wejściu? Pani Osel, jak miło! I coś jeszcze. Czy tam ktoś. - Dzień dobry. – przywitała się z najmilszym uśmiechem jaki potrafiła przywdziać. - Jak rozumiem to ciało z podłogi mam zabrać, tak? – zapytała.

Wtedy już stał! Wtedy siedział na kanapie wyjadając ogórki kiszone na specjalną okazję. Nie zdawał sobie sprawy z tego, że w słoiku może pływać jej proteza. Nogi, ręki albo szczęki. Przez to wszystko, że sobie zajarał, wyobrażał sobie, że Gertruda jest Pamelą Anderson i właśnie wykonuje dla niego to co robiła Kate Moss w teledysku The White Stripes, podczas gry kobita darła się na niego jak stare gacie Pankhursta. Zwrócił oczy na drzwi z uśmiechem na ustach jak w hey banana, zamiast spitalać gdzie pieprz rośnie. Pomachał babinie w drzwiach i wsadził łapę do słoika. Zaklinowała się.

Pokiwała głową z rozczarowaniem. - Proszę pani, smutno mi to przyznać, ale dla takich kryminalistów to od razu kara śmierci. Dla nich nie ma miejsca w więzieniu. – przyznała śmiertelnie poważnie. Nawet jej powieka nie drgnęła! Przyglądała się z drobnym zdziwieniem poczynaniom Zacharego. Widziała dziwniejsze przypadki, ale ten też był dziwny. Odmachała mu i w końcu podeszła. - Jak się nazywasz? – spytała, aby nawiązać jakikolwiek kontakt. Nie lubiła pracować z ćpunami. Nigdy nie wiesz, czy nie będzie chciał ci zjeść twarzy.