Uśmiechnęła się pobłażliwie patrząc na posiłek, jakiego oddanie proponowała jej młoda. - Zjem w domu. Mrożona pizza bardziej trafia w moje gusta. – odpowiedziała podśmiewając się pod nosem. Właściwie nawet nie była głodna, albo sam ten posiłek odbierał jej chęci do jedzenia. W każdym bądź razie kończyło się na tym, że pozostawała sam na sam z pracą. Towarzystwo nie pomagało, jednak w pewien sposób umilało ten wyrok. - Będziesz czekać na swojego ojca? – zapytała. Nie znała Mikaelsona. Widywała go, ale nie rozmawiała. Delgado nie należała do zanadto towarzyskich, a każde jej spotkanie z ludzkością było swego rodzaju wyzwaniem. Tylko że to wyzwanie pozwalało jej nie zwariować. Gdyby została pustelnikiem to zapewne lada dzień słyszałaby głosy i miała zwidy. Alejandra mogła mieć nawet swego rodzaju autyzm – w końcu żyła w świecie, w którym widziała sens w pomaganiu, pomimo ludzkiego zepsucia. Niby jeszcze kontaktowała z rzeczywistością, jednak to mogła być tylko kwestia czasu.
Uniosła głowę słysząc nowe kroki. Nowe. Tych nie znała. Osoba poruszała się inaczej niż przeciętni bywalce biura. Aldo. Oh, jak miło. Spojrzała na niego pogardliwie. Miała nadzieję, że od szeryfa pójdzie prosto do drzwi. Bez broni. Bez odznaki. Bez honoru. Ale nie. Po chwili wyszedł i, co gorsza, podszedł do niej. Zupełnie jakby dzień nie był dostatecznie cudowny. Teraz jeszcze wielki pan zaszczycił taki plebs jak ona swoją obecnością. Nie wiedziała czy nie zacząć mu całować nóg czy coś w ten deseń. W końcu nie dorastała mu do pięt, prawda?
Chwilę patrzyła na niego bez słów. Nie odzywała się. Gardziła nim, nie zamierzała się z tym kryć. Bo i po co tworzyć sztuczną atmosferę miłości? Nie obawiała się reakcji dziewczyny. Niech wie do kogo nie warto podchodzić. Tacy jak on nie zasługiwali na uwagę. Wróciła do pracy jakby nigdy nic. Nie zamierzała go instruować. Popisał się swoim doświadczeniem – niech zrobi to ponownie. Jedynie gestem ręki wskazała mu wolne biurko, aby tylko zabrał swoje dupsko z dala od niej. W końcu odszedł. Zerknęła na Nadię i uśmiechnęła się do niej blado. - Nie chcesz skoczyć do jakiegoś baru po coś zjadliwego? Dam ci kasę i najwyżej twój ojciec mi odda. – względem bądź co bądź hiszpańskiej karnacji Delgado Mikaelson wydawała się bladziutka. Jeszcze jej tu z głodu zemdleje i co będzie? Im częściej widywała takie przypadki jak Iadanza tym sama stawała się coraz bardziej „tą dobrą”. I jak tu zachować pozory twardej, skoro zachowujesz się jak anioł? Papierki ubywały. Już niemal koniec. Telefonów wcale. Ludzie nie dzwonili. Nie było problemów czy nie było komu ich zgłosić? Chciałaby pojechać patrolować ulice. Czuła się bezradna. Jeśli jutro dowie się, że ktoś skatował kobietę na środku ulicy, gdzie mogłaby przejeżdżać gdyby nie spóźnienie to będzie winna. I znowu się upije. Tsa. Al, jakbyś nie mogła znowu być złym gliną.
Parterowy budynek z czerwonej cegły mieści w sobie zarówno biuro szeryfa jak i areszt. Wchodząc z głównej ulicy przez podwójne drzwi, stajemy przed zaszkloną recepcją, w której na dyżurce zawsze można spotkać jednego z funkcjonariuszy. Przechodząc korytarzem dalej, trafiamy na dużą salę, zastawioną kilkoma biurkami. To w nim przebywają stróże prawa, gdy akurat nie znajdują się na patrolu, zajmując się papierkową robotą lub przygotowując do wyjścia w teren. Za nimi można zauważyć drzwi prowadzące do gabinetu szeryfa w którym oprócz pokaźnego biurka, głównym wyposażeniem jest długi stół, przy którym toczą się rozmowy odnośnie aktualnych spraw. Z głównego korytarza wejść można także do aresztu, gdzie kilka cel czeka na swych gości.
